Η εθνική μας αυταρέσκεια

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 27/04/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Από σύστημα, αλλά και λόγω άλλων προτεραιοτήτων, είμαι αμελέστατος θεατής-ακροατής της τηλεόρασης. Ιδιαιτέρως αποφεύγω τα κανάλια που σε φλομώνουν με διαφημίσεις. Εκτός που αισθάνομαι πως με υποτιμούν, καθώς οι περισσότερες είναι φτιαγμένες ειδικά για κρετίνους, δε θέλω να μπω στη λογική τους, να συναινέσω δηλαδή στην εκστρατεία της άκριτης κατανάλωσης των προϊόντων που διαφημίζουν. Γι’ αυτό και μ’ αρέσει πολύ η Τηλεόραση της Βουλής, που δεν έχει καθόλου διαφημίσεις και επιπλέον το πρόγραμμά της είναι υψηλής ποιότητας.
Προχτές, λοιπόν, παρακολουθούσα στο κανάλι της Βουλής μια παλιά, πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καθηγητή Δημήτρη Τσάτσου στην Έλενα Ακρίτα, που αναμεταδόθηκε με την ευκαιρία του θανάτου του. Μεταξύ των άλλων θεμάτων που έθιξαν ήταν και η αντιμετώπιση των ξένων από εμάς τους Έλληνες. Δεν είπανε πολλά πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, σ’ εμένα όμως δημιούργησαν κάποιον προβληματισμό, που σας μεταφέρω.

Η στάση που κρατάμε απέναντι στους ξένους, είτε αυτοί είναι επισκέπτες ή τουρίστες, είτε είναι οικονομικοί μετανάστες ή πρόσφυγες, προδίδει κάποιο διχασμό που μαρτυρεί τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Από τη μια κοκορευόμαστε πως: είμαστε πρώτοι στην ευστροφία, στη μαγκιά, στη λεβεντιά και βεβαίως στη δόξα των αρχαίων ημών προγόνων και από την άλλη εμείς οι ίδιοι λέμε «δεν είμαστε λαός κύριε», «τίποτα δε γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο», αυτονομαζόμαστε «Βρωμιοί» και σε δύσκολες στιγμές αποφαινόμαστε «μωρέ, ένας Παπαδόπουλος (ή ένας Μεταξάς ή ένας Πάγκαλος – ο παππούς φυσικά) μας χρειάζεται». Άρα αναγνωρίζουμε πως δεν είμαστε ικανοί ούτε να αυτοκυβερνηθούμε.
Τώρα, πώς συμβιβάζονται οι τόσο αντίθετες αυτές απόψεις, που συχνά τις ακούμε να τις λέει (σε διαφορετικές στιγμές ψυχικής διάθεσης), το ίδιο πρόσωπο; Εθνική σχιζοφρένεια, ψυχικός διχασμός ή κρίση ταυτότητας;
Το γεγονός είναι πως κάθε μέρα ακούμε ή διαβάζουμε τέτοιες μπαρούφες, που τις ξεφουρνίζουν μάλιστα επίσημα πρόσωπα, όχι βέβαια έτσι όπως τα γράφω, αλλά κυριλέ και με σοβαροφάνεια. Οι εν λόγω επίσημοι μιλάνε για το ελληνικό δαιμόνιον, τον ελλην(οχριστιαν)ικό πολιτισμό, την πολεμική αρετή των Ελλήνων και άλλα ηχηρά παρόμοια, που λέει κι ο Καβάφης. Οι άλλοι σε σύγκριση με μας είναι κουτόφραγκοι, αμερικανάκια, χαχόλοι, τουρκαλάδες, γυφτοσκοπιανοί και δε συμμαζεύεται.

Ειδικότερα τους Ευρωπαίους τούς καταφρονούμε και τους ζηλεύουμε ταυτόχρονα. (Προσέξτε, δε λέμε «τους άλλους Ευρωπαίους» αλλά σκέτα «τους Ευρωπαίους», βγάζοντας αυτομάτως τον εαυτό μας από την παρέα τους.)
Δεν είναι μόνο «κουτόφραγκοι», δηλαδή εξ ορισμού βλάκες σε σύγκριση με μας τους ατσίδες, είναι και τσιγκούνηδες και αγέλαστοι και σκουντούφληδες, που δεν ξέρουν να ζήσουν τη ζωή τους, που δε γλεντάνε, αλλά μετράνε και τη δεκάρα και κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους.
Μπορεί να ‘ναι κι έτσι, δε λέω, αλλά πώς να το κάνουμε βρε παιδιά. Αυτοί οι «κουτοί» καταφέρανε να κάνουν κράτη που δεν τυραννάνε τους πολίτες τους. Κανείς κουτόφραγκος δεν πάει στην Εφορία να σταθεί ώρες στην ουρά για να πληρώσει. Στέλνει με το ταχυδρομείο την επιταγή του και καθαρίζει. Κανείς δε διορίζεται με ρουσφέτι, φιλώντας κατουρημένες ποδιές και πουλώντας την ψήφο του. Δίνει εξετάσεις ή πάει με βάση την επετηρίδα. Στις χώρες των κουτόφραγκων (κοίτα να δεις μυστήρια πράματα) τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ περνάνε πάντα στην ώρα τους από τη στάση. Αν κάποιος πολίτης θέλει μια πληροφορία από κάποια δημόσια υπηρεσία, δεν τρέχει να στριμωχτεί στα γραφεία της, την ώρα που «δέχεται το κοινό», αλλά της γράφει ή τηλεφωνεί σχετικά. Και παίρνει πάντα απάντηση.

Έχουμε ύστερα τα «αμερικανάκια», δηλαδή τους εξ ορισμού εύπιστους, τους αφελείς καταναλωτές, που έχουν θεοποιήσει το χρήμα. Μπορεί να είναι και έτσι, δε λέω, αλλά αυτά τα «αμερικανάκια» έχουν επίσης θεοποιήσει και τους θεσμούς, που εμείς δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει η λέξη. Τα «αμερικανάκια» στείλανε στο δικαστήριο τον Νίξον, ενώ ήταν ακόμη πρόεδρός τους, πράγμα αδιανόητο σε μας, όπου ο κάθε βουλευτάκος του κυβερνώντος κόμματος θεωρεί πως υπέρκειται παντός νόμου, γιατί τα «αμερικανάκια» πιστεύουν στην ισχύ των νόμων, που σε τελική ανάλυση είναι το καταφύγιο και ο προστάτης των αδύνατων.
Ύστερα στην Αμερική, που υποτίθεται πως ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του και κυνηγά το χρήμα, υπάρχουν ένα σωρό θεσμοθετημένες εθελοντικές οργανώσεις αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, όπως οι «Ανώνυμοι Αλκοολικοί», αυτές που φροντίζουν τους εξαρτημένους από ουσίες και ένα σωρό άλλες. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, στην Αμερική, και όχι μόνο στις μικρές επαρχιακές πόλεις, αλλά στο Μανχάταν ή το Μπρούκλιν, υπάρχει το ενδιαφέρον για τον γείτονα, που σε μας απουσιάζει εντελώς.
Να σταματήσουμε, λοιπόν, το βιολί με τους κουτόφραγκους και τα αμερικανάκια. Άλλοι είναι οι κουτοί, οι εύπιστοι και οι ιδιοτελείς.

Αφιέρωμα στο βιβλίο «Ο άγνωστος ποιητής ‘Αχθος Αρούρης»

Το περασμένο Σάββατο, στην νέα εβδομαδιαία εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», η Σοφία Κολοτούρου, μου έκανε την τιμή να αφιερώσει ένα άρθρο στο βιβλίο μου,»Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης».

Για το βιβλίο αυτό, που γράφτηκε πριν κάμποσα χρόνια και είναι μια, τρόπον τινά, βιογραφία του πατέρα μου, Νίκου Σαραντάκου, ο οποίος χρησιμοποιούσε την ομηρική έκφραση «άχθος αρούρης» δηλαδή «βάρος της γης», σαν ψευδώνυμο, όταν δημοσίευε ποιήματα σε εφημερίδες της Μυτιλήνης και της Αθήνας, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο άρθρο της Σοφίας αλλά και στην ιστοσελίδα του εγγονού του, Νίκου Σαραντάκου.

Η Σοφία Κολοτούρου είναι γιατρός κυτταρολόγος αλλά και ευαίσθητη ποιήτρια, δοκιμιογράφος και κριτικός. Αξίζει να επισκεφθείτε το αξιολογότατο ιστολόγιο που έχει στήσει μαζί με τον Κ.Κουτσουρέλη, για την «σύγχρονη ελληνική ποίηση σε παραδοσιακές μορφές», καθώς και την προσωπική της ιστοσελίδα. Επίσης, διατηρεί ένα εξαιρετικό ιστολόγιο από όπου δανείζομαι πρόσφατο, επίκαιρο ποίημά της που μου άρεσε πολύ:

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΚΟΣΙ – ΔΕΚΑ, ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

O κύκλος κλείνει εδώ πέρα μιας Ελλάδας.
Στο πρόσωπο του Γλέζου ρίξαν χημικά.
Μας ψαλιδίζουν τους μισθούς μεθοδικά.
Κουτσομπολιά μας τρέφουν τώρα, μιας φυλλάδας.

Μια Τζούλια ή μι’ ακόμη Ωραία Ελένη,
σαν φούσκες λαμπερές προβάλλουν στον αφρό.
Εμείς χανόμαστε, μες τον ορυμαγδό
και δίπλα η Τράπεζα σαν όρνιο περιμένει.

Αμείλικτα μας σπρώχνει η Ειμαρμένη,
της Κρίσης μέρα γράφει η ιστορία.
Στο δρόμο βγήκανε μεγάλοι και παιδιά.

Κι εγώ, μες το σαλόνι μου κλεισμένη
της Άγρας αγκαλιάζω τα βιβλία
και υπογράφω πως τα βρίσκω ποιοτικά.

Επιτέλους, κάντε κάτι, εκτός από νομοσχέδια

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 20/04/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Έκλεισε μισός χρόνος από τότε που έχουμε τη νέα κυβέρνηση στο τιμόνι της εξουσίας. Νομίζω πως είναι εύλογο χρονικό διάστημα για να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό. Συνήθως το κρίσιμο διάστημα για να δούμε αν μια καινούργια κυβέρνηση ξεκίνησε καλά είναι οι καθιερωμένες «πρώτες 100 μέρες», κι εδώ έχουμε να κάνουμε με 180 μέρες. Βλέπουμε, λοιπόν, πως το μόνο ορατό καινούργιο στοιχείο είναι η βροχή νομοσχεδίων, που έχουν εισαχθεί για ψήφιση ή έχουν ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο. Αρκεί, όμως, αυτό σε μια χώρα που πάσχει χρονίως από την πολυνομία;

Το έχω ξαναγράψει, αλλά η επανάληψη δε βλάφτει. Στο εξαιρετικό σατιρικό περιοδικό «Ασμοδαίος» που έβγαζε ο Ροΐδης πριν από 135 χρόνια περίπου, έγραφε:
«Εις τον κατακλυσμόν των νομοσχεδίων, ο οποίος πίπτει συνεχώς εις το Κοινοβούλιον, τολμά και ο “Ασμοδαίος” να προτείνει εν, περιέχον εν και μόνον άρθρον: Περί τηρήσεως των κειμένων νόμων.»
Γιατί πλάι στην ανοργανωσιά, τη διαφθορά και την εξάρτηση από τους ξένους, η Ελλάδα μαστίζεται από την απίστευτη πληθώρα νόμων, πολλοί από τους οποίους ουδέποτε εφαρμόστηκαν. Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι ανενεργοί νόμοι, αλλά κανείς ως τώρα υπουργός Εσωτερικών ή Δικαιοσύνης, δεν έκανε το παραμικρό για να τους ενεργοποιήσει ή αν αποδειχτεί πως κακώς ψηφίστηκαν από τη Βουλή, να τους καταργήσει. Προφανώς δεν εφαρμόστηκαν γιατί η τήρησή τους θα έθιγε ισχυρά συμφέροντα.
Προχτές άκουγα πως από τις 26 Απριλίου θα αρχίσει η εφαρμογή του Νόμου για τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες, που ψηφίστηκε το… 1991 και παραμένει από τότε ανενεργός. Κι ας έχουν, στο μεταξύ, χάσει τη ζωή τους εκατοντάδες οδηγοί, εξ αιτίας αυτών ακριβώς των πινακίδων.
Υπάρχει νόμος, που ψηφίστηκε μάλιστα επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1976, «περί ρυθμίσεως της λειτουργίας των ληξιαρχείων» ή κάτι τέτοιο, που ορίζει πως μπορεί κανείς να δώσει όνομα στο παιδί του με απλή δήλωση στη ληξιαρχείο, χωρίς να το βαφτίσει και η βεβαίωση που θα πάρει είναι αρκετή για να το γράψει στο σχολείο. Και όμως σε όλα τα σχολεία σού ζητάνε «πιστοποιητικό βαπτίσεως» για να δεχτούν το παιδί.
Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις νόμοι, που προβλέπουν αυστηρότατες κυρώσεις, που εκτός από βαριά πρόστιμα περιλαμβάνουν και τη διακοπή της λειτουργίας τους, για εργοστάσια που ρυπαίνουν και μολύνουν το περιβάλλον και οι οποίοι δεν εφαρμόζονται. Δεκάδες μεγάλα και μικρά εργοστάσια μολύνουν τον Ασωπό και τον υπεδάφιο ορίζοντα στην περιοχή των Οινοφύτων, λειτουργούν απρόσκοπτα, απειλώντας την υγεία των κατοίκων.
Θα μπορούσα να σας αναφέρω δεκάδες ανάλογων περιπτώσεων. Ενδεχομένως δε, σχετική έρευνα να αποδείξει πως πολλά από αυτά που φιλοδοξούν να ρυθμίσουν οι προτεινόμενοι καινούργιοι νόμοι, προβλέπονται ήδη από τους υπάρχοντες ανενεργούς.
Όσο, λοιπόν, δε γίνεται τίποτα το αποφασιστικό στον τομέα αυτόν και συνεχίζεται η φλυαρία των εξαγγελιών για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης, δικαιολογημένα πρέπει να υποπτευόμαστε πως όλη αυτή η υπόθεση με τους νέους νόμους είτε αποσκοπεί σε σκέτο εντυπωσιασμό, είτε οι νέοι νόμοι που θα ψηφίσει η Βουλή θα έχουν την τύχη των παλιών. Γιατί η μόνη αποφασιστική εξέλιξη, ύστερα από όσα γίνανε, δεν είναι άλλη από τη φυλάκιση κάποιου από τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων, η κατεδάφιση κάποιου αυθαιρέτου που χτίστηκε παράνομα στον αιγιαλό ή στα καμένα δάση (και φυσικά να μην είναι καλυβάκι φουκαρά, αλλά βίλα μεγαλουσιάνου), ο εξαναγκασμός κάποιου από τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος να επιστρέψει τα κλεμμένα. Τότε μόνο θα πούμε πως αυτή η κυβέρνηση πραγματικά θέλει να κάνει κάτι.
Διαφορετικά και οι πιο καλόπιστοι ψηφοφόροι και οι πιο φανατικοί οπαδοί, θα πούνε πως και τούτοι μάς δουλεύουνε ψιλό γαζί, όπως και οι προηγούμενοι, όπως όλοι, όπως πάντα. Και οι μέρες τους στην εξουσία θα είναι μετρημένες.

Εμβατήρια, τραγούδια και συνθήματα

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 13/04/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Συνεχίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, το προηγούμενο σημείωμά μου, θα ήθελα να αναφέρω σχετικά περιστατικά από τον καιρό που ήμουνα φαντάρος – προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή. Κατατάχθηκα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Κορίνθου, μόλις τέλειωσα το Πολυτεχνείο, το φθινόπωρο του 1953. Οι καιροί ήταν χαλεποί από κάθε πλευρά. Κυβερνούσε ο Παπάγος, με δεξί του χέρι τον Μαρκεζίνη και επιβίωνε σε όλους τους τομείς, πολιτικούς και κοινωνικούς, το πνεύμα και το γράμμα του Εμφυλίου, που είχε λήξει πριν τέσσερα χρόνια.
Στο Στράτευμα φυσικά σε πολύ εντονότερο βαθμό, ειδικότερα δε στο Κέντρο Εκπαίδευσής μας. Χαρακτηριστικό: είχαμε, στον 9ο λόχο, διοικητή τον Δερτιλή, αυτόν που καταδικάστηκε σε ισόβια για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (δολοφονία Μυρογιάννη) και που αν δεν κάνω λάθος, βρίσκεται ακόμα έγκλειστος, μαζί με τον Ιωαννίδη. Τον θυμάμαι να μπαίνει στο θάλαμο πάντα αγέλαστος και αγριωπός, πανύψηλος μας φαινόταν (και ήταν) και να λέει στον διμοιρίτη μας:
«Πες τους να βγάλουν το σκασμό»,
γιατί είχε σαν αρχή να απευθύνεται στους απλούς φαντάρους πάντοτε μέσω κάποιου βαθμοφόρου. Ποτέ απ’ ευθείας.
Στην εκπαίδευσή μας περιλαμβανόταν, πλην των ασκήσεων και των καψωνιών, της οπλομαχίας και γενικότερα της στρατιωτικής κατάρτισης, και η απαραίτητη εθνική διαπαιδαγώγησή μας. Χωρίς αμφιβολία στην τελευταία εντάσσονταν και τα άσματα που μας μάθαιναν, τα οποία ήταν δύο ειδών: εμβατήρια, που υποβοηθούσαν τον σωστό βηματισμό μας και κάποια άλλα, ψυχαγωγικού, ας το πούμε έτσι, χαρακτήρα:
Πίσω απ’ της αυλής την πόρτα
μια κοπέλα μεσ’ στα χόρτα
τον στρατιώτη καρτερεί… κ.λπ. κ.λπ.
ή το άλλο
Φεύγω Μαριώ, Μαριώ μου αγαπημένη
να πάω στον πόλεμο με τ’ άλλα τα παιδιά… κ.λπ. κ.λπ.
Από τα εμβατήρια πάλι, ορισμένα τα ήξερα από πολίτης, γιατί ήταν παγκοίνως γνωστά, αφού τα μετέδιδε συχνά το κρατικό ραδιόφωνο, όπως το «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», το «Περνάει ο Στρατός, της Ελλάδος φρουρός» και τα παρόμοια.
Ορισμένα άλλα, όμως, τα πρωτάκουσα στο κέντρο, όπως το «Τι ζητούν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία» ή το «με αίμα δε θα χύσουμε ούτε μια σταγόνα αίμα ελληνικό – μόνο το άτιμο βουλγαρικό, των βουλγαρόφιλων κομμουνιστών … κ.λπ.» ή ακόμα το «της Αγιά Σοφιάς οι πόρτες δεν ανοίγουν με κλειδιά, μόνο ανοίγουν με λεβέντες, του εννάτου τα παιδιά» (αφού ανήκαμε στον 9ο λόχο…).
Το τελευταίο μάς έκανε εντύπωση, γιατί τότε ήμασταν στενοί φίλοι και σύμμαχοι με την Τουρκία, μονάδες και των δύο χωρών βρίσκονταν ακόμα στην Κορέα και όταν ο τότε Τούρκος πρόεδρος Τζελάλ Μπαγιάρ ήρθε να εγκαινιάσει το ΤΟΥΡΚΙΚΟ (έτσι ακριβώς) Γυμνάσιο Κομοτηνής τον υποδεχτήκαμε με τιμές και δόξες και τα εγκαίνια έγιναν παρουσία του Παπάγου, του Παύλου και της Φρειδερίκης, οι οποίοι έτσι καταργήσανε εμπράκτως τη συνθήκη της Λωζάννης, που δεν αναγνώριζε τουρκική αλλά μόνο μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη. (Εθνικόφρονες με τα όλα τους, βλέπετε.)
Θυμάμαι πως συζητούσαμε ιδιαιτέρως μεταξύ μας οι φαντάροι το πνεύμα του εμβατηρίου, γιατί στα μαθήματα εθνικής διαπαιδαγώγησης μας μάθαιναν πως ο εχθρός ήταν στον Βορρά: οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι και το ανατολικό μπλοκ γενικότερα. Οι Τούρκοι ήταν φίλοι και σύμμαχοι. Μου έκανε τότε εντύπωση η παρατήρηση ενός συναδέλφου:
«Αν πάρουμε την Πόλη και την Ανατολική Θράκη, η Ελλάδα θα αποχτήσει πληθυσμό δεκαπέντε εκατομμύρια, από τα οποία τα μισά και πάνω θα είναι Τούρκοι. Το σκέφτεστε;»
Ανεξαρτήτως, πάντως, της ηλιθιότητας του εμβατηρίου, εκείνο που θυμάμαι και δεν κάνω λάθος είναι πως ουδέποτε τα εμβατήρια αυτά τα τραγουδήσαμε έξω από το κέντρο εκπαίδευσης. Ακόμα και όταν με μεταθέσανε στην Καστοριά, ποτέ δε θυμάμαι σε παρελάσεις στην πόλη να τραγουδούσαν οι στρατιώτες αντιβουλγαρικά, αντιτουρκικά ή αντικομμουνιστικά εμβατήρια. Για να μη μιλήσω για συνθήματα, που ήταν αδιανόητο να τα κραυγάζουν συντεταγμένα τμήματα.
Και αυτά εν έτει 1953. Βάλε τώρα…

Το πολυαναμενόμενο, νέο βιβλίο του εκδότη μας, είναι γεγονός!

Μετά από την πρωτοφανή επιτυχία του βιβλίου «Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους«, με μεγάλη χαρά ανακοινώνουμε στους πολυπληθείς αναγνώστες του blog, την έκδοση του νέου βιβλίου της ψυχής του «Φιστικιού», Δημήτρη Σαραντάκου, με τίτλο «Τι μας έμαθαν επιτέλους οι αρχαίοι Έλληνες;« πάλι από τις εκδόσεις Γνώση. Προλάβετε! 🙂

Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
[…] Αν το βιβλίο αυτό είναι επικεντρωμένο στην αρχαία ελληνική σκέψη και πολιτιστική κληρονομιά, αυτό οφείλεται στην πεποίθησή μου πως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο επίκαιρη και τόσο ζωτική η ανάγκη να μάθουμε τι μας είπαν επιτέλους οι αρχαίοι Έλληνες, να γνωρίσουμε τη διαύγεια, την τόλμη, τη μετριοπάθεια και την ευθύτητα της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Αν κατανοήσουμε τα διδάγματα αυτά της αρχαίας Ελλάδας, ίσως να λευτερωθούμε από τρεις δυνάστες που κατατρύχουν σήμερα την ύπαρξή μας: τον φόβο, την προκατάληψη και την ασκήμια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ: ΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ…

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 02/04/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Καμιά φορά από μικρές λεπτομέρειες μπορείς να βγάλεις γενικότερα συμπεράσματα. Έτσι, και από το πρωτοφανές περιστατικό: να παρελαύνουν στρατιωτικά τμήματα σε εθνική εορτή, κραυγάζοντας συνθήματα, δείχνει το γενικό ξεχαρβάλωμα του κράτους, γιατί μαρτυρεί πως κάθε ανεγκέφαλος καραβανίσκος μπορεί μα επιβάλει τις απόψεις του, χωρίς να ρωτάει κανέναν. Δεν υπερβάλλω. Αυτό που έγινε προχτές στην Αθήνα κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου δεν έχει ξαναγίνει. Και έχω παρακολουθήσει παρελάσεις και παρελάσεις στη ζωή μου. Επί 4ης Αυγούστου, μάλιστα, μαθητής ακόμα, παρέλαυνα κι εγώ.
Ανεξαρτήτως όμως από τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχω για τη σκοπιμότητα και τον τρόπο που γίνονται οι παρελάσεις (φερ΄ειπείν είμαι κατηγορηματικά αντίθετος να παρελαύνουν μαθητές και το έχω γράψει πολλές φορές), οι παρελάσεις στρατιωτικών τμημάτων στις επίσημες εθνικές γιορτές, είναι ένας θεσμός, που πρέπει να σεβόμαστε, όπως όλους τους θεσμούς.
Αυτό λοιπόν που έγινε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, από τμήμα βατραχανθρώπων του Ναυτικού ήταν καταρράκωση του θεσμού. Ούτε επί 4ης Αυγούστου, ούτε επί Χούντας, σε περιόδους δηλαδή επισημοποιημένης ανωμαλίας, δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Μου φάνηκε σαν ένστολος χουλιγκανισμός και αναλογικά μου θύμισε τις αθλιότητες που γίνονται στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις, ιδίως με ξένες ομάδες, από ντοπαρισμένους χουλιγκάνους, οι οποίοι μεταχειρίζονται άλλον ένα σεβαστό θεσμό, την ελληνική σημαία, σαν κασκόλ, σαν κουκούλα του κεφαλιού, σα σαρίκι ή σαν ξεσκονόπανο.
Το σοβαρότερο όμως είναι πως το επεισόδιο μαρτυρεί ότι σε ορισμένες κρατικές υπηρεσίες και ενδεχομένως σε στρατιωτικές σχολές, βρικολακιάζει το πνεύμα του παρακράτους, που οι ανυποψίαστοι ή αδαείς πολιτικοί μας θεώρησαν οριστικά νεκρό. Και αυτό πρέπει να μας κάνει όλους προσεχτικούς.
Ας έρθω τώρα στο περιεχόμενο των συνθημάτων που ακούστηκαν, ιδίως σε κείνο το «Αλβανέ, Αλβανέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ». Πρόκειται για μνημείο ηλιθιότητας και άγνοιας της ιστορίας μας, που θα έκανε να τρίζουν τα κόκαλα της Μπουμπουλίνας, του Μιαούλη, του Κουντουριώτη και πλήθους άλλων εθνικών ηρώων του ΄21, που όλοι τους είχαν Αλβανούς προγόνους. Κι ο ένας παππούς του ίδιου του Κολοκοτρώνη ήταν αλβανικής καταγωγής. Το μαρτυρεί το όνομά του που ήταν Μπιθοκούρας, αφού γκούρα είναι η κοτρόνα και μπίθο ο…αντίπους του προσώπου.
Και μην αρχίσουν τώρα τις σοφιστείες τους, οι διάφοροι ελληναράδες, πως τάχα μου άλλο Αρβανίτες και άλλο Αλβανοί, γιατί θα τους παραπέμψω, για να ξεστραβωθούν, σε επίσημα έγγραφα των Εθνοσυνελεύσεων της Επανάστασης, που μιλάνε για τους «Αλβανούς συμμάχους», αλλά και στον Βυζάντιο, στον Παπαδιαμάντη και πλήθος άλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα που όλοι τους ταυτίζουν τους Αρβανίτες με τους Αλβανούς.
Η χιτλερική θεωρία περί «καθαρής φυλής» δεν έχει καμιά επιστημονική υπόσταση και έχει καταδικαστεί αμετάκλητα από την ιστορία. Ειδικότερα δε με την περίπτωσή μας, είναι απολύτως ξεκρέμαστη. Καθαρή ελληνική φυλή δεν υπήρξε ποτέ, ούτε καν στην αρχή της ιστορίας μας, με όλους τους Δαναούς, τους Λέλεγες, του Πελασγούς, τους Αίμονες, τους Άβαντες και ένα σωρό άλλους που όλοι μαζί δημιούργησαν την ελληνική εθνότητα.
Και αυτό συνεχίστηκε σε όλη την Αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα και τους Νεότερους χρόνους. Ο τόπος μας είναι σταυροδρόμι, από το οποίο πέρασαν και περνούν λαοί και λαοί. Αυτό που μετρά και, που πρέπει να μας δίνει θάρρος είναι ο διαπιστωμένος «παράγοντας εξελληνισμού» που οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία μας, στα ήθη και έθιμά μας, στο πολύτιμο πολιτιστικό μας απόθεμα και βέβαια στην ομορφιά του τόπου μας και στο θαυμάσιο κλίμα μας.
Η ονομασία Έλληνας τους καλύπτει όλους: και τους βλαχόφωνους (αφού Βλάχοι ήταν ο Ίσκος, ο Ολύμπιος, ο Κωλέτης, ο Ζάππας, ο Στουρνάρης και τόσοι άλλοι) και τους σλαβόφωνους (ο καπετάν Κόττας, δεξί χέρι του Παύλου Μελά, του οποίου άγαλμα βρίσκεται στη Φλώρινα, δεν ήξερε λέξη ελληνική) και τους τουρκόφωνους πρόσφυγες από την Καππαδοκία και τους αρβανίτες και τους εβραίους (ο δεύτερος ανώτερος έλληνας αξιωματικός, που έπεσε στην Αλβανία υπερασπιζόμενος την πατρίδα, ήταν ο αντισυνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής, εβραίος από τη Χαλκίδα), ακόμα και τους Πομάκους της Θράκης, που είναι απόγονοι των αρχαίων Θρακών και τους οποίους οι εντολές των ξένων επικυρίαρχών μας και η ξενόδουλη τακτική των πολιτικών μας, από τον καιρό του Παπάγου ακόμη, τους έσπρωξαν με το ζόρι στην αγκαλιά των Τούρκων.
Η καλύτερη και ρεαλιστικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος των οικονομικών μεταναστών είναι να τους κάνουμε πολίτες του ελληνικού κράτους. Με τον τρόπο αυτόν οι περισσότεροι θα μπορούν να πάνε νομίμως και με ελληνικό διαβατήριο σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης (αφού αυτός είναι ο ενδόμυχος σκοπός τους), ενώ όσοι μείνουν, σε εκατό χρόνια θα γίνουν Έλληνες. Μην ξεχνάμε πως οι χιλιάδες Βαυαροί, που μας κουβάλησε ο Όθωνας, σε πολύ συντομότερο διάστημα εξελληνίστηκαν απολύτως.
Ρωτήστε επ΄αυτού τον κύριο Έβερτ…