τη μέρα που η θάλασσα ξέβραζε θάνατο στις παραλίες της Λέσβου.
Εκεί, κοντά σε μια από τις αρχαιότερες κατοικημένες περιοχές της Λέσβου, στη Θερμή, ξεβράστηκαν τα πτώματα κάποιων ανθρώπων. Ποικίλοι οι χαρακτηρισμοί: μετανάστες, λαθρομετανάστες, αλλοδαποί, ξένοι. Και να γνωρίσουμε τον τόπο καταγωγής τους δεν θα έχει καμιά σημασία. Άνθρωποι τούτης της γης ήταν. Όπως και όσοι έφτασαν στα προηγούμενα χρόνια ή χάθηκαν στον δρόμο. Έκαναν το ταξίδι για καλύτερη τύχη, όπως γίνεται από την αρχαιότητα. Κι η Λέσβος βρίσκεται στη ρότα τους, αιώνες τώρα, όπως κι η χώρα μας. Για αυτό τον λόγο βρίσκονται εδώ, όχι για διακοπές όπως κάποιοι άλλοι.
Σκέφτομαι την καλοκαιρινή εικόνα της περιοχής. Πλήθος κολυμβητές, τουρίστες, ενοικιαστές δωματίων, χαίρονται και απολαμβάνουν τις μέρες των διακοπών ή της ξεκούρασής τους. Τα βράδια, λίγα μέτρα πιο πέρα, οι νέοι διασκεδάζουν σε στέκια ξενυχτάδικα. Του χρόνου το καλοκαίρι, εκεί που θα απλώνουν τις ψάθες τους, θα αναφέρουν και τους πνιγμένους τούτου του χειμώνα.
Τα σημερινά θύματα, τις μέρες του καλοκαιριού, συγκέντρωναν τα απαραίτητα χρήματα για τα έξοδα του ταξιδιού τους. Έκαναν σχέδια, πώς θα ταξιδέψουν, πού θα φθάσουν πρώτα, ποιους θα αφήσουν πίσω, πότε θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έκαναν τα όνειρα και τα σχέδια, όπως όλοι οι μετανάστες ή αν κάποιοι προτιμούν οι λαθρομετανάστες.
Τούτα τα θύματα, της φύσης, δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν κάποιους από τους συμπολίτες μας· εκεί στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Αθήνα, ή και σε κάποια άλλη πόλη με «ιδιαίτερα» αισθήματα φιλοξενίας. Τι να σου κάνουν κι αυτοί. Αφού κι ίδια η πολιτεία εφαρμόζει το πρόγραμμα «Ξένιος Ζευς» για να αντιμετωπίσει τους μετανάστες;
Σοκαρισμένοι οι περαστικοί που αντίκρισαν τα πτώματα. Συνηθισμένοι σε άλλες εικόνες οι Μυτιληνιοί. Σε πολλούς μετανάστες, να ζητιανεύουν, να γεμίζουν τα αστυνομικά τμήματα. Ως και να κατασκηνώνουν έξω από το Δημοτικό Θέατρο, δίπλα στο Δημαρχείο και στο κτίριο της Περιφέρειας. Οι φωτογραφίες τους θύμισαν τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Να απλώνουν το έχει τους και να στρώνουν τα υπάρχοντά τους όπου μπορούσαν. Α! Εκείνοι ήταν αδέρφια μας. Αμ δε! Για κάποιους ήταν τουρκόσποροι. Όπως κάποιοι βλέπουν μαυρίλα, στα πρόσωπα των ξένων, στην Αθήνα.
Κρυώνω, μέσα στο ζεστό μου σπίτι. Νιώθω αδύναμος, μπροστά στα γεγονότα. Δίνω μερικά ευρώ, ένα κουτί γάλα, τα παλιά ρούχα των παιδιών μου, γράφω για το άδικο του κόσμου. Ως εκεί. Το κακό δεν αντιλαμβάνομαι να λιγοστεύει. Το άλλο χέρι, για την ώρα, είναι δυνατότερο. Αλλά κι απόκληροι του αιώνα θα συνεχίσουν το ταξίδι προς μιαν άλλη γη.
Τούτοι οι τελευταίοι ταξιδιώτες έφθασαν αδόκητα στη γη μας. Θα παραχωθούν, χωρίς τον παπά της θρησκείας τους, στο συνοικιακό νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί σε μια άκρη, όπου κείτονται κι οι άλλοι απόκληροι, των οποίων το ταξίδι και το όνειρο σταμάτησε ο θάνατος. Αν μπορούσαμε να τους πούμε πως κι η ποιήτριά μας, η Σαπφώ, εξορίστηκε ως πολιτική πρόσφυγας και πέθανε στη ξενιτιά, μακριά απ’ την πατρίδα της, θα άλλαζε κάτι;
***
Εδώ, ένα παλιότερο κείμενο του Α.Κ. για τους μετανάστες, παλιούς και τωρινούς, από τα Ενθέματα, με τίτλο «Στις γειτονιές του κόσμου», απ’ όπου και η φωτογραφία του ανώνυμου τάφου.
Το σκίτσο είναι του Ιταλού Enrico Bertuccioli, φτιαγμένο για τους «δικούς τους» μετανάστες που φτάνουν από τη Β. Αφρική στην Lampedusa με τα κύματα, ζωντανοί ή νεκροί. Το βρήκα σε περσινή ανάρτηση με τίτλο «Για εμάς τόποι διακοπών, για χιλιάδες άλλους τόποι θανάτου», στο http://youpayyourcrisis.blogspot.gr
Το Φιστίκι 