e-ευχές από τον Φραγκίσκο!

Από τον φίλτατο Φραγκίσκο Κάππο, τον μεγαλύτερο εν ζωή ζωγράφο της Αίγινας, λάβαμε την παρακάτω ηλεκτρονική κάρτα με ευχές για το Πάσχα!

Κι αν διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 23/03/2010, στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Θυμάμαι, πως αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, ΠΑΣΟΚοι, ΚΚΕδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, διαδηλώναμε κάθε τόσο και με οποιαδήποτε αφορμή στους δρόμους της Αθήνας, δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία. Ανεξαρτήτως δε του στόχου και των διεκδικήσεων κάθε διαδήλωσης, ένα σύνθημα ήταν πολύ δημοφιλές και είχε γενική χρήση: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – το ίδιο συνδικάτο».
Στα 35 χρόνια που μεσολάβησαν, πολλά πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η ΕΟΚ εξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΠΑΣΟΚοι μεταλλάχθηκαν σε ένθερμους οπαδούς του «ίδιου συνδικάτου». Μόνο οι αριστεροί, άντε και τμήμα από τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το «ίδιο συνδικάτο» αρνητικά ή έστω με δυσπιστία και επιφύλαξη.
Ήτανε τότε στην παρέα μας (των ΚΚΕδων δηλαδή) και ο Αντρέας. Παλιός αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, άνθρωπος του κρασιού – ήταν άλλωστε οινολόγος κατ’ επάγγελμα – κεφάτος και καλαμπουρτζής. Μολονότι μας περνούσε κάπου 15 χρόνια, συμμετείχε ισοτίμως, τόσο στις πορείες και τις διαδηλώσεις, όσο και στα γλέντια μας.
Όταν όλα δείχνανε πως ο άλλος Αντρέας, ο μεγάλος, τα γύριζε και πως τελικά θα συναινούσε να ενταχθούμε και να ενσωματωθούμε στην «Ευρώπη των 9» που κατόπιν έγινε «Ευρώπη των 15» και τελικά Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχασε το κέφι του.
«Να μου το θυμάστε, παιδιά. Με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα της μεταδώσουμε τα μικρόβια της τσαπατσουλιάς, την ανοργανωσιάς και της διχόνοιας, που 150 χρόνια τώρα χαρακτηρίζουν το ελληνικό κράτος. Και τελικά θα τη διαλύσουμε.»
Δεν ξέρω αν θα επαληθευθεί η προφητεία του παλιού μας συντρόφου. Εκείνο όμως που ξέρω είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εξελίχθηκε καθόλου καλά. Όχι μόνο δεν έγινε η «Ευρώπη των Λαών», όπως την ονειρεύτηκαν πολλοί καλοπροαίρετοι αριστεροί, αλλά ούτε δείχνει πως τείνει προς κάτι τέτοιο. Δεν κατόρθωσε καν να γίνει πολιτική ένωση, αλλά παραμένει οικονομική σύμπραξη, στην οποία κουμάντο κάνουν οι οικονομικώς ισχυρότεροι εταίροι.
Δεν απόχτησε ποτέ αιρετή κυβέρνηση. Την «Κομισιόν», δηλαδή την κυβέρνησή της, την αποτελούν διορισμένοι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων των κρατών-μελών. Το αιρετό «ευρωκοινοβούλιο» είναι ουσιαστικά συμβουλευτικό όργανο, χωρίς πραγματική εξουσία. Η συμφωνία του Μάαστριχ, που καθορίζει την εσωτερική δομή και λειτουργία της Ένωσης, παρουσιάζει σοβαρά κενά, που δυσκολεύουν τη λειτουργία της.
Και το κυριότερο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έγινε κάποιος ενιαίος πολιτικός και οικονομικός οργανισμός, μια ομοσπονδία, που θα στεκόταν ισότιμα δίπλα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα. Η Αγγλία, η πάλαι ποτέ θαλασσοκράτειρα, που κατάντησε η «Φιλιππινέζα» της Αμερικής, λειτουργεί μέσα στην Ένωση σαν πράκτοράς της, ενάντια σε Γαλλία – Γερμανία. Φαίνεται πως έχουν διαμορφωθεί μέσα στην Ένωση τρεις ομάδες κρατών, με σοβαρότατες διαφορές στην οικονομική και κοινωνική τους υπόσταση και στις επιδιώξεις τους:
Οι πλούσιες χώρες του Βορρά: Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Δανία, Σουηδία και Φινλανδία, οι χώρες του Νότου: Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος και Μάλτα και οι χώρες της Ανατολής: Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία. Να μην ξεχάσω την Ιρλανδία, που μολονότι γεωγραφικώς ανήκει στο Βορρά, κατατάσσεται στην ομάδα του Νότου.
Υπάρχουν επίσης άλλες τρεις ευρωπαϊκές χώρες, που δε θέλησαν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελβετία, η Ισλανδία και η Νορβηγία.
Η Ελβετία, η παράδοξη αυτή χώρα με τρεις επίσημες γλώσσες, δύο θρησκευτικά δόγματα και με 11% οικονομικούς μετανάστες, αλλά ταυτόχρονα με αδιατάρακτη επί αιώνες σταθερότητα και ευημερία, δε μετέχει σε κανένα διεθνή οργανισμό, βάσει του Συντάγματός της.
Η Ισλανδία πάλι, μια νησιωτική χώρα με μόλις 320.000 κατοίκους, που γνώρισε πρωτοφανή ευημερία χάρη στο ψάρεμα ρέγκας και βακαλάου και την εξαγωγή των προϊόντων της, εξ αιτίας της ασύδοτης πολιτικής των τριών τραπεζών της, οι οποίες επενδύσανε τα δισεκατομμύρια των καταθέσεων των πελατών τους σε τοξικά προϊόντα αμερικανικών τραπεζών, μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στην Αμερική, με την κατάρρευση της «Λήμαν Μπράδερς», κήρυξε πτώχευση, πριν δύο χρόνια.
Η κυβέρνησή της, όμως, ενδίδοντας στη λαϊκή αγανάκτηση, που εκδηλώθηκε με πρωτοφανείς για τη γαλήνια αυτή χώρα διαδηλώσεις και ταραχές, δεν εφάρμοσε τη γερμανική συνταγή, που έχει επιβληθεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ιδιωτικοποίησε δηλαδή τα κέρδη των τραπεζών, εθνικοποιώντας τις ζημιές τους, αλλά έκανε ακριβώς το αντίθετο: Εθνικοποίησε τις τρεις τράπεζες, κυνήγησε δικαστικά τους τραπεζίτες και αποζημίωσε τους καταθέτες από τον κρατικό προϋπολογισμό!
Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν πως το σύνολο των Ισλανδών στάθηκε στο πλευρό της. Θυμήθηκαν τις παραδόσεις των προγόνων τους, των Βίκινγκς και μάθανε να ζούνε πιο λιτά και πιο απλά, να καταναλώνουν λιγότερα, αντικαταστήσανε τα αυτοκίνητα με ποδήλατα, δεν αγοράζουν ακριβά προϊόντα εισαγόμενα από χώρες με ισχυρό νόμισμα (Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία), αλλά τα πολύ φθηνότερα, από χώρες με υποτιμημένο νόμισμα (Πολωνία, Ρουμανία κ.λπ.) και μέσα σε ένα χρόνο οι συνέπειες της κρίσης έχουν σχεδόν ξεπεραστεί.
Φυσικά, το δημόσιο εξωτερικό χρέος εκτοξεύθηκε στα ύψη και οι ξένοι δανειστές φρύαξαν, ζητώντας τα λεφτά τους, η κυβέρνηση όμως υπακούοντας ξανά στη λαϊκή βούληση και όχι στις εντολές των ξένων, οργάνωσε πριν λίγες μέρες δημοψήφισμα, στο οποίο ο ισλανδικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία αποφάνθηκε: «Δεν πληρώνουμε τίποτα». Τι μπορούν να κάνουν οι ξένοι πιστωτές; Να πιέσουν τις κυβερνήσεις των χωρών τους να στείλουν στρατό και να καταλάβουν την Ισλανδία; Δε γίνονται τέτοια πράγματα και το ξέρουν καλά.
Η Νορβηγία, τέλος, η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα που δε δέχτηκε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, φαίνεται είναι η πιο κερδισμένη απ’ όλες. Διεθνείς δημοσκοπήσεις κατατάσσουν τους Νορβηγούς πρώτους μεταξύ των Ευρωπαίων που είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή στη χώρα τους. Βλέπετε η Νορβηγία διαθέτει το δεύτερο ή τρίτο εμπορικό στόλο στον κόσμο, καθώς και τεράστια αποθέματα πετρελαίου στις ακτές της. Δεν έχει λοιπόν καμμιάν ανάγκη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τώρα θα μου πείτε πως υπάρχει άλλη μία ευρωπαϊκή χώρα, που διαθέτει ομοίως έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους παγκοσμίως και έχει, όπως ισχυρίζονται έγκυροι γεωλόγοι, πολύ μεγάλα αποθέματα πετρελαίου κοντά στις ακτές της. Μόνο που η χώρα αυτή δεν είναι πια ανεξάρτητη (το ομολόγησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της), ούτε διαθέτει πολιτικούς με τσαγανό, αλλά ανθρωπάκια που υποκύπτουν στις ξένες πιέσεις και 40 χρόνια τώρα δεν έχουν κάνει τίποτα για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου, ούτε φυσικά πατριώτες επιχειρηματίες, αλλά κερδοσκόπους καπιταλιστές, που προτιμούν να υψώνουν ξένες σημαίες στα πλοία τους και να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ναι, έτσι την αποδέχονται στις συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι… εθνικόφρονες), γιατί εκεί έχουν περισσότερα κέρδη και λιγότερους φόρους!
Τι να πει κανείς…

Περί Δανίας και δανείων

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 16/03/2010 στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Συνεχίζω το Συναξάρι των Δανείων και των Πτωχεύσεων.
Στο σατιρικό ποίημα «Φιλολογική εσπερίς» που, αν δεν κάνω λάθος, δημοσίευσε ο Πολ Νορ στην «Παπαρούνα» του, έγραφε μεταξύ άλλων:
«… ο Χαραλάμπης μίλησε “περί Δανίας και Δανών”»,
ήταν η εποχή, (άνοιξη του 1932) που, στα διεθνή καλλιστεία η μις Δανία ανακηρύχθηκε μις Υφήλιος, ενώ τον προηγούμενο χρόνο ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος εκλιπαρούσε ματαίως την Ευρώπη για νέο δάνειο. Χαρακτηριστικό είναι το σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη στον «Φανό των Συντακτών» τον Μάρτη του 1932.

Η τέταρτη πτώχευση της Ελλάδας οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης των Φιλελευθέρων και στην αρχή μιας περιόδου πολιτικής αστάθειας, γεμάτης με στρατιωτικά κινήματα, αλλά και έντονων λαϊκών κινητοποιήσεων. Το οπερετικό κίνημα του Πλαστήρα το 1933 και η δραπέτευσή του από τα κεραμίδια της κατοικίας του (γράψανε τότε οι εφημερίδες πως ο «Μαύρος Καβαλάρης» έγινε «Μαύρος Γάτος»), το πολύ σοβαρότερο κίνημα του Βενιζέλου το 1935, η καταστολή του από τον Κονδύλη και η επάνοδος των Γλυξβούργων με νόθο δημοψήφισμα, κυρίως όμως η στάση του στρατού στα αιματηρά γεγονότα της Πρωτομαγιάς του 1936 στη Θεσσαλονίκη, όταν αρνήθηκε να χτυπήσει τους διαδηλωτές, γεγονός που πανικόβαλε τους κρατούντες, καταλήξανε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου έμεινε στην ιστορία σαν περίοδος απόλυτης εξαχρείωσης και ασυδοσίας. Δεν ήταν μόνο οι χιλιάδες συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και εξορίες. Ούτε το ψυχικό διαφθορείο της ΕΟΝ. Ήταν κυρίως το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του δημοσίου χρήματος, από τους παράγοντες του καθεστώτος και τους αιώνιους έχοντες και κατέχοντες…
Ποιος δε θυμάται τον διαβόητο «Έρανο υπέρ της Βασιλικής Αεροπορίας», με τον οποίο συγκεντρώθηκαν, από το υστέρημα του ελληνικού λαού, δισεκατομμύρια δραχμές, που καταλήξανε στις τσέπες των ημετέρων και όταν ξέσπασε ο πόλεμος βρεθήκαμε να έχουμε μόλις τρία σμήνη πολεμικών αεροπλάνων!
Από τότε η ελληνική γλώσσα εμπλουτίστηκε με την παροιμιώδη φράση «αυτό πήγε υπέρ αεροπορίας», όταν θέλαμε να δηλώσουμε κάτι το τελεσίδικα χαμένο…
Έγκυρες αγγλικές και γαλλικές εφημερίδες γράφανε τότε:
«Παραμένει ανεξήγητο αίνιγμα το ότι μια χώρα θεωρούμενη φτωχή κάνει τεράστιες εξαγωγές χρυσού και συναλλάγματος σε τράπεζες της Ελβετίας!
Και φθάνουμε στον Πόλεμο και την Κατοχή. Για την καταλήστευση του ελληνικού λαού και τη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τους Γερμανούς, έγραψα στο σημείωμά μου της 2 Μαρτίου, ώστε δε χρειάζεται να τα ξαναπώ. Επισημαίνω μόνο πως η Απελευθέρωση στην Ελλάδα δε συνοδεύτηκε με την τιμωρία των προδοτών που συνεργάστηκαν, πολιτικά και οικονομικά, με τους κατακτητές της χώρας μας, όπως έγινε σε όλες τις άλλες κατεχόμενες χώρες!
Αντίθετα, εδώ, οι δωσίλογοι μεταλλάχθηκαν σε εθνικόφρονες και αλλάζοντας αφεντικά, εξαπέλυσαν με τη βοήθεια των Άγγλων τον Εμφύλιο πόλεμο.
Στο σημείο αυτό, η τακτική της ηγεσίας των αντιστασιακών οργανώσεων αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Με τον εμφύλιο πόλεμο, οι μεν Άγγλοι πέτυχαν να εδραιώσουν τη θέση τους στην Ελλάδα και να εξουδετερώσουν τη δυνατότητα προβολής εκ μέρους της απαιτήσεων σε βάρος τους (π.χ. Κυπριακό), οι πολιτικοί και στρατιωτικοί συνεργάτες των Γερμανών την ατιμωρησία τους και οι οικονομικοί δωσίλογοι να διατηρήσουν τα κέρδη τους από τη συμμετοχή τους στην καταλήστευση και λεηλασία της χώρας!
Εκείνο όμως που κυρίως πέτυχαν οι κρατούντες με τον εμφύλιο πόλεμο, ήταν να εξαφανιστεί ο συνειδητός πολίτης, που γεννήθηκε από την Αντίσταση, ο νέος Έλληνας, ο γεμάτος αξιοπρέπεια και λεβεντιά, που, όταν δεν πολεμούσε με το όπλο στο χέρι τον κατακτητή, συμμετείχε ενεργά στην τοπική αυτοδιοίκηση και τη λαϊκή δικαιοσύνη και να μετατραπεί και πάλι στον προπολεμικό υπήκοο, που αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για λογαριασμό του, που παραμένει απαθής θεατής και άκριτος καταναλωτής και που κάθε τέσσερα χρόνια διαλέγει, μονάχος του και απολύτως ελεύθερα, τους κλέφτες και τους απατεώνες, που θα τον κλέβουν και θα τον ξεγελάνε την επόμενη τετραετία.
Τώρα θα μου πουν πολλοί, τι τα θέλω και τα ανασκαλεύω, παλιών καιρών χαλάσματα και δεν τα αφήνω να ξεχαστούν; Αν επιμένω να ανατρέχω στα παλιά είναι ακριβώς γιατί δε θέλω να ξεχαστεί η ιστορία της καταλήστευσης και της λεηλασίας της πατρίδας μας, που κρατά πάνω από 185 χρόνια, κυρίως όμως γιατί διαβλέπω κάποια, αμυδρά ακόμα, αλλά ενθαρρυντικά, σημάδια, πως ο λαός άρχισε να ξυπνά, πως οι ενεργοί πολίτες πληθαίνουν και πως κάποτε θα πούνε:
«Φτάνει πια, φέρτε πίσω τα κλεμμένα!»

Δάνεια και πτωχεύσεις

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 09/03/2010 στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης

Όπως έγραφε πριν από ογδόντα χρόνια ο καθηγητής Ανδρέας Ανδρεάδης, «Η ιστορία της δημοσίας οικονομίας του νεότερου ελληνικού κράτους είναι εν πολλοίς η ιστορία του δημοσίου χρέους του».
Και δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Το ελληνικό κράτος από τη γέννησή του ξεκίνησε στραβά. Από το δεύτερο κιόλας χρόνο της Επανάστασης, τα οράματα και η ιδεολογία της Φιλικής Εταιρείας, που την προετοίμασε, ξεχάστηκαν. Οι Φιλικοί παραμερίστηκαν από τους Φαναριώτες και τους Κοτζαμπάσηδες και κάποιοι, όπως ο Καρατζάς, δολοφονήθηκαν. Βέβαια στα Συντάγματα που ψήφισαν οι Εθνοσυνελεύσεις, πέρασαν πολλά προοδευτικά άρθρα, κληρονομημένα από τη Φιλική, αλλά αυτά «μείνανε στα χαρτιά». Αυτό που ενδιέφερε τους κρατούντες ήταν η εξουσία και όσα αυτή συνεπαγόταν. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Παλαμάς στα «Σατιρικά Γυμνάσματά» του έγραψε:
«Το Εικοσιένα;
Αστοχασιά και κρίμα»
Έτσι από τον τρίτο χρόνο της Επανάστασης ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των οπλαρχηγών, με τον Κολοκοτρώνη, από τη μια μεριά, και των κοτζαμπάσηδων και καραβοκυραίων με τον Μαυροκορδάτο και τον Κουντουριώτη, από την άλλη. Όταν επικράτησαν οι δεύτεροι, το 1824, ο Κουντουριώτης πήγε στην Αγγλία και δανείστηκε 800.000 στερλίνες από Άγγλους τραπεζίτες, με ενέχυρο τη γη και τα χτήματα της χώρας και με απίστευτα ληστρικούς όρους. Στην πραγματικότητα στην Ελλάδα έφτασαν μόνο 308.000 στερλίνες και πολεμοφόδια αξίας 11.900 στερλινών. Τα υπόλοιπα ήταν τόκοι, μεσιτικά, προμήθειες και λοιπά «έξοδα» που προεισπράξανε οι δανειστές μας!
Τον άλλο χρόνο πήραμε δεύτερο δάνειο, ονομαστικής αξίας 2.000.000 λιρών αλλά τελικά μόνο 190.000 ήρθανε στα χέρια μας! 156.000 πήγαν στην Αμερική για να κατασκευαστούν δυο ατμοκίνητες φρεγάτες, 123.000 έμειναν στην Αγγλία για την κατασκευή έξι πολεμικών και 37.000 δόθηκαν στον Άγγλο φιλέλληνα (τρομάρα του) λόρδο Κόχραν, ο οποίος αναγορεύθηκε αρχιναύαρχος του… υπό κατασκευήν στόλου.
Για να ακριβολογώ, λέγοντας «ήρθανε στα χέρια μας», εννοώ πως πήγανε στις τσέπες των κυβερνητικών, που με αυτά χρηματοδότησαν τους δύο εμφυλίους πολέμους που εξαπέλυσαν, την ώρα που ο Ιμπραήμ αποβιβαζόταν στην Πελοπόννησο! Όσο για τα οχτώ πλοία, τελικά έφθασαν στην Ελλάδα μονάχα τρία, η «Καρτερία», ο «Ερμής» και η «Ελλάς», σε κακή κατάσταση και μάλιστα, τα δύο τελευταία, αφού είχε λήξει η Επανάσταση.
Η πρώτη «πτώχευση» του ελληνικού κράτους σημειώθηκε το 1827, όταν οι κυβερνώντες δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα τοκοχρεολύσια των δύο δανείων. Η δεύτερη το 1843, όταν διακόπηκε η εξόφληση των δόσεων του δανείου των 60.000.000 γαλλικών φράγκων που είχε δοθεί στον Όθωνα, με την εγγύηση των «προστάτιδων δυνάμεων». Το δάνειο αυτό εξανεμίστηκε στην αποπληρωμή των δόσεων των δύο αγγλικών δανείων.
Προηγουμένως Άγγλοι και Γάλλοι βάλανε το χεράκι τους για να βγάλουν από τη μέση τον Καποδίστρια, που πραγματικά προσπάθησε να νοικοκυρέψει το χάος που βρήκε, όταν η 4η Εθνοσυνέλευση τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεογέννητου κράτους, γιατί τον θεωρούσαν όργανο των Ρώσων.
Για να είμαι δίκαιος, ο Όθωνας έκανε ό,τι μπορούσε για αποφύγει νέο δανεισμό, παραχωρώντας στο Δημόσιο τη βασιλική χορηγία του, που έφτανε στις 200.000 δραχμές, κάνοντας δραστικές περικοπές των δαπανών και μείωση στον αριθμό των στρατιωτικών και των υπαλλήλων. Έτσι η τρίτη πτώχευση έγινε το 1893, προς το τέλος της διακυβέρνησης του Χαρίλαου Τρικούπη, που είπε στη Βουλή το περίφημο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Οι ξένοι πιστωτές λύσσαξαν που θα χάνανε τα λεφτά τους και οι ευρωπαϊκές εφημερίδες μάς αποκαλούσαν «λαό κλεπτών και απατεώνων». Ο Τρικούπης έχασε τις εκλογές και τον διαδέχθηκε ο λαοπλάνος και φαυλοκράτης Δεληγιάννης. Οι ξένοι όμως (οι «αγορές» μες τη σημερινή ορολογία), θέλανε να πάρουν τα λεφτά τους και τον εξώθησαν σε πόλεμο με την Τουρκία, με αρχιστράτηγο τον, ολιγοφρενή, διάδοχο Κωνσταντίνο. Ο πόλεμος έγινε τελείως ερασιτεχνικά και απροετοίμαστα και τέλειωσε με ταπεινωτική ήττα μας, αλλά ενώ οι Τούρκοι είχαν φτάσει ως τη Λαμία, οι «Προστάτες» μας δεν τους παραχώρησαν σχεδόν τίποτα, εκτός από κάποια στρατηγικά υψώματα στα σύνορα. Αντίθετα μας επέβαλαν τον περιβόητο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ), που κράτησε ογδόντα ολόκληρα χρόνια, ως το 1978!
Με τον ΔΟΕ οι ξένοι εισπράττανε τους φόρους των ειδών μονοπωλίου (αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, παιγνιόχαρτα, τσιγαρόχαρτο και σμύριδα) και ακόμη τον φόρο του καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και τους δασμούς του τελωνείου Πειραιώς! Χωρίς υπερβολή, με τον ΔΟΕ οι ξένοι κεφαλαιούχοι πήραν πίσω τα τριπλάσια εκείνων που μας έδωσαν.
Οι τρεις πρώτες στάσεις πληρωμών οφείλονταν κατά κύριο λόγο στους αβάστακτους όρους που είχαν επιβάλει οι ξένοι κεφαλαιούχοι. Ουσιαστικά τα νέα δάνεια εξυπηρετούσαν τα προηγούμενα. Σημειώθηκε όμως και τέταρτη «πτώχευση» το 1932, όταν κυβερνούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά αυτή οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη διεθνή οικονομική κρίση του 1929.
Η… πονεμένη όμως ιστορία των δανεισμών και των πτωχεύσεων συνεχίζεται ως τις μέρες μας, μόνο που δε χωράει σ’ αυτό το σημείωμα. Με την άδεια λοιπόν της διεύθυνσης του «Εμπρός» και τη δικιά σας ανοχή, αγαπητοί αναγνώστες, θα συνεχίσω στο επόμενο.

Το ιστορικό ενός κουλού αγάλματος

Γράφει o Δημήτρης Σαραντάκος, δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» 02/03/2010

Μια από τις ελάσσονες θεότητες των αρχαίων Ελλήνων ήταν, μαζί με τη Νέμεση και την Άτη, και η Ύβρις. Η Ύβρις τιμωρούσε όποιον ξεπερνούσε τα όρια αντιστρέφοντας εναντίον του την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων.
Με τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα, οι γερμανοί, τόσο οι επίσημοι (υπουργοί, τραπεζίτες κ.λπ.) όσο και οι ανεπίσημοι (δημοσιογράφοι και τηλεπαρουσιαστές), ξύπνησαν την Ύβριν και τα πράγματα πάνε να γυρίσουν εναντίον τους!
Ως τώρα, με τους υποταγμένους στα κελεύσματά τους έλληνες πολιτικούς, είχαν καταφέρει, να έχει επισήμως ξεχαστεί η τρομερή ληστεία που είχαν διαπράξει οι γερμανοί κατά την κατοχή σε βάρος της Ελλάδας. Μια ληστεία, που δεν περιορίστηκε στην αρπαγή του χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδος και στον αναγκαστικό «δανεισμό» τεραστίων χρηματικών ποσών, αλλά και στην καταλήστευση όλων των τροφίμων, που τα αγόραζαν οι γερμανοί στρατιώτες δίνοντας πλαστά, χωρίς αντίκρισμα μάρκα, με αποτέλεσμα τον λιμό των πρώτων χρόνων της Κατοχής, που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς στον ελληνικό λαό!
Για να μη μιλήσουμε για τις σφαγές και τα ολοκαυτώματα του Δίστομου, του Χορτιάτη και πλήθος άλλων χωριών, σ’ όλη την Ελλάδα…
Εκεί λοιπόν που κομπάζανε, αγέρωχοι τιμητές των «μπατακτσήδων» Ελλήνων, οι ίδιοι, οι υποδειγματικοί διαχειριστές της οικονομίας τους, έκαναν το μέγα λάθος να μας φέρουν στο Φιλότιμο. Και να μη φέρεις τον Έλληνα στο φιλότιμο! Η Ελληνική κοινή γνώμη αντέδρασε έντονα και υποχρέωσε και τους πολιτικούς να πάρουν θέση.
Ως τώρα, τα μόνα κόμματα που κατά καιρούς έβαζαν θέμα για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων ήταν τα δυο κόμματα της Αριστεράς και μια Επιτροπή αντιστασιακών με επικεφαλής το Μανώλη Γλέζο. Τώρα, μετά την Ύβρη των γερμανών, θυμήθηκαν πολλοί τα φοβερά εγκλήματα των χιτλερικών, επί Κατοχής, σε βάρος της Ελλάδας. Ο Πάγκαλος πήρε πρώτος αμπάριζα και τους τα είπε χοντρά. Άλλωστε δε θα περίμενε κανείς… λεπτότητες από μέρους του! Από κοντά και ο τηλεπαρουσιαστής κ. Χαρδαβέλλας, που αφιέρωσε την εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» της 23ης Φεβρουαρίου στα εγκλήματα των γερμανών στην Ελλάδα, επισημαίνοντας το γεγονός πως για τις χιλιάδες νεκρούς και τις εκατοντάδες τα καμένα χωριά δεν πλήρωσαν ούτε ένα μάρκο!
Και να σκεφτείτε πως τα τελευταία πενήντα χρόνια όλοι οι πολιτικοί που πέρασαν από το Υπουργείο Εξωτερικών, μηδενός εξαιρουμένου, αποφεύγανε και να αναφέρουν καν το θέμα των επανορθώσεων και είχαν καταχωνιάσει στα υπόγεια του υπουργείου, όλα τα σχετικά με μας γερμανικές οφειλές ντοκουμέντα! Ένας μάλιστα υπουργός, ο Παπαληγούρας (πατήρ) τα είχε χαρακτηρίσει άκρως απόρρητα! Όταν δε το «Έθνος» ξεκίνησε σχετική εκστρατεία για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων, ο τότε πρωθυπουργός, ο γίγας του εκσυγχρονισμού, πήρε στο τηλέφωνο τον διευθυντή της εφημερίδας και αξίωσε να σταματήσει αμέσως η σχετική εκστρατεία!
Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι μας ελληνικής υπομονής να ξεχειλίσει ήταν το ανθελληνικό άρθρο μιας γερμανικής εφημερίδας, που το συνόδευε ένα χυδαίο φωτομοντάζ, με το, ήδη, κακοποιημένο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου. Τι να πει κανείς; «Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν», που λέγανε και οι Αρχαίοι ημών.
Και ξέρετε πώς έσπασαν και τα δύο χέρια του αγάλματος της θεάς της ομορφιάς; Όταν κάποιοι γάλλοι, «φιλέλληνες» μεν, αρχαιοκάπηλοι δε, πήγαν να το φορτώσουν στο καράβι τους για να το φυγαδεύσουν στην πατρίδα τους, οι Μηλιοί, για να σώσουν το άγαλμα, αντιδράσανε βίαια, οι «άξεστοι», με αποτέλεσμα στον καβγά που ακολούθησε να σπάσουν και τα δύο χέρια του…
Σχετικά, τώρα, με τους γερμανούς αναφέρω ενδεικτικά τι είπαν επί του προκειμένου δυο (γερμανοί παρακαλώ) φιλόσοφοι:
«Έχοντας υπόψη μου το θάνατό μου, εξομολογούμαι πως περιφρονώ βαθύτατα το γερμανικό έθνος, για την άμετρη βλακεία και χυδαιότητά του και ντρέπομαι που ανήκω σ’ αυτό.» (Σοπενχάουερ: «Συγγραφείς και ύφος»)
«Αν θέλω να σκεφτώ κάτι το βαρύ, το χοντρό και το χυδαίο, ένας γερμανός προβάλει μπροστά μου.» (Νίτσε: «Χαρούμενη φιλοσοφία»)
Και μη θεωρήσετε, αγαπητοί αναγνώστες, ρατσιστικά, τα όσα γράφω πιο πάνω! Σε αντίθεση με τον Νίτσε και τον Σοπενχάουερ, εκτιμώ βαθύτατα τη γερμανική Επιστήμη και τη γερμανική Τέχνη, αλλά ως εδώ και μη παρέκει…
Όχι και να μας ζητάνε και τα ρέστα αυτοί που μας χρωστάνε δισεκατομμύρια! Ή όπως λένε και στο νησί της γυναίκας μου:
– Εκεί που μας χρωστάγανε το γάιδαρο, κοντεύουν να μας πάρουν και το βόδι!