Μηνολόγιο Σεπτεμβρίου

Καθώς σήμερα μπήκαμε στον Σεπτέμβρη και το φθινόπωρο, αρχίζουμε τις αναρτήσεις του μηνολόγιου, που είχαμε καθιερώσει και στο έντυπο «Φιστίκι». Στο μηνολόγιο αυτό μνημονεύουμε σπουδαίους ανθρώπους και κρίσιμα κατά τη γνώμη μας γεγονότα, που σχετίζονται με το Σεπτέμβριο. Καλό μήνα σε όλους! 🙂

Σεπτέμβριος

Πε  1	Απελλού του ζωγράφου
Πα  2	+ Κωνσταντίνου  Κανάρη του πυρπολητού
Σα  3	+ Ιωάννου Μακρυγιάννη συγγραφέως και αγωνιστού
Κυ 4	Πρώτη έκδοσις της «Παπίσσης Ιωάννας» υπό Εμμανουήλ Ροϊδου
Δε  5	Αρχιλόχου του Παρίου
Τρ  6	Γενέσιον Δάλτωνος
Τε  7	Αρτέμιδος και Ενυαλίου
Πε 8	Παγκόσμιος Ημέρα κατά του Αναλφαβητισμού
Πα 9	Γενέσιον Μιχαήλ Θερβάντες
Σα 10	+Ρώμου Φιλύρα του κατηραμένου ποιητού
Κυ11	+ Ανατροπή και φόνος Σαλβατόρ Αλλέντε
Δε12	Γενέσιον Μαυρικίου Σεβαλιέ
Τρ13	+ Δάντου Αλιγκέρι
Τε14	Ίδρυσις της Φιλικής Εταιρείας
Πε15	Ανακάλυψις της πενικιλίνης υπό Φλέμιγκ
Πα16	Ανακάλυψις του Νοτίου Πόλου της Γης υπό Ρ. Αμούδσεν
Σα17	Μιχαήλ Φουκώ του μαθηματικού
Κυ18	Έναρξις Μεγάλων Μυστηρίων εν Ελευσίνι
Δε19	+ Κοίμησις Νικολάου Σκαλκώτα
Τρ20	Γενέσιον Ευριπίδου
Τε21	Διεθνής Ημέρα Ειρήνης
Πε22	Γενέσιον Μιχαήλ Φαρανταίη
Πα23	Της εν Σαλαμίνι ναυμαχίας και της νίκης εν Ιμέρα
Σα24	+ Παρακέλσου
Κυ25	Γενέσιον  Σοστακόβιτς
Δε 26	Γενέσιον Αλβέρτου Μοράβια
Τρ 27	Ίδρυσις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου
Τε 28	+ Θανή Λουδοβίκου Παστέρ
Πε 29	+Κοίμησις Αιμιλίου Ζολά
Πα 30	Καρόλου Δαρβίνου

Γιατί δεν καταργούνται οι εξετάσεις;

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 31/08/2010 στο «Εμπρός»

Όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, στις τελευταίες πανελλήνιες εξετάσεις για τα Ανώτατα και τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οι βάσεις για την επιτυχία των διαγωνισθέντων έπεσαν τόσο χαμηλά, που στην ουσία πολλοί υποψήφιοι θα έμπαιναν ακόμα κι αν έδιναν λευκή κόλλα.
Το αυτονόητο συμπέρασμα, που βγαίνει από την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη, είναι πως οι εξετάσεις για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι περιττές και πως πρέπει επιτέλους και η Ελλάδα να εναρμονιστεί στον τομέα αυτόν με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπου ο απόφοιτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απλώς εγγράφεται στη σχολή που επιθυμεί.

Βλέπετε, οι «κουτόφραγκοι» δεν ταλαιπωρούν τους εφήβους με την υποχρέωση να πηγαίνουν πολλούς μήνες σε φροντιστήρια (θεσμό αποκλειστικά ελληνικό), να σπαταλούν χιλιάδες ώρες και να υποβάλλουν στους γονείς τους δυσβάστακτα έξοδα για τα δίδακτρα. Στις χώρες των «κουτόφραγκων» όλες οι τριτοβάθμιες σχολές, είτε ΑΕΙ είτε ΤΕΙ είτε Κολλέγια λέγονται, διαθέτουν ένα προκαταρκτικό έτος, από το οποίο περνούν όλοι οι εγγραφόμενοι και κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους σ’ αυτή την προκαταρκτική βαθμίδα διαπιστώνεται αν είναι ικανοί και κατάλληλοι να συνεχίσουν τη φοίτηση στη σχολή που διάλεξαν, αλλά και αν η επιστήμη ή η ειδικότητα που διάλεξαν να σπουδάσουν είναι αυτή που πραγματικά ήθελαν.

Αυτό συνέβαινε και στην Ελλάδα, τουλάχιστον από τις αρχές του 20ού αιώνα και ως την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η γενιά του πατέρα μου, αλλά και πολλών νεότερων θείων μου, δεν είχε πρόβλημα να γραφτεί σε όποια σχολή του Πανεπιστημίου, του Πολυτεχνείου, της Ανωτάτης Γεωπονικής ή της Ανωτάτης Εμπορικής επιθυμούσαν. Υπήρχε φυσικά το πρόβλημα των υψηλών διδάκτρων και γι’ αυτό κατά κανόνα σπούδαζαν παιδιά πλουσίων ή ευπόρων, αλλά μήπως αυτό δε γίνεται και σήμερα;

Εγώ ανήκω στη «γενιά των φροντιστηρίων», δηλαδή πέρασα από αυτή την σχεδόν υποχρεωτική φοίτηση. Εξαιτίας του Εμφυλίου Πολέμου και του κλίματος διωγμού των Αριστερών που τον σημάδεψε, χιλιάδες εκπαιδευτικοί απολύθηκαν από τις θέσεις τους από τα διάφορα Ψηφίσματα της «Βουλής των Λαοπρόβλητων», όπως λέγανε τη βουλή που βγήκε στις εκλογές της 31-3-46. Όσοι από αυτούς δεν πήραν την άγουσα για τις φυλακές και τις εξορίες, βρήκανε δουλειά στα πολυάριθμα φροντιστήρια της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης.
Πάντως, από τότε το φροντιστήριο έγινε στην Ελλάδα κάτι σαν εκπαιδευτικός θεσμός. Ήταν αδιανόητο να σπουδάσεις χωρίς προηγουμένως να κάνεις αρκετούς μήνες φροντιστήριο. Πολλοί από τους ιδιοκτήτες εκείνων των φροντιστηρίων έκαναν μεγάλες περιουσίες, κάποιοι αναμίχθηκαν με την πολιτική και κατά καιρούς μερικοί υπουργοποιήθηκαν. Το γεγονός είναι πως αποτέλεσαν μια δυναμική επιχειρηματική ομάδα, που ο λόγος της βάραινε στις αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αργότερα η καθιέρωση του θεσμού των Πανελλήνιων Εξετάσεων δημιούργησε πραγματικό τραγέλαφο και ουσιαστικά έδειξε τα σοβαρά μειονεκτήματα του συστήματος.
Στον καιρό μου, όποιος ήθελε να σπουδάσει γιατρός, αφού έκανε το απαραίτητο φροντιστήριο, έδινε εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή κι αν πετύχαινε είχε καλώς, διαφορετικά ξανάδινε του χρόνου ή τα παρατούσε. Με το θεσμό των Πανελλήνιων Εξετάσεων μπορεί να σκόπευες να δώσεις για γιατρός στην Αθήνα και να κατέληγες κτηνίατρος στην Αλεξανδρούπολη!

Από την άλλη πλευρά, το σωστό μέτρο, να ιδρυθούν Ανώτατες και Ανώτερες Σχολές σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αλλά και σε προάστια της πρωτεύουσας, δε συνοδεύθηκε με την απαραίτητη υποδομή και στελέχωση. Γιατί τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα σημαίνει πριν απ’ όλα κατάλληλο κτήριο με επαρκείς και άνετες αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, όπου αυτά προβλέπονται, και το κυριότερο βιβλιοθήκες. Για να μην αναφέρω το κατάλληλο και επαρκές διδακτικό προσωπικό.

Δυστυχώς πολλά από τα νεότευκτα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα δεν πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις. Τώρα, όσον αφορά την επιλογή της έδρας του εκπαιδευτικού ιδρύματος, έγινε με καθαρά κομματικά κριτήρια. Οι Μυτιληνιοί θα θυμούνται την υπόθεση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, ενός ιδρύματος με μεγάλη προϊστορία στον τόπο, που τον λάμπρυναν δάσκαλοι σαν τον Μίλτο Κουντουρά, το οποίο όμως, για μικροκομματικούς λόγους, μεταφέρθηκε στη Ρόδο, τελείως ακατάλληλη θέση για τέτοιο ίδρυμα.

Το πρόβλημα είναι πως οι δηλώσεις της αρμόδιας υπουργού (ποτέ μου δε θα μάθω τον μακαρονοειδή τίτλο του υπουργείου της, που μου θυμίζει περισσότερο εμπορική επιχείρηση ή συνεργείο), κ. Διαμαντοπούλου, δεν ξεκαθαρίζουν ούτε τις προθέσεις της ούτε καν αν έχει σαφή αντίληψη του προβλήματος. Αυτά που διαβάσατε, αγαπητοί αναγνώστες, είναι ο προβληματισμός ενός μη ειδικού, που λέει απλώς τη γνώμη του. Θα ήταν όμως ευχής έργον αν γίνουν αφορμή για να μας πουν και οι ειδικοί τη γνώμη τους πάνω στο θέμα αυτό.

–

Το σκίτσο είναι του Γ. Καλαϊτζή από την Ελευθεροτυπία

–

–

Η Αίγινα της Μαίρης Γαλάνη-Κρητικού

Γράφει ο Δημήτρης Σαραντάκος

Αρχίζοντας από την αρχή, δηλαδή από την εντύπωση που σου δίνει το βιβλίο μόλις το πάρεις στα χέρια σου, μπορώ να πω πως πρόκειται για πολύ καλή δουλειά.
Είναι ένα βιβλίο 320 σελίδων, με εξαιρετικά επιμελημένη εκτύπωση και στολισμένο με φωτογραφίες προσωπικού χαρακτήρα και γι΄αυτό ίσως πολύ ενδιαφέρουσες, καθώς και πολύ χαρακτηριστικά σκίτσα, τα περισσότερα του Βαγγέλη Αθανασίου, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας.

Διαβάζοντάς το, διαπιστώνεις αμέσως πως η συγγραφέας διαθέτει το προσόν να τραβά το ενδιαφέρον σου και να μη σ΄ αφήνει να το παρατήσεις αν δεν το τελειώσεις. Γράψιμο τερπνό και ταυτόχρονα νευρώδες, χωρίς πλατειασμούς και αισθηματολογίες, που σε κατακτά και σε συγκινεί πρώτα με αυτά που γράφει και εν συνεχεία με τον τρόπο που τα γράφει.

Για να έρθω τώρα στο περιεχόμενο του βιβλίου «Αίγινα – τα πρόσωπα – οι τόποι – οι μνήμες» πρόκειται για κείμενα που έχουν δημοσιευθεί την τελευταία δεκαετία σε εφημερίδες ή περιοδικά και τα οποία καταχωρούνται στο βιβλίο όχι με τη χρονολογική σειρά που δημοσιεύθηκαν στα εν λόγω έντυπα (τα οποία άλλωστε δεν αναφέρονται), αλλά θεματολογικά.
Η επιλογή αυτή τους δίνει την αξία ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος ψηφιδωτού, που απεικονίζει με συναρπαστικό τρόπο τη ζωή της Αίγινας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για κάποια συστηματική αφήγηση, δίκην ιστορικού δοκιμίου, αυτή η φαινομενικά ανοργάνωτη καταγραφή προσώπων και τόπων, πάντοτε σε βιωματική σχέση με την αφηγήτρια, αποχτά τεράστιο νοηματικό βάρος και σε πολλά σημεία της σε καθηλώνει.

Διαβάζοντας το βιβλίο της Μαίρης Γαλάνη-Κρητικού, ανακαλύπτεις τα κυριότερα χαρίσματά της: την κοινωνικότητα και την αγάπη της γι αυτό τον τόπο, για τους ανθρώπους της, ντόπιους και επισκέπτες που έγιναν συντοπίτες μας, γιατί αγάπησαν την Αίγινα και την τίμησαν με την παρουσία τους για πολλά χρόνια, αλλά και με τα έργα τους!
Αμέσως μετά σε εντυπωσιάζει η πολυπλοκότητα και το πλήθος των απασχολήσεών της. Πότε πρόλαβε και έκανε τόσα πολλά πράγματα, διαφορετικά μεταξύ τους; Πόσα οκτάωρα χρειάστηκαν για να χωρέσουν όλες αυτές οι δραστηριότητες; Ασφαλώς είχε την τύχη να έχει, για αρκετά χρόνια κοντά της, μεγάλες δασκάλες που την ξεχώρισαν από την εφηβεία της και της άνοιξαν δρόμους συμμετοχής, δράσης και ευθύνης. Όμως δεν φτάνει αυτό!
Η κοινωνική της δράση, η παρουσία της στα Αιγινήτικα δρώμενα, οι δεσμοί με τους συμμαθητές της στο Γυμνάσιο που συνεχίζονται αδιάκοπα, οι σχέσεις της, το ίδιο ζεστές και εγκάρδιες, με τους απλούς ανθρώπους του νησιού, αλλά και με λόγιους, καλλιτέχνες, δημιουργούς, έχουν να κάνουν με τον προσηνή και ταυτόχρονα τολμηρό χαρακτήρα της και την ευρύτητα των ενδιαφερόντων της.

Το βιβλίο «Αίγινα – τα πρόσωπα – οι τόποι – οι μνήμες» σου μαθαίνει τόσα πολλά για το νησί και κυρίως για τους ανθρώπους του και μάλιστα για εκείνους, που δεν είχες την τύχη να γνωρίσεις ο ίδιος. Και κυρίως βρίσκεις σ΄ αυτό πράγματα για τη ζωή τους κι όχι απλά βιογραφικά στοιχεία, που μπορείς να βρεις κι αλλού.
Η Μαίρη, μας παρουσιάζει τους δημιουργούς που πέρασαν από το νησί μας, με απλό, προσιτό τρόπο, όπως τους γνώρισε εκείνη, μέσα από τη σχέση τους και την επαφή μαζί τους, δίνοντάς μας κυρίως στοιχεία του χαρακτήρα τους.

Πιστεύω ότι η «Αίγινα» της Μαίρης Γαλάνη-Κρητικού, βιβλίο που γράφτηκε με πολύ αγάπη για το νησί και τους ανθρώπους του, πλουτίζει τη βιβλιογραφία της Αίγινας.

Τα σκίτσα του Βαγγέλη Αθανασίου είναι από την ιστοσελίδα http://aigina.bravepages.com

–

–

–

–

Για τη λύση του προβλήματος ύδρευσης της Αίγινας

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στα «Αιγινήτικα Νέα»

Πριν από τέσσερις μήνες δημοσιεύθηκε σ΄ αυτή τη σελίδα των «Αιγινήτικων Νέων» σημείωμά μου, αναφορικά με τα χρονίζοντα εδώ και δεκαετίες προβλήματα, που ταλαιπωρούν το νησί και συγκεκριμένα την ύδρευση, τη διάθεση των υγρών αποβλήτων και την αξιοποίηση των στερεών αποβλήτων και σαν είδος συμπεράσματος κατέληγα στη διαπίστωση, πως εκείνο που χρειάζεται ο τόπος είναι να έρθει στην εξουσία η Φαντασία.

Καθώς πλησιάζουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, βλέπω πως ποτέ δεν ήταν τόσο αναγκαίο να γίνει αυτό.
Διανύουμε μια πολύ περίεργη προεκλογική περίοδο. Μολονότι σε λιγότερο από τρεις μήνες έχουμε τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ακόμα δεν έχουν κατασταλάξει τα σχήματα που θα ζητήσουν την ψήφο μας, δεν έχουν καταρτίσει τα προγράμματα που θα εφαρμόσουν, εάν και εφόσον πάρουν την εξουσία, και σχεδόν δεν έχουν δημοσιευθεί οι προεκλογικές διακηρύξεις τους.
Είναι πρωτοφανής στα εκλογικά χρονικά αυτή η δυστοκία, όχι όμως και ανεξήγητη. Κατά κύριο λόγο οφείλεται στην κρίση αξιοπιστίας και φερεγγυότητας, που περνά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Δε θα συνεχίσω με αυτό το άχαρο θέμα. Για κάτι άλλο θέλω να γράψω: Για το περιεχόμενο των προγραμμάτων των υποψήφιων, τα οποία όμως δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει επισήμως. Έτσι, μη έχοντας στη διάθεσή μου τα τελικά προγράμματα, στα οποία εκθέτουν οι υποψήφιοι τους τρόπους με τους οποίους θα επιλύσουν τα προβλήματα που απασχολούν την Αίγινα και τους κατοίκους της, αποφάσισα να ρωτήσω εγώ ο ίδιος τους υποψήφιους δημάρχους προσωπικά.
Και άρχισα ρωτώντας τους τι σκοπεύουν να κάνουν με το νερό, γιατί το θεωρώ το πιο βασικό πρόβλημα, καθώς χωρίς άφθονο πόσιμο νερό δε μπορεί να γίνει τίποτα: ούτε τουριστική ανάπτυξη, ούτε γεωργική παραγωγή, ούτε κανενός είδους ανάπτυξη.
Μη περιμένετε, αγαπητοί αναγνώστες να αναφέρω ονόματα. Το σημείωμα αυτό δεν έχει προεκλογικό χαρακτήρα και δε θα προβάλει ούτε θα κατακρίνει κανέναν υποψήφιο. Λοιπόν, από όλους όσους ρώτησα μονάχα ένας τάχθηκε αναφανδόν και ανεπιφύλακτα υπέρ της αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού.
Άλλος, αφού ανέφερε ένα σωρό «ναι μεν αλλά», ουσιαστικά τάχθηκε υπέρ της σύνδεσης με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ. Τρίτος μου δήλωσε πως ο ίδιος είναι υπέρ της αφαλάτωσης, αλλά η πλειοψηφία των συμβούλων που τον πλαισιώνουν είναι υπέρ της μεταφοράς του νερού από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ. Τέταρτος τέλος εκπρόσωπος συνδυασμού, στήριξε τις ενστάσεις του κατά της λύσεις της αφαλάτωσης, στο μεγάλο κόστος ενός εργοστασίου που θα ικανοποιεί τις υδατικές απαιτήσεις του νησιού, το μεγάλο ποσό ενέργειας που θα χρειαζόταν και στο πρόβλημα της διάθεσης του αλμολοίπου, δηλαδή του πυκνού αλατούχου διαλύματος που θα μείνει μετά την απόληψη του καθαρού-γλυκού νερού.

Το κάπως μελαγχολικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι πως όσοι υποστηρίζουν τη λύση να συνδεθεί το νησί με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ, δεν διαθέτουν, τουλάχιστον φαντασία. Γιατί δεν αντιλαμβάνονται πως αν παγιωθεί η εξάρτηση του νησιού από εξωτερικές πηγές νερού, αυτό μας γυρίζει πολύ πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν δεν υπήρχαν οι σημερινές τεχνολογικές λύσεις. Όσοι πάλι απορρίπτουν τη λύση της αφαλάτωσης για τους λόγους που προανέφερα, είναι φανερό πως την αντιμετωπίζουν με την παρωχημένη νοοτροπία της κατασκευής μεγάλων μονάδων, που βαθμιαία εγκαταλείπεται.

Επειδή ανήκω στους αισιόδοξους (ή κατ΄ άλλους, στους εύπιστους και αφελείς), πιστεύω πως τα επιχειρήματα υπέρ της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ ή οι αντιρρήσεις κατά της αφαλάτωσης δεν έχουν ιδιοτελή χαρακτήρα. Με ενοχλεί όμως αυτή η κοντόφθαλμη αντιμετώπιση ενός προβλήματος καίριας σημασίας και με εξοργίζει η προτίμηση σε λύσεις που προϋποθέτουν την κατασκευή μεγάλων έργων.

Κατά την πολυετή υπηρεσία μου στην Δ/νση Τεχνικών Έργων της Αγροτικής Τράπεζας, εκείνο που αντιμετωπίζαμε συχνά, οι συνάδελφοί μου κι εγώ, ήταν η τάση των Προέδρων και άλλων ηγετικών παραγόντων των Αγροτικών Συνεταιρισμών ή των Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών, να επιλέγουν μεταξύ των προτεινόμενων λύσεων την πιο μεγάλη και την πιο δαπανηρή. Είχα δώσει τότε πολλές νικηφόρες μάχες ενάντια σ΄ αυτή τη νοοτροπία.
Κανείς δε μίλησε για μία κεντρική μονάδα αφαλάτωσης, που θα καλύπτει τις ανάγκες ολόκληρου του νησιού, αλλά για έξι ή οκτώ μονάδες, σκορπισμένες σε όλο το νησί: στην Πέρδικα, στην Αγιά Μαρίνα, στη Βαγία, στη Σουβάλα, στην πόλη της Αίγινας, ακόμα και, γιατί όχι;. στις Λαούσες.
Κανείς δε μίλησε επίσης για ενεργοβόρες μονάδες, που θα ξοδεύουν το ρεύμα της ΔΕΗ. Οι σύγχρονες μονάδες αφαλάτωσης παράγουν μόνες τους την ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζονται, από τον ήλιο ή από τον άνεμο. Άλλη μια ένδειξη της έλλειψης φαντασίας που έχουν οι αντιρρησίες. Δεν υποπτεύονται πως, μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια, όταν κάθε σπίτι θα παράγει το δικό του ρεύμα από τον ήλιο, ενώ η αιολική ενέργεια θα καλύπτει τις ανάγκες των οικισμών για ηλεκτροφωτισμό και κίνηση, η ΔΕΗ θα έχει προ πολλού καταργηθεί.

Φαντασίες, θα πούνε κάποιοι. Και τι απέγιναν οι μαρκονιστές, οι ασυρματιστές του εμπορικού ναυτικού, που άλλοτε μόνο στην Αίγινα ήταν πολλές δεκάδες και σε όλη την Ελλάδα πολλές εκατοντάδες, που είχαν σωματεία, υπήρχαν σχολές που τους εκπαίδευαν; Mόλις μπήκαν σε χρήση οι δορυφόροι πλοήγησης, καταργήθηκαν!

Εις μνήμην Πρέβελης…

Χωρίς λόγια, μόνο με ένα κόμπο στο λαιμό…

😦

Ακόμα δεν το έχω πιστέψει οτι χάθηκε αυτή η απίστευτη ομορφιά…

–

–

(Φωτογραφίες: Λένα-Μάνος. Πατάτε πάνω τους και μεγαλώνουν)

–

Σύκα, καλοκαιρινή λατρεία!

Το χαρακτηριστικότερο μεσογειακό καλοκαιρινό φρούτο είναι χωρίς αμφιβολία, το θεϊκό καρπούζι αλλά τα σταφύλια και τα σύκα είναι οι παρηγοριά μας όταν αρχίζουμε να μετράμε τις καλοκαιρινές μέρες αντίστροφα 😦

Σταφύλια δεν αξιώθηκα ακόμα να φάω της προκοπής, αλλά σύκα, έχω την τύχη να έχουμε μια γριά συκιά στην αυλή και τα έχω τσακίσει! Δεν ξέρω αν την φύτεψε ο παππούς μου ή αν τη βρήκε εδώ, είναι πολύ γριά και ταλαίπωρη και δεν κάνει κάθε χρόνο καλά σύκα, φέτος όμως ήταν πολύ καρπερή!

Ο παππούς μου ο Νίκος, μεταξύ πολλών άλλων, ήταν φανατικός …συκοφάγος και πολύ εφευρετικό μυαλό, είχε λοιπόν ένα μυστικό όπλο για να κόβει τα σύκα που δεν φτάναμε ούτε με σκάλα. Η κατασκευή του είναι απλούστατη και τα υλικά ευτελή, αλλά κάνει σπουδαία δουλειά και κάθε χρόνο που φτιάχνω το συκοκόφτη, θυμάμαι και μακαρίζω τον παππούλη μου.

-Θα χρειαστείτε ένα κοντάρι ή καλάμι, κάτι μακρύ τέλος πάντων (ανάλογα και με τη συκιά σας, εγώ φέτος έβαλα ένα κοντάρι σκούπας) και ένα κονσερβοκούτι (μην πάει το μυαλό σας στο κακό, σύκα θα κόψουμε! :-)).

-Θα ανοίξετε 2 ζευγάρια τρύπες στο πλάι του κουτιού (με ένα καρφί π.χ.) και θα στερεώσετε πολύ σταθερά το κουτί στην μια άκρη του κονταριού, με το άνοιγμα προς την άκρη (βλέπε εικόνα)

Ο παππούς μου το κάρφωνε, γιατί χρησιμοποιούσε καλάμι, εγώ το στερέωσα με δεματικά και έγινε πολύ σταθερό.

-Με κοφτερό ψαλίδι για μέταλλα (ή κόφτη ή κοφτερό κλαδευτήρι) θα αφαιρέσετε από το χείλος της κονσέρβας ένα V, ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό  με προσοχή ώστε να μην διπλώσουν τα χείλη του V, θέλουμε να είναι κοφτερά.

Αυτό ήταν! Έχετε ένα ιδανικό εργαλείο για να φτάνετε και να κόβετε τα σύκα χωρίς να πέφτουν κάτω! Θέλει λίγο εξάσκηση αλλά άμα πάρετε το κολάι είναι παιχνιδάκι!

Προσοχή όμως! Μακρυά από τα παιδιά, γιατί κόβει και δαχτυλάκια! 😦

–

–

–

—————————————————————————————————————————————————————————————-

Θυμήθηκε, κατασκεύασε, έγραψε και φωτογράφισε η Λένα

(κι έφαγε και τα σύκα! :-))

.

Το Φιστίκι πέρασε και από την Κρήτη

Σαν το τραγούδι… στην Κρήτη και στη Μάνη, βρέθηκε φέτος το Φιστίκι. 🙂
Για τη Μάνη, διαβάσατε σε προηγούμενες αναρτήσεις.

Στην Κρήτη, είδε αρχαία, παραλίες, θερμοκήπια, ελαιώνες, μποστάνια, πολλά φωτοβολταϊκά, κάποιες ανεμογεννήτριες και τράβηξε πολλές φωτογραφίες. Λίγες από αυτές, παρακάτω:

(πατάτε πάνω τους και μεγαλώνουν! :-))

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, περιέχει απίστευτους θησαυρούς της Μινωικής τέχνης, αλλά είναι και σαν κτίριο πολύ αξιόλογο, καθώς είναι έργο του σπουδαίου αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού (1903-1976) ο οποίος έχει σχεδιάσει, μεταξύ άλλων, και αρκετά από τα ελληνικά μουσεία.
Όπως διαβάζουμε στον ιστότοπο του ΥπΠο, αποτελεί σημαντικό παράδειγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και βραβεύθηκε με έπαινο Bauhaus.

Εκείνο που δεν διαβάζουμε, δυστυχώς, παρά μόνο στον ιστότοπο του Δ.Ηρακλείου (που δεν είχα την τύχη να πετύχω έγκαιρα) είναι οτι  ‘από το Νοέμβριο 2006 το Μουσείο παραμένει κλειστό στο κοινό λόγω εργασιών ανακαίνισης που εκτελούνται στο εσωτερικό του. Μια μικρή προσωρινή έκθεση με τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου μπορεί κανείς να δει στην ειδική αίθουσα που έχει διαμορφωθεί στη βορινή πλευρά του Μουσείου, επί της οδού Ι. Χατζηδάκι. Εκεί μεταξύ άλλων εκτίθενται οι Θεές των Όφεων, ο Δίσκος της Φαιστού, η τοιχογραφία της Παριζιάνας, των Ταυροκαθαψίων, το «Δακτυλίδι του Μίνωα».’

Όχι οτι δεν αξίζει να πάτε, (αν και θα έπρεπε ίσως να γίνει μια μείωση του εισιτηρίου, ελπίζω να πηγαίνουν τα χρήματα στην ανακαίνιση τουλάχιστον!) απλώς μην σχεδιάσετε το πρόγραμμά σας αφιερώνοντας πολύ χρόνο στο μουσείο!
Αν πάτε πρώτα στην Κνωσσό, θα δείτε εκεί σχετική ανακοίνωση, οι ταξιδιωτικοί οδηγοί (φετινοί) που διάβασα εγώ, δεν το έγραφαν…

Η Κνωσσός, όπως και οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι κατά τη γνώμη μου, είναι υπέροχη αργά το απόγευμα, κατά τις 6:30-7:00 (μην παρα-αργήσετε, στις 8:00 κλείνει!)

Έγραψε και φωτογράφισε η Λένα

Ο πολιτισμός – το «μυστικό» μας όπλο

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που θα δημοσιευτεί στις 17/08/2010 στο «Εμπρός»

Όπως μπορεί να επισήμαναν οι παρατηρητικότεροι από τους αναγνώστες του «Εμπρός», από το φύλλο της περασμένης Τρίτης απουσίαζε το καθιερωμένο εδώ και πολλά χρόνια σημείωμά μου. Μικρό το κακό θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Η αιτία δεν ήταν άλλη από μια δεκαήμερη οικογενειακή εκδρομή στη Μάνη.

Είχα αρκετά χρόνια να πάω στην άλλη μου πατρίδα (αφού είμαι εκ μητρός μεν Μυτιληνιός εκ πατρός δε Μανιάτης) και με εντυπωσίασε η αλλαγή προς το καλύτερο, που διαπίστωσα. Αλλαγή σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στις υποδομές (εξαιρετικοί δρόμοι, πλήρη δίκτυα ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, ωραιότατα κτίσματα  κ. ά), αλλά και στο εποικοδόμημα, στον Πολιτισμό, κατά κύριο λόγο.

Συνέπεσε βέβαια να πάω Αύγουστο μήνα, δηλαδή στην κατ΄εξοχήν περίοδο πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά δεν περίμενα πως σε χωριά όπως το Βαχό, το Σκουτάρι, η Κοκάλα, που ως τα μέσα του 20^ου αιώνα δεν είχαν δει ούτε καραγκιόζη, να γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής, να δίνονται συναυλίες ή να ανεβάζονται θεατρικές παραστάσεις από τοπικούς ερασιτεχνικούς θιάσους.

Και αν αυτά γίνονται στην ως χθες καθυστερημένη και οπισθοδρομική Μάνη, πολύ περισσότερα γίνονται στην πολιτισμένη Σύρο, στην προοδευτική Μυτιλήνη, στην αρχοντική Κέρκυρα και σε ένα σωρό άλλα μέρη της πατρίδας μας. Αυτό μεταξύ άλλων σημαίνει πως διαθέτουμε τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί στην Ελλάδα μια ανώτερη και αποδοτικότερη μορφή τουρισμού: ο πολιτιστικός τουρισμός.

Να τραβήξουμε τους ξένους όχι μόνο με τη θάλασσα, το τοπίο και τον ήλιο μας, που στο κάτω κάτω μπορεί να τα βρουν στη γειτονική μας Τουρκία ή στην Τυνησία, αλλά με τα ιστορικά μας μνημεία, τις ζωντανές ακόμα παραδόσεις μας, τη μουσική μας, αλλά και με την κουζίνα μας.

Να μην υποτιμούμε τη σημασία του φαγητού. Ο τρόπος που τρώει, είναι βασικό στοιχείο πολιτισμού ενός λαού. Αν θεωρώ τους Αμερικανούς βάρβαρους είναι γιατί τρώνε, όχι για να απολαύσουν το φαΐ και τη συζήτηση που το συνοδεύει, αλλά για να κατασιγάσουν την πείνα τους όσο πιο γρήγορα και φτηνά γίνεται. Γιαυτό επινόησαν τα λεγόμενα fast foods.

Στην Αρεόπολη παρακολούθησα το, κυριολεκτικά, απολαυστικό «φεστιβάλ γευσιγνωσίας», που διοργάνωσαν ο Δήμος και τοπικοί πολιτιστικοί φορείς, κατά το οποίο, υπό τους ήχους μουσικής από ζωντανή ορχήστρα, μοιράζονταν δωρεάν στο κοινό, που είχε γεμίσει την πλατεία, γευστικότατοι μεζέδες, όλοι ντόπιας μανιάτικης κουζίνας, επακολούθησε δε βράβευση των καλύτερων μαγείρων, με ψηφοφορία του κοινού.

Ως τώρα οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί, που είναι υπεύθυνοι για την ανάπτυξη του τουρισμού, μιας από τις κύριες πλουτοφόρες πηγές του τόπου, στηρίζονταν στον ήλιο, τη θάλασσα και το τοπίο, χωρίς να σκεφτούν πως αυτά τα τρία στοιχεία τουριστικής ανάπτυξης, τα διαθέτουν και πολλά άλλα μέρη της Γης, από τα εξωτικά, αλλά κοντινότερα στους αμερικανούς τουρίστες νησιά της Καραϊβικής, τις Μπαχάμες και τις Βερμούδες, ως τους μεσογειακούς τουριστικούς προορισμούς της Τυνησίας και της Τουρκίας.

Αντίθετα, σχεδόν μόνο στην Ελλάδα, τα τρία αυτά βασικά στοιχεία – ήλιος, θάλασσα, τοπίο – συνδυάζονται με αρχαία μνημεία, ζωντανές παραδόσεις, ωραία τοπική μουσική και εξαιρετική κουζίνα. Οι εξ ανατολών γείτονές μας τις μόνες αρχαιότητες που προβάλουν είναι οι δικές μας.

Το πρόβλημα βρίσκεται εδώ, στον τόπο μας, όπου ότι οι καθ΄ύλην αρμόδιοι έχουν μεσάνυχτα από κάτι τέτοια η δε κυβέρνηση, για την ώρα περιορίζεται σε μεγαλόστομες εξαγγελίες και στην κατάθεση βροχής νομοσχεδίων, αλλά εξακολουθεί να διαθέτει στον πολιτισμό (όπως και στην εκπαίδευση και την υγεία), το μικρότερο ποσοστό του προϋπολογισμού, από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Φωτογραφίες της Μάνης: Λένα – Μάνος

Μνήμη Νίκου Κατσικάρου

Κείμενο του Δημήτρη Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στο περιοδικό «Μάνη»

Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου βρεθήκαμε οικογενειακώς στη Μάνη. Είχα αρκετά χρόνια να έρθω στα πατρογονικά μου και με ξάφνιασε ευχάριστα η αλλαγή προς το καλύτερο, που διαπίστωσα, σε όλα τα πεδία, όχι μόνο στις υποδομές (άνετοι καλοφτιαγμένοι δρόμοι, δίκτυα ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, πολύ ωραία κτίσματα), αλλά και στο εποικοδόμημα, στον πολιτισμό. Παρακολουθήσαμε θεατρικές παραστάσεις,  και συναυλίες, επισκεφθήκαμε εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής, απολαύσαμε το πρωτότυπο «Φεστιβάλ Γευσιγνωσίας» στην Αρεόπολη και γενικά περάσαμε ωραία.

Μέναμε σε συγγενικό μας σπίτι στο Σκουτάρι και κολυμπούσαμε συνήθως στη θαυμάσια ακρογιαλιά της Αγίας Βαρβάρας, με την πεντακάθαρη θάλασσα της. Το πρώτο πράγμα που μου χτύπησε στο μάτι και με συγκίνησε ήταν η επιγραφή «Κατσικάρος» μιας ταβέρνας, εκεί στην ακτή, γιατί μου θύμισε έναν σπουδαίο άνθρωπο που είχα γνωρίσει στα νιάτα μου και που λεγόταν έτσι.

Φθινόπωρο του 1955. Μόλις είχα απολυθεί από τον Στρατό και οι καιροί ήταν δύσκολοι. Ειδικότερα εμείς οι χημικοί μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες, αντιμετωπίζαμε οξύτατο πρόβλημα ανεργίας, καθώς δεν είχε αρχίσει ακόμα ούτε η εκβιομηχάνιση, ούτε η ανοικοδόμηση, που σημάδεψαν τη δεκαετία 55-65.

Για να τα βγάλω πέρα και με την προοπτική να παντρευτούμε όσο πιο σύντομα γινόταν με τη γυναίκα μου, που ήταν ακόμα φοιτήτρια, έκανα τρεις δουλειές μαζί. Το πρωί δούλευα σε μιαν εταιρεία αντιπροσωπειών στην Αθήνα, το απόγεμα σε ένα μικρό εργοστάσιο ανθρακικού ασβεστίου στον Πειραιά και το βράδυ δίδασκα Χημεία, Φυσική και αντοχή υλικών στη νυχτερινή Σχολή Αρχιμήδης, επίσης στον Πειραιά.

Από τις τρεις απασχολήσεις αυτή μου άρεσε πιο πολύ. Ίσως η κλίση μου να ήταν να γίνω δάσκαλος. Ιδρυτής του «Αρχιμήδη» ήταν ο Τάσος ο Βουλόδημος, διευθυντής του δε εκείνη την εποχή ήταν ο  Δηγιάκομος, ένας πολύ ενεργητικός και δραστήριος άνθρωπος, αυτός όμως που με βόηθησε πολύ ήταν ο Νίκος ο Κατσικάρος, στενός φίλος του Βουλόδημου, λαμπρός εκπαιδευτικός και σπουδαίος άνθρωπος. Μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές του, που τις θυμάμαι ακόμα

«Ο δάσκαλος» μου έλεγε «πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του στην τάξη. Να είναι πάντα ήρεμος. Να μιλά με φωνή σταθερή, ούτε να την υψώνει άσκοπα και ούτε να βιάζεται. Πρέπει επίσης να προσέχει την εμφάνιση του. Και φτωχικά ρούχα κι αν φορά, να είναι καθαρά και φροντισμένα. Ακόμα και το μαντήλι του πρέπει να είναι πεντακάθαρο. Θα σε παρακολουθούν σαράντα ζευγάρια μάτια, που δεν τους ξεφεύγει τίποτα».

Με συμβούλεψε ακόμα πώς πρέπει να αντιμετωπίζω τις αναπόφευκτες αταξίες ή τις απόπειρες καζούρας των μαθητών. Όλα αυτά με βόηθησαν όχι μόνο να τα πάω πολύ καλά με τους μαθητές μου, πολλοί από τους οποίους ήταν σχεδόν συνομήλικοί μου και όλοι τους αυθεντικοί Πειραιώτες μάγκες, αλλά να κερδίσω την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή τους. Όταν αργότερα ο Νίκος ίδρυσε δική του νυκτερινή σχολή, τον «Αναξαγόρα», μου ζήτησε να διδάξω εκεί και αμέσως πήγα κοντά του. Το πρώτο μου βιβλίο «Στοιχεία Χημείας», που κυκλοφόρησε το 1958 είναι έκδοση Αναξαγόρα.

Παρά τη διαφορά της ηλικίας, με τιμούσε με τη φιλία του, που κράτησε πολλά χρόνια, ακόμα και όταν η ζωή μας χώρισε. Τελευταίες πληροφορίες για τον Νίκο τις πήρα παρακολουθώντας μιαν εκδήλωση προς τιμήν του, που οργάνωσε στην πρώτη επέτειο του θανάτου του το εξαιρετικό «Μουσείο Μάνης» του Μιχάλη Κάσση, στο Νέο Φάληρο.

Αυτές όλες οι αναμνήσεις με κύκλωσαν μόλις αντίκρισα της επιγραφή της ταβέρνας. Ρωτώντας έμαθα πως πράγματι ανήκε σε συγγενείς του Νίκου Κατσικάρου και τελικά κουβέντιασα με δυο ανεψιούς του. Διαπίστωσα πως και οι δύο τον θυμούνται με αγάπη και τιμούν με  σεβασμό τη μνήμη του.

Νομίζω πως αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή ενός σωστού ανθρώπου, όπως ήταν ο Νίκος Κατσικάρος.

Φωτογραφίες της Μάνης: Λένα – Μάνος

https://tofistiki.wordpress.com/

Το παράδειγμα του Ζοζέ Σαραμάγκου

Κείμενο του Δημήτρη και της Αγγελικής Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Πολίτης»

Ο μεγάλος πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, που έχει τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ και που μας έφυγε πρόσφατα, πλήρης ημερών, μας άφησε σαν κύκνειο άσμα, ένα περίεργο βιβλίο, που επιγράφεται «το Τετράδιο». Το λέμε περίεργο, γιατί στην ουσία πρόκειται για μεταφορά σε έντυπη μορφή, κείμενων που είχε αναρτήσει στο ιστολόγιο που τηρούσε από τον Σεπτέμβριο του 2008 ως τον Μάρτιο του 2009.

Και εδώ είχαμε την πρώτη μας έκπληξη, όταν διαπιστώσαμε, διαβάζοντας την εισαγωγή, πως ο μεγάλος σε αξία αλλά και σε ηλικία συγγραφέας, όταν ανάρρωσε από μια πολύ σοβαρή ασθένεια, που παρά λίγο να τον έστελνε στον άλλον κόσμο, αγόρασε ηλεκτρονικό υπολογιστή, έμαθε όχι μόνο να τον χειρίζεται, αλλά και να φτιάχνει ιστολόγιο και επί εφτά μήνες δεν έκανε τίποτ΄ άλλο παρά να γράφει σ΄ αυτό και να επικοινωνεί με το Διαδίκτυο με πλήθος κόσμου.

Η δεύτερή μας έκπληξη ήταν το θάρρος και η παρρησία με τις οποίες ο συγγραφέας λέει τη γνώμη του για πρόσωπα, για κόμματα και για καταστάσεις. Όχι μόνο για πρόσωπα που αντιπαθεί ολοφάνερα, σαν τον Μπους και τον Πάπα (τον οποίο αναφέρει πάντα με το γερμανικό επώνυμό του – Ράτζιγκερ και όχι με τον τίτλο του), αλλά και για άλλους, που φαίνεται να συμπαθεί, σαν τον Μπάρακ Ομπάμα. Η ουσία είναι πως ο Σαραμάγκου δε μετρά τα λόγια του, ούτε χαρίζεται σε κανέναν.

Η τρίτη τέλος έκπληξή μας, είναι η επικριτική στάση του συγγραφέας προς την Αριστερά (κομμουνιστική και σοσιαλιστική) και τούτο γιατί ξέραμε πως ανέκαθεν ήταν αριστερός – κομμουνιστής για την ακρίβεια και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας. Όμως η ιδιότητά του αυτή δεν τον εμπόδισε να σκέφτεται ελεύθερα, πάνω από κομματικές γραμμές και θέσεις και το σπουδαιότερο να λέει τις απόψεις του απερίφραστα, όχι μόνο γράφοντάς τες στο ιστολόγιο του, αλλά και σε συνεντεύξεις που του παίρνανε δημοσιογράφοι.

Σε μια τέτοια συνέντευξη είχε πει πως η σημερινή Αριστερά, κομμουνιστική και σοσιαλιστική, πορτογαλική και ευρωπαϊκή, κυριολεκτικά δεν ξέρει τι της γίνεται. Ουσιαστικά δεν έχει αντιληφθεί τίποτα από τη σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα και λειτουργεί όπως και πριν τριάντα χρόνια, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν δρα, αλλά παραμένει θεατής των δρώμενων, ενσωματωμένη κατά κάποιον τρόπο στο σύστημα.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να εξετάζαμε τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με την οπτική του μεγάλου συγγραφέα.

Τι έχουμε εδώ; Ένα πολιτικό σύστημα πλήρως απαξιωμένο στα μάτια της κοινής γνώμης, τα κόμματα εξουσίας να έχουν περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία και τα κόμματα της Αριστεράς να μην μπορούν να πείσουν το λαό πως έχουν κάποια ρεαλιστική πρόταση για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Και τα τρία κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα  δεν συγκεντρώνουν πάνω από το 10% του εκλογικού σώματος.

Ποιος φταίει γι αυτή τη στασιμότητα; Όχι πάντως ο λαός. Να μην ξεχνάμε τι είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης, όταν έχασε τις εκλογές: «και όταν σφάλλει ο λαός – έχει δίκιο». Φταίει λοιπόν η ίδια η Αριστερά. Και φταίει γιατί δεν έχει σαφή, συγκεκριμένη και ρεαλιστική πρόταση για το πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση. Η πρόταση του ενός από τα αριστερά κόμματα «Αντεπίθεση» παραμένει απλό σύνθημα, εφόσον δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις και ενέργειες. Οι συχνές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν αποτελούν καμιά αντεπίθεση. Εκτονώνουν απλώς την οργή του κόσμου και τελικά τον κουράζουν, όπως είχε επισημάνει ο Χαρίλαος Φλωράκης το 1965, τον καιρό της ιουλιανής αποστασίας. Το δεύτερο από τα αριστερά κόμματα συνεχίζει να ψάχνεται. Ως πότε όμως; Κάποτε πρέπει να βρει αυτό που ψάχνει και να το ανακοινώσει. Όσο για το τρίτο, νεοπαγές αριστερό κόμμα, για την ώρα σιωπά. Ενδόμυχα πολύ θα ήθελε να πήγαινε με το ΠΑΣΟΚ, αλλά έτσι που μεταλλάχθηκε το κυβερνόν κόμμα, καλύτερα να κρατά αποστάσεις.

Να λοιπόν που έχει και στην ελληνική περίπτωση δίκιο ο Ζοζέ Σαραμάγκου: η Αριστερά πρεπει επιτέλους να βρει και να προτείνει τρόπους εξόδου, άμεσα.