Νόμιμο και ηθικό

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιευτηκε την 1/06/2010, στο «Εμπρός»

Τη νέα τεχνολογία της επικοινωνίας, στην οποία περιλαμβάνω και όλες τις εφαρμογές της Πληροφορικής, από το γράψιμο με ηλεκτρονικό υπολογιστή, ως την αποστολή ηλεκτρονικών μηνυμάτων και την τήρηση ιστολογίων και ιστοσελίδων, την έχω ενστερνιστεί, όχι εξ απαλών ονύχων (που δε σημαίνει ακροθιγώς, όπως νόμιζε με τα πενιχρά ελληνικά του ο πρωθυπουργός μας, αλλά από πολύ μικρή ηλικία), γιατί τα έχω τα χρονάκια μου, αλλά πάντως από εδώ και είκοσι χρόνια. Έτσι πολλά από τα γραφτά μου, που δημοσιεύονται στο «Εμπρός» και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά της Λέσβου και της Αίγινας, αναδημοσιεύονται σε δύο τουλάχιστον ιστολόγια: στου γιού μου, sarantakos.wordpress.com και σ΄αυτό που τηρώ με τη βοήθεια της μεγάλης μου κόρης, το tofistiki.wordpress.com.

Η μεγάλη διαφορά της δημοσίευσης σε συμβατικά έντυπα και της ανάρτησης  σε ιστολόγια είναι πως οι αναγνώστες των δεύτερων μπορούν αμέσως να σχολιάσουν τα λεγόμενα σου σ΄ αυτά και να δημοσιεύσουν τις παρατηρήσεις τους και εσύ να απαντήσεις το ίδιο γρήγορα στα σχόλιά τους, πράγμα που οι αναγνώστες των πρώτων βαριούνται να κάνουν και αν το κάνουν αργεί συνήθως να δημοσιευτεί ο προκαλούμενος διάλογος. Δηλαδή το ηλεκτρονικό μέσον επικοινωνίας εξασφαλίζει και διευκολύνει τον διάλογο. Μεγάλο πράμα!

Το σημείωμά μου της περασμένης Τρίτης με τον τίτλο «Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα….» αναρτήθηκε, δηλαδή αναδημοσιεύτηκε και στα δύο ιστολόγια που προαναφέρω, στο πρώτο μάλιστα, που είναι εξαιρετικά πολυσύχναστο, αφού το επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες αναγνώστες, προκάλεσε ποικίλα σχόλια, θετικά και αρνητικά. Ένας μάλιστα επισκέπτης με το ψευδώνυμο «Χαμόγελο» διερωτάται αν διαβάζω τα σχόλια. Επειδή κατάλαβα πως τα αρνητικά σχόλια οφείλονται είτε στην παρανόηση αυτών που έγραψα είτε, το πιθανότερο, στην κακή εκ μέρους μου διατύπωση των απόψεών μου και επειδή πιστεύω πως παρόμοιες θα είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών του «Εμπρός», θέλω να κάνω κάποιες διευκρινίσεις.

Εν πρώτοις στο σημείωμά μου δεν ταυτίζω το νόμιμο με το ηθικό, όπως είχε κάνει εκδιωχθείς υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, για να το διορθώσει προσφάτως προς το χειρότερο, δηλώνοντας πως το τι είναι ηθικό αποτελεί υποκειμενική άποψη. Πουθενά επίσης δεν ταυτίζω όλους τους αριστερούς με τους νομοταγείς πολίτες. Ούτε θεωρώ πως ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών. Αλίμονο. Στα «Σατιρικά γυμνάσματα» ο Κωστής Παλαμάς γράφει

και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι

και σε άλλο σημείο τον μουντζώνει γράφοντας

Ρωμέικο να! Με γειά σου και χαρά σου

Αλλά και ο Βάρναλης στους «Σκλάβους πολιορκημένους», βάζει τον «καλό πολίτη» να λέει

μια μονάχα υπάρχει αλήθεια:

Μαχμουρλίκι και συνήθεια

(Γι΄ αυτό λέω και ξαναλέω: διαβάζετε ποίηση – κάνει καλό).

Εκείνο που ήθελα να πω είναι πως, στις σημερινές συνθήκες, η τήρηση των νόμων αποτελεί τη μόνη βάση για να ξεκινήσει η ανατροπή αυτού του διεφθαρμένου, καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού και ατελέσφορου πολιτικού και οικονομικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Χωρίς να παραγνωρίζω πως υπάρχουν νόμοι ανήθικοι, νόμοι καταπιεστικοί, νόμοι με χίλια παραπλανητικά παράθυρα, που αξιοποιούν οι ισχυροί, πιστεύω πως η τήρηση των νόμων είναι η βάση της Δημοκρατίας. Και στο σημείο αυτό δε μπορώ να μην επικαλεστώ αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ (τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω αποστρέφομαι) ότι δηλαδή η Δημοκρατία έχει άπειρα ελαττώματα αλλά είναι το καλύτερο από όσα πολιτεύματα έχουν εφαρμοστεί.

Φυσικά αναφέρομαι στην αστική δημοκρατία, αλλά θα ήθελα να ξέρω πού εφαρμόστηκε κάποια βιώσιμη σοσιαλιστική δημοκρατία, πώς περιγράφεται και ποιους θεσμούς δημιούργησε. Νομίζω πως είναι ακόμα ζητούμενο.

Ενώ λοιπόν διαφωνώ με τον κ. Μάκη Μαϊλη, που αναμάσησε το τετριμμένο «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», όπως είχα κατηγορηματικά απορρίψει το «μόνος θεσμός είναι ο λαός» του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί θεωρώ και τα δύο συνθήματα, μεγαλοστομίες χωρίς περιεχόμενο, δε μπορώ να μην ενστερνιστώ αυτό που είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας: «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα».

Τουλάχιστον αυτό οδηγεί κάπου.

Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα…

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 18/05/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Υπάρχει στην κοινή γνώμη κάποια παρανόηση σχετικά με τη στάση που κρατούν απέναντι στη νομιμότητα οι πάσης φύσεως αριστεροί: κομμουνιστές, σοσιαλιστές και άλλοι. Στον πολύν κόσμο επικρατεί η αντίληψη ότι οι αριστεροί a priori ταυτίζονται με την παρανομία, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Στην πραγματικότητα, από τότε που εμφανίστηκε η Αριστερά στην πολιτική σκηνή, οι εκάστοτε κρατούντες τής επέβαλαν την παρανομία, δεν τη διάλεγε η ίδια.

Χωρίς να παραγνωρίζω τον σαφή ταξικό χαρακτήρα των νόμων και της δικαιοσύνης, νομίζω πως ουσιαστικά οι νόμοι αποτελούν κάποιαν ελάχιστη εγγύηση για τους κοινωνικά αδύνατους, ενώ σε πάμπολλες περιπτώσεις ενοχλούν τους ισχυρούς, που αδίστακτα τους παραβιάζουν.
Για να ανατρέξουμε στις πηγές, θυμίζω πως ο Ηράκλειτος δίδασκε ότι «ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται το Νόμο, όπως υπερασπίζονται οι κάτοικοι μιας πόλης τα τείχη της», ενώ ένας από τους Επτά Σοφούς, ο Κλεόβουλος ο Λίνδιος, συνιστούσε ΝΟΜΟΙΣ ΠΕΙΘΟΥ, δηλαδή να υπακούμε στους νόμους. Βεβαίως ο Σόλων, μεγαλοφυής νομοθέτης ο ίδιος, δεν είχε αυταπάτες. Όταν ο φίλος του, ο Σκύθης Ανάχαρσης, του επισήμανε πως «ο Νόμος μοιάζει με τον ιστό της αράχνης· συγκρατεί τα μικρά και αδύνατα, αλλά τα μεγάλα και ισχυρά τον διαπερνούν», συμφώνησε μαζί του.

Αν εξετάσουμε την ελληνική ιστορία των τελευταίων 80 χρόνων, για να μην πάω πιο πίσω, βλέπουμε πως τις μεγάλες, τις θεμελιώδεις παρανομίες, τις έκαναν πάντοτε οι κρατούντες. Όλα τα στρατιωτικά κινήματα, που ταλαιπώρησαν την 2η δημοκρατία, δεν έγιναν φυσικά από αριστερούς αλλά από αξιωματικούς του στρατού με την καθοδήγηση συντηρητικών πολιτικών. Η επάνοδος των Γλυξβούργων το 1935 έγινε με νόθο, δηλαδή παράνομο, δημοψήφισμα, που οργάνωσε ο Κονδύλης, ο οποίος με τη σειρά του ασκούσε δικτατορικά, δηλαδή παράνομα, την εξουσία του.

Κορυφαίες παρανομίες αποτέλεσαν και οι δύο δικτατορίες, της 4ης Αυγούστου 1934 και της 21ης Απριλίου 1967, εφόσον δικτατορία σημαίνει την κατάργηση του Συντάγματος, του βασικού νόμου κάθε Πολιτείας. Μην ξεχνάμε πως στα γερμανικά, πολύ σωστά, το «Σύνταγμα» ονομάζεται Grundgesetz, δηλαδή θεμελιώδης νόμος. Το ρητό που επικαλούνται κάθε φορά οι παρανομούντες salus patriae suprema lex esto (η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος) είναι σκέτο σόφισμα, γιατί σε καμιά από τις περιπτώσεις αυτές δεν κινδύνεψε η πατρίδα, τα συμφέροντα των κρατούντων κινδύνευαν.
Αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, ακόμα και στη μεταπολιτευτική περίοδο, από το 1974 ως σήμερα, που είναι η πιο μακρόχρονη, ομαλή και δημοκρατική περίοδος της ιστορίας, μας αφθονούν οι καραμπινάτες παρανομίες, που όλες διαπράχθηκαν από τους κρατούντες. Σκανδαλώδης περίπτωση παρανομίας αποτελεί ύπαρξη εκατοντάδων νόμων, που ψηφίστηκαν από τη Βουλή, δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και ουδέποτε εφαρμόστηκαν, γιατί έθιγαν τα συμφέροντα κάποιων ισχυρών.

Η συσσωρευμένη αγανάκτηση του λαού, που βλέπει πως καλείται να πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης για την οποία δεν έχει φταίξει σε τίποτα, έχει δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπει επιτέλους μια τάξη σ’ αυτόν τον τόπο, όχι φυσικά με την εφαρμογή της παλιάς συνταγής «ησυχία, τανκς και ασφάλεια» – αυτή δοκιμάστηκε και απέτυχε -, αλλά με την τήρηση των κειμένων νόμων, για να θυμηθούμε τον Ροΐδη. Και στο σημείο αυτό ο ρόλος της Αριστεράς θα είναι καθοριστικός. Το είχε επισημάνει ο Ηλίας Ηλίου το 1966 και το επανέλαβε προχτές ο Αλέξης Τσίπρας στη μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, στην Αθήνα, λέγοντας: «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα.»

Και αυτό πρέπει να κάνουμε.

Μια μάνα στις μέρες μας…

Αργότερα!
Βιάζομαι!
Να τελειώσω!
Περίμενε!

Τέσσερις λέξεις μαζί
ή δυο-δυο
ή μια μόνη της…

Τις γαζώνω με τις κλωστές στα υφάσματα,
στα πουκάμισα μάρκες τις ράβω.
Τις κρεμάω στα μπράτσα του γιου μου
σα μ’ αγκαλιάζουν…
Του μωρού μου την κούνια στολίζω,
τις βάζω δίπλα στα μαξιλάρια με τα παιγνίδια του…

Κι είναι οι πρώτες λεξούλες που συλλαβίζει:
Αργό-τερα, βιά-ζομαι, να τελειώ-σω, περί-μενε…

Φασονίστρια, ένα ποίημα της Κικής Σαραντάκου από τη συλλογή «Εφεδρείες», 1994
(αφιερώνεται, με λίγη καθυστέρηση, στην προχτεσινή γιορτή της μητέρας…)

Αφιέρωμα του Ε.Δ. του ΤΕΕ: “Δημήτρης Σαραντάκος, ο λογοτέχνης χημικός μηχανικός”

Μεγαλεία! Στο τελευταίο ενημερωτικό δελτίο του ΤΕΕ (τ.2583) δημοσιεύεται τετρασέλιδο αφιέρωμα στον εκδότη μας με τίτλο «Δημήτρης Σαραντάκος, ο λογοτέχνης χημικός μηχανικός»! Το αφιέρωμα επιμελήθηκαν η Κατερίνα Τοράκη και ο Νίκος Παρμενόπουλος.
Δείτε το εδώ, στις σελίδες 15 έως 18 ή κάντε κλικ στις παρακάτω εικόνες.

Πώς να αντισταθούμε…

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 11/05/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Όπως έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου, η πατρίδα μας τελεί υπό κατοχήν. Μια ιδιότυπη μορφή κατοχής, που δεν είναι εύκολο να την ανιχνεύσεις. Μπορεί να μην ξανάρθανε οι γερμανοί με στολές και όπλα, να μην εισβάλανε στη χώρα ξένα στρατεύματα, να μη γίνανε μάχες, μπορεί ακόμα να εξακολουθεί να ασκεί τα καθήκοντά της η κυβέρνηση που βγήκε με ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές, αλλά στην ουσία η κατάσταση αυτή αποτελεί μορφή κατοχής.
Οι αποφάσεις για την πορεία της χώρας δεν παίρνονται εδώ αλλά στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση δεν έχει ανεξαρτησία κινήσεων. Είναι υποχείρια της «τρόικας», με απαίτηση της οποίας αφαιρεί πόρους από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και τους παραχωρεί στους οικονομικούς μας κατακτητές! Γιατί μπορεί να θεωρούν την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, την πιέζουν όμως να αγοράζει συνεχώς (από αυτούς) πανάκριβο και ουσιαστικά άχρηστο πολεμικόν εξοπλισμό.

Οι σημερινοί συνεργάτες των «κατακτητών» είναι εν πρώτοις οι μεγάλες τράπεζες, οι οποίες την εποχή που όλοι οι Έλληνες καλούμαστε «να βάλουμε πλάτη», να συντρέξουμε από το υστέρημά μας την καημένη την πατρίδα, αυτές έχουν πάρει κάπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ το 2007, άλλα 17 δισεκατομμύρια το 2010 και θα πάρουν ακόμα 10 δισεκατομμύρια, από το πακέτο των 120 δισεκατομμυρίων που θα δανειστούμε.
Δεν είπε λοιπόν ψέματα ο Γιωργάκης προεκλογικώς. Λεφτά υπήρχαν, μόνο που ήταν για άλλους!

Έχουμε λοιπόν καινούργια κατοχή. Όμως, για έναν λαό περήφανο και ανυπότακτο, αυτό σημαίνει αυτομάτως και αντίσταση. Μόνο που αντίσταση δεν σημαίνει και ένοπλη εξέγερση. Αυτή, σήμερα, δεν οδηγεί πουθενά. Η βία αυξάνει την καταστολή και εξυπηρετεί τελικά το σύστημα. Άλλωστε να θυμηθούμε πως άρχισε η Εθνική Αντίσταση, τότε, το ΄41. Δεν ξεκίνησε με όπλα και βιαιότητες. Σαμποτάζ, και ανατινάξεις γίνονταν βέβαια, αλλά από μικρές οργανώσεις, συνδεόμενες με το Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Υπήρχαν στα βουνά μικρές ομάδες ανταρτών, αλλά η πραγματική αντίσταση ξεκίνησε στις πόλεις, με την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ο φοβερός λιμός που προκάλεσε η καταλήστευση των πάντων από τα στρατεύματα κατοχής.
Είναι σημαδιακό πως η Εθνική Αλληλεγγύη, ο «Ερυθρός Σταυρός» της Αντίστασης, ιδρύθηκε τρεις μήνες πριν από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και ιδρύθηκε για να συντρέξει το λαό. Πρωτοστάτησε στην καθιέρωση συσσιτίων, στη συγκρότηση καταναλωτικών συνεταιρισμών, στην αρωγή προς τους πεινασμένους.
Και η ιστορία της το αναγνώρισε
Το ΕΑΜ μας έσωσε απ΄την πείνα….
έλεγε ένα τραγούδι της εποχής εκείνης.

Από εκεί λοιπόν θα πρέπει να αρχίσει η καινούργια αντίσταση. Από την αρωγή προς τους ανήμπορους. Και οργανωμένα και αυθόρμητα. Να δημιουργηθούν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε χώρο δουλειάς, κοινότητες αντίστασης και επιβίωσης, στη βάση της αγάπης και της αλληλοβοήθειας. Και εδώ θα φανεί η ικανότητα και η χρησιμότητα της Αριστεράς. Μιας καινούργιας Αριστεράς απαλλαγμένης από στερεότυπα και αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Η ουσία της νέας αντίστασης είναι επίσης να μη μπούμε στο παιχνίδι που έχουν αυτοί σχεδιάσει. Να τους αγνοήσουμε, και αυτούς, και τους κανόνες που πάνε να μας επιβάλουν, λες και είναι οι κανόνες αυτοί κάτι το νομοτελειακό και το αναπότρεπτο. Να κάνουμε παρέες για τις δύσκολες μέρες και να τους γράψουμε κανονικά. Χωρίς εμάς, το σύστημα των τοκογλύφων, κερδοσκόπων, μαστροπών και εκμεταλλευτών δεν θα μπορεί να δουλέψει και θα καταρρεύσει!

Οι πρώτοι Χριστιανοί, πριν από χίλια εφτακόσια χρόνια, κατάφεραν να διαλύσουν τη μόνη υπερδύναμη της εποχής τους, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με το να απαρνηθούν τον καθιερωμένο τρόπο ζωής και να απορρίψουν τις αξίες του.
Ο Σωκράτης έμπαινε ταχτικά στα μαγαζιά της Αθήνας, περιεργαζόταν τα εμπορεύματα και ποτέ δεν αγόραζε τίποτα. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει, απάντησε:
«Για να δω πόσα πράγματα δεν έχω ανάγκη»

Ας τον μιμηθούμε λοιπόν. Αν παρακολουθήσει κανείς, με κριτική διάθεση κι όχι σαν αποχαυνωμένος τηλεθεατής, τις διαφημίσεις που προβάλει το χαζοκούτι, θα δει πως το 90% των προϊόντων που διαφημίζει, είναι άχρηστα. Μπορεί μια χαρά να ζήσει και χωρίς αυτά.

Ύστερα είναι και κάτι άλλο, πολύ σοβαρό. Στην αντίσταση περιλαμβάνεται και η εμψύχωση των καταπτοημένων ανθρώπων, που τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού τρομοκρατούν συνεχώς γιατί ξέρουν πως περίφοβοι άνθρωποι δεν αντιστέκονται.

Τέλος, να μην το ξεχνάμε πως αντίσταση σημαίνει επίσης την αποδοκιμασία, την πρόγκα και το φτύσιμο, όχι μόνο των αυτουργών της σημερινής κατάπτωσης, όχι μόνο των κλεφταράδων, των μασκαράδων και των απατεώνων της πολιτικής και της οικονομίας, αλλά και αυτών που τους ανέχθηκαν και που και σήμερα ακόμα τους αφήνουν στο απυρόβλητο και δεν κάνουν τίποτα για να τους παραπέμψουν στη Δικαιοσύνη.
Όσο οι κλέφτες, οι καταχραστές, οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων κυκλοφορούν ελεύθεροι, δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν από αυτούς που ασκούν την εξουσία να κυκλοφορεί, χωρίς μόλις τους δούμε να τους ρωτάμε δυνατά και με παρρησία
«Τι θα γίνει με τα κλεμμένα;»
«Πότε θα στείλετε τους καταχραστές στη Δικαιοσύνη;»
Κι αυτό να γίνεται κάθε μέρα, σε κάθε βήμα τους, σε κάθε περίπτωση: Σε εγκαίνια έργων, σε τελετές και συνεστιάσεις, σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε απονομές βραβείων, παντού όπου θα παρίστανται, καμαρώνοντας σα γύφτικα σκεπάρνια μ΄εκείνο το ανυπόφορο χαμόγελο αυταρέσκειας. Να το χάσουν αυτό το χαμόγελο και να συνειδητοποιήσουν πως δε θα το βάλουμε κάτω…

Καινούργια κατοχή λοιπόν;

Προδημοσίευση άρθρου του Δημήτρη Σαραντάκου
που θα δημοσιευτεί στις 04/05/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Το άκουσα κι ακόμα δεν το πιστεύω. Στην εκπομπή του γνωστού τηλεπαρουσιαστή Χατζηνικολάου στο ΜΕΓΚΑ, στις 29 Απριλίου, ο γεν. Γραμματέας της ΑΔΕΔΥ ανέφερε ότι, σαν ρώτησε τον πρωθυπουργό της χώρας, «πώς θα ζήσουν οι συνταξιούχοι των 500 και 600 ευρώ, τώρα που θα χάσουνε την 13η και 14η σύνταξη», αυτός του απάντησε: «Για το θέμα αυτό να ρωτήσετε την αντιπροσωπεία της «τρόικας», αυτοί θα σας πουν!»

Κάπως έτσι είχε απαντήσει, τον Δεκέμβριο του 1942, αν δεν κάνω λάθος, ο Κουίσλινγκ πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος, όταν τον ρώτησε ο πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, πού θα βρεθούν τρόφιμα για τους πεινασμένους: «Ρωτήστε επ΄αυτού τον κύριο Άλτενμπουργκ»

Τότε δεν υπήρχε «τρόικα», γιατί οι δυνάμεις κατοχής ήτανε δύο και όχι τρεις. Έτσι, κουμάντο κάνανε, από μέρους των Γερμανών, ο Άλτενμπουργκ και από μέρος των Ιταλών, ο Γκίζι.
Τώρα, έχουμε τρεις δυνάμεις κατοχής: Την Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ελληνιστί Κομισιόν), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Δεν μας κατέχουν στρατιωτικά, αυτά είναι πράγματα δαπανηρά, ξεπερασμένα και επικίνδυνα (βλέπε Ιράκ και Αφγανιστάν), αλλά μας έχουν υποδουλώσει οικονομικά.

Να το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Είμαστε υπό κατοχήν. Δεν είναι και τόσο φοβερό, όσο ακούγεται. Θυμάμαι πως στη Μυτιλήνη η έλευση των Γερμανών ήταν αναίμακτη και δε βρήκε καμιά αντίσταση. Τις πρώτες μάλιστα βδομάδες οι «γερμανόφιλοι» πανηγύριζαν.
«Είδες που φοβόσουνα; Ήρθαν οι Γερμανοί και δεν άνοιξε ρουθούνι. Επιτέλους, θα μας βάλουν σε κάποια τάξη και θα μας φέρουν τη γερμανική τεχνολογία» έλεγε στον πατέρα μου ένας φίλος του, καλός μαιευτήρας (στην κλινική του γεννήθηκα) και παλιός αριστερός, που κατόπιν μεταλλάχθηκε σε ναζιστή!
Πράγματι, πολύ σύντομα μας εξασφάλισαν την τάξη και την ησυχία του νεκροταφείου. Όσο για τη γερμανική τεχνολογία, την ξέχασαν κάπου στη Βαυαρία.

Στη Λέσβο πάντως η Αντίσταση ξεκίνησε αθόρυβα και από την αρχή έριξε το βάρος της στην αντιμετώπιση του λιμού και στην τόνωση του ηθικού του κόσμου. Άρχισε η οργάνωση συσσιτίων σε κάθε σχολείο και κάθε γειτονιά, δημιουργήθηκαν καταναλωτικοί συνεταιρισμοί σε κάθε υπηρεσία και οργανισμό, ενώ παράλληλα μοιράζονταν ταχτικά τα δελτία ειδήσεων των ραδιοσταθμών του Λονδίνου, του Καΐρου και της Μόσχας, που οι αντιστασιακοί πιάνανε στα παράνομα ραδιόφωνά τους και τα πολυγραφούσαν.
Ενώ στην Αθήνα οι Γερμανοί είχαν σφραγίσει τα ραδιόφωνα, ώστε να πιάνουν μόνο Αθήνα και Μπρεσλάου, στη Λέσβο, προτίμησαν να κατάσχουν τα, λίγα άλλωστε, ραδιόφωνα που υπήρχαν στα σπίτια. Τα οποία, το σωστό να λέγεται, τα φύλαξαν με τη γνωστή γερμανική τάξη και μεθοδικότητα στις αποθήκες Πετροπούλου, από όπου τα πήραμε με την Απελευθέρωση. Οι αντιστασιακοί πάντως είχαν εξασφαλίσει δικά τους ραδιόφωνα, είτε γιατί τα είχαν κρύψει εγκαίρως, είτε γιατί τα φτιάξανε μόνοι τους. Ο πατέρας μου, ας πούμε, ικανότατος ερασιτέχνης, είχε φτιάξει ένα ραδιόφωνο, που λειτουργούσε χωρίς μεγάφωνο, με ακουστικά, χρησιμοποιώντας για σασί ένα ξύλινο σκαμνί, που ο Χαράλαμπος ο Κανόνης το ονόμασε «ο τρίπους της Πυθίας».
Πολύ σύντομα, καθώς μάλιστα φάνηκε πως οι Γερμανοί τελικά θα χάνανε τον πόλεμο, δημιουργήθηκε γύρω από τους συνεργάτες τους και τους θερμότερους υμνητές τους, αληθινό κενό.

Φυσικά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά πιστεύω πως κάπως έτσι θα ξεκινήσει η Αντίσταση στην κατοχή της τρόικας. Γιατί μη φαντάζεστε πως θα το βάλουν κάτω οι Έλληνες. Θα αρχίσουν δε, με την αποδοκιμασία και την προπηλάκιση των πρωταιτίων της απίστευτης διαφθοράς και κατασπατάλησης των χρημάτων των φορολογουμένων, που έγιναν τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια.
Παράλληλα με τις αναπόφευκτες διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, που θα γίνονται κάθε τόσο, θα αρχίσουν δικαστικοί αγώνες, για να καθίσουν επιτέλους στο σκαμνί οι κλέφτες, οι «μασκαράδες κι οι απατεώνες», που λέει κι ο Βάρναλης – να διαβάζετε ποίηση, κάνει καλό.
Αφού οι κυβερνώντες, δεν δείχνουν μεγάλο ζήλο για να τους παραπέμψουν αυτοί, θα το κάνουν οι πολίτες. Όπως διάβασα, διαπρεπής νομομαθής απέδειξε πως ορισμένα εγκλήματα κλοπής του δημοσίου χρήματος ούτε παραγράφονται ούτε ισχύει γι΄ αυτά ο σκανδαλώδης νόμος «περί ευθύνης υπουργών». Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτά.
Το παρήγορο είναι πως η Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις αποτέλεσε τιμητική εξαίρεση. Οι αιμοσταγείς δικτατορίες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Χιλής και της Αργεντινής καταργήθηκαν μεν αλλά κανένας, όχι μόνο οι πρωταίτιοι αλλά και οι δευτερεύοντες συνεργοί, δεν έπαθε το παραμικρό. Του Φράνκο μάλιστα υφίσταται και μνημείο, κοντά στη Μαδρίτη, ενώ του Πινοτσέτ, το διάδοχο δημοκρατικό καθεστώς του έκανε επίσημη κηδεία! Σε μας ο Παπαδόπουλος, ο Αγγελής και δε θυμάμαι ποιος άλλος ακόμα, πέθαναν στη φυλακή, ενώ ο Ιωαννίδης και ο Ντερτιλής εξακολουθούν να είναι μέσα.
Κατοχή λοιπόν έχουμε, αλλά κι αυτή θα περάσει.