Καιρός για δουλειά

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που δημοσιεύεται στα «Αιγινήτικα Νέα»

Μετά την ορκωμοσία του καινούργιου «Καλλικράτειου» δημοτικού συμβουλίου, που από την πρωτοχρονιά θα ασκεί και επισήμως τα καθήκοντά του, ας μου επιτραπεί να πω κι εγώ την κουβέντα μου, χωρίς φυσικά να αξιώνω προσόντα μέντορος ή καθοδηγητή. Μακριά από μένα τέτοιοι τίτλοι.

Νομίζω ότι ο νέος Δήμαρχος και τα μέλη του καινούργιου Δημοτικού Συμβουλίου πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, πρώτα δηλαδή να κάτσουν και να μελετήσουν τι ακριβώς λέει ο νόμος για το «Σχέδιο Καλλικράτης», γιατί αμφιβάλλω αν όλοι τον έχουν διαβάσει με προσοχή κι αν έχουν κατανοήσει τι καινούργιο εισάγει στον θεσμό της Αυτοδιοίκησης και τι παλιό καταργεί.

Το δεύτερο βήμα είναι να εξακριβώσουν αν όλες οι καινούργιες αρμοδιότητες που τους δίνει ο Καλλικράτης, έχουν το απαραίτητο νομοθετικό υπόβαθρο, γιατί πολλοί, ειδικότεροι από μένα, έχουν τονίσει κατά καιρούς, πως η προχειρότητα, η τσαπατσουλιά και ο εντυπωσιασμός, που χαρακτηρίζουν δυστυχώς τους χειρισμούς, της παρούσης και των προηγουμένων  κυβερνήσεων, έχουν κάνει κι εδώ το θαύμα τους.

Το τρίτο τέλος βήμα είναι η καταγραφή όλων των εκκρεμοτήτων που άφησε η απερχόμενη δημοτική αρχή και κυρίων των οικονομικών. Και αυτό να γίνει σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας και με διαδικασίες προσιτές στους δημότες.

Είναι ευτύχημα που στη σύνθεση της καινούργιας δημοτικής αρχής, τόσο στη συμπολίτευση, όσο και στην αντιπολίτευση, πλειοψηφούν άνθρωποι νέοι στην ηλικία και ελπίζω και νέοι στα μυαλά, και θα φέρουν το πνεύμα της συνεργασιμότητας στο Δημοτικό Συμβούλιο, θα βοηθήσουν να μην αποκοπούν οι δημοτικοί άρχοντες από την αιγινήτικη κοινωνία, αλλά θα καταπιαστούν με όρεξη με τα χρονίζοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει το νησί στις υποδομές και στον πολιτισμό. Με πρώτο στόχο να πάψει η Αίγινα να εξάγει Σκουπίδια και Λύματα και να εισάγει Νερό.

Ομολογώ πως δεν έχω μελετήσει το νόμο που καθιέρωσε τον «Καλλικράτη» αλλά  από όσα έμαθα ρωτώντας και διαβάζοντας, το σχέδιο αποσκοπεί  να εφαρμοστεί, επιτέλους, και στην Ελλάδα αυτό που στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτονόητο: να αποκεντρωθεί το Κράτος και να πάψει να ταυτίζεται η Κυβέρνηση με τη Διοίκηση, γιατί πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικούς θεσμούς.

Εδώ, αν θυμάστε, επί ημερών Σημίτη, όταν η Βάσω Παπανδρέου αντικατέστησε τον Κώστα Λαλιώτη στο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, έκανε πραγματική «από-λαλιωτοποίηση» διώχνοντας από όλα τα διοικητικά πόστα τους ανθρώπους του Λαλιώτη και βάζοντας δικούς της κι ας ανήκανε στο ίδιο κόμμα. Για να μην αναφέρω τι γίνεται όταν την εξουσία την πάρει άλλο κόμμα, οπότε οι «γαλάζιοι» εκδιώκονται χάριν των «πρασίνων» και τούμπαλιν.

Ευτυχώς έχουμε στην Ευρώπη τρία πολύ επιτυχημένα παραδείγματα αποκεντρωμένων κρατών: Την Ελβετία, την Ιταλία και την Ισπανία, που δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Η Ελβετία είναι μια μικρή χώρα (η έκταση της είναι περίπου το 1/3 της Ελλάδας) με κάπου 7 εκατομμύρια πληθυσμό, που οι πολίτες της μιλάνε τρεις γλώσσες (ή ακριβέστερα, τέσσερις, αν υπολογίσουμε τη ραιτορωμανική), ανήκουν σε δύο χριστιανικά δόγματα και υπάρχουν κάπου 700 χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες (το 1/10 του πληθυσμού). Και όμως αυτό το μωσαϊκό λαών, γλωσσών και δογμάτων είναι η σταθερότερη χώρα της Ευρώπης, από το 1815! Κι αυτό γιατί έχει συγκρότηση συνομοσπονδίας, που την αποτελούν 20 καντόνια, τα οποία είναι τελείως αυτοδιοικούμενες, σχεδόν αυτόνομες, μονάδες.

Η Ιταλία, δυόμισι φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδας σε έκταση και εξαπλάσια σχεδόν σε πληθυσμό, απαρτίζεται από 20 περιφέρειες, με πολύ υψηλό βαθμό αυτοδιοίκησης, που για τέσσερις από αυτές (Σικελία, Σαρδηνία, Αόστη και Φρίουλι) φτάνουν ως την αυτονομία.

Η Ισπανία, τέλος, σχεδόν τετραπλάσια από την Ελλάδα σε έκταση και πληθυσμό, μπορεί να θεωρηθεί η κατ΄εξοχήν ομοσπονδία αυτόνομων περιοχών. Αποτελείται από 18 τέτοιες περιοχές, κάθε μια από τις οποίες έχει δικιά της βουλή, δικιά της κυβέρνηση ακόμα και δικιά της σημαία. Εκτός του ότι σε εφτά από τις περιοχές αυτές η τοπική γλώσσα {καταλανικά, βασκικά, γαλικιανά) είναι ισότιμη με την ισπανική (καστιλιάνικη).

Και όμως και τα τρία αυτά κράτη θεωρούνται από τα σταθερότερα της Ευρώπης. Υπήρξε εποχή, το ΄60-΄65, που στην Ιταλία κάθε βδομάδα άλλαζε η κυβέρνηση. Οι διοικητικές όμως υπηρεσίες τόσο οι κεντρικές όσο και οι περιφερειακές (αυτοδιοικητικές) δούλευαν αδιατάρακτα. Πώς το πέτυχαν αυτό; Γιατί είχαν χωρίσει την Κυβέρνηση από την Διοίκηση.

Θα γίνει κάτι τέτοιο και στον τόπο μας;  Αν περιμένουμε να γίνει από την κυβέρνηση, το βλέπω κάπως χλωμό. Νομίζω πως η καινούργια Δημοτική Αρχή πρέπει με δικές της ενέργειες που θα είναι στο πνεύμα του Καλλικράτη, να πορευτεί σ΄ αυτή τη γραμμή, τουλάχιστον σε ότι αφορά το νησί μας.

Θα το κάνει; Ίδωμεν.

Η επόμενη ανατολή θα γίνει από τη Δύση

 Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που δημοσιεύτηκε στο Εμπρός στις 21/12/2010

Όπως έγραφα στο σημείωμά μου της περασμένης Τρίτης, στις παρέες που συμμετέχω κατά κανόνα δεν πολιτικολογούμε, όπως άλλωστε δε μιλάμε για οικονομικά θέματα ή για ποδόσφαιρο. Όχι πως δε μας ενδιαφέρει η πολιτική, το αντίθετο συμβαίνει, αλλά στις παρέες όπου μετέχω, η συζήτηση για την πολιτική δεν κατέχει την πρώτη θέση στην, πλουσιότατη άλλωστε, θεματολογία μας.

Στην τελευταία εντούτοις σύναξη μιας από τις παρέες που προανέφερα, η κουβέντα ήρθε στην κατάσταση της Αριστεράς, ελληνικής τε και ευρωπαϊκής, και σύντομα καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει να προτείνει καμμιά ρεαλιστική, και εποικοδομητική ταυτόχρονα, λύση για την έξοδο από τη σημερινή κρίση. Ο Αντώνης, ο πιο ενημερωμένος από την παρέα μας, ανέφερε τον Πορτογάλο νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου και μας πληροφόρησε πως στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει κι αυτός, ενώ ο Βασίλης, ο περισσότερο από όλους μας ρέπων προς το καλαμπούρι, μας είπε γελώντας

«Η επόμενη ανατολή θα έρθει από τη Δύση»,

οπότε η συζήτηση φούντωσε. «Μα τι λες τώρα; Έχεις την αυταπάτη πως ο λαός της Αμερικής θα αλλάξει το σύστημα; Αυτοί είναι λαός προβάτων», διαμαρτυρήθηκε ο Γιώργος. «Βρε συ, λέγοντας Δύση δεν εννοούσα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη Λατινική Αμερική θα ξεκινήσουν οι εξελίξεις.»
Και μας ανέφερε πως σε όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, που μέχρι πριν τριάντα χρόνια αποτελούσαν την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, γίνονται πράματα και θάματα, αδιανόητα ως πριν λίγα χρόνια. Από το 1994 στο νότο του Μεξικού, στην πολιτεία Τσιάπας, που έχει έκταση όσο η μισή Ελλάδα και πληθυσμό πέντε εκατομμύρια, εμφανίστηκε ο Ζαπατιστικός Απελευθερωτικός Στρατός, ο οποίος όμως δεν επεδίωξε, ούτε επιδιώκει, να πάρει την εξουσία. Με τα όπλα και με την απλή παρουσία του, εμποδίζει τον μεξικανικό στρατό να καταστρέψει όσα φτιάχνουνε μόνοι τους και ακαθοδήγητοι οι κάτοικοι της περιοχής.
Και φτιάχνουνε πολλά. Στην πολιτεία έχουν δημιουργηθεί 32 αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες κοινότητες, που διαχειρίζονται την παραγωγή, χτίζουν νοσοκομεία και σχολεία. Τις κοινότητες αυτές τις διοικούν οι γενικές συνελεύσεις των κατοίκων. Έχει δηλαδή αναβιώσει μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, όπως στην αρχαία Αθήνα.

Λίγο πιο νότια, στην κυρίως Νότια Αμερική, έχει δημιουργηθεί ένα τρίγωνο προόδου από τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και τον Ισημερινό. Οι τρεις αυτές χώρες συνεργάζονται μεταξύ τους και με την Κούβα, ενώ βγάζουν τη γλώσσα στις Ενωμένες Πολιτείες, που δεν τολμούν να επέμβουν.

Και ο φίλος μας Β. κατέληξε: «Πού ο παλαιός καλός καιρός, που όταν λίγο να κουνιόταν κάποιος πρόεδρος λατινοαμερικανικής δημοκρατίας, στέλνανε οι ΗΠΑ ένα καταδρομικό και χίλιους πεζοναύτες και καθάριζαν. Αυτά πέρασαν. Οι χώρες αυτές πάψανε να είναι μπανανίες.»

«Τώρα μπανανία γίναμε εμείς», πετάχτηκε ο Δημοσθένης, που ως τότε δεν είχε μιλήσει και συνέχισε: «Ξέρετε τι δήλωσε ο Τσάβες σε συνέντευξή του στον Τύπο; “Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Μα γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς, αλλά οι θεσμοί. Μου λένε ‘γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός Άμυνας και δεν τον κάλυψες, αφού ήταν προσωπικός σου φίλος;’ Μα… γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν το Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις, θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι’ αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά, κρατάμε τα ταμεία μας γεμάτα και την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ’ τα πόδια μας. Δε θα καταντήσουμε Ελλάδα”.»

Εκεί καταντήσαμε λοιπόν. Να γίνουμε η πρώτη ευρωπαϊκή μπανανία. Ως πότε, όμως;

Η εικόνα είναι από την πρόσφατη έκθεση «Cinco στην Αθήνα» με έργα Μεξικανών καλλιτεχνών που έγινε με αφορμή την 100η επέτειο της Μεξικανικής Επανάστασης.

ΑΠΕΡΓΙΑ!

Σήμερα δεν χρειάζονται λόγια! Ας μιλήσουν καλύτερα οι εικόνες:

Στάθης και Ιωάννου, βεβαίως…

Παρέες ηλικιωμένων

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» στις 14/12/2010

Πριν από εννέα ακριβώς χρόνια, δημοσιεύτηκε σ’ αυτήν τη σελίδα σημείωμά μου με τον τίτλο «Φτιάξτε παρέες, έρχονται δύσκολες μέρες», στο οποίο εξηγούσα τον ρόλο και τη σημασία της παρέας, της πιο ριζωμένης, της πιο μακρόβιας και της πιο δημοκρατικής μορφής άτυπης ένωσης ανθρώπων, όπως γράφει και ο Ασημάκης Πανσέληνος στο θαυμάσιο βιβλίο του «Τότε που ζούσαμε».

Την παρέα, δηλαδή την ταχτική συναναστροφή με φιλικά σου πρόσωπα, την κατατάσσω στις μικρές χαρές της ζωής. Μικρές, αλλά πολύ μεγάλης σημασίας. Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει πως αυτές οι μικρές χαρές της ζωής, η συναναστροφή με τους φίλους σου, η παρακολούθηση μιας ταινίας ή μιας θεατρικής παράστασης, η ακρόαση μουσικής, το διάβασμα ενός βιβλίου και φυσικά ο έρωτας με το ταίρι σου, όχι μόνο μας ευχαριστούν, αλλά παρατείνουν τη ζωή μας και μας προφυλάσσουν από πολλές αρρώστιες.

Στην παρέα μετέχεις αυτοβούλως, δε σε υποχρεώνει κανένας. Πας γιατί γουστάρεις τους φίλους σου, με τους οποίους συζητάς, καλαμπουρίζεις και καυγαδίζεις καμμιά φορά. Στην παρέα δεν υπάρχει αρχηγός, αλλά καμμιά φορά ο ζωηρότερος γίνεται πρώτος μεταξύ ίσων. Βασικό στοιχείο της παρέας είναι η κουβέντα. Παρέα με αμίλητους ανθρώπους δε γίνεται. Στη συζήτηση δεν είναι καθόλου απαραίτητο να υπάρχει ομοφωνία, το αντίθετο μάλιστα. Οι διαφωνίες τρέφουν την κουβέντα ακόμα και αν καταλήγουν σε καβγά. Είναι κι αυτός, ο καβγάς, μέσα στη λογική της παρέας.

Συνεπής προς αυτή την άποψη, εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχω σε τρεις παρέες, που συνέρχονται σχεδόν ανελλιπώς κάθε μία ή δύο βδομάδες, την ίδια πάντα μέρα και ώρα και στον ίδιο πάντα τόπο. Κι αυτό γίνεται επί πολλά χρόνια, πλην φυσικά της θερινής περιόδου, κατά την οποία οι παρέες αυτές προσωρινά διαλύονται.
Η πρώτη και η πιο μακρόβια από τις παρέες αυτές είναι οι λεγόμενοι «Καλλονιάτες», μολονότι ο μοναδικός Καλλονιάτης είναι ο αγαπητός Χρήστος Τραγέλλης, αλλά λεγόμαστε έτσι γιατί μαζευόμαστε κάθε δεύτερο Σάββατο, το μεσημέρι, στο φιλόξενο εντευκτήριο του Συλλόγου των εν Αθήναις Καλλονιατών. Οι «Καλλονιάτες» είναι κατά κάποιον τρόπο η αθηναϊκή εκδοχή των «Καφελογίων» της περιόδου ’85 – ‘95 και θα μπορούσαν να θεωρηθούν απόγονοι του παλιού εκείνου «Φιλογέλωτα» των αρχών του 20ού αιώνα.
Στις συνάξεις μας επικρατεί πνεύμα ευτράπελο, και τα τραγούδια, οι απαγγελίες ή η ανάγνωση περικοπών από βιβλία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αντίθετα, δεν κουβεντιάζουμε ποτέ για οικονομικά θέματα ή για ποδόσφαιρο, ελάχιστα, δε, μας απασχολεί η πολιτική και μάλιστα η τρέχουσα.

Η δεύτερη παρέα συγκεντρώνεται κάθε δεύτερη Παρασκευή απόγεμα, στον Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας, που εδώ και έξι περίπου χρόνια έχει εγκαινιάσει το «Φιλολογικό Καφενείο». Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά (όχι όμως σοβαροφανή, να εξηγούμαστε), γιατί, παρά την ονομασία της, η παρέα αυτή δεν έχει πετύχει την επιθυμητή ατμόσφαιρα του καφενείου. Συνήθως υπάρχει προκαθορισμένο κεντρικό θέμα για συζήτηση.

Τέλος, η τρίτη παρέα μου είναι οι παλιοί συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο Μυτιλήνης, όσοι βρίσκονται στην Αθήνα φυσικά. Η αφορμή για τη συγκρότησή της ήταν η αξέχαστη συνεστίαση των αποφοίτων τού 1946, που έγινε στη Μυτιλήνη με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την αποφοίτησή μας. Είχαμε αποφοιτήσει 63, και πενήντα χρόνια μετά ζούσαμε οι 53, αλλά στη συνεστίαση ήρθανε 34 γιατί οι υπόλοιποι δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν ή δεν μπορούσαν να έρθουν. Από τότε συγκεντρωνόμαστε συνήθως κάθε Πέμπτη μεσημέρι σε ένα καφενείο στην πλατεία Συντάγματος. Το θλιβερό όμως γεγονός, απολύτως φυσιολογικό και κατανοητό φυσικά, είναι πως, όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και κάποιοι λείπουν.
Ώρες ώρες όταν σκέφτομαι τους συμμαθητές μου, τους παρομοιάζω με στρατιωτικό τμήμα αποδεκατισμένο από τη ζωή. Αν σήμερα κάναμε προσκλητήριο, θα αναφέραμε: Παρόντες 25. Απόντες 38. Εξ αυτών νεκροί 26, τραυματίες (κατάκοιτοι ή σε αναπηρικό καροτσάκι) 8, αιχμάλωτοι (σε οίκο ευγηρίας) 4.

Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν με θλίβει η είδηση μιας ακόμα απουσίας, προτιμώ χίλιες φορές την παρέα των συμμαθητών μου από τη μοναξιά, αχώριστο σύντροφο πολλών συνομηλίκων μου.
Δε θα ήθελα ποτέ να μοιάσω με τον γέρο εκείνον του Καβάφη που

… στου καφενείου του βουερού το μέσα μέρος,
σκυμμένος στο τραπέζι, κάθεται ένας γέρος
με μιαν εφημερίδα μπρός του, δίχως συντροφιά…

«Είναι γραμμένο στο DNA μας»

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου

που δημοσιεύτηκε στο Εμπρός, στις 7/12/2010

Το σημείωμα αυτό είχα σκοπό να το στείλω να δημοσιευτεί την περασμένη Τρίτη αλλά αντικειμενικές δυσκολίες με εμπόδισαν. Καλύτερα, από μια πλευρά, γιατί όπως κατάλαβα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είμαι αρμόδιος να καταπιαστώ με παρόμοια θέματα. Θα κατέληγα να σας βυθίσω σε ερεβώδη χημικά σκότη, με την πρόφαση να σας φωτίσω, αναφέροντας δυσπρόφερτους και πολυσύλλαβους όρους, όπως τα αρχικά του DNA: Deoxyribo Nucleic Acid που στα ελληνικά αποδίδεται είτε ως δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ, είτε ως  δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ, για πολυνουκλεϊνικές αλυσίδες, που σχηματίζουν στον χώρο δεξιόστροφη διπλή έλικα, για νουκλεοτίδια, που αποτελούνται από μια πεντόζη (σάκχαρο με πέντε άτομα άνθρακα), τη δεοξυριβόζη, μια φωσφορική ρίζα και μια αζωτούχο βάση, για τα ονόματα αυτών των αζωτούχων βάσεων, που είναι Αδενίνη (Α), είτε Γουανίνη (G), είτε Θυμίνη (Τ), είτε Κυτοσίνη (C)… και άλλα τέτοια πράγματα εκστάσεως και φρίκης, όπως θα έγραφε ο  Σουρής.

Αρχική αφορμή για το σημείωμα αυτό ήταν η διαπίστωση πως κάποιες λέξεις ή ολόκληρες φράσεις γίνονται της μόδας και τις χρησιμοποιούν οι πάντες, κυρίως όμως οι πολιτικοί, οι παρουσιαστές των ΜΜΕ και γενικά όσοι θέλουν να εντυπωσιάσουν με την ευρυμάθειά τους, αδιαφορώντας αν αυτά που λένε ταιριάζουν ή όχι με την περίπτωση. Παλαιότερα είχαμε την έκφραση «εφ΄όλης της ύλης», σχετικά προσφάτως τις «κόκκινες γραμμές» και τώρα «το έχει το DNA μας» ή «είναι γραμμένο στο DNA μας». Πριν από λίγες εβδομάδες ο πρωθυπουργός μας, σε λόγο του, είχε πει πως η προοδευτικότητα (ή κάτι τέτοιο) είναι μέσα στο DNA, το δικό του και του ΠΑΣΟΚ και λίγες μέρες αργότερα, βουλευτής της ΝΔ, μιλώντας για κάποιον άλλον βουλευτή, που ανεξαρτητοποιήθηκε από το κόμμα, δήλωσε πως «η Αποστασία είναι γραμμένη στο DNA του». Είπα λοιπόν να γράψω δυο λόγια γι΄ αυτό το DNA.

Προχτές, όμως, μάθαμε μια συνταρακτική είδηση. Στα νερά μιας αλμυρής λίμνης στην Καλιφόρνια, ερευνητές απομονώσανε ένα απόκοσμο βακτηρίδιο με τόσο διαφορετική χημική δομή, ώστε το βάφτισαν «εξωγήινο» και φυσικά την πήραν την είδηση δημοσιογράφοι και τηλεπαρουσιαστές και έγινε χαμός. Τώρα, πώς συνδέονται αυτά τα δύο ζητήματα;

Συνδέονται διότι επιβεβαιώνουν μια κεφαλαιώδους σημασίας πραγματικότητα: Πως για την Επιστήμη δεν υπάρχουν απόλυτες και μόνιμες αλήθειες. Η Επιστήμη, με σταθερά, διαδοχικά, βήματα,  προσπαθεί να βρει την αλήθεια, που την προσεγγίζει ασυμπτωτικώς και με συνεχείς αναθεωρήσεις των αρχών της. Το Δόγμα, αντίθετα, ισχυρίζεται πως κατέχει την αλήθεια και μάλιστα την απόλυτη αλήθεια, που την πρωτοδιατύπωσε κάποιος εκπρόσωπος μιας θρησκείας ή κάποιος κλασικός μιας ιδεολογίας.

Έτσι, μελετώντας το DNA οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως είναι πανομοιότυπο σε ποσοστό 99,995% για όλες τις ανθρώπινες φυλές και σε ποσοστό 99,5 % παρόμοιο με το DNA των πιθήκων. Εντούτοις, αυτή η απειροελάχιστη διαφορά του 0,005%, είναι ικανή να βοηθά τους εγκληματολόγους στην εξακρίβωση της ταυτότητας του δράστη ή του θύματος ενός εγκλήματος και να αποσαφηνίζει τις οικογενειακές σχέσεις μεταξύ ατόμων.       Η διαπίστωση αυτή καταρρίπτει το δόγμα πως υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές (θυμάστε το «είναι γραμμένο στο DNA των Ελλήνων να νικάμε», εκείνης της αθλήτριας;).

Καταρρίπτει, επίσης, το δόγμα πως ο άνθρωπος, «το τελευταίο δημιούργημα του Θεού»,  η κορωνίδα της Δημιουργίας,  είναι τελείως διαφορετικός από τα λοιπά ζώα.

Όσον αφορά την ανακάλυψη του «εξωγήινου» βακτηριδίου, αυτή ανατρέπει  την μέχρι χτες παγιωμένη άποψη πως η χημική δομή της ζωής είναι ενιαία και ομοιόμορφη στο Σύμπαν, αφού βρέθηκε στον πλανήτη μας ένα έμβιο ον (έστω και μικροσκοπικό), που στο DNA του έχει ενσωματώσει άτομα αρσενικού, στοιχείου δηλητηριώδους και εχθρικού για τη ζωή, όπως την ξέρουμε ως σήμερα.

Ένα τρίτο συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγουμε, είναι πως δίπλα στο «απείρως μέγα» (το διάστημα, με τους ήλιους και τους γαλαξίες του) και στο «απείρως μικρό» (τον κόσμο του ατόμου και του πυρήνα) υπάρχει και το «απείρως περίπλοκο» (ο κόσμος του κυττάρου). Και σε όλα αυτά τα «άπειρα», ο άνθρωπος εισχωρεί με τόλμη προσπαθώντας να βρει εξηγήσεις στις απορίες του και να γευτεί της Γνώσης τον καρπό.

Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Άνθρωπε!

–

–

Στην εικόνα, η διπλή έλικα του DNA, από το σχετικό άρθρο στην Βικιπαίδεια

–

Εκδήλωση για την προσφορά των γυναικών επιστημόνων στην Κλινική Χημεία-Κλινική Βιοχημεία

Στα πλαίσια του φετινού 9ου Συνεδρίου Κλινικής Χημείας -Κλινικής Βιοχημείας, έγινε μια τιμητική εκδήλωση που ενδιαφέρει πολύ το «Φιστίκι», γιατί μία από τις τιμώμενες ήταν και η «δική μας», Κική Σαραντάκου, σύντροφος του Δημήτρη Σαραντάκου.

Παραθέτουμε την ομιλία της Κ. Ψαρρά,  χημικού στο Τμήμα Ανοσολογίας-Ιστοσυμβατότητας του Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», που άνοιξε την εκδήλωση:

«Μια τιμητική εκδήλωση γίνεται για να τιμηθούν κάποια άτομα, να τους αποδοθεί δηλαδή η τιμή που τους αρμόζει από αυτούς που θέλουν να τους την αποδώσουν. Η τιμή αυτή δείχνει την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση προς τα άτομα αυτά αναφορικά προς το έργο, που έχουν επιτελέσει σε σχέση με τα άτομα που τους τιμούν. Εξίσου σημαντικός σκοπός μιας τιμητικής εκδήλωσης είναι… το παράδειγμα και η παρακίνηση προς μίμηση για τους νεότερους.

Στην παρούσα εκδήλωση, στο Συνέδριο του 2010, όταν το 2011 έχει ανακηρυχθεί το διεθνές έτος Χημείας και όταν το 2011 συμπίπτει με την 100η επέτειο απονομής Βραβείου Nobel στη Marie Curie, μας δίνεται η ευκαιρία να εορταστεί η  συνεισφορά  των  γυναικών  στην  επιστήμη  και  μάλιστα στην επιστήμη της Κλινικής Χημείας. Στην παρούσα εκδήλωση θα τιμηθούν οι συνάδελφοι κυρίες (με αλφαβητική σειρά) Ευτυχία Αναγνώστου-Κακαρά, Βασιλική Ιωαννίδου, Σοφία Κάκαρη, Αγγελική Σαραντάκου και Ιφιγένεια Φωκά, που  επί  μακρόν  θεράπευσαν  την  επιστήμη  της  Κλινικής Χημείας στην Ελλάδα και που υπήρξαν ενεργά μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Κλινικής Χημείας – Κλινικής Βιοχημείας.

Θα ήταν απλό να αναφερθούμε στο εκτεταμένο επιστημονικό βιογραφικό καθεμιάς από τις κυρίες καθηγήτριες, τις δασκάλες μας, που τιμούμε σήμερα.

Νομίζω όμως ότι η σημερινή  εκδήλωση θέλει πάνω από όλα να δείξει γιατί οι συνάδελφοι αυτές είναι ξεχωριστές για μας, γιατί θελήσαμε να τις τιμήσουμε όλες μαζί, γιατί νομίζουμε ότι  τους ανήκει αυτή η  ξεχωριστή  τιμή, διότι τιμώντας αυτές τιμούμε τη γυναίκα, την επιστήμονα, την Κλινική Χημεία. Ο χαρακτηρισμός δάσκαλος-δασκάλα στην προκειμένη περίπτωση είναι, νομίζω, και η κυριότερη σχέση που συνδέει τις συναδέλφους με εμάς που τις τιμούμε,  είναι οι δασκάλες μας, όλων μας. Μας δίδαξαν την  Κλινική  Χημεία  όλες  τους,  μας  δίδαξαν  όμως  πάνω από όλα  την  επιβίωση και  τη  νίκη  της Ελληνίδας  γυναίκας-επιστήμονα σε πολλαπλά εχθρικό περιβάλλον. Ήταν σε όλα μειοψηφία και εμείς οι κλινικοί χημικοί,  ιδιαίτερα στη χώρα αυτή, γνωρίζουμε πολύ καλά στο πετσί μας, τι θα πει μειοψηφία ή μειονότητα.

Οι συνάδελφοι αυτές σε  εποχές δύσκολες για πανεπιστημιακές σπουδές, σε εποχές ανδροκρατούμενες, σε επιστήμες ανδροκρατούμενες,

1)      ήταν γυναίκες και έγιναν επιστήμονες,

2)      σπούδασαν θετικές επιστήμες,

3)      αποφάσισαν να ασχοληθούν με την κλινική χημεία, μη αναγνωρισμένη από τότε μέχρι σήμερα σε συνεχή αγώνα να αποδείξουν το αυταπόδεικτο, να καθιερώσουν την εργασία τους, να πείσουν για την ορθότητα της εργασίας τους,

4)      και το σημαντικότερο: σε όλους αυτούς τους αγώνες διακρίθηκαν. Τον κέρδισαν τον αγώνα τον καλό και κατέλαβαν διακεκριμένες θέσεις στο πανεπιστήμιο και στα εργαστήρια, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τα ονόματά τους αναφέρονται και θα αναφέρονται στα συγγράμματα, στα  ιδρύματα όπου υπηρέτησαν, στις  επιστημονικές  εταιρείες, όπου συμμετείχαν και  θα  είναι  πάντα  πρώτα  διότι  απλούστατα  αποτέλεσαν την πρωτοπορία, υπήρξαν οι πρώτες, που άνοιξαν το δρόμο, που έδειξαν το δρόμο.

Με λίγα λόγια, οι συνάδελφοι αυτές, οι γυναίκες αυτές, απλά «δεν κάθισαν ήσυχες».

Στον πρόλογο  του βιβλίου  του Δρ  χημικού Κίμωνος Παναγόπουλου «Αναλυτική και εφαρμοσμένη Βιοχημεία», που εκδόθηκε το 1953 και αποτέλεσε το πρώτο ελληνικό βιβλίο Βιοχημείας, αναφέρει ο καθ. Γ. Ιωακείμογλου: «Αι εν αυτώ περιγραφόμενοι μέθοδοι έχουν πλειστάκις υποστεί την  βάσανον…».  Την  βάσανον  κατά  την  εκτέλεση  των μεθόδων  την  έχουν  γνωρίσει βέβαια όλες οι  τιμώμενες, αλλά και την απέραντη ικανοποίηση της επιτυχίας και της εκπλήρωσης του έργου τους.»

 

Μηνολόγιον Δεκεμβρίου

Τε   1	Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS
Πε   2	Διεθνής ημέρα καταργήσεως της δουλείας – Αντιφώντος   του σοφιστού
Πα 3	† Αυγούστου Ρενουάρ
Σα   4	Ο Θωμάς Έδισον εφευρίσκει τον ηλεκτρικόν λαμπτήρα
Κυ  5	Διεθνής ημέρα του εθελοντισμού και Θεοφίλου Μόζαρτ τελευτή
Δε   6	Νικολάου Μύρων και των Διοσκούρων, προστατών των πλοϊζομένων και Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου αναίρεσις
Τρ   7	Των τριών Χαρίτων
Τε   8	Δάμωνος και Φιντίου’ και Ιωάννου Λένον του πολυκλαύστου αναίρεσις
Πε   9	Ιωάννου Βοκκακίου και της Ανθρωπίνης Κωμωδίας του
Πα 10	Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Σα 11	Γενέσιον Μαξίμου Γκόρκι
Κυ 12	Διογένους του  Κυνός
Δε 13	Γαλιλαίου ταπείνωσις
Τρ 14	Ανάληψις Απολλωνίου του Τυανέως εκ του ιερού της Δικτύννης
Τε 15	Αναξαγόρου του φιλοσόφου
Πε 16	† Κωνσταντίνου Βάρναλη, ποιητού των Μοιραίων
Πα 17	† Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού
Σα 18	Του χορού του Ζαλόγγου
Κυ19	Προμηθέως καθήλωσις επί του Καυκάσου
Δε 20	Της εν Επιδαύρω πρώτης Εθνοσυνελεύσεως
Τρ 21	Παγκόσμια ημέρα τηλοψίας
Τε 22	Ησιόδου του Ασκραίου και των Έργων και Ημερών αυτού
Πε 23	Χειμερινόν ηλιοστάσιον και κρυσταλλοτριόδου της θαυματουργού γενέσιον
Πα 24	† Λέοντος Τολστόι
Σα 25	Γέννησις Ιησού του Ναζωραίου, Ορφέως και Μίθρα
Κυ 26	Σωτηρίας Μπέλλου της υμνωδού
Δε 27	Πινδάρου του Θηβαίου
Τρ 28	Κινηματογράφου γέννησις
Τε 29	Γενέσιον Παύλου Καζάλς
Πε 30	Ίδρυσις Σοβιετικής Ενώσεως
Πα 31	Εφεύρεσις του τηλεσκοπίου