Σιδηρόδρομος ή αυτοκίνητο;

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» στις 28/09/2010

Μπορεί το θέμα του σημειώματός μου να μην αφορά τη Λέσβο, στην οποία ως γνωστόν ποτέ δε λειτούργησε σιδηρόδρομος, είναι όμως επίκαιρο και πιστεύω πως παρουσιάζει γενικότερο ενδιαφέρον. Ελπίζω λοιπόν να το κρίνουν με επιείκεια οι αναγνώστες μου.

Αυτές τις μέρες λοιπόν στην επικαιρότητα βρίσκεται το θέμα του ΟΣΕ, δηλαδή το μέλλον του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα. Αφού επί εξήντα χρόνια τον φόρτωσαν με αργόμισθους, αφού επί εκατόν είκοσι χρόνια τον άφησαν με το ίδιο δίκτυο που είχε χαραχτεί επί Τρικούπη, αφού ούτε σκέφτηκαν ποτέ να τον ηλεκτροκινήσουν, βρήκαν πως είναι αντιοικονομικός και δε συμφέρει στο κράτος να τον έχει στην ιδιοκτησία του. Καλύτερα να τον ξεπουλήσουν μπιρ παρά.

Την ίδιαν εποχή στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία υποτίθεται πως έχουμε ενταχθεί εδώ και πολλά χρόνια, τα τραίνα είναι κατά κανόνα ηλεκτροκίνητα, τρέχουν με ιλιγγιώδεις για τα ελληνικά μέτρα ταχύτητες και διακινούν το 80% των επιβατών και το 60% των εμπορευμάτων. Πώς το έχουν καταφέρει αυτό οι κουτόφραγκοι;

Το πρόβλημα έχει πολύ βαθύτερες αιτίες. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για την αντιπαλότητα τραίνου – αυτοκινήτου. Αυτό είναι το επιφαινόμενο. Η ουσία βρίσκεται στην κατανάλωση πετρελαίου και βενζίνης. Βλέπετε το ηλεκτροκίνητο τραίνο δεν καίει πετρέλαιο ή βενζίνη. Κι εδώ είναι το ζήτημα. Πώς θα ζήσουν οι καημένοι οι εισαγωγείς πετρελαιοειδών;

Ευτυχώς έχουν γνώσιν οι φύλακες. Υπάρχει άλλωστε μια πολύ διδακτική προϊστορία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για τον οποίο οι κακές γλώσσες λέγανε πως συνδεόταν στενότατα με μεγαλοεισαγωγέα πετρελαιοειδών, αποφάσισε να καταργήσει το τραμ! Πράγματι σε λιγότερο από ένα μήνα τα τραμ αποσύρθηκαν και η Αθήνα έμεινε επί μισόν αιώνα η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς τροχιοδρόμους.

Για την πράξη του αυτή καθώς και για την ενθάρρυνση του συστήματος της αντιπαροχής και την έλλειψη οποιουδήποτε ρυθμιστικού πολεοδομικού σχεδίου, ο Καραμανλής της ΕΡΕ έχει καταταχτεί από την ιστορία στο πάνθεον των μεγάλων καταστροφέων της Αθήνας, δίπλα στον Σύλλα και τον Χασεκή, άγος που η μετέπειτα, σωστή, πολιτεία του ως Καραμανλή της ΝΔ (και εθνάρχη) δε θα σβήσει.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το ξεπούλημα του ΟΣΕ σε κάποιον πολυεθνικό όμιλο, που θα καταργήσει τα 2/3 των γραμμών του και θα εκσυγχρονίσει τις λοιπές, αλλά στη μετατροπή του σιδηροδρόμου στο βασικό χερσαίο μεταφορικό μέσο, με τελείως καινούργια χάραξη των γραμμών του, πλήρως ηλεκτροκίνητα οχήματα και επανδρωμένο με ειδικούς και όχι με αργόμισθους.

Το κακό είναι πως κάτι τέτοια ρηξικέλευθα μέτρα μονάχα μια δυναμική κυβέρνηση ανεξάρτητου κράτους θα μπορούσε να κάνει και όχι τα ανδρείκελα της τρόικας και του ΔΝΤ, που για την παραμικρή τους πρωτοβουλία φροντίζουν να παίρνουν προηγουμένως την έγκριση από εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η Αίγινα και το νερό είχαν μια σχέση δύσκολη…

Φέτος το καλοκαίρι το κακό παράγινε, μια με τη μεγάλη διακοπή ρεύματος που άφησε χωρίς νερό μεγάλο μέρος του νησιού, αλλά πολύ χειρότερα με την προχτεσινή μπόρα που άφησε πίσω της συντρίμμια.

Τι συντρίμμια όμως είναι αυτά; Μήπως είναι τα συντρίμμια της απληστίας, της αλαζονείας, της αδιαφορίας και του ανθρωποκεντρισμού μας;

Έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στον Μαραθώνα σε κάποια από τα εκατοντάδες ενοικιαζόμενα δωμάτια, έχω παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια τα σπίτια να σκαρφαλώνουν σιγά-σιγά στο βουνό και να το καταλαμβάνουν με τη γνωστή άναρχη, τυχαία, κακόγουστη, επεκτατική ανοικοδόμηση που συναντάμε σε όλη την Ελλάδα, έχω δει τις φωτιές να καίνε κι αυτήν ακόμα τη λιγοστή βλάστηση που είχε, αλλά το ρέμα του Βυρού ποτέ δεν το είχα δει… Πού ήταν;

Πάνω από τις μάντρες, μέσα από τα καμένα, κάτω από το τσιμέντο και τα μπαζώματα, το νερό θα βρει το δρόμο, θα μας πάρει όλους παραμάζωμα και θα βγει νικηφόρο στη θάλασσα…

(και να βλέπει κανείς τόση ποσότητα γλυκού νερού να φεύγει -μαζί με το χώμα μάλιστα- στη θάλασσα και να χάνεται, τι κρίμα!)

 

 

 

  

–

–

(Σχολίασε η Λένα, οι φωτογραφίες είναι από τη «Νέα Εποχή» και το «Aegina Portal»)

 

Ο γείτονας διαθέτει τσαγανό

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» στις 21/9/2010

Το πρόσφατο δημοψήφισμα στη γειτονική μας χώρα, κατά το οποίο ο τουρκικός λαός ενέκρινε με καθαρή πλειοψηφία την πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν, είναι χαρακτηριστικό μιας τελείως ασυνήθιστης πορείας ηγέτη χώρας, που ως τώρα ανήκε στη χορεία των «δορυφόρων» των υπερδυνάμεων.

Ο Ταγίπ Ερντογάν με τις ενέργειές του και τη γενικότερη στάση του τα τελευταία χρόνια έδειξε πως διαθέτει το πιο σημαντικό χάρισμα, που θα έπρεπε να διαθέτουν ηγέτες τέτοιων χωρών: τη βούληση να επιβάλλει τις απόψεις του αλλά και την ικανότητα να κάνει πράξη αυτήν τη βούληση.

Ας δούμε πώς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του. Χωρίς να προέρχεται από πολιτικά τζάκια και χωρίς να έχει την εύνοια των πραγματικών κυρίαρχων της πολιτικής σκηνής της χώρας, δηλαδή του στρατού και των τραπεζών, αναδείχτηκε στην ηγεσία του ισλαμικού κόμματος του Ερμπακάν, το οποίο αναμόρφωσε, μειώνοντας τον έντονα λαϊκίστικο χαρακτήρα του.

Να θυμηθούμε πως το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν παγίωσε την καθιέρωση του στρατού ως πολιτειακού παράγοντα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στην Τουρκία ο στρατός έχει από το σύνταγμα δικαίωμα να επεμβαίνει στην πολιτική όταν η ηγεσία του φρονεί πως οι εξελίξεις είναι «εθνικώς ασύμφορες».

Αυτό είχε επιχειρήσει να κάνει το 1973 και σε μας ο Παπαδόπουλος με το Μαρκεζίνη, αλλά του χάλασαν τα σχέδια τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Εν τούτοις ο Ερντογάν τόλμησε να συλλάβει και να παραπέμψει σε δίκη δεκάδες στρατηγούς, πράγμα αδιανόητο ως πριν από λίγα χρόνια.

Επί δεκαετίες η Τουρκία ήταν σύμμαχος με το Ισραήλ, βοηθώντας έτσι την Αμερική να ελέγχει τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Τώρα πια δεν είναι. Ουσιαστικά Τουρκία και Ισραήλ δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις. Βοήθησε βεβαίως στην εξέλιξη αυτή και η πειρατική συμπεριφορά του Ισραήλ στο θέμα της διεθνούς βοήθειας προς την πολιορκημένη Γάζα, κατά την οποία σκοτώθηκαν κάποιοι Τούρκοι ακτιβιστές και άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Πιάστηκαν όμως και πολλοί Έλληνες ακτιβιστές, αλλά η στάση της ελληνικής κυβέρνησης σε σύγκριση με της τουρκικής ήταν η μέρα με τη νύχτα. Δεν ξέρω γιατί μου θύμισε το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων.

Ο Ερντογάν, όμως, ακολουθεί τελείως διαφορετική γραμμή από την αμερικανική και στις σχέσεις του με το Ιράν. Όχι μόνο δε μετέχει στο εμπάργκο των Αμερικανών και των δορυφόρων τους, αλλά διατηρεί φιλικές σχέσεις με την Τεχεράνη.

Ο Ερντογάν είναι ο μόνος Τούρκος πολιτικός, που τόνισε το πόσο άσκοποι είναι οι συνεχείς εξοπλισμοί που απορροφούν τεράστια κονδύλια από τους προϋπολογισμούς της Τουρκίας και της Ελλάδας και ευχήθηκε να βρεθεί τρόπος να τα βρουν οι δυο χώρες, ώστε να σταματήσει αυτή η αιμορραγία. Από όσο ξέρω, κανένας Έλληνας πολιτικός και από τα δύο κόμματα εξουσίας – τρομάρα τους – δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο.

Φυσικά, όλα αυτά τα πολύ επικίνδυνα βήματα τα κάνει με μεγάλη προσοχή και σωφροσύνη και έχοντας πάντα τη λαϊκή επιδοκιμασία. Η ως τώρα στάση του δεν είναι στάση του απερίσκεπτου και λογά εθνικιστή. Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω πατριώτη, που είναι κάτι το διαφορετικό.

Ένα μικρό παράδειγμα πείθει για αυτό. Με εντολή του, όλοι οι υπουργοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι (και ο ίδιος φυσικά) στις συναντήσεις τους με ξένους επισήμους, είτε Αμερικανούς είτε Ευρωπαίους, μιλάνε πάντοτε τουρκικά. Σε μας αντίθετα, όλοι ανεξαιρέτως, από τον πρωθυπουργό μας ως τον τελευταίο διπλωματικόν υπάλληλο, σε συναντήσεις με ξένους επίσημους (και φυσικά και με Τούρκους) θα μοστράρουν τα άπταιστα αγγλικά τους.

Εξ όνυχος τον λέοντα, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών…

Μαριναλέδα, 31 χρόνια Ουτοπία!

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανά στην Αθήνα, έναν αντιπρόσωπο της Ουτοπίας!

Ο Juan Manuel Sanchez Gordillo, ο κομμουνιστής δήμαρχος της αυτόνομης κοινότητας της Μαριναλέδας, στην Ανδαλουσία, μίλησε στον Ελεύθερο κοινωνικό χώρο του Βοτανικού Κήπου Πετρούπολης,  για το πείραμα -όπως το είπε- που κάνουν εδώ και 31 χρόνια, οι περίπου 2.700 κάτοικοι του χωριού.

Ακούραστος και φλογερός ομιλητής, με πάθος, χιούμορ, κέφι και αλεγρία, όπως περιμένει κανείς να είναι οι αυθεντικοί αγωνιστές.

Κι αν έχουν αγωνιστεί, οι κάτοικοι της Μαριναλέδας!
Δώδεκα χρόνια τους πήρε να καταφέρουν να αποσπάσουν τη γη που εκείνοι δούλευαν, από τον Δούκα στον οποίο ανήκε, χρόνια σκληρού αγώνα με απεργίες, καταλήψεις, μπόλικη καταστολή και ξύλο, απειλές και δολοφονικές απόπειρες κατά της ζωής τους, δίκες και καταδίκες…

Αλλά τα κατάφεραν! Και έχουν φτιάξει αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν  Una utopia hacia la paz , «μια ουτοπία για την ειρήνη» δηλαδή, ζώντας τώρα, αυτό που άλλοι ονειρεύονται οτι θα έρθει κάποτε…

Μας είπε πολλά ωραία, παρακάτω μερικά που συγκράτησα:

-Το πιο σημαντικό, η γη που κέρδισαν με αγώνες, δεν ανήκει σε κανέναν! «Είναι ένα δάνειο που πήραμε απ’ τους γονείς μας και πρέπει να αποδώσουμε στα παιδιά μας, καλύτερο απ’ότι το παραλάβαμε».

-Όλες οι σημαντικές αποφάσεις παίρνονται από τη Γενική Συνέλευση όλων των κατοίκων. Τέτοιες συνελεύσεις γίνονται περίπου 60-70 το χρόνο. Σ’ αυτές, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, οι γυναίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι εκείνες που ανταποκρίνονται πιο πρόθυμα και συμμετέχουν ενεργά και  εκείνες που -όπως σε πολλά σημεία της ομιλίας του τόνισε- στηρίζουν ουσιαστικά με πείσμα και όρεξη, το πείραμα της Μαριναλέδας.
«Χωρίς τις γυναίκες, δεν θα υπήρχε η Μαριναλέδα. Στις καταλήψεις, στις απεργίες, σε όλες τις επαναστατικές ενέργειες που κάναμε στην αρχή, οι γυναίκες είχαν τον πρώτο ρόλο. Σε μια μεγάλη απεργία πείνας που κάναμε, τη 13^η μέρα, οι άντρες πέφταν κάτω από την πείνα, οι γυναίκες όμως συνέχιζαν…»

-Όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα σε μια γειτονιά, είναι οι κάτοικοί της που αποφασίζουν τι θα γίνει, όχι κάποια κεντρική εξουσία.

-Όλοι παίρνουν το ίδιο μισθό, από τον αγρότη ως τον ανώτερο διοικητικό υπάλληλο. Το ημερομίσθιο είναι 47€ για 6,5 ώρες δουλειάς (επί έξι μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 39 ώρες).

-Δεν υπάρχει ανεργία!

-Το νοίκι ενός σπιτιού 90τ.μ. με κήπο 100 τ.μ. είναι 15€, υπάρχει πρόνοια και βοήθεια στο σπίτι για τους ηλικιωμένους, ο βρεφονηπιακός σταθμός με όλα τα γεύματα κοστίζει 12€ το μήνα, η δωρεάν εκπαίδευση είναι 12ετης.

-Μόλις κέρδισαν τις εκλογές και ανέλαβαν την δημαρχία αφόπλισαν -και μετά κατάργησαν- την αστυνομία!  «Θα πυροβολούσαν εμάς τους ίδιους» είπε, γελώντας. Άλλωστε, «θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη»!

-Η Μαριναλέδα, έχει το περισσότερο πράσινο ανα κάτοικο σε όλη την Ανδαλουσία.

-Όποτε χρειαστεί να γίνει κάποιο μεγάλο έργο (χτίσιμο σπιτιού, καθαρισμός μιας περιοχής κ.α.) γίνεται αυτό που ονομάζουν «Κόκκινη Κυριακή», δηλαδή γενικό προσκλητήριο σε εθελοντική εργασία!

Σε κάποια στιγμή, τον ρώτησαν αν είναι αντιφατικό να λένε ότι είναι μια αυτόνομη, αυτοοργανωμένη κοινότητα όταν υπάρχουν αξιώματα, όπως το δικό του.

Η απάντησή του ήταν ότι πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, άνθρωποι που έχουν ένα μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα και υπεροχή, αλλά και την ικανότητα να κινητοποιούν, να εμψυχώνουν τους άλλους, υπάρχουν άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι για ηγέτες κι αυτό δεν είναι κατακριτέο (έφερε σαν παράδειγμα τον Ντουρούτι, τον αναρχικό ηγέτη που όλοι οι αναρχικοί αναγνώριζαν και σέβονταν)
Επειδή ζούμε σε καπιταλιστικό σύστημα που μας θέλει αμέτοχους, είναι απαραίτητοι αυτοί οι άνθρωποι που κινητοποιούν το λαό, που τον βγάζουν από την απάθεια στην οποία θέλει να τον κρατάει ο καπιταλισμός.
Το σημαντικό όμως, όπως είπε, είναι αυτοί οι άνθρωποι να μην παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις για τίποτα που αφορά την κοινότητα, αλλά να αποφασίζει γα όλα η συνέλευση. Να αμείβονται με τα ίδια χρήματα που παίρνουν οι εργάτες και οι αγρότες, και το σπίτι τους να είναι ίδιο με τα δικά τους. Και ακόμα, να είναι πρώτοι στον αγώνα και τελευταίοι στις απολαβές, να είναι οι πρώτοι που θα μπουν φυλακή και οι πρώτοι που θα δώσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί!

Στην ιστοσελίδα του Βοτανικού, έχουν αναρτηθεί  βίντεο από την ομιλία καθώς και οι ερωτήσεις που ακολούθησαν από το αναπάντεχα (;) πολυπληθές κοινό. Αξίζουν νομίζω, τον κόπο και το χρόνο σας, δείτε τα!
Αξίζει επίσης να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Μαριναλέδας, ακόμα κι αν δεν ξέρετε ισπανικά! Θα δείτε  φωτογραφίες από εκείνες τις δύσκολες, ηρωικές μέρες των αγώνων για τη γη, καθώς και επίκαιρα θέματα από τη σημερινή ζωή της κοινότητας, το νέο Δημαρχείο, τις εκδηλώσεις που έγιναν, την ποδοσφαρική ομάδα, τα νέα γυμναστήρια, το πάρκο κ.α. Εδώ είναι το ιστολόγιο του δήμαρχου.

Η «Εποχή» και τα «ΝΕΑ», είχαν προ καιρού  άρθρα για την «περίπτωση Μαριναλέδα» και πολλά ιστολόγια έχουν κάνει αναφορές στην επίσκεψη του δήμαρχου.
Ξεχωρίζω τις αναρτήσεις των Σχολιαστών Χωρίς Σύνορα (εδώ και εδώ) και του «Omadeon», όπου δημοσιεύεται και μια συνέντευξη του δήμαρχου στην Ελευθεροτυπία.

Στο ιστολόγιο της Οικοαριστεράς, παρουσιάζεται η ομιλία του δημάρχου από την Ελένη Πορτάλιου, καθηγήτρια αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ και δημοτική σύμβουλο στο δήμο Αθήνας με την Ανοιχτή Πόλη.

Προσωπικά, ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που υλοποίησαν την σπάνια αυτή εκδήλωση, όσους δηλαδή συμμετέχουν στο εγχείρημα του Βοτανικού κήπου Πετρούπολης (και μάλλον πρέπει να κάνω μια ανάρτηση ειδικά γι αυτό!), για τη χαρά και το κουράγιο που μας χάρισαν καθώς και τις κοπέλες που ανέλαβαν το δύσκολο έργο της διερμηνείας!

Για κλείσιμο, αντιγράφω από την ιστοσελίδα του ελεύθερου κοινωνικού χώρου Nosotros, που φιλοξένησε εκδήλωση με το δήμαρχο την επόμενη μέρα, ένα απόσπασμα κειμένου από την ιστοσελίδα της κοινότητας:

«Όταν λέμε Κοινωνική Δημοκρατία εννοούμε την πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων του χωριού μας στα αγαθά κοινής ωφέλειας, χωρίς περιορισμούς. Πάντα σκεφτόμασταν ότι η ελευθερία χωρίς ισότητα είναι άχρηστη και ότι η δημοκρατία χωρίς συγκεκριμένα κοινωνικά αγαθά κοινής ωφέλειας για τον κόσμο είναι μια λέξη χωρίς περιεχόμενο και μια εξαπάτηση, που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι είναι μέρος ενός συλλογικού εγχειρήματος, ενώ στην πραγματικότητα απαξίωνει και αποκλείει αυτούς τους ίδιους ανθρώπους.

Φάνηκε ότι σε αυτό το πεδίο δεν θα έπρεπε να υπάρχουν περιορισμοί. Τα συλλογικά αγαθά είναι κάτι που θα πρέπει ο ίδιος ο λαός να ονειρευτεί και να μετατρέψει σε πραγματικότητα μέσα από τον αγώνα, γιατί καμία από τις προσδοκίες του λαού, όσο απρόσιτη και αν φαντάζει, δεν πρέπει να είναι απορριπτέα στην σκέψη ή στην πράξη από την αριστερά, αν αυτή η αριστερά είναι πραγματικά επαναστατική.»

 

–

–

(πήγε, είδε, άκουσε, ζήλεψε και έγραψε, η Λένα.
Οι φωτογραφίες είναι από το μπλογκ του Βοτανικού
και την επίσημη ιστοσελίδα της Μαριναλέδας )

–

Αισιόδοξα σενάρια

Άρθρο του Δ.  Σαραντάκου

που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός»

στις 14/09/2010

Διαφωνώντας με πολλούς συνομηλίκους μου, που ούτε να ακούσουν θέλουν για Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, Πληροφορική και Διαδίκτυο, εγώ έχω ενστερνιστεί αυτή τη Νέα Τεχνολογία και καταγίνομαι όσο μπορώ, μαζί της. Φυσικά δεν την υπερτιμώ ούτε τη θεοποιώ. Φρονώ πως η τεχνολογία, οποιαδήποτε τεχνολογία, είναι καλή εφόσον τη χρησιμοποιείς σωστά. Να μην ξεχνούμε πως οι Γερμανοί χρησιμοποιήσανε υψηλή τεχνολογία για επονείδιστους σκοπούς: Τα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ήταν η τελευταία λέξη τεχνολογικής εξέλιξης των χαλυβουργείων Κρουπ, και το αέριο zyklon, με το οποίο θανάτωναν τους κρατουμένους, ήταν επίσης τεχνολογικά εξελιγμένο προϊόν της BASF. Τελευταία λέξη της τεχνολογικής προόδου, ήταν άλλωστε οι ατομικές βόμβες που πέσανε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ανεξάρτητα όμως από τη σωστή ή λανθασμένη χρήση της Νέας Τεχνολογίας, αυτή υπάρχει και επηρεάζει τη ζωή μας, ανεξάρτητα αν αυτό μας αρέσει ή όχι. Και η διάδοσή της, δεν μπορεί να ανακοπεί, όσο ισχυρά συμφέροντα και αν θίγει.

Πριν από λίγα μόλις χρόνια, οι ασυρματιστές του εμπορικού ναυτικού, οι λεγόμενοι μαρκονιστές, αποτελούσαν σοβαρό και πολυμελή κλάδο εργαζομένων. Είχαν ισχυρά σωματεία, σχολές που τους εκπαιδεύανε και κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ε, λοιπόν, άρκεσε η κατασκευή και η λειτουργία των λεγομένων δορυφόρων πλοήγησης, για να εξαφανιστούν ολοσχερώς, μέσα σε ένα μήνα! Το ίδιο προβλέπω πως θα γίνει, και μάλιστα πολύ σύντομα, με πλήθος άλλους κλάδους. Στις τηλεπικοινωνίες, για παράδειγμα. Σήμερα όλοι έχουμε στην τσέπη μας, ένα κινητό τηλέφωνο, τεχνολογικό προϊόν τελείως άγνωστο πριν είκοσι χρόνια. Έτσι που εξελίσσεται και με το άπειρο πλήθος των δυνατοτήτων που αποκτά συνεχώς, πολύ σύντομα το κινητό τηλέφωνο θα κάνει περιττό το συνηθισμένο σταθερό, με αποτέλεσμα να γίνει περιττή και η ύπαρξη του ΟΤΕ, που το πολύ πολύ να περιοριστεί σε μια ολιγομελή υπηρεσία, από εξειδικευμένους τεχνικούς, που θα καθορίζουν τις συχνότητες και θα ρυθμίζουν τη σωστή χρήση των κινητών τηλεφώνων. Ας πάμε τώρα στην ηλεκτροενέργεια. Ζούμε σε μιαν ηλιόλουστη και ανεμόδαρτη ταυτόχρονα χώρα, και όμως εξακολουθούμε να είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη, στην αξιοποίηση των λεγόμενων «Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας». Πολύ σύντομα και να μου το θυμάστε, κάθε οικοδομή, δίπλα στους καθιερωμένους πια ηλιακούς θερμοσίφωνες, θα διαθέτει πλαίσια με φωτοβολταϊκά κύτταρα, που θα παράγουν το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζεται, για φωτισμό, θέρμανση και κίνηση (του ασανσέρ). Για μεγαλύτερες καταναλώσεις, φωτισμό δρόμων, λειτουργία ηλεκτροκίνητων συγκοινωνιακών μέσων, κίνηση εργοστασίων κ.λπ., θα υπάρχουν τοπικά πάρκα με ανεμογεννήτριες ή φωτοβολταϊκά. Το αποτέλεσμα θα είναι πως η ύπαρξη της ΔΕΗ, θα γίνει περιττή. Το πολύ να συρρικνωθεί σε ολιγομελή υπηρεσία ειδικών με ρυθμιστικό και συντονιστικό ρόλο, αλλά το πιθανότερο είναι πως θα υποκατασταθεί από τις τεχνικές υπηρεσίες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Καταλαβαίνουμε όλοι τι οικολογικό όφελος θα προκύψει απλώς από το να πάψουμε να καίμε πετρέλαιο ή λιγνίτη, για να κάνουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Θα επαληθευθεί μια προφητεία του καθηγητή μου, της Φυσικής, στο Πολυτεχνείο, Παύλου Σαντορίνη, που μας είχε πει (το 1949 παρακαλώ): «Θα έρθει μια ημέρα κύριοι, που όποιος καίει πετρέλαιο, θα φυλακίζεται».

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές άλλες παρόμοιες εφαρμογές της Νέας Τεχνολογίας, όπως η μετατροπή του θαλασσινού νερού σε γλυκό, η πλήρης αυτοματοποίηση των σπιτιών, κ.ά. Θα πούνε όμως πολλοί: Αποτελούν αισιόδοξα σενάρια, όλα αυτά; Και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στις πετρελαιοπηγές, στα λιγνιτωρυχεία, στα δίκτυα διανομής, που θα χάσουν τη δουλειά τους; Εδώ το μόνο που έχω να πω, είναι πως τα σενάρια αυτά είναι αισιόδοξα, με την προϋπόθεση πως θα αλλάξει το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί σήμερα στον πλανήτη (χωρίς να εξαιρώ και την κομμουνιστική -τρομάρα της- Κίνα) και το οποίο βάζει το χρήμα και το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται.

Όταν ο Ντενίς Παπέν έφτιαξε την πρώτη ατμομηχανή, δε φανταζόταν πως έβαλε το σπόρο, για να αλλάξει ο τρόπος παραγωγής. Και όμως σε λιγότερο από δυο αιώνες, η φεουδαρχία, που κυριαρχούσε στον καιρό του, ήταν παρελθόν. Σήμερα, καθώς οι εξελίξεις επιταχύνονται ιλιγγιωδώς, θα χρειαστούν λίγες δεκαετίες.

–

–

–

Στις εικόνες, χειριστήριο ασυρμάτου από το μουσείο τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ
και ατμομηχανή από το site www.sfrang.com

–

–

–

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου 
που δημοσιεύτηκε  στο Εμπρός στις 07/09/2010

Τι να σας πω, αγαπητοί αναγνώστες, κατά βάθος τον συμπαθώ τον Γιωργάκη και πιστεύω πως είναι καλοπροαίρετος, όταν υπόσχεται, όσα υπόσχεται. Αρκεί όμως αυτό; Και ο Σημίτης, καλή του ώρα, ήταν προσωπικά ο ίδιος έντιμος και καλοπροαίρετος, αλλά οι παρατρεχάμενοί του οργίασαν σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας και του Δημοσίου.

Για να πάω ακόμα πιο παλιά, ανατρέχοντας στις περίφημες «Ονολογίες» του Ροΐδη, και ο Κουμουνδούρος ήταν προσωπικά έντιμος και καλότατος άνθρωπος, αλλά επί των ημερών του παγιώθηκε η φαυλοκρατία, που γιγαντώθηκε με τον διάδοχό του Δεληγιάννη.

Ο Σημίτης, για παράδειγμα, δεν έβαλε μόνο την Ελλάδα στην ΟΝΕ, δημιούργησε θεσμούς χρησιμότατους, όπως το ΑΣΕΠ (δεν θυμάμαι τι ακριβώς σημαίνουν τα αρχικά, όλοι όμως γνωρίζουμε τον ρόλο του θεσμού) και τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ). Βεβαίως η ίδρυση και λειτουργία του ΑΣΕΠ δεν εμπόδισε τον διορισμό στο Δημόσιο και στους Οργανισμούς που ελέγχονται από αυτό χιλιάδων αργόμισθων, πράσινων επί Σημίτη και γαλάζιων επί Καραμανλή, όπως και τα ΚΕΠ δε σταμάτησαν την ταλαιπωρία των πολιτών, που και μετά την ίδρυσή τους εξακολουθούσαν να στέκονται με τις ώρες στους προθαλάμους υπουργών και γραμματέων και να λαδώνουν καμμιά φορά τους αρμόδιους για να εξυπηρετηθούν. Γιατί, τι να τους κάνεις τους σωστούς θεσμούς και την εντιμότητα του επικεφαλής της Κυβέρνησης όταν η γραφειοκρατία έμεινε άθικτη, όταν η δεσποτική νοοτροπία πολλών δημοσίων υπαλλήλων δεν άλλαξε σε τίποτα και όταν οι νόμοι εξακολουθούν να εφαρμόζονται επιλεκτικά και ποτέ εις βάρος των ισχυρών.

Τα θετικά που βλέπω στον Γιωργάκη είναι πρώτα από όλα το γεγονός ότι έβαλε στην κυβέρνησή του νέους ανθρώπους. Πολύ σημαντικό αυτό. Σε σημείωμά μου που επιγραφόταν «Σπουδή επί του γήρατος» και δημοσιεύθηκε πριν αρκετούς μήνες στο «Εμπρός», τόνιζα ακριβώς πως, αφού μετά τα 65 χρόνια σου δεν μπορείς να υπηρετείς στο Δημόσιο, στους Οργανισμούς και στην Αυτοδιοίκηση, είναι ανήθικο να θέλεις να τους διοικήσεις ως Υπουργός, Γενικός Γραμματέας, Δήμαρχος ή Νομάρχης. Και πρότεινα να μπει και ανώτερο όριο ηλικίας, ώστε μετά τα 65 κανείς να μην μπορεί να έχει οποιαδήποτε διοικητική αρμοδιότητα, ούτε ως Υπουργός, ούτε ως Δήμαρχος, ούτε ως Δεσπότης.

Το δεύτερο θετικό στοιχείο είναι η εισαγωγή της τεχνολογίας στη Διοίκηση. Οι αρμόδιοι φαίνεται πως αποφάσισαν (με βαριά καρδιά υποθέτω) να ενστερνιστούν κάποιες ευκολίες που παρέχει η Τεχνολογία και ειδικότερα η Πληροφορική. Έχουν δημιουργηθεί δυο ιστότοποι, http://www.opengoverment και http://www.illegallicense , που ο πρώτος επιτρέπει την πρόσβαση σε οποιονδήποτε χρήστη του Διαδικτύου στις δημοσιευμένες κυβερνητικές αποφάσεις και στα αρχεία των Υπουργείων και ο δεύτερος την άμεση εξακρίβωση (και καταγγελία ταυτόχρονα) αν οι πινακίδες ενός αυτοκινήτου είναι πλαστές ή όχι.

Πιστεύω πως τελικά η τεχνολογία θα δώσει τη λύση. Όσο κι αν οι γραφειοκράτες δυστροπούν, κάποτε θα μπορεί ο πολίτης με ένα απλό e-mail να ρωτά για το θέμα που τον απασχολεί, οποιονδήποτε αρμόδιο και να παίρνει από τον ίδιο δρόμο την απάντηση, και το κυριότερο, τόσο η αίτηση όσο και η απάντηση να θεωρούνται απολύτως νομότυπες και έγκυρες.

Θετικά όλα αυτά, αλλά να μην ξεχνάμε την απαραίτητη προϋπόθεση για να αποδώσουν: Να γίνει ο Γιωργάκης Γιώργος. Να μην επαναληφθεί, δηλαδή, αυτό που είπε κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο: «Ο Παναγιωτάκης που δε θα γίνει ποτέ Παναγιώτης».
Λέγοντας πως προϋπόθεση για να πετύχουν όλα αυτά τα καλοπροαίρετα είναι να γίνει ο Γιωργάκης Γιώργος, εννοώ να δείξει πως έχει το τσαγανό που επιβάλλεται για την περίπτωσή του. Τσαγανό όχι μόνο απέναντι στα κομματικά του στελέχη και στους κυβερνητικούς παράγοντες, αλλά κυρίως και πρωτίστως απέναντι στους Επικυρίαρχούς μας, Αμερικανούς και Ευρωπαίους, απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, απέναντι στο εκκλησιαστικό κατεστημένο.
Και πολύ φοβάμαι πως στους τρεις αυτούς τομείς ο Γιωργάκης ποτέ δε θα γίνει Γιώργος…