Ποιος το ‘λπιζε σε τούτον τον αιώνα;

Από τον αγαπητό φίλο και σκιτσογράφο Γρηγόρη Γεωργίου, λάβαμε το παρακάτω σημείωμα, συνοδευόμενο από δύο σκίτσα του, για την πρόσφατη, ανείπωτη, τραγωδία στη γειτονική μας χώρα. Στον 21ο αιώνα, που θαρρούσαν κάποτε οι άνθρωποι -σαν τον πατέρα μου- πως θα έχουμε πλέον αναθέσει στις μηχανές να κάνουν αυτές τις απάνθρωπες δουλειές ή πως θα έχουμε ανακαλύψει πηγές ενέργειας άλλες, να μη χρειάζεται να πληγώνουμε πια τη γη, ακόμα οι εργάτες ματώνουν και πεθαίνουν στα ορυχεία, άλλοι δουλεύουν σαν σκλάβοι και σκλάβες στα εργοστάσια και παιδάκια μαζεύουν σοδειές και υφαίνουν χαλιά…

 

TRAGEDY OF SOMA/SOMA TRAJEDISI

Πριν λίγες μέρες συνέβη στη Soma της Μαγνησίας (Manisa την λένε οι Τούρκοι, αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι το όνομα δεν έχει αλλάξει) το τραγικό ατύχημα στο ανθρακωρυχείο με τους 308 νεκρούς. Η μοίρα των ανθρώπων που δουλεύουν απροστάτευτοι, η εκμετάλλευση σ όλο της το μεγαλείο… ( τυπικό ατύχημα σ’ αυτές τις δουλειές το χαρακτήρισε ο Ερτογάν).

Οι Τούρκοι γελοιογράφοι, ευαισθητοποιημένοι,  ένωσαν τις φωνές τους με τις διαμαρτυρίες του κόσμου. Προκήρυξαν μια διεθνή έκθεση  σκίτσου (θα ‘ταν ατυχές να  ονομάζαμε γελοιογραφία το εικαστικό σχόλιο ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος) με αυτό το θέμα. Σας στέλνω τα δύο σκίτσα που έστειλα (με το θάρρος του φίλου και συνεργάτη και  γνωρίζοντας  την ευαισθησία σας σε τέτοια θέματα).

Η επιτροπή  τα ανάρτησε αμέσως στο facebook (όπως και των άλλων γελοιογράφων από όλο τον κόσμο), αλλά ήταν πολύ συγκινητικό,  ότι εκτός από τους φίλους είχα πάνω από 70 φιλικά μηνύματα από  Τούρκους  γελοιογράφους γνωστούς και άγνωστους.

——————————————————————————————————

Η αφίσα του διαγωνισμού:

Και μερικές ακόμα συμμετοχές:

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

 

Εγώ θα πάω να ψηφίσω

Εκλογές αύριο. Ίσως οι πιο σημαντικές δημοτικές εκλογές από κάθε άλλη φορά. Η υπερψήφιση υποψηφίων της Αριστεράς έχει τεράστια σημασία για το μέλλον, μόνο έτσι υπάρχει κάποια ελπίδα να σταματήσει ο κατήφορος της χώρας. Τα ψηφοδέλτια των αριστερών συνδυασμών, παντού στην Ελλάδα, στεγάζουν ανθρώπους που αγωνίστηκαν δίπλα μας στο δρόμο, ανθρώπους που στέκονται αλληλέγγυοι σε όσους υποφέρουν, ανθρώπους που έχουν αποδείξει την ακεραιότητα και την αποτελεσματικότητά τους. Αυτούς να βρούμε και να τους αναδείξουμε. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και τους γονείς μας, το χρωστάμε στις παραλίες που κολυμπήσαμε και στα βουνά που ανεβήκαμε.

Αντιγράφω το κείμενο μιας άξιας εκπαιδευτικού από τη Χίο που πολύ μου άρεσε, το βρήκα στο διαδίκτυο και της ζήτησα την άδεια να το αναδημοσιεύσω:

Εγώ θα πάω να ψηφίσω

Όχι, δεν πιστεύω ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι όταν υπάρχει ενεργό λαϊκό κίνημα, αλλά δεν υπάρχει στην Ελλάδα τώρα.

Θα πάω να ψηφίσω για να πάρουν πόδι αυτοί που κυβερνάνε.

Πρέπει, γιατί εγώ ζω έναν εφιάλτη παντού.

Στο σχολειό, που θα πρέπει να πω στα παιδιά μου ότι το 40% απ΄αυτά θα πάει για ανειδίκευτος εργάτης και τα ξέρω τα παιδιά μου ένα-ένα, ξέρω τον Τάσο, την Ελενίτσα, τον Μάριο, την Κατερίνα. Δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου σκλάβους.

Και για μένα θα πάω. Γιατί γέρασα και αρρώστησα 4 χρόνια τώρα. Πέθανα σαν άνθρωπος.

Και για τη μάνα μου θα πάω, των 400 € σύνταξη + 100 € ΕΚΑΣ που δεν πήρε το μέρισμα του μπάτσου των 1.500 € αφού ήταν φιλοξενούμενη στα 40 τμ σπιτάκι του σύντροφου της, 80 χρονών άνθρωποι, παλεύουν να ζήσουν.

Και για τα πνιγμένα μωρά στο Φαρμακονήσι θα πάω.

Και για τις γυναίκες στη Σάμο, τις πνιγμένες, που βρέθηκαν στον πάτο του Αιγαίου σφιχταγκαλιασμένες με τα μωρά τους.

Για τους αντιφασίστες που βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ θα πάω.

Για τους 4 της Κοζάνης θα πάω.

Για τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν θα πάω.

Για τους αυτόχειρες θα πάω.

Για τους γιατρούς που χωρίς τίποτε χρεώνονται ζωές ανθρώπων θα πάω, γιατί καταλαβαίνω τον αγώνα τους.

Για τις απολυμένες συναδέλφισσες των ΕΠΑΛ θα πάω, για τα σχολειά που κλείνουν με λουκέτο.

Για τους 5μηνίτες χωρίς δικαιώματα θα πάω.

Για τον παππού που του πήραν στη Μυτιλήνη το σπίτι για 1.000 χρέος θα πάω.

Γιατί σιχαίνομαι τα εθνολαμόγια που μας κουνάνε το δάχτυλο θα πάω.

Για τις ξεπουλημένες παραλίες, τα δάση, τα βουνά, τα πουλιά, θα πάω.

Γιατί κλαίω κάθε βράδυ 4 χρόνια τώρα, θα πάω.

Όσοι δεν έχετε πρόβλημα μην πάτε.

Να κάτσετε και να σχολιάζετε, γιατί και στο δρόμο δεν σας είδαμε.

—————————————————————————————————————

Χρήσιμο tip: Χάρτες με τους υποψήφιους σε όλη την Ελλάδα, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 🙂

 

Για να έχουμε κάπου να γυρίζουμε…

Τώρα που ετοιμάζονται όλα να τα ξεπουλήσουν, τις παραλίες μας, τα νερά μας, τα δάση μας (ακόμα και τον Εθνικό κήπο!), ας μην ξεχνάμε πως απ’ αυτά αντλούμε όλοι μας έμπνευση και παρηγοριά, και πρώτα από όλα οι ποιητές. Ένα ποίημα του Καρυωτάκη για το Αττικό τοπίο, από τα «Νηπενθή», που μου έστειλε η Κική, με το παράπονο πως δεν ενημερώνω συχνά το «Φιστίκι». Τρέχω, μάνα, μας χτυπάνε από παντού και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση… Δεν διάλεξα το ποίημα που σου άρεσε, προτίμησα αυτό που νομίζω πως ταιριάζει στην τρέχουσα επικαιρότητα. 

 

Γυρισμός

Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς,
του πλοίου μας ευλογία,
όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ’ ακούαμε μεις
εδώ την τρικυμία.

Κάτου απ’ την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την ογρή
νωχέλεια, περιστέρα
η Αθήνα, κ’ ηδονεύεται και σαν νυμφίον ακαρτερεί
τον ήλιον από πέρα.

Είναι, που αιθρίασεν, ο ουρανός χήτη του Πήγασου, ξανθή
του Παρθενώνα μοίρα,
ποτήρι και ξανάστροφα το κρεμεί ο Δίας για να χυθεί
τ’ ονειροφώς πλημμύρα.

Aσωτο φτάνω εγώ παιδί πάλι σε σας, να λυγιστώ
στην αύρα σα λουλούδι,
χώμα, ουρανέ και θάλασσα της Αττικής, που σας χρωστώ
τα πάντα, το Τραγούδι!

—————————————————-

Δείτε: Καταστροφική τουριστική ανάπτυξη, η περίπτωση της Ισπανίας

Ενημέρωση – Συλλογή υπογραφών:

Για το νερό
Για τους αιγιαλούς: Σελίδα στο Facebook, ιστολόγιο, υπογραφές 1,  υπογραφές 2
Για τον χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού
Για το δάσος στις Σκουριές Χαλκιδικής

Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε! Εμείς. Τώρα.