Το παράδειγμα του Δεσπότη

Άρθρο του Δημήτρη και της Αγγελικής Σαραντάκου
που θα δημοσιευτεί στον «Πολίτη» της Μυτιλήνης

Χωρίς αμφιβολία μια είδηση που δεν εντάσσεται στην καταστροφολογία και στην κινδυνολογία, με τις οποίες τα ΜΜΕ τρομοκρατούν συστηματικά τους αναγνώστες και ακροατές τους, είναι η είδηση για την απόφαση του μητροπολίτη Ζακύνθου κ.κ. Χρυσόστομου, να αποσυρθεί από την έδρα του, γιατί συμπλήρωσε τα 72 χρόνια ζωής και θεωρεί πως πρέπει να δώσει τη θέση του σε νεότερο πρόσωπο. Μια είδηση, που προκαλεί αισιοδοξία και δίνει θάρρος σε όλους τους σκεπτόμενους πολίτες.

Ήταν από παλιά γνωστή η εντιμότητα, το θάρρος και η παρρησία του σεβασμιότατου Χρυσόστομου και μάλιστα στους Μυτιληνιούς, γιατί για λίγον καιρό υπηρέτησε ως διάκονος και ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Μυτιλήνης, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, λίγο πριν από τη Χούντα.

Τόλμησε τότε να διακηρύξει δημοσία πως ο Καζαντζάκης είναι μεγάλος συγγραφέας, που θα δοξάσει κάποτε την Ελλάδα. Και αυτό σε μιαν εποχή που η Εκκλησία της Ελλάδος είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά του Καζαντζάκη, ξεκινώντας από το 1930 όταν ζήτησε να δικαστεί για το βιβλίο του «Ασκητική» και επανερχόμενη δριμύτερη το1954-55 όταν ζήτησε να απαγορευθεί η κυκλοφορία των βιβλίων του «Καπετάν Μιχάλης», «Τελευταίος πειρασμός» και «ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Αλλά και αργότερα, ως δεσπότης πια Ζακύνθου, ο Χρυσόστομος στάθηκε όρθιος και είπε με παρρησία και θάρρος τη γνώμη του σε πολλές περιπτώσεις, όπως στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, στην περίπτωση της διαμάχης της Εκκλησίας με τους μοναχούς της μονής Εσφιγμένου, στην περίοδο 1993-94 με τα καμώματα του Χριστόδουλου και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

Αλλά σκοπός μας δεν είναι να επαινέσουμε την απόφαση του δεσπότη. Δεν έχει ανάγκη ο σεβασμιότατος τον έπαινό μας. Άλλο θέλουμε να τονίσουμε, που το πρόβαλε η απόφασή του να αποσυρθεί.

Όπως όλοι ξέρουμε υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, που δεν επιτρέπουν σε κάποιον που πέρασε το λεγόμενο «όριο ηλικίας» ή συμπλήρωσε ορισμένο χρονικό διάστημα (την τριακονταπενταετία) να παραμείνει ως υπάλληλος σε ένα Υπουργείο, σε ένα Δημόσιο Οργανισμό, σε ένα Δήμο. Ως διορισμένος υπάλληλος όμως, γιατί ως αιρετός άρχων, μπορεί να διοικήσει ένα υπουργείο, έναν οργανισμό ή ένα δήμο και στα ογδόντα του. Αυτό είναι, κατά την ταπεινή μας γνώμη, τουλάχιστον ανήθικο.
Θα έπρεπε συνεπώς, όπως υπάρχει όριο προς τα κάτω, σύμφωνα με το οποίο αν είσαι 18 έως 25 χρονών, μπορείς μεν να ψηφίζεις, όχι όμως και να εκλέγεσαι, να θεσπιστεί και κάποιο όριο προς τα πάνω, σύμφωνα με το οποίο, μετά τα 65 σου χρόνια θα μπορείς να ψηφίζεις, αλλά δε θα μπορείς να εκλεγείς πουθενά. Μια τέτοια ρύθμιση και θα ανοίξει το δρόμο στους νέους και θα απαλλάξει τη χώρα από την γεροντοκρατία.

Γιατί κακά τα ψέματα. Ο γέρος άνθρωπος, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά μπορεί να ανταποκριθεί στα δύσκολα και κουραστικά καθήκοντα της διοίκησης οποιουδήποτε οργανισμού, ακόμα και μιας μικρής κοινότητας. Ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα, μεταδίδοντας την πείρα του και τις γνώσεις του στους νεότερους. Ακόμα και ως συγγραφέας απομνημονευμάτων ή ως απλός αφηγητής ιστοριών, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος και εν πάση περιπτώσει πολύ πιο ευχάριστος στους άλλους, ιδίως αν είναι προικισμένος με το χάρισμα του λόγου ή την ικανότητα του γραψίματος.

Το θέμα αυτό, της αλλαγής των προσώπων σε κάθε πόστο, πρέπει να επεκταθεί και σε άλλους τομείς, πέρα από τους δημόσιους και δημοτικούς οργανισμούς, όπως για παράδειγμα στα κόμματα. Γιατί οι επικεφαλής των κομμάτων έχουν γίνει περίπου ισόβιοι. Αντικατάσταση ή εξαναγκασμός σε παραίτηση αρχηγού κόμματος, γίνεται ουσιαστικά μόνο όταν το κόμμα χάσει τις εκλογές, οπότε προσφέρεται σαν εξιλαστήριο θύμα. Από ότι θυμόμαστε μονάχα ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε τη λεβεντιά να παραιτηθεί από γραμματέας, δηλώνοντας πως γέρασε. Κανένας άλλος.

Η πάλη της μνήμης κατά της λήθης

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στο Εμπρός στις 23/08/2011

Πολλοί, πνευματικοί άνθρωποι, προοδευτικοί και οπωσδήποτε ανοιχτόμυαλοι, είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην τεχνολογική πρόοδο. Αυτό ξεκινά από παλιά. Κάπου έχω διαβάσει πως ο Σωκράτης αποστρεφόταν το γράψιμο, γιατί αδυνάτιζε τη μνήμη των ανθρώπων, εφόσον γράφοντας κάτι δεν είχαν ανάγκη να το συγκρατούν στη μνήμη τους. Υποστήριζε επίσης πως απόψεις, ιδέες και αντιλήψεις, ενώ με την προφορική τους ανάπτυξη παραμένουν ζωντανές και επιδεκτικές αλλαγής με την καταγραφή τους «απολιθώνονται» κατά κάποιον τρόπο. Όπως ξέρουμε άλλωστε, ο ίδιος δε μας άφησε κανένα γραπτό του κείμενο.

Την τεχνολογική πρόοδο, την οποία όπως γράφω πιο πάνω, αποστρέφονται ή απορρίπτουν τελείως πολλοί πνευματικού άνθρωποι, κατατάσσω πρώτη την Πληροφορική, την κατεξοχήν τεχνολογία της εποχής μας, με όλα όσα σχετίζονται με αυτήν: υπολογιστές, ιστολόγια, ψηφιοποίηση, διαδίκτυο. Βέβαια οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι δεν είναι νέοι. Έχουν προ πολλού περάσει τον Μαλέα της πεντηκονταετίας και αν ζούσαν πριν από έναν αιώνα θα τους έλεγαν «γέρους», όπως έλεγαν τον Γέρο του Μωριά, που όταν νικούσε στα Δερβενάκια ήταν 53 χρονών!.

Όμως η Πληροφορική, αποτελεί για όσους ασχολούνται με το διάβασμα, το γράψιμο και τα συναφή, πολύτιμο, ανεκτίμητο θα έλεγα, εργαλείο. Για να καταλάβετε: αυτό που γράφω για τον Σωκράτη, το διάβασα στο πολύτιμο και πολύτομο βιβλίο του Γουίλ Ντυράν «Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού». Σε ποιο σημείο του όμως; Άντε να ψάξεις σε δώδεκα χοντρούς τόμους για να το βρεις. Ενώ αν το είχα ψηφιοποιημένο, θα μπορούσα με τρεις πληκτρολογήσεις να το εντοπίσω. Όπως τόσο εύκολα μπορώ να βρω σε ποιο απόσπασμα του Δημόκριτου αναφέρεται η λέξη «ευεστώ» ή σε ποια ποιήματα της Σαπφώς μνημονεύεται «α σελάνα».

Και τούτο γιατί διαθέτω ένα λαμπρό εργαλείο, το πρόγραμμα TLG = Thesaurus Linguae Grecae (θησαυρός της ελληνικής γλώσσας) που περιέχει ψηφιοποιημένα όλα τα κείμενα των συγγραφέων της Αρχαιότητας και του πρώιμου Μεσαίωνα, από τον Όμηρο ως την Άννα Κομνηνή. Αν είχα τα κείμενα αυτά τυπωμένα σε βιβλία θα έπιαναν τα ράφια βιβλιοθήκης, που θα κάλυπτε τον τοίχο του γραφείου μου, ενώ ψηφιοποιημένα χωράνε σε μια δισκέτα διαμέτρου 12 εκατοστών και βάρους λίγων γραμμαρίων.

Η Πληροφορική λοιπόν βοηθά τη μνήμη και καταπολεμά τη λήθη, μεταφορικώς δε στηρίζει την αλήθεια αφού α-λήθεια είναι η άρνηση της λήθης. Αυτό το ξέρουν όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα, ανεξάρτητα πως τιτλοφορούνται. Γιαυτό  μισούν τη αλήθεια, καταπολεμούν τη μνήμη και επιδιώκουν να επιβάλουν τη λήθη στα πλήθη που κυβερνάνε, καταφεύγοντας σε μεθόδους και τεχνικές, που μόνο η φαντασία του Όργουελ θα μπορούσε να γεννήσει. Η απλούστερη μέθοδος φυσικά είναι να απαγορέψουν τη διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία ή να τη διδάξουν παραποιημένη.

Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Πολλά τέτοια καθεστώτα «ξαναγράφουν» την ιστορία της χώρας που κυβερνούν, διαγράφοντας όσα κεφάλαιά της τους ενοχλούν ή εξαφανίζοντας κάθε ίχνος των ανεπιθύμητων προσώπων. Από τον Γκαίμπελς, που είχε «εξαφανίσει» τον Χάινε και τον Φρόυντ, από όλα τα σχετικά με τη γερμανική λογοτεχνία ή επιστήμη, επίσημα βιβλία ως τον Μάο,  που είχε διατάξει να εξαφανιστούν όλες οι φωτογραφίες των «τριών της Σαγκάης» (μεταξύ των οποίων ήταν και η γυναίκα του), γιατί τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη από τον Μεγάλο Τιμονιέρη.

Με την εξάπλωση όμως της Πληροφορικής όλοι αυτοί τα βρήκαν πολύ σκούρα. Το Διαδίκτυο είναι απολύτως ανεξέλεγκτο και κάθε προσπάθεια των αγιατολάδων του Ιράν ή των κυβερνητών της Κίνας να το ελέγξουν ή να περιορίσουν τη χρήση του έχει αποτύχει. Και δεν είναι πια υπόθεση λίγων τύπων που παθιάζονται με τη νέα τεχνολογία, αλλά υπόθεση όλης της νεολαίας. Οι εξεγέρσεις που ανατρέψανε τα καθεστώτα της Τυνησίας και της Αιγύπτου, σε μεγάλο βαθμό οφείλουν την επιτυχία τους στη νέα αυτή τεχνολογία.

Μήπως η επόμενη ανατολή γίνει από τη Δύση;

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στο Εμπρός στις 16/08/2011

 

Τα τελευταία δραματικά γεγονότα, που συγκλόνισαν το Λονδίνο και πολλές βρετανικές πόλεις, μας θύμισαν παρόμοιες σκηνές που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην τηλεόραση να γίνονται, όμως, στο Αλγέρι, στο Καράτσι, στο Χαρτούμ και σε άλλα παρακατιανά και «απολίτιστα» μέρη, ποτέ όμως στην κάποτε απαστράπτουσα και υποδειγματική για την τάξη και την ευνομία της, πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που «κυβερνούσε τα κύματα» σύμφωνα με έναν παλιό αγγλικό ύμνο.

Μολονότι δεν είμαι χαιρέκακος, δε σας κρύβω πως, βλέποντας όλο αυτό το ξέσπασμα της βίας ευχαριστήθηκα, γιατί θυμήθηκα τι μας σούρανε Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και λοιποί πολιτισμένοι Ευρωπαίοι για τις ταραχές που ξέσπασαν τον Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, εξαιτίας της δολοφονίας του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και να σκεφτείτε πως σ΄αυτές τις ταραχές δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός και δεν κάηκε ούτε ένα σπίτι.

 Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε κάτι ανάλογο. Απλός χημικός μηχανικός είμαι που, μετά την προ εικοσαετίας συνταξιοδότησή μου, κάνω τον συγγραφέα. Πιστεύω όμως πως διαθέτω τον κοινό νου, για να μη βλέπω τα πράγματα επιφανειακά, αλλά βαθύτερα. Νομίζω λοιπόν πως η αιτία αυτής της οικονομικής και κοινωνικής δυσανεξίας είναι πως έχει αλλάξει η φύση του οικονομικο-πολιτικού συστήματος, που επικρατεί στον πλανήτη και που για λόγους συντομίας το λέμε καπιταλισμό.

Και έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Κάποτε ο καπιταλισμός συνδεόταν με την τεχνική πρόοδο και την ευημερία. Υπήρχαν φυσικά μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, εκμετάλλευση και αδικία, που προκαλούσαν εξεγέρσεις και ανατροπές, με κορυφαίες την Παρισινή Κομμούνα και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Και στις δυο περιπτώσεις την εξουσία την πήρε η εργατική τάξη, για δυο-τρεις μήνες στην περίπτωση της Κομμούνας και για λίγα χρόνια στην περίπτωση της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Και στην περίπτωση της Κομμούνας την έχασε, γιατί νικήθηκε στρατιωτικά και την πλήρωσε με 10.000 εκτελεσμένους από τους νικητές (πρωτοφανές για τα μέτρα της εποχής νούμερο, δείγμα τρανό της αγριότητας που δείχνουν οι καπιταλιστές όταν κινδυνεύουν τα κεφάλαιά τους). Στην περίπτωση όμως της Οκτωβριανής Επανάστασης, η ολιγάριθμη και άπειρη εργατική τάξη της Ρωσίας, έχασε την εξουσία γιατί την οικειοποιήθηκε «εν ονόματί της» η κομματική νομενκλατούρα.

Γιατί όμως έγινε αυτό; Μα γιατί η εργατική τάξη, όπως και οι δούλοι της Αρχαιότητας και οι δουλοπάροικοι του Μεσαίωνα, δεν είναι επαναστατική τάξη, όσο κι αν αυτό θα το θεωρήσουν πολλοί αιρετικό ή βλάσφημο. Επαναστατική τάξη, κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εκείνη που μπορεί να προκαλέσει οριστική και αμετάκλητη αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Ο Λένιν δεν είχε αυταπάτες: «θα κάνουμε καπιταλισμό χωρίς καπιταλιστές» είχε πει εγκαινιάζοντας τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ).

Έλα όμως που ο καπιταλισμός γεννά τους καπιταλιστές του. Μετά τη ΝΕΠ, με τα «Πεντάχρονα πλάνα» που τη διαδέχτηκαν, η κομματική ηγεσία, ενεργώντας πάντοτε «εν ονόματι της εργατικής τάξης», την οποία εννοείται είχε απωθήσει στο περιθώριο, ιδιοποιήθηκε τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου και όταν ήρθε ο καιρός, επί Μπρέζνιεφ και Γέλτσιν, διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση και τότε εμφανίστηκαν από το πουθενά οι νέοι καπιταλιστές, οι λεγόμενοι «ολιγάρχες», όλοι τους στελεχάρες του κόμματος παλιά.

Όπως γράφω πιο πάνω, το καπιταλιστικό σύστημα νοσεί. Μέχρι και ο Σαρκοζί το παραδέχεται. Και νοσεί γιατί, ο μεγάλος πλούτος δεν παράγεται, όπως παλιά, από τα εργοστάσια, τα εμπορικά καταστήματα και τα μεταφορικά μέσα, αλλά από τις τράπεζες, που από οργανισμοί διευκόλυνσης των συναλλαγών, έγιναν κυρίαρχοι της οικονομίας και με τα όργανά τους το FED, το ΔΝΤ και τους οίκους αξιολόγησης, ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και τρομοκρατούν τις κυβερνήσεις.

Ευτυχώς, η ζοφερή αυτή εικόνα δεν είναι ο κανόνας. Σε μια γωνιά του πλανήτη, στην επαρχία Τσιάπας, στο Νότιο Μεξικό, την κοιτίδα του αρχαίου πολιτισμένου λαού των Μάγια, εκτελείται εδώ και δεκαεφτά χρόνια ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα. Η επαρχία, που έχει έκταση όσο η μισή Ελλάδα και πληθυσμό 5 εκατομμύρια, έχει διαιρεθεί σε 32 αυτόνομες περιοχές, όπου την εξουσία δεν την έχει κάποιο κόμμα, αλλά οι λαϊκές συνελεύσεις, που συνεδριάζουν διαρκώς. Εκεί το χρήμα έχει αντικατασταθεί από συναλλαγές σε είδος και οι πρώην αμόρφωτοι χωριάτες χτίζουν μόνοι τους και ακαθοδήγητοι, σχολεία, νοσοκομεία και θέατρα.

Υπάρχει φυσικά και ο EZLN = Ejército Zapatista de Liberación Nacional (Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός) ο οποίος όμως δεν έχει την εξουσία! Όταν ρωτήθηκε ο επικεφαλής του, υποδιοικητής Μάρκος (προσέξτε αυτό το υπό) γιατί δεν παίρνουν την εξουσία, αφού κυριαρχούν στρατιωτικά στην περιοχή, δήλωσε τα εξής πολύ σημαντικά:

«Δεν παίρνουμε την εξουσία, γιατί αμέσως θα μας κυκλώσουν οι ιδιοτελείς, οι αριβίστες και οι συμφεροντολόγοι και θα μας διαφθείρουν. Έχουμε το στρατό μας για να εμποδίσουμε τον μεξικανικό να καταστρέψει όσα μόνοι τους και ακαθοδήγητοι κάνουν οι χωρικοί. Γιατί ούτε τους καθοδηγούμε. Από πού κι ως πού  να κάνουμε κάτι τέτοιο; Ποιος μας έδωσε αυτό το προνόμιο;»

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει το ζαπατιστικό πείραμα και ποια θα είναι η εξέλιξή του. Ξέρω όμως πως ρίχτηκε ένας σπόρος, που καρποφορεί και πιστεύω πως η επόμενη Ανατολή θα γίνει από τη Δύση.

Δύο χρόνια χωρίς τη Βούλα…

Δυό χρόνια κιόλας, χωρίς τη Βούλα που τόσο αγαπήσαμε…

 

 

Ανοίγεις τα χέρια σου

Και ξεδιπλώνονται τα πανώ της Ειρήνης!

Κινάει μαζί σου η πορεία

Κι εμείς στοιχιζόμαστε πίσω σου.

Όπου κάνεις φωλιά

Μαζευόμαστε γύρω σου σαν κλωσσόπουλα!

Ακουμπάω κι εγώ κουρασμένη στον ώμο σου

Και συ βρίσκεις καιρό να μ αφουγκραστείς.

 

Όταν θα στήσουν τα αγάλματα στις πλατείες μας,

Θα σμιλέψουνε τη μορφή σου

Και θ’ αποτυπώσουνε τα μάτια σου

Για τη Μάνα!

 

 

 

 

«Προσφορά», ένα ποίημα της Κικής Σαραντάκου, αφιερωμένο στη Βούλα Μανή
Από τη συλλογή <του έρωτα και του αγώνα>, 1986

 

 

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Αφιερωμένο στην σημερινή πανσέληνο,
την, κατά την παράδοση «πιο μεγάλη του χρόνου»,
ένα ποίημα της Κικής Σαραντάκου

Λούζομαι στην Πανσέληνο,

Όπως λουζόμουνα στη ματιά σου…

Νιώθω το φως της να με χαϊδεύει,

όπως το βλέμμα της μάνας μας,

που διαπερνά το κορμί μας,

βρίσκει την παιδική μας φιγούρα

και λαχταράει…

 

Η σχέση με το φεγγάρι

μοιάζει με σχέση γενετική,

από την αστρική μας προέλευση.

Αλλιώς,

πώς πρέπει να εξηγήσεις την αναστάτωση

τα βράδια με την Πανσέληνο!

Να νιώθεις τα κύτταρά σου να ξεκολλάνε,

να λιώνουν μες τις ακτίνες της

για να σμίξουν μαζί της!

 

«Πανσέληνος», από τη συλλογή «Εφεδρείες», 1994

  

Είναι το φιλότιμο ελλαδική λέξη;

 Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που θα δημοσιευτεί στο Εμπρός στις 9/08/2011

 

Προσέξτε αγαπητοί αναγνώστες, δεν αναρωτιέμαι αν το φιλότιμο είναι ελληνική, αλλά ελλαδική λέξη. Γιατί, για την ελληνική προέλευσή της δεν υπάρχει αμφιβολία ή αντίρρηση. Διαθέτει υπερδισχιλιετείς περγαμηνές, μια που τη βρίσκουμε ήδη στην κλασική αρχαιότητα. Αυτό που με στεναχωρεί και με εξοργίζει είναι πως το φιλότιμο, όχι σα λέξη, αλλά σαν έννοια, είναι ανύπαρκτο στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Ανέκαθεν καμάρωνα πως οι Κύπριοι, που είναι κι αυτοί Έλληνες και, μάλιστα, πιο ανατολίτες από εμάς τους Ελλαδίτες, έχουν φτιάξει ένα υποδειγματικό κράτος, όπου οι νόμοι τηρούνται και είναι σεβαστοί και όπου η προκοπή είναι εμφανής. Μου κακοφάνηκε λοιπόν πολύ όταν έμαθα για την πολύνεκρη έκρηξη και τα όσα επακολούθησαν. Δεν ταίριαζαν με την εικόνα που είχα σχηματίσει. Μια εξήγηση που θα την αποδεχόμουνα είναι πως η κυβέρνηση Χριστόφια τα έχει μπλέξει, προσπαθώντας να συνδυάσει την αντιιμπεριαλιστική πολιτική του Μακαρίου και του Τάσου Παπαδόπουλου με τη σημερινή πραγματικότητα. Έτσι, δε μπορώ να αξιολογήσω ποιες και πόσες από τις παραιτήσεις σημαινόντων παραγόντων έγιναν για λόγους ευθιξίας, δηλαδή από φιλότιμο, και πόσες για λόγους σκοπιμότητας ή για άλλες ανομολόγητες αιτίες.

Το γεγονός πάντως είναι πως έγιναν πολλές παραιτήσεις. Και θα μου πείτε εντάξει, οι Κύπριοι είναι Έλληνες και συνεπώς έχουνε φιλότιμο. Αλλά και στην Αγγλία, που δεν την κατοικούνε Έλληνες, τώρα που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών και αποκαλύφθηκε ο σκοτεινός ρόλος του Μέρντοχ κι εκείνης της κοκκινομάλλας καρακάξας, ακολούθησαν τουλάχιστον δέκα παραιτήσεις εμπλεκομένων, γιατί είχαν το φιλότιμο να παραδεχτούν τις ευθύνες τους.

Στην Ελλάδα όμως τι γίνεται; Τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια, μας φλόμωσαν τα σκάνδαλα, οι φούσκες του χρηματιστηρίου ή οι μίζες της Ζήμενς ή το βρωμερό Βατοπέδι, ενώ παράλληλα είχαμε ένα σωρό θανατηφόρα ατυχήματα, σαν το ναυάγιο της Σάμινας ή εμπλοκές με γειτονικές χώρες που στοίχισαν ανθρώπινες ζωές, όπως το επεισόδιο στα Ίμια, αλλά και πλήθος άλλα ανάλογα περιστατικά. Είδατε να παραιτηθεί κανένας από τους εμπλεκόμενους για λόγους πολιτικής ευθιξίας, δηλαδή από φιλότιμο;

Αμ δε! Ποιός έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί! Εδώ ο πρωθυπουργός της εποχής που έσκαγαν οι φούσκες του χρηματιστηρίου, ο γίγαντας της δημιουργικής λογιστικής,  Σημίτης, έριξε την ευθύνη στα θύματα, σ΄ αυτούς δηλαδή που χάσανε τα λεφτά τους! «Ας πρόσεχαν» είχε πει τότε. Και όταν έγινε το ναυάγιο της Σάμινας, πάλι ο γίγαντας είχε πει «αυτή είναι η Ελλάδα, κύριοι». Δηλαδή, να το πάρουμε απόφαση, αυτό το κράτος δε διορθώνεται. Δεν είχε όμως το φιλότιμο να παραιτηθεί από πρωθυπουργός αυτού του αδιόρθωτου κράτους, που στάθηκε ανίκανος να το διορθώσει.

Σάμπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, δεν είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη του, εννοείται σε άψογα αγγλικά (γιατί το έχει σε κακό να μιλήσει ελληνικά εκτός Ελλάδος) πως είναι πρωθυπουργός ενός διεφθαρμένου κράτους, χωρίς να περάσει καν από το μυαλό του, πως μετά από μια τέτοια δήλωση, όφειλε να παραιτηθεί από φιλότιμο! Αλλά πού;

Τους βλέπουμε όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων, τους μεταφορείς μιζών, τους αποτυχημένους σε όσα επιχείρησαν ως πολιτικοί,  να κυκλοφορούν με αυτάρεσκα χαμόγελα, σα να μην τρέχει τίποτα! Δεν τους φτάνει που δεν πήγανε φυλακή, όπως τους άξιζε, τουλάχιστον δεν είχαν το φιλότιμο να αποσυρθούν εγκαίρως. Αλλά, επαναλαμβάνω, ποιος έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί οι μασκαράδες και απατεώνες, για να θυμηθώ τον Βάρναλη. Ξέρετε,  το ποίημα που έγραψε το 1935 εξόριστος από την κονδυλική δικτατορία. Αξίζει να θυμηθούμε τους στίχους

Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι,
στα μακελειά τους, χρόνια, οι μπαζαδόροι.
Κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα,
στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα.

Κι αφού μας τυραννούσαν έτσι αιώνες
οι μασκαράδες κι οι απατεώνες….

κτλ, κτλ

Καλά που υπάρχουν η ποίηση και ο πολιτισμός και μας παρηγορούνε.

–

Η εικόνα είναι, βέβαια, από την ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», με τον αθάνατο Μαυρογιαλούρο… 🙂

Προσωπικές επέτειοι…

Είναι κάπως παράξενο όταν μια σημαδιακή για μας ημερομηνία, πέφτει σε επέτειο κάποιου γεγονότος που επηρέασε όλη την Ελλάδα, ειδικά αν το γεγονός είναι δυσάρεστο… κι εμείς επιμένουμε -αθέλητα- να δίνουμε προτεραιότητα στη δική μας ανάμνηση όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Στην οικογένειά μου, για παράδειγμα, γιορτάζαμε πάντα την 4η Αυγούστου! Το γιατί, θα το καταλάβετε διαβάζοντας το απόσπασμα από το ανέκδοτο αυτοβιογραφικό έργο του Δημήτρη Σαραντάκου με τίτλο “Επτά ευτυχισμένα καλοκαίρια” που δημοσιεύουμε σήμερα σε παγκόσμια αποκλειστικότητα!
Λ.Σ.

 

Το τέταρτο Καλοκαίρι (1952)

 Το καλοκαίρι αυτό ήταν το τελευταίο της σύντομης ανάπαυλας ανάμεσα στον Εμφύλιο, που είχε τελειώσει πριν δυόμισι χρόνια και στα Πέτρινα Χρόνια του αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας που έρχονταν. Τώρα η Ελλάδα αποκαμωμένη έγλειφε τις πληγές της. Τα πράματα ησύχαζαν σιγά σιγά, αλλά η πολιτική των νικητών κρατούσε τον κόσμο χωρισμένο στα δυό. Ήταν περίεργη η στάση τους αυτή. Χωρίς αμφιβολία είχαν νικήσει στα πεδία των μαχών και στον πολιτικό τομέα. Θεωρητικά, ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού και όμως ήταν τρομαγμένοι. Θα έλεγε κανείς ότι φοβόντουσαν τους νικημένους. Λίγους μήνες πιο μπροστά τουφέκισαν τον Μπελογιάννη και τους άλλους, η Αριστερά όμως ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του εμφυλίου πολέμου. Κυβερνούσαν ακόμα ο Πλαστήρας, ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου, ο κόσμος όμως είχε απογοητευτεί μαζί τους. Ιδρύθηκε και στέριωσε η ΕΔΑ. Εκείνο το χρόνο ο Παπάγος θα κέρδιζε τις εκλογές. Εκείνο το καλοκαίρι οι Αιγύπτιοι θα διώχναν τον Φαρούκ, στη Γουατεμάλα θα ανατρεπόταν ο Άρμπεντς και στη Κορέα ο πόλεμος θα βάλτωνε.
Για μένα το καλοκαίρι αυτό κύλησε ήσυχα. Χωρίς μεγάλα ταξίδια, έκτακτα γεγονότα ή σπουδαία γλέντια, επικεντρώνεται σε μιαν απλή εκδρομή, που άλλαξε όμως τη ζωή μου.

Δεν ξέρω τι ζητούσες, πριν με βρεις
κι εγώ τι γύρευα, σαν ακολούθησα το
κάλεσμά σου.
Το καθοριστικό και το θαυμάσιο
είναι ότι με βρήκες και σε βρήκα!*

Εκείνο το καλοκαίρι τέλειωσα το τέταρτο έτος, στη Σχολή Χημικών Μηχανικών, στο Πολυτεχνείο. Μπορεί το Πολυτεχνείο, τότε, με τον τρόπο που λειτουργούσε να θύμιζε περισσότερο γυμνάσιο ή λύκειο, παρά ανωτάτη σχολή, πανεπιστημιακού επιπέδου, αλλά αυτή η πειθαρχημένη δομή, είχε και τα καλά της.
Εφ΄ όσον έμπαινες ήξερες πως σε πέντε χρόνια, αν δεν ήσουν κλασσικός κοπανατζής ή τελείως στούρνος, θα έπαιρνες το πτυχίο σου. Δεν υπήρχε τρόπος να «χρωστάς» μαθήματα περασμένων ετών, που στο Πανεπιστήμιο ήταν περίπου θεσμός. Νομίζω πως το κυριότερο που πήραμε από το Πολυτεχνείο δεν ήταν τόσο οι γνώσεις, που μας πρόσφερε, όσο η εξοικείωσή μας με τη σκληρή δουλειά και με κάποια μεθοδικότητα.

Στα τέσσερα χρόνια που πέρασα στο Πολυτεχνείο, συνδέθηκα με μερικούς συμμαθητές μου και κυρίως με τον Στέλιο, τον Μαρσέλο και τον Τάκη. Οι δύο πρώτοι ταίριασαν με τον Μανόλη, τον Μάνο τον ψηλό και τις κοπέλες της παρέας μας, ενώ ο Τάκης, από ιδιοσυγκρασία συνεσταλμένος και κάπως απόμακρος, εκτός από κάποιες εκδρομές και κάποια πάρτι που ήρθε, δεν ενσωματώθηκε στην παρέα μας.

Από την αρχή του έτους ο Δεληγιάννης, ο καθηγητής μας στην Ανόργανη Χημική Τεχνολογία, μας είχε υποσχεθεί πως θα οργάνωνε για το καλοκαίρι μιαν εκδρομή στη Γερμανία, στην ετήσια έκθεση της DECHEMA. Είχαμε δεχτεί όλοι με ενθουσιασμό, ακόμα κι εγώ κι ας ήξερα πως δε θα πήγαινα. Όχι για οικονομικούς λόγους, γιατί εκείνο τον καιρό το οικονομικό μας πρόβλημα είχε επιλυθεί οριστικά, αλλά για πολιτικούς. Έτσι και ζητούσα διαβατήριο, η Ασφάλεια θα μου ζητούσε δήλωση μετανοίας, που δεν ήμουν διατεθειμένος να υπογράψω τώρα, που τα πράγματα ησύχασαν, μια που δεν την υπόγραψα σε πολύ χειρότερες συνθήκες, τέσσερα χρόνια πριν. Τελικά όμως η εκδρομή ματαιώθηκε από άλλες αιτίες.

Μένοντας με τη γλύκα και με κάμποσα χρήματα που εξοικονομήσαμε, αποφασίσαμε με το Στέλιο και τον Τάκη να πάμε δεκαπέντε μέρες σε κάποιο νησί. Ο Στέλιος μας πρότεινε τη γειτονική Αίγινα και μάλιστα ένα ψαροχώρι της, ονόματι Σουβάλα. Αντιπρόταση δεν υπήρξε και έτσι η Σουβάλα κατακυρώθηκε. Την εκδρομή τη σχεδίασαν σχολαστικά ο Στέλιος με τον Τάκη, που επιμένανε να προβλέψουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, σα να επρόκειτο να πάμε σε κάποιαν ακατοίκητη άκρη του κόσμου. Εγώ κι ο συνώνυμος και συνεπώνυμος ξάδερφος μου, που θα συμμετείχε επίσης στην εκδρομή, ισοτίμως, αν και μικρότερος μας, πολύ λίγο συμβάλλαμε στο σχεδιασμό. Φύσει αισιόδοξοι κι ανέμελοι, εναποθέταμε πάντοτε στην τύχη και στον καλό μας αστέρα την έκβαση των επιχειρήσεών μας.[…]

[…]Κάποτε φτάσαμε σε ένα λιμανάκι, που το έκλεινε ένας μικρός λιμενοβραχίονας. Ελάχιστα σπίτια υπήρχαν ένα γύρω στην παραλία και κάποια σκαλιά στην άκρη του λιμανιού οδηγούσαν σε μιαν απόκρημνη ακτή. Ειδυλλιακό μέρος, που λες και ξέμεινε εκεί να με περιμένει από τα παιδικά μου χρόνια. Το φως που το έλουζε, η γαλήνη που αναδίνανε οι βαρκούλες καθώς λικνίζονταν δεμένες στο μουράγιο, οι απαλές γραμμές των λόφων, ο πεντακάθαρος αέρας, με κατάχτησαν αμέσως.

Βγήκαμε αλευρωμένοι σα μαρίδες και παραλάβαμε τα μπαγκάζια μας με μισό δάχτυλο σκόνης επάνω τους. Ο Στέλιος με τον Τάκη μας περίμεναν στη στάση. Τους ακολουθήσαμε ως το ξενοδοχείο που ήταν πάνω από έναν κολπίσκο με πεντακάθαρα νερά, στην απέναντι ακτή του οποίου ήταν τα ιαματικά λουτρά. Μας υποδέχτηκε η κόρη του ξενοδόχου, μια πολύ όμορφη κοπέλα, στην ηλικία μας, που με τα μεγάλα μάτια της και τους βοστρύχους των κατσαρών μαλλιών της που πέφτανε στο πρόσωπό της, έμοιαζε να είχε βγει από κάποια τοιχογραφία της Κνωσού. Ο Στέλιος, που ήταν η δεύτερη φορά που έμενε στο ξενοδοχείο, μας ενημέρωσε σχετικά με τον ιδιοκτήτη του, έναν πολύ χοντρό και κάπως λιγομίλητο τύπο. Όταν ήταν νέος είχε ξενιτευτεί στο Κονγκό, όπου έκανε κάμποσα λεφτά, με τα οποία έχτισε αυτό το ξενοδοχείο. Βλέποντας τον δε μπορούσα να καταλάβω πως έκανε τόσο όμορφη κόρη. Ίσως να ήταν ωραία η γυναίκα του.[…]

[…]Το επόμενο πρωί (ήταν 4 Αυγούστου – σημαδιακή μέρα) στα βραχάκια, που συνήθως κολυμπούσαμε, ήρθανε τρία κορίτσια. Το ένα το ξέραμε ήδη, ήταν η μινωική κόρη του ξενοδόχου και τα άλλα δύο, λίγο μικρότερά της, ήταν φίλες της, μαθήτριες ακόμα στο γυμνάσιο. Ο ξάδερφος μου, που ήταν μεν ο Βενιαμίν αλλά και ο ερωτιδέας της παρέας και από την πρώτη μέρα της εγκατάστασής μας στη Σουβάλα κολλούσε συστηματικά σε κορίτσια, έπιασε αμέσως κουβέντα μαζί τους. Πήγα κι εγώ κοντά και τότε ΤΗΝ πρόσεξα.

Στην αρχή παρατήρησα το πλούσιο στήθος της, τους τορνευτούς ώμους και τον ωραίο της λαιμό, αλλά σαν είδα τα καστανόμαυρα μάτια της ένοιωσα να με τυλίγει μια παράξενη ζεστασιά. Ήθελα να καθίσω εκεί με τις ώρες και να βλέπω αυτά τα μάτια. Κάποτε συνήλθα και πήρα μέρος στη συζήτηση. Τα δυο κορίτσια ήταν ντόπιες και πήγαιναν στην εβδόμη γυμνασίου. Η κάτοχος των καστανόμαυρων ματιών μου είπε πως αγαπάει την ποίηση και πως σκοπεύει να σπουδάσει χημεία.

Αυτό ήταν για μένα η χαριστική βολή, που με αποτέλειωσε. Με αγωνία έβλεπα πως πλησίαζε η ώρα που τα κορίτσια θα τα μάζευαν και θα έφευγαν. Για να παρατείνω την παραμονή τους με έπιασε ακατάσχετη πολυλογία. Κατόπιν πετάχτηκα τρέχοντας στο δωμάτιο μας και πήρα την Ανθολογία του Αποστολίδη, που πάντοτε την έσερνα μαζί μου.

“Αφού σ’ αρέσει η ποίηση, να σου δώσω να διαβάσεις αυτό”, της λέω και της πασάρω το βιβλίο, όπου είχα προλάβει να τσακίσω τη σελίδα στο ποίημα του Ουράνη “Αγάπη”. Το πήρε πρόθυμα. Συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε όλοι μας το βραδάκι στο δρόμο που πήγαινε για το πευκόδασος.

Ήρθαν πράγματι, εκείνη μαζί με τις δύο άλλες φιλενάδες της κι εμείς οι τέσσερις. Αφήνοντας τους άλλους πέντε να προηγούνται φλυαρώντας, κατάφερα να πιάσω κουβέντα μαζί της. Σε λίγο μιλούσαμε σα να βρισκόμασταν οι δυο μας ολομόναχοι στο δασάκι. Οι άλλοι είχαν πάψει να υπάρχουν. Κουβεντιάσαμε πολλήν ώρα. Μου είπε πως την έλεγαν Κική. Πραγματικά, όχι μόνο της άρεσαν τα ποιήματα αλλά έγραφε κι όλας και ήθελε να σπουδάσει χημικός. Μου επέστρεψε την Ανθολογία, που της δάνεισα το πρωί και μού ΄πε πως της άρεσε πολύ το ποίημα του Ουράνη. Όταν γυρίσαμε στο μέρος από όπου ξεκινήσαμε τη βόλτα μας κι οι άλλοι άρχισαν να αποχαιρετούν τα κορίτσια, ήταν σα να ξύπνησα από ένα όνειρο. Πριν την αποχαιρετήσω συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε το άλλο πρωί στο μπάνιο.

Το βράδυ, στο συνοπτικό ημερολόγιο που κρατούσα, σημείωσα:
“Μια μέρα σταθμός. Γνώρισα μια κοπέλα που μου κάνει. Τη λένε Κική. Μάτια που δεν τα ξεχνάς εύκολα. Γράφει ποιήματα και θέλει να σπουδάσει χημικός. (Πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα!)”. […]

 

* Οι στίχοι, είναι από ποίημα της Κικής
Η παλιά φωτογραφία της Σουβάλας, είναι παρμένη από το www.souvala.gr

Μίμη και Κική, να είστε γεροί, να αγαπάτε και να ανέχεστε ο ένας τον άλλο, για πολλά-πολλά χρόνια ακόμα!  🙂
Λ.Σ.

Τα ερωτηματικά ενός αγανακτισμένου ταξιτζή

«Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης», έλεγαν οι Αρχαίοι ημών… Και ακολουθώντας τη συμβουλή τους, προσπαθήσαμε να ακούσουμε τη φωνή ενός νέου επαγγελματία του κλάδου. Αφορμή για το σημείωμά μας αυτό στάθηκε η επιστολή ενός ιδιοκτήτη ταξί, που μας την έστειλε με το Διαδίκτυο, και την οποία παραθέτουμε αυτούσια.

Δ. και Α.Σ.

 

Μπήκα στον χώρο του ταξί πολύ πρόσφατα – μόλις 1 χρόνο πριν. Κατά τη γνώμη μου η απεργία μας είναι πολύ-πολύ λογική και αναμενόμενη, με δεδομένο ότι η λογική της πλήρους απελευθέρωσης, χωρίς πληθυσμιακά κριτήρια και της αναρχίας του κ. Ραγκούση, στο χώρο των ταξί, ήταν αναμενόμενο ότι θα είχε τέτοια αποτελέσματα.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό που γίνεται τώρα με τους ιδιοκτήτες των ταξί είναι η αρχή του τι θα επακολουθήσει τον προσεχή Σεπτέμβρη, από όλες τις κοινωνικές ομάδες (ανεξάρτητα από πολιτική και κοινωνική θέση, εργασία κλπ). Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Ο χρόνος που επιλέχθηκε από τον υπουργό, εν μέσω τουριστικής περιόδου, δεν νομίζω ότι είναι τυχαίος και δεν έχει καμία λογική. Επιπλέον, έχω βαρεθεί να ακούω τα παπαγαλάκια των περισσότερων ΜΜΕ για το κακό που γίνεται στον τουρισμό με τις εικόνες ντροπής που κάνουν το γύρω του κόσμου… και σας παρακαλώ λύστε μου μία απορία.

Γιατί αυτές οι εικόνες (κλείσιμο λιμανιών, αεροδρομίων κλπ) κάνουν κακό στον τουρισμό, και δεν κάνουν κακό οι εικόνες που επίσης έκαναν το γύρω του κόσμου με τα χιλιάδες χημικά που έριξε η αστυνομία στην πλατεία Συντάγματος, σε απλούς πολίτες, οικογενειάρχες, γυναίκες, παιδιά κλπ, πριν λίγο καιρό, με σκοπό να διαλύσουν την οποιαδήποτε αντίδραση των απλών πολιτών ??? Αυτές τις εικόνες δεν τις βλέπουν οι τουρίστες ??? Υπάρχει λογική απάντηση??? Προφανώς δεν υπάρχει…

Επίσης, τι άλλαξε και έχουμε τέτοιες αντιδράσεις (με το διάταγμα Ρέππα, υπήρχε συμφωνία ιδιοκτητών ταξί, υπουργείου οικονομικών, υπουργείου μεταφορών και τρόικας)? Η κόντρα Ρέππα -Ραγκούση μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, μα είναι αδιανόητη για «πολιτικούς άνδρες».

Ίδια κυβέρνηση, ανασχηματισμός, αλλαγή προσώπων, ίδια πολιτική(???) και αποτέλεσμα ένα απέραντο μπάχαλο. Φανταστείτε να άλλαζε και η κυβέρνηση ολόκληρη. Ένας απλός ανασχηματισμός ήταν….

Η παράδοση του ταξί στα καρτέλ ελπίζω να μην περάσει για το καλό όλων μας. Ο πολίτης δεν θα έχει απολύτως κανένα κέρδος από το μονοπώλιο. Κανένα μονοπώλιο δεν ωφέλησε ποτέ κανένα.

Το ταξί στην Ελλάδα είναι μέσο μεταφοράς και έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί παράλληλα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ως βοηθητικό μέσο (άλλωστε ήδη τις τελευταίες ημέρες πχ στο Χαϊδάρι που ζω έχουν καταργηθεί 4 λεωφορειακές γραμμές – τις συνέπειες αυτής της αλλαγής θα τις δούμε το Σεπτέμβρη – και γραμμές καταργήθηκαν και σε άλλες περιοχές τις Αττικής). Άρα το ταξί είναι αναγκαίο.

Όλες οι αλλαγές βλέπετε γίνονται Ιούλιο – Αύγουστο μέσα στο καλοκαίρι, είτε είναι στα μέσα μεταφοράς, είτε στην παιδεία, υγεία κλπ.

Δεν είναι ύποπτο αυτό από μόνο του??? Αλλαγές στην παιδεία πχ με κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια μέσα στο καλοκαίρι. Έξυπνη κίνηση της κυβέρνησης. Συγχαρητήρια στους εμπνευστές.

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας, στα πραγματικά δίκαια αιτήματα μας. Για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας. Τα έχουμε χάσει όλα, δεν έχουμε να χάσουμε κάτι ακόμα…

Όσον αφορά στο οικονομικό μέρος που είναι και το πολύ σημαντικό. Μία άδεια ταξί κόστιζε μέχρι και ένα χρόνο πριν, περίπου 170.000 – 200.000€. Σήμερα, μετά την «επέμβαση» του υπουργού κοστίζει μόλις 3.000€.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι έχουμε χάσει ένα τεράστιο ποσό. Ειδικά δε, όσοι έχουν αγοράσει την άδεια μέχρι και 5 χρόνια πριν, ούτε καν απόσβεση δεν έχουν κάνει (και ούτε πρόκειται να κάνουν ποτέ)! Οι περισσότεροι έχουν πάρει δάνειο από τράπεζα και φυσικά έχουν βάλει υποθήκη το σπίτι τους. Η υποκρισία είναι ότι όλοι γνωρίζουν πόσο άξιζε μια άδεια ταξί, αλλά στα συμβόλαια το ποσό που φαίνεται είναι γελοίο, πραγματικά γελοίο. Άρα η αξία της άδειας δεν αναγνωρίζεται από καμία τράπεζα και συνεπώς χρειάζεται να υποθηκεύσει κάνεις κάτι άλλο, πχ το σπίτι του. Αν η αξία της άδειας φαινόταν κάπου νόμιμα, τότε θα μπορούσε κανείς να υποθηκεύσει την ίδια την άδεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όσοι έχουν αγοράσει την άδεια, έχουν πληρώσει ένα τεράστιο ποσό και θα πληρώνουν επίσης μία τεράστια δόση για την αποπληρωμή στην τράπεζα για πάρα-πάρα πολλά χρόνια…

Έρχεται λοιπόν ο κ. Ραγκούσης και «πουλά» την άδεια 3.000€..- ο απόλυτος λαϊκισμός- γιατί να μην μπορούν όλοι να αποκτήσουν μία άδεια ταξί??? οι άνεργοι κλπ…

Πως λοιπόν να μην αντιδράσουμε? Τι άλλο έχουμε να χάσουμε?

Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι ότι αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν στην Αττική 13.500 νόμιμα ταξί και φυσικά η δουλειά έχει φτάσει στα τάρταρα (με δεδομένη την οικονομική κρίση). Τι θα γίνει λοιπόν αν αύριο με τις αποφάσεις του κ. Ραγκούση κυκλοφορήσουν στο δρόμο 5.000 νέες άδειες ταξί….

Κανείς δεν θα έχει δουλειά…κανείς! Και αυτό είναι βέβαιο!