Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο [1δ΄51-52],διαβάζουμε πως όταν ο Ιησούς προσήχθη ενώπιον του Πιλάτου, ο Επίτροπος, σε μια στιγμή της ανάκρισης, τον ρώτησε
— Τι ήρθες να κάνεις στα Ιεροσόλυμα;
— Ήρθα να μαρτυρήσω την αλήθεια, και όποιος ποθεί την αλήθεια θα ακούσει τα λόγια μου, ήταν η απάντηση
Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε τίποτα. Ο δικός του κόσμος ήταν στον αντίποδα του κόσμου του Ιησού.
— Δε βαριέσαι, και τι είναι η αλήθεια; τον ρώτησε, με τον σκεπτικισμό του κυνικού Ρωμαίου. Ο Ιησούς δεν του απάντησε.
Κάθε θρησκεία και κάθε ιδρυτής θρησκείας ή θρησκευτικός ηγέτης, πρεσβεύει πως κατέχει την Αλήθεια, την οποία μάλιστα του την είπε ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως.
Πρόκειται δηλαδή για μιαν εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή έστω αναθεώρηση.
Την κατοχή της εξ αποκαλύψεως αλήθειας τη διεκδικούν ζηλότυπα οι θρησκείες, κάθε μια φυσικά για τον εαυτό της. Στην ιστοσελίδα Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας www.oodegr.com διαβάζουμε:
Τα δόγματα τής Εκκλησίας, ΔΕΝ είναι «αξιώματα» αυθαίρετα, ενός απρόσωπου οργανισμού, αλλά ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ενός Θεανθρώπινου οργανισμού. Είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ τών αγίων τής Εκκλησίας, αποκαλυμμένη από το Άγιο Πνεύμα στις Θεούμενες καρδιές τους. Γι’ αυτό όλοι οι Θεούμενοι άγιοι τής Εκκλησίας συμφωνούν στα δόγματα.
και παρακάτω:
[…] οφείλουμε να μένουμε πάντα σύμφωνοι με τα όσα μας δίδαξαν εν Αγίω Πνεύματι οι άγιοι, από την εμπειρία τους. Γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι «μία ακόμα θρησκεία», αλλά Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Για να μην τα ρίχνουμε όλα στη θρησκεία , την κατοχή της απόλυτης αλήθειας την διεκδικούν και πολλές φιλοσοφικές σχολές. Αυτό ξεκινά από πολύ παλιά. Ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του μολονότι προσέφεραν πολλά στην επιστήμη (θεωρία των αριθμών, πυθαγόρειο θεώρημα κ.ά.), συνδύασαν τις φιλοσοφικές και επιστημονικές αναζητήσεις τους με τον μυστικισμό και τη δογματική αντίληψη και ουσιαστικά οι Πυθαγόρειοι ήταν μια μυστηριακή οργάνωση.
Τέλος την κατοχή της απόλυτης αλήθειας διεκδικούν και οι ιδεολογίες, ακόμα και οι επαναστατικές. Από ένα παλιό κείμενο του Δημήτρη Γόντικα, που ήταν κάποτε και μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, αντιγράφω:
Μαρξισμός-Λενινισμός είναι μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία, που πατά γερά στην πραγματικότητα και στα κείμενα των κλασσικών και γι΄ αυτό μπορεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.
Τελείως αντίθετα είναι τα πράγματα με την Επιστήμη. Και η Επιστήμη αναζητεί την αλήθεια, αλλά οι επιστήμονες ξέρουν καλά πως απόλυτες αλήθειες δεν υπάρχουν και γι΄ αυτό είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να αναθεωρήσουν κάθε φορά τις αλήθειες που πίστευαν, όταν η πραγματικότητα (το πείραμα ή η παρατήρηση) αποδείξουν τη σαθρότητά τους.
Αυτό συνέβη πάμπολλες φορές στην ιστορία της επιστήμης.
Κάποτε, την εποχή του Ντάλτον, θεωρούσαν τα άτομα ως τα αδιαίρετα, στοιχειώδη, συστατικά της ύλης. Εκατό χρόνια αργότερα η αλήθεια αυτή κατέπεσε όταν ανακαλύφθηκε πως τα άτομα αποτελούνται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια, που με τη σειρά τους θεωρήθηκαν τα βασικά συστατικά, οι δομικοί λίθοι, της ύλης. Αλλά και η αλήθεια αυτή αναθεωρήθηκε όταν εξακριβώθηκε πως και αυτά αποτελούνται από ακόμη μικρότερα συστατικά, ο αριθμός των οποίων σήμερα πλησιάζει τα εκατό!
Παλαιότερα οι χημικοί πίστευαν πως υπήρχε μια ουσία, που την ονομάζανε φλογιστόν, με την οποία εξηγούσαν τα φαινόμενα της οξείδωσης και της καύσης. Η αλήθεια του φλογιστού έζησε κάπου δυο αιώνες, ώσπου ήρθε ο Λαβουαζιέ, που με πειράματα και μετρήσεις έδειξε πως φλογιστόν δεν υπάρχει.
Για πολλούς αιώνες επίσης οι επιστήμονες πίστευαν στον αιθέρα, ένα αβαρές, άχρωμο, άοσμο και τελείως αναλλοίωτο ρευστό, που γέμιζε το Σύμπαν. Η αλήθεια του αιθέρα έζησε τόσα χρόνια γιατί εξηγούσε την κυματική φύση του φωτός, συμφωνούσε με τις εξισώσεις του Μάξγουελ και ερμήνευε ικανοποιητικά, τον τρόπο μετάδοσής του. Η αποτυχία όμως της πειραματικής επαλήθευσης της ύπαρξης του αιθέρα, οδήγησε στην απόρριψη αυτής της αλήθειας και η κβαντική θεωρία του Πλανκ, την αντικατέστησε.
Εδώ βρίσκεται η διαφορά της Επιστήμης από το Δόγμα. Σε κάθε μια από τις περιπτώσεις που προανέφερα, δε βρέθηκε επιστήμονας να υπερασπίσει τις αλήθειες που ως τότε πίστευε, αλλά χωρίς δισταγμό τις αναθεωρούσε. Εφόσον λοιπόν οι μαρξιστικές θεωρίες αξιώνουν επιστημονική ισχύ και υπόσταση, είναι απολύτως λογικό να επιδέχονται αναθεώρηση.
Επειδή πιστεύω πως οι μεγάλοι ποιητές είναι και προφήτες, κλείνω το σημείωμά μου αυτό με τους στίχους του Κώστα Βάρναλη, από το «Φως που καίει», που όπως ξέρουμε το έγραψε πριν 77 χρόνια εδώ, στην Αίγινα
Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Ιδέες βασίλισσες, κακογερνάνε
Στις νέες ανάγκες σου – κόπος βαρύς –
σκοπούς αλάθευτους κοίτα να βρεις
(Δημοσιεύθηκε στο φ. 348/26-1-09)
Το Φιστίκι 