Στο στέκι των Καλλονιατών, ένα χρόνο μετά

Ήταν πολύ όμορφα το μεσημεράκι του Σαββάτου στο στέκι των Καλλονιατών! Μαζευτήκαμε να πιούμε ένα ποτήρι στη μνήμη του Μίμη, να γευτούμε όσα με φροντίδα ετοίμασε η Κική, να τον θυμηθούμε, να τραγουδήσουμε τα τραγούδια που αγαπούσε και να μοιραστούμε με τους καλούς του φίλους το καινούργιο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε, αντί μνημοσύνου.

Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη και τη ζεστασιά με την οποία κρατάτε ζωντανή τη μνήμη του!

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Κι ένα βίντεο που προβλήθηκε προχτές, με τη φωνή του να συνοδεύει τραγουδώντας στη ντοπιολαλιά της Μυτιλήνης τρία τραγούδια της Αντίστασης στη Λέσβο:

(πατήστε πάνω στο βίντεο για να το δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος)

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία και καλή παρέα!
🙂

Στη Σαπφική γη (αναδημοσίευση)

Κείμενο του Αριστείδη Καλάργαλη που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 18/12/2012,
τη μέρα που η θάλασσα ξέβραζε θάνατο στις παραλίες της Λέσβου.

 

Εκεί, κοντά σε μια από τις αρχαιότερες κατοικημένες περιοχές της Λέσβου, στη Θερμή, ξεβράστηκαν τα πτώματα κάποιων ανθρώπων. Ποικίλοι οι χαρακτηρισμοί: μετανάστες, λαθρομετανάστες, αλλοδαποί, ξένοι. Και να γνωρίσουμε τον τόπο καταγωγής τους δεν θα έχει καμιά σημασία. Άνθρωποι τούτης της γης ήταν. Όπως και όσοι έφτασαν στα προηγούμενα χρόνια ή χάθηκαν στον δρόμο. Έκαναν το ταξίδι για καλύτερη τύχη, όπως γίνεται από την αρχαιότητα. Κι η Λέσβος βρίσκεται στη ρότα τους, αιώνες τώρα, όπως κι η χώρα μας. Για αυτό τον λόγο βρίσκονται εδώ, όχι για διακοπές όπως κάποιοι άλλοι.

Σκέφτομαι την καλοκαιρινή εικόνα της περιοχής. Πλήθος κολυμβητές, τουρίστες, ενοικιαστές δωματίων, χαίρονται και απολαμβάνουν τις μέρες των διακοπών ή της ξεκούρασής τους. Τα βράδια, λίγα μέτρα πιο πέρα, οι νέοι διασκεδάζουν σε στέκια ξενυχτάδικα. Του χρόνου το καλοκαίρι, εκεί που θα απλώνουν τις ψάθες τους, θα αναφέρουν και τους πνιγμένους τούτου του χειμώνα.

Τα σημερινά θύματα, τις μέρες του καλοκαιριού, συγκέντρωναν τα απαραίτητα χρήματα για τα έξοδα του  ταξιδιού τους. Έκαναν σχέδια, πώς θα ταξιδέψουν, πού θα φθάσουν πρώτα, ποιους θα αφήσουν πίσω, πότε θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έκαναν τα όνειρα και τα σχέδια, όπως όλοι οι μετανάστες ή αν κάποιοι προτιμούν οι λαθρομετανάστες.

Τούτα τα θύματα, της φύσης, δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν κάποιους από τους συμπολίτες μας· εκεί στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Αθήνα, ή και σε κάποια άλλη πόλη με «ιδιαίτερα» αισθήματα φιλοξενίας. Τι να σου κάνουν κι αυτοί. Αφού κι ίδια η πολιτεία εφαρμόζει το πρόγραμμα «Ξένιος Ζευς» για να αντιμετωπίσει τους μετανάστες;

 Σοκαρισμένοι οι περαστικοί που αντίκρισαν τα πτώματα. Συνηθισμένοι σε άλλες εικόνες οι Μυτιληνιοί. Σε πολλούς μετανάστες, να ζητιανεύουν, να γεμίζουν τα αστυνομικά τμήματα. Ως και να κατασκηνώνουν έξω από το Δημοτικό Θέατρο, δίπλα στο Δημαρχείο και στο κτίριο της Περιφέρειας. Οι φωτογραφίες τους θύμισαν τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Να απλώνουν το έχει τους και να στρώνουν τα υπάρχοντά τους όπου μπορούσαν. Α! Εκείνοι ήταν αδέρφια μας. Αμ δε! Για κάποιους ήταν τουρκόσποροι. Όπως κάποιοι βλέπουν μαυρίλα, στα πρόσωπα των ξένων, στην Αθήνα.

Κρυώνω, μέσα στο ζεστό μου σπίτι. Νιώθω αδύναμος, μπροστά στα γεγονότα. Δίνω μερικά ευρώ, ένα κουτί γάλα, τα παλιά ρούχα των παιδιών μου, γράφω για το άδικο του κόσμου. Ως εκεί. Το κακό δεν αντιλαμβάνομαι να λιγοστεύει. Το άλλο χέρι, για την ώρα, είναι δυνατότερο. Αλλά κι απόκληροι του αιώνα θα συνεχίσουν το ταξίδι προς μιαν άλλη γη.

Τούτοι οι τελευταίοι ταξιδιώτες έφθασαν αδόκητα στη γη μας. Θα παραχωθούν, χωρίς τον παπά της θρησκείας τους, στο συνοικιακό νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί σε μια άκρη, όπου κείτονται κι οι άλλοι απόκληροι, των οποίων το ταξίδι και το όνειρο σταμάτησε ο θάνατος. Αν μπορούσαμε να τους πούμε πως κι η ποιήτριά μας, η Σαπφώ, εξορίστηκε ως πολιτική πρόσφυγας και πέθανε στη ξενιτιά, μακριά απ’ την πατρίδα της, θα άλλαζε κάτι;

***

Εδώ, ένα παλιότερο κείμενο του Α.Κ. για τους μετανάστες, παλιούς και τωρινούς,  από τα Ενθέματα, με τίτλο «Στις γειτονιές του κόσμου», απ’ όπου και η φωτογραφία του ανώνυμου τάφου.
Το σκίτσο είναι του Ιταλού Enrico Bertuccioli, φτιαγμένο για τους «δικούς τους» μετανάστες που φτάνουν από τη Β. Αφρική στην Lampedusa με τα κύματα, ζωντανοί ή νεκροί.  Το βρήκα σε περσινή ανάρτηση με τίτλο «Για εμάς τόποι διακοπών, για χιλιάδες άλλους τόποι θανάτου», στο http://youpayyourcrisis.blogspot.gr

Η Μυτιλήνη της αλληλεγγύης, η Μυτιλήνη που αγαπάμε

Φαίνεται πως τούτη δω η κρίση -όπως λένε και για τον πόλεμο- βγάζει από μέσα μας τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας… Ας δυναμώσουμε τον καλύτερο κι ας πνίξουμε τον χειρότερο, όταν περάσει η κρίση θα είμαστε όλοι κερδισμένοι!

«Για μας, υφίσταται μόνο το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!»

(από την εφημερίδα «Εμπρός»)

Με ανακοίνωσή του χθες, το δίκτυο «Το Χωριό του Όλοι Μαζί*» που διαχειρίζεται τις πρώην παιδικές κατασκηνώσεις τού ΠΙΚΠΑ όπου διαμένουν οικογένειες παράνομων μεταναστών, εκφράζει λύπη και παράλληλα προβληματισμό για μερίδα συμπολιτών που διαμαρτυρήθηκαν για τη διανομή ειδών πρώτης ανάγκης (τροφίμων, ρούχων και παιχνιδιών) στους παράνομους μετανάστες.

Όπως τονίζουν, «για εμάς ΔΕΝ υπάρχει άνθρωπος που να είναι “λαθραίος”, περιττός, που η ζωή του αλλά και ο θάνατός του να είναι ανάξιοι αναφοράς, σημασίας, σεβασμού και θρήνου. Δεν υπάρχουν άνθρωποι-απορρίμματα, που μετά τη χρήση και εκμετάλλευσή τους σα σκουπίδια να θάβονται σε “ανθρώπινες χωματερές”. Για εμάς δεν υφίσταται η διάκριση ανάμεσα σε “εμείς” και “άλλοι”. Για εμάς υφίσταται μόνο το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!»

Μια υπερπροσπάθεια, όχι χωρίς προβλήματα: Σε δελτίο τύπου πριν 10 μέρες, προειδοποιούν κάθε υπεύθυνο:

(από το ιστολόγιο του δικτύου)

«Αν δεν αποφασίσετε να λάβετε τα απαιτούμενα μέτρα για  να προστατέψετε το επιτυχημένο μέχρι στιγμής εγχείρημα του ΠΙΚΠΑ, η προσπάθεια  μας  τίθεται  και κίνδυνο και η διακοπή  της  θα  καταστεί  αναπόφευκτη.

Εμείς  δεν θα  ρισκάρουμε όμως  ούτε  τις  ζωές  των προσφύγων, ούτε τον κόπο  τόσων  συμπολιτών μας. Θα θέλαμε λοιπόν να γίνει ξεκάθαρο προς κάθε κατεύθυνση ότι σε 10 ημέρες  αποσυρόμαστε από το ΠΙΚΠΑ εάν δεν γίνουν πράξη οι όροι  που σας θέσαμε από την πρώτη στιγμή  για  την συνέχιση του εγχειρήματος .Οδηγούμαστε στην απόφαση αυτή με αίσθηση ευθύνης και σεβασμό προς τους πρόσφυγες  που θα  μας  έχουν δίπλα  τους με  κάθε  τρόπο.

 Να  είστε έτοιμοι λοιπόν  να  αναλάβετε  τις  ευθύνες σας  απέναντι σε όλους  εμάς  αλλά και κυρίως να  αναζητήσετε  λύσεις  για  αυτή την νέα ανθρωπιστική κρίση που θα δημιουργήσει για μία ακόμη φορά η αναλγησία σας.»

Εκεί που το φιλότιμο και η προσφορά περισσεύουν…

(από την εφημερίδα «Εμπρός»)

Μια μέρα στη ζωή ενός εθελοντή στο ΠΙΚΠΑ
«Από την μέρα που άνοιξε η Νεάπολη, επειδή μένω κοντά στην κατασκήνωση, δραστηριοποιούμαι στην διάθεση του πρωινού στους μετανάστες. Φτιάχνω στο σπίτι καθημερινά μερικά λίτρα τσάι που το μεταφέρω στην κατασκήνωση στις 8. Εκεί με την βοήθεια ενός άλλου εθελοντή, και ενός μετανάστη προσφέρουμε εκτός απ’ το τσάι  ό,τι άλλο (για πρωινό, όπως κέικ, σάντουιτς, αυγό, ψωμί, ελιές κ.ά.) έχουν φέρει προς διάθεση στην κατασκήνωση άλλοι εθελοντές. Αν το προς διάθεση φαγητό είναι λίγο, δίνουμε προτεραιότητα στα μικρά παιδιά, ώστε να πιούν ένα γάλα και να φάνε μερικά μπισκότα και ένα πορτοκάλι. Επίσης η σύζυγός μου πολλές φορές μαγειρεύει φαγητό και το δίνει στους εθελοντές που επιμελούνται το μεσημεριανό ή το βραδινό φαγητό.»

Στρατής Πόθας, εθελοντής στο χώρο των κατασκηνώσεων του ΠΙΚΠΑ,
όπου διαμένουν 120 περίπου άτομα, υπήκοοι Αφγανιστάν, Συρίας και Σομαλίας.

Ζητούνται εθελοντές για «Το χωριό του όλοι μαζί»

(Από το http://www.lesvosreport.gr)

[…] Δυστυχώς όμως, όπως τονίζεται, οι ανάγκες για να συνεχιστεί με επιτυχία η προσπάθεια αυτή μεγαλώνουν καθημερινά. «Για να μπορέσουμε από εδώ και πέρα να σταθούμε αλληλέγγυοι σε συμπολίτες μας που βρίσκονται σε ευάλωτη και σε δυσχερή θέση (άστεγους, πρόσφυγες κλπ.) χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερα χέρια να μας βοηθήσουν. Και ξέρουμε πως είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να προσφέρουν εθελοντική εργασία».
Θα δημιουργηθούν εθελοντικές ομάδες ανάλογα με τους τομείς ενδιαφέροντος Υγεία, Σίτιση, Προσφυγικό κλπ.
Όσον αφορά το εγχείρημα του ΠΙΚΠΑ γίνεται προετοιμασία για ένα ενδεχόμενο νέο κύμα αφίξεων προσφύγων με ομάδες εθελοντών που θα ενημερωθούν για το προσφυγικό και θα είναι έτοιμες να στηρίξουν τον χώρο φιλοξενίας όταν υπάρξει ανάγκη.
Όσοι λοιπόν ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν με τα μέλη του δικτύου: Έφη Λατσούδη (6976234668), Ευγενία Ηλιάδου (6974923573), Φωτεινή Μήτσου (6978640670).
«Η Αλληλεγγύη και η Συμμετοχή είναι το μοναδικό μας όπλο ενάντια στην κρίση».

*το δίκτυο, πήρε το όνομά του από το ομώνυμο παραμύθι του Σωκράτη Μαντζουράνη που εκδόθηκε πρόσφατα.

***

Αντίδοτο στη ζοφερή επικαιρότητα…

Ξεβράζει φρίκη…

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012 | Του Στρατή Μπαλάσκα, από το Εμπρός

Μια ακτή σπαρμένη με σημάδια μιας ζωής κάποτε… Ρούχα, χαρτιά – ψεύτικα ή αληθινά, ποιος νοιάζεται πια -, μια πλαστική μπάλα πάνω σε κάποια φύκια, ένας ταξιδιωτικός οδηγός από τα αραβικά, ή κάτι τέτοιο, στα αγγλικά, «English on trip» γράφει, μούσκεμα από το θαλασσινό νερό. Μυρίζει θάνατο στην παραλία της Θερμής, από τα Νησέλια μέχρι το Πεταλίδι… Θάνατος σπαρμένος στην ακτή, νεκροί σα ριγμένοι καταγής από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο ένας μετά τον άλλον. Άνθρωποι ήταν κάποτε, λαθραίοι μια ζωή, λαθραίοι και στο θάνατο… Σπαρμένοι είπαμε… Δεν ξέρεις τι λογής θανατικό είναι ετούτο με τους νεκρούς, 21 ως τα τώρα, να βρίσκονται όλοι με το πρόσωπο χωμένο στο νερό ή χωμένο στην άμμο… Θαρρείς και μέσα από ετούτα τα κουφάρια θα γεννηθεί η ελπίδα… Ελπίδα σε τι…

Κάποτε ήταν άνθρωποι. Γεροί, δυνατοί, που τόλμησαν να τα βάλουν με την τύχη τους και να ψάξουν να τη βρουν στη Δύση. Κάποιος τους είπε ότι στα δυτικά είναι η γη της Επαγγελίας. Την Πέμπτη προς Παρασκευή το βράδυ, κινήσανε για το επόμενο βήμα προς τη γη ετούτη που πίστεψαν για λυτρωμό. Κανείς δεν ξέρει τι έγινε… Η βάρκα που θα τους περνούσε στην αντικρινή ακτή, ανατράπηκε…

Το μεσημέρι της Παρασκευής, ένα παγωμένο κορμί που πάλευε να ζήσει, βρέθηκε από τις αστυνομικές λιμενικές αρχές. Η είδηση έκανε το γύρο των μέσων ενημέρωσης. Ένας άνθρωπος στη θάλασσα δείχνει το δρόμο για την τραγωδία που έρχεται…

Και το πρωί του Σαββάτου η φρίκη ήταν παρούσα… Σε όλη την ακτή της Θερμής… Ως τα χτες, 21 νεκροί. Αγνοούμενοι ακόμα εννιά. Ανάμεσά τους, δυο γυναίκες και ένα παιδί.

Πληροφορίες από το διασωθέντα
Ο 16χρονος, κατά δήλωσή του, Μορτεζά από το Αφγανιστάν, ο διασωθείς του ναυαγίου που νοσηλεύεται φρουρούμενος στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης, μίλησε χθες αποκλειστικά στην «ΕΡΑ Αιγαίου» και στο δημοσιογράφο Ηλία Μαραβά. Οι πληροφορίες που έδωσε, συγκλονίζουν. Ξεκίνησαν, λέει, στις 7:30 το απόγευμα της Πέμπτης από την Κωνσταντινούπολη. Περίπου στις 2 μετά τα μεσάνυχτα προς Παρασκευή, μπήκαν σε μια βάρκα.

Ξανοίχτηκαν και κάποια στιγμή βρέθηκαν στη θάλασσα. Ο νεαρός σώθηκε και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο.

Οι υπόλοιποι χάθηκαν στα παγωμένα νερά.

Στην προσπάθεια συλλογής των νεκρών, βοήθησαν σημαντικά εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης και του Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, αλλά και μεμονωμένοι πολίτες, ενώ υπεράνθρωπη ήταν η προσπάθεια των στελεχών του Λιμενικού Σώματος, που επιχειρούσαν με μέσα που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λόγω συνεχών τεχνικών προβλημάτων, που αδυνατούν να επισκευάσουν λόγω έλλειψης κονδυλίων, αλλά και κυριολεκτικά μετρώντας τα διαθέσιμα καύσιμα με το σταγονόμετρο, για τον ίδιο λόγο και αυτά.

Και τώρα, τα δύσκολα των κηδειών…

Πώς θα ταφούν οι σοροί των 21 ως τα τώρα νεκρών και όσων θα ξεβράσει ακόμα η θάλασσα;

Το ερώτημα αυτό πλανιέται από το Σάββατο ακόμα ανάμεσα σε αυτούς που ξέρουν. Την αδυναμία να πληρωθούν με κάποιο τρόπο τα έξοδα της κηδείας των άτυχων ανθρώπων που πνίγηκαν στο δρόμο προς τη Μυτιλήνη.

Κι αυτό γιατί κανείς δε δηλώνει αρμόδιος και φυσικά κανείς δε διαθέτει το απαιτούμενο ποσό. Πληροφορίες φέρουν ιδιοκτήτες γραφείων τελετών να αναλαμβάνουν ο καθένας τη δωρεάν κηδεία όσων από τους νεκρούς μπορούν.

Πάντως, έως χθες παρέμενε άγνωστο το πότε θα ταφούν, αφού οι απαιτούμενες γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι κυριολεκτικά «βουνό». Έως χθες, πάντως, οι σοροί βρίσκονταν σε νεκροθαλάμους του Νοσοκομείου, του Κέντρου Υγείας Καλλονής και σε ιδιωτικούς τέτοιους χώρους.

Διαβάστε ακόμα:

Από το Εμπρός:

Τραγωδίας συνέχεια…

Από το ιστολόγιο «Στην Απέναντι Όχθη»:

Φτωχών μεταναστών πάσα γη τάφος

Από το πολύ καλό χιώτικο ιστολόγιο www.aplotaria.gr, άρθρο του Στέλιου Κραουνάκη:

Ανθρωποφαγία στα ΜΜΕ με το ναυάγιο με τους νεκρούς πρόσφυγες στη Λέσβο

***

Για την ενίσχυση του δικτύου «το χωριό του Όλοι Μαζί», διοργανώνεται στις 29-30/12, μπαζάρ Αλληλεγγύης , από την Εταιρεία Πολιτιστικής Ανάπτυξης – ΠΟΛΙΑΝΑ, με συμμετοχή και του δικτύου ανταλλαγής «Ήλεκτρο». Το μπαζάρ, που γίνεται για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, θα ξεκινήσει στις 7 το απόγευμα του Σαββάτου με προβολή μικρού μήκους ταινίας, ντοκυμαντέρ και φωτογραφιών της Έφης Λατσούδη και του Στέλιου Κραουνάκη, ενώ πρόκειται να ακολουθήσει συζήτηση. Στις 8:30, η σαξοφωνίστας Ειρήνη Παπανικολάου θα παίξει ζωντανά μουσική.

Ένας χρόνος κιόλας χωρίς τον Μίμη…

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Δεν είναι εύκολη η μέρα σήμερα… Ευχαριστούμε τους φίλους και γνωστούς που μας έστειλαν μηνύματα και λόγια παρηγοριάς, η μνήμη των αγαπημένων που έφυγαν έτσι κρατιέται, όσο τους θυμόμαστε και τους κουβεντιάζουμε οι ζωντανοί. Καλή δύναμη κυρίως στην Κική, το δικό της φορτίο είναι, θαρρώ, το βαρύτερο…

«Ο βενετσιάνικος καθρέφτης», τρεις ιστορίες χωρίς επιμύθιο, του Δημήτρη Σαραντάκου

Σε λίγες μέρες, κλείνει χρόνος που έφυγε ο Μίμης. Στα συρτάρια του, ξύλινα και ηλεκτρονικά, άφησε ένα σωρό γραφτά, κάποια από τα οποία είναι έτοιμα βιβλία που δεν πρόλαβε να τα δει τυπωμένα. Όπως έλεγε συχνά, «έχω τόσα βιβλία, έτοιμα ή στο μυαλό μου, που πρέπει να ζήσω μέχρι τα 120 για να προλάβω να τα τυπώσω». Δυστυχώς δεν του βγήκε… Και πέρα από όλα τα άλλα που μου λείπουν –η φυσική του παρουσία, η φωνή του, η καλημέρα από το παράθυρο του γραφείου του το πρωί, το γκρίζο κεφάλι σκυμμένο στο πληκτρολόγιο, τα μεγαλειώδη φτερνίσματά του που έσειαν το σπίτι- όσο περνάει ο καιρός και το παίρνω απόφαση πια, ο πόνος μαλακώνει αλλά μου μένει το παράπονο που δεν μπορώ πια να τον ρωτάω για όλα όσα είχε μαζέψει μέσα σ΄εκείνο το προικισμένο μυαλό του.

Τα βιβλία, είναι ένας τρόπος να διατηρείς τη μνήμη, ελπίζω λοιπόν σιγά-σιγά να εκδοθούν όσα είχε έτοιμα.

Πριν λίγες μέρες, βγήκε από τις εκδόσεις Γνώση, «Ο βενετσιάνικος καθρέφτης», τρεις ιστορίες χωρίς επιμύθιο, από τα χρόνια του Εμφύλιου στην Πελοπόννησο. Στο οπισθόφυλλο, ο Νίκος σημειώνει:

– Δύο κυνηγημένοι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού βρίσκουν καταφύγιο σε μιαν άγνωστη και ανεξερεύνητη σπηλιά – θα καταφέρουν να επιζήσουν και τι θα ανακαλύψουν στα σπλάχνα της;

– Τρεις μηχανικοί της Αγροτικής Τράπεζας, αποκλεισμένοι από την κακοκαιρία σ ένα ορεινό χωριό, έχουν μιαν απρόσμενη, και λογικά ανεξήγητη, συνάντηση.

– Μια αγωνίστρια της αριστεράς, αντιμέτωπη με μια φριχτή αποκάλυψη, περνάει μέσα απ’ το γυαλί του βενετσιάνικου καθρέφτη, για να βρει τους συντρόφους της νιότης της.

Τρεις νουβέλες, που έχουν κοινό θέμα τους στον εμφύλιο πόλεμο στην Πελοπόννησο, στις οποίες ο συγγραφέας επιδιώκει να δείξει πώς σκέφτονται και πώς ένιωθαν οι
άνθρωποι που βρέθηκαν στη δίνη της φοβερής εκείνης εποχής και να περιγράψει την ατμόσφαιρά της.

«Οι μορφές όλων αυτών των ανθρώπων που καθρεφτίστηκαν μέσα σ΄αυτόν τον καθρέφτη, δεν άφησαν άραγες κανένα ίχνος;
Αυτοί οι τόσο ζωντανοί άνθρωποι, που χόρεψαν, τραγούδησαν, μίλησαν, καμάρωσαν, γέλασαν μπροστά του, χάθηκαν έτσι, χωρίς ν αφήσουν τίποτα;»

Για τη ρατσιστική επίθεση στο νοσοκομείο μας

Μια ανακοίνωση που τιμάει το λειτούργημά τους αλλά και τη Μυτιλήνη. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σ’ αυτούς τους γιατρούς! Διαβάστε όλη την ανακοίνωση στο ιστολόγιο της Ένωσης Ιατρών ΕΣΥ Λέσβου.

ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ Ε.Σ.Υ. ΛΕΣΒΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ.

ΓΙΑ ΤΗ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ

Στις 26 Νοεμβρίου οι γιατροί του Γ.Ν. Μυτιλήνης μείναμε έκπληκτοι όταν αντικρίσαμε φυλλάδιο της φασιστικής Χρυσής Αυγής με φωτογραφίες παιδιών μεταναστών, ασθενών της παιδιατρικής κλινικής του νοσοκομείου μας και των γονέων συνοδών τους, με τη συνοδεία κειμένου με ρατσιστικό και χυδαίο λόγο κατά των μεταναστών! Πέρα από το πόσο ανήθικα και παράνομα χρησιμοποιούνται φωτογραφίες παιδιών για να προωθηθεί το ρατσιστικό δηλητήριο, στο κείμενο περιέχεται αντιεπιστημονική πληροφόρηση για δήθεν μετάδοση ασθενειών από τους μετανάστες, όπως και δυσφήμιση για τις συνθήκες νοσηλείας στο νοσοκομείο μας, όπου παρά την τεράστια έλλειψη προσωπικού οι εργαζόμενοι δίνουν μάχη για να παρέχονται οι καλύτερες δυνατές υπηρεσίες με την υπάρχουσα κατάσταση.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 470 επιπλέον λέξεις

Ένα φιλί κάτω απ’ τη συκιά (Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια)

Συνεχίζουμε τη δημοσίευση χαρακτηριστικών αποσπασμάτων από το ανέκδοτο αυτοβιογραφικό πεζογράφημα «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια» του Μίμη Σαραντάκου, που δημοσιεύονται κάθε δεύτερη Παρασκευή από την εφημερίδα «Εμπρός», με κάποια κομμάτια από το 3ο καλοκαίρι, στα 1944, που το περνάει πάλι στη Μυτιλήνη. Το σημερινό είναι το εικοστό δεύτερο απόσπασμα, όπου ο ο Μίμης Σαραντάκος και ο πατέρας του ο Νίκος, έχουν καταφύγει κι αυτοί στην Αγία Παρασκευή, την πρωτεύουσα της «Ελεύθερης Λέσβου». Όπως είδαμε στο προηγούμενο απόσπασμα, ο δεκαπεντάχρονος Μίμης, σύνδεσμος πλέον του ΕΑΜ, έχει πάει με αποστολή στο Ψηλομέτωπο και φιλοξενείται σε φιλικό σπίτι.

Το βραδάκι πήγα στο καφενείο του Στρατή, μήπως είχε να μου δώσει τίποτα.

«Συναγωνιστή, είσαι άτυχος», μου λέει. «Συνεδρίαση θα έχουμε μεθαύριο το βράδυ. Αναγκαστικά θα πρέπει να μείνεις άλλες δύο μέρες, γιατί δεν έχω σύνδεσμο να στείλω την απόφαση κάτω.»

Γύρισα και ανακοίνωσα τα νέα στον κυρ-Στέλιο και την κυρία Ανθούλα. Χάρηκαν αληθινά που θα με είχαν τρεις μέρες μαζί τους. Η παρουσία μου ήταν ίσως μια ποικιλία στην καθημερινή τους ρουτίνα. Το βράδυ μετά το φαΐ, πιάσαμε συζήτηση, αυτήν τη φορά για την εξέλιξη του πολέμου, για τις ειδήσεις που μας είχε φέρει ο συναγωνιστής Οικονόμου από την Ελεύθερη Ελλάδα, για τις μάχες στις συνοικίες της Αθήνας, για τους ΕΠΟΝίτες που σκοτώθηκαν στην οδό Μπιζανίου στην Καλλιθέα και στο κάστρο του Υμηττού και με την ευκαιρία τούς έμαθα τα δυο τραγούδια του αγώνα που ήξερα: το «Στ’ άρματα, στ’ άρματα» και τον «Ύμνο της ΕΠΟΝ». Μ’ ακούγανε με μεγάλη συγκίνηση. Είδα τα μάτια της Αγλαΐας, που παρακολουθούσε τη συζήτηση χωρίς να μιλά, να λάμπουν. Ο κυρ-Στέλιος μερακλώθηκε κι άρχισε να τραγουδά τον παλιό ύμνο της Δημοκρατίας: «Από τα βάθη των αιώνων Δημοκρατία ξεκινάς» κι ένα σατιρικό τραγουδάκι που έλεγε «Της Αμύνης τα παιδιά διώξανε το Βασιλιά».

Το πρωί, η Αγλαΐα μού πρότεινε να πάμε να μαζέψουμε σύκα από τις συκιές τους και η κυρία Ανθούλα συμφώνησε. Πήραμε ένα καλάθι κι οπλισμένοι με την κατζουρίδα, ένα μακρύ ραβδί που κατέληγε σε αρπάγη σαν τις αγκλίτσες, κινήσαμε. Οι συκιές ήταν λίγο έξω από το χωριό. Σκαρφαλώσαμε κι οι δυο στα δέντρα και με την κατζουρίδα τραβούσαμε κοντά τα κλαδιά που είχαν σύκα, για να κόψουμε τους καρπούς. Σε λίγο είχαμε γεμίσει το καλάθι.

Μου άρεσε πολύ η Αγλαΐτσα. Ήταν όμορφο κορίτσι, που ξεχείλιζε από ζωή και χαρά. Γελούσε με το παραμικρό. Ένιωθα ζωηρή επιθυμία να την αγκαλιάσω και να της φιλήσω τα ροδοκόκκινα μάγουλά της, που θυμίζανε μήλα.

Ντρεπόμουν όμως και, λίγο, φοβόμουν. Δεν είχα ξαναφιλήσει κορίτσι. Αν μ’ έβριζε ή αν μ’ έσπρωχνε ή με χαστούκιζε, τι θα έκανα; Ύστερα ήταν στη μέση και η ιδιότητά μου. Δεν ήμουν κανένα ανεύθυνο παλιόπαιδο, ήμουν ΕΠΟΝίτης και βρισκόμουν σε αποστολή, οπότε δεν έπρεπε να δώσω αφορμή να κατηγορήσουν την Οργάνωση. Την επομένη το πρωί, που ξαναπήγαμε για σύκα, ξέχασα το καλάθι στο σπίτι. Όταν το θυμηθήκαμε, ήταν αργά για να γυρίσουμε να το πάρουμε.

«Δεν πειράζει, θα τα βάλω στην ποδιά μου», μου λέει.

Αυτήν τη φορά ανέβηκα μόνο εγώ στη συκιά, οπλισμένος με την κατζουρίδα και της πετούσα τα σύκα, που στην αρχή τα έπιανε στον αέρα γελώντας, κατόπιν όμως τα δεχόταν στην τεντωμένη ποδιά της ώσπου αυτή γέμισε.

Κατέβηκα κάτω από το δέντρο και βλέποντας πως και τα δυο της χέρια ήταν απασχολημένα να κρατάνε την ποδιά της γεμάτη σύκα, δεν κρατήθηκα. Σκέφτηκα πως δε θα μπορούσε να με σπρώξει. Αυτό μού ‘δωσε θάρρος, της έπιασα το κεφάλι και την φίλησα στα κόκκινα μάγουλά της. Δε με απόκρουσε, ούτε διαμαρτυρήθηκε, αλλά αντίθετα, όταν την ξαναφίλησα, με αγκάλιασε κι αυτή και με φίλησε στο μάγουλο.

Μαζέψαμε γελώντας τα πεσμένα στο χώμα σύκα και τα βάλαμε στην καταλερωμένη ποδιά της, που αποφάσισε να την βγάλει από πάνω της και να την κρατήσει σαν μπόγο. Ξεπεράσαμε έτσι την αμηχανία που νιώσαμε με το τόλμημά μας και γυρίσαμε στο σπίτι χαρούμενοι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και πετάριζε μέσα στο στήθος μου. Είχα φιλήσει κορίτσι! Το πρώτο φιλί της ζωής μου. Το μεσημέρι στο φαΐ κοιταζόμασταν κλεφτά και κοκκινίζαμε.

Ευτυχώς ούτε ο κυρ-Στέλιος ούτε η κυρία Ανθούλα παρατήρησαν τα αναψοκοκκινίσματά μας.

Το απόγεμα με βρήκε ο υπεύθυνος και μου ‘πε πως αύριο κατά τις δέκα θα μου έδινε το χαρτί με την απόφαση της συνεδρίασης, να το πάω στην Οργάνωση. Στενοχωρήθηκα που θα χώριζα από την Αγλαΐτσα. Το βράδυ, πριν πάμε ο καθένας για ύπνο στα δωμάτιά μας, την ξεμονάχιασα και την ξαναφίλησα πολλές φορές.

Το άλλο πρωί πήγαμε για τελευταία φορά να μαζέψουμε σύκα. Στο δρόμο, ούτε γέλια ούτε πειράγματα. Ήμασταν κι οι δυο μελαγχολικοί.

«Θα φύγεις και δε θα ξανάρθεις.»

«Μόλις τελειώσει ο πόλεμος, θα έρθω», της λέω.

«Άμα γλυτώσ’ η πόλιμους! Ποιος ξέρ’ σι πόσα χρόνια», μου είπε στο ιδίωμα του χωριού.

«Ποια χρόνια; Οι Ρώσοι μπήκαν στη Ρουμανία. Όπου να ‘ναι θα έρθουν κι εδώ.»

Αυτήν τη φορά φιληθήκαμε πολλές φορές κι όχι μόνο στα μάγουλα, μα και στο στόμα. Γυρίσαμε στο σπίτι της, παραδώσαμε τα σύκα στην κυρία Ανθούλα, τους χαιρέτησα όλους κι ύστερα πήγα στον υπεύθυνο, πήρα τα χαρτιά και ξεκίνησα για πίσω. Στο γυρισμό ήμουν μελαγχολικός και συλλογισμένος.

 

[Εδώ σημειώνει ο Μίμης: «Την Αγλαΐτσα την ξαναντάμωσα μετά από 64 χρόνια! Ήταν καλοκαίρι τού 2009, που παραθερίζαμε στη Μυτιλήνη, και μαθαίνοντας πως σύχναζε στο ΚΑΠΗ της Απάνω Σκάλας, πήγα και την αναζήτησα. Μου δείξανε μια καλοσυνάτη γριούλα, που φάνηκε πολύ παραξενεμένη όταν της είπαν πως την αναζητούσε ένας άγνωστός της ασπρομάλλης γέρος. Όταν της θύμισα το μάζεμα των σύκων στο χωριό της, εκείνες τις μέρες του Αυγούστου τού ‘44, μου ‘πιασε το χέρι και με κοίταξε συγκινημένη. Μου είπε πως δεν είχε μόνο εγγόνια όπως εγώ, αλλά και δυο δισέγγονα!»]

 (Συνεχίζεται)

Η φωτογραφία του πίνακα «Ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα», του Θεόφιλου, είναι από τον ιστότοπο του Μουσείου Θεόφιλου, που αξίζει μαι επίσκεψη: http://www.mytilini.gr/theofilos/index.html