Αγιοδημητριάτικα

Άλλη μια δύσκολη μέρα σήμερα, κυρίως για την Κική, όπως οι περισσότερες γιορτές και οι επέτειοι, πλέον. Ελπίζω μόνο, όπως γράφει και στα παρακάτω ποιήματά της*, τα λόγια, η μορφή κι η ζεστασιά του Μίμη, να είναι γραμμένα ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό και την καρδιά της και να την συντροφεύουν για πάντα, τώρα που εκείνος λείπει…

 

                                 ***

 

*Από την ποιητική συλλογή της με τίτλο «Του Έρωτα και του Αγώνα», Δεκέμβριος 1986

Χρόνια πολλά, μαμά!

   Ένα ποίημα από την πρώτη ποιητική συλλογή της μάνας μου, «Του έρωτα και του Αγώνα», που εκδόθηκε το 1986, δημοσιεύω σήμερα που έχει τα γενέθλιά της.
Έχει τίτλο «Οι δυο βάρδιες», και νομίζω πως περιγράφει πολύ εύστοχα τις γυναίκες της γενιάς της, τις πρώτες επιστημόνισσες που έπρεπε να εφεύρουν, πρώτες εκείνες, μέσα τους και γύρω τους εκείνη την περίφημη ισορροπία μεταξύ της προσωπικής ζωής, της δουλειάς τους, της οικογένειάς τους.
Πιο συχνά, εκείνο που θυσίαζαν ήταν βέβαια η προσωπική τους ζωή…
Χρόνια πολλά, μαμά, ευχαριστούμε, για όλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι γυναίκες του Κομπανί

Κοιτάζοντας αυτές τις ηρωικές γυναίκες που ζώστηκαν τα όπλα για να υπερασπιστούν τον τόπο τους και τη ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού τους,

αναρωτιέται κανείς αν είναι φτιαγμένες από άλλη πάστα, κι αν θα μπορούσαμε όλες -που μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ- να φερθούμε έτσι σε ανάλογη στιγμή.

Αθέλητα, ο νους πάει σε κείνες που το έκαναν, τις αντάρτισσες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού.

Ίδια ματιά, ίδια θέληση, ίδιος ηρωισμός… τότε εκείνες οι δικές μας, τώρα οι Κούρδισσες γυναίκες.

 

Όπως πολύ ωραία γράφει στο υστερόγραφό του, το αφιέρωμα του Περιοδικού:

«Η ιστορία θα γράψει -ό,τι κι αν γίνει- ότι στην πόλη Κομπανί πολέμησαν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες μέχρις εσχάτων,

σώζοντας την τιμή ολόκληρης της ανθρωπότητας σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της… «

 

   

    

   

                

Ακούστε το σπαρακτικό τραγούδι της τραυματισμένης αντάρτισσας, την ώρα που μια συντρόφισσά της της δένει την πληγή:

«Αχ Κομπάνι»

Το Κομπάνι καίγεται
και φέρνει δάκρυα στα μάτια,
Αχ Κομπάνι

Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο,
καίγεται και βυθίζεται στο αίμα,
Αχ Κομπάνι

Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο
και χύνει δάκρυα από τα υγρά μάτια,
Αχ Κομπάνι

Νέοι άνθρωποι απέναντι σε τανκς και βόμβες,
βάζουν το στήθος τους μπροστά στις σφαίρες,
Αχ Κομπάνι.

Ζήτω στους μαχητές μας,
άνδρες και γυναίκες! (YPG και YPJ)
Αχ Κομπάνι…

Πηγές:

• Η μάχη του Κομπανί: Εκεί που οι αντάρτες θυσιάζονται και η «πολιτισμένη» Δύση ατιμάζεται
• These Remarkable Women Are Fighting ISIS. It’s Time You Know Who They Are
• Με όπλο του την κάμερα
  (Ριζοσπάστης, άρθρο για τον αντάρτη φωτογράφο- κινηματογραφιστή Απόστολο Μουσούρη)
• Κόκκινος Φάκελος: Μέσα από τον φακό και Πορτραίτα γυναικών
• Η καλύβα ψηλά στο βουνό: Οι γυναίκες του ΔΣΕ: φωτογραφική προπαγάνδα φίλων και αντιπάλων

 

 

Συνέντευξη των εθελοντών του «Χωριού του Όλοι μαζί»

Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε μετά τη συνάντηση του δικτύου εθελοντών με τη νέα δημοτική αρχή.

–

Δείτε παρακάτω, απόσπασμα από το γαλλικό ντοκιμαντέρ «Θα ρίξουμε πίσω σας τη θάλασσα» (Et nous jetterons la mer derrière vous) των Anouck Mangeat, NoémiAubry, Clément Juillard και JeanneGomas που προβλήθηκε σήμερα στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.

Σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, οι άνθρωποι έχουν το έθιμο να ρίχνουν ένα ποτήρι νερό πίσω από τους αγαπημένους τους, την ώρα που φεύγουν, έτσι ώστε μια μέρα να γυρίσουν υγιείς.

Στην ταινία «Θα ρίξουμε πίσω σας τη θάλασσα«, ο Aziz, ο Sidiqi, o Housine και o Younes μας παίρνουν μαζί τους στις περιπλανήσεις από τα σπίτια τους στο Αφγανιστάν ή το Μαρόκο μέχρι το χάος της κρίσης στην Ελλάδα, περνώντας από τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Στα ίδια δίχτυα πλέκονται τα όνειρα και οι ελπίδες τους. Πρόκειται για μια φυγή προς τη Δύση, για μια βουτιά στα σημεία όπου οι δρόμοι συναντιούνται.

Ταξιδεύουμε μαζί τους σε πόλεις μη-τόπους και σε συνοριακές ζώνες που εκτείνονται σαν αχανείς χώρες. Είναι η ιστορία μιας κάποιας Ευρώπης — των πραγματικοτήτων, των νόμων και των αστυνομιών της. Είναι η ιστορία της εξορίας. Τους φωνάζουμε migrants, kaçak, μετανάστες, αλλά δεν είναι παρά άνδρες και γυναίκες που διαβαίνουν τη ζωή.

 Ο δρόμος της ζωής τους είναι στην αρχή του, αλλά ίσως να μην έχει ποτέ τέλος. Και πίσω από τα βήματά τους, θα ρίχνουμε εμείς το νερό όλων των θαλασσών που διαπερνούν.
(πηγή: http://www.culturenow.gr/)

Εικόνες ντροπής στο λιμάνι της Μυτιλήνης:

Μας θυμίζουν κάτι όχι τόσο μακρινό- από τη δική μας ιστορία, άραγε;

  

Διαβάστε ακόμα:

Οι εθελοντές δε φτιάχνουν «Παγανές»

Εικόνες ντροπής στη Μυτιλήνη

Δεκάδες πρόσφυγες στο λιμάνι υπό βροχή. Πού θα κοιμηθούν απόψε αυτά τα παιδιά;

Στη Μεσόγειο γράφεται το τελευταίο φρικιαστικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Ιστορίας