Στερνό αντίο στον Άρη Ταστάνη

Ένα στερνό αντίο στον Άρη Ταστάνη, από την Κική

Όχι,
δεν γλίστρησε με το καροτσάκι του
και δεν μπόρεσε να σηκωθεί…
Δεν έφυγε για να μοιράσει κομμάτια της καρδιάς του
-τα ποιήματά του-
τα ανεξάντλητα καλλιτεχνήματά του, τα «έργα» του,
σ’ όλους μας,
σαν ένα κομμάτι ζεστό ψωμί, στο στόμα μας,
και ξέχασε να γυρίσει…
Όχι!
Χάθηκε, εντελώς, για πάντα,
μεταφερόμενος, μέσα στο ασθενοφόρο!
Έφυγε, πώς το λένε,
μας άφησε, μόνους,
όπως τόσοι άλλοι, πριν απ’ αυτόν…
Κι ο Άρης, αγαπούσε τη ζωή,
ήθελε να ζήσει, παρά την αναπηρία του,
πολλά χρόνια ακόμη,
για να μας χαρίζει την αγάπη του,
σαν τόσους άλλους, πριν απ’ αυτόν,
και πολύ φοβάμαι, και μετά…

Καλό σου ταξίδι, Άρη!
Και χαιρετισμούς… στους άλλους… αν τους βρεις…

Α.Σ.

Ένα μικρό βιογραφικό του Μυτιληνιού ποιητή και αγωνιστή Άρη Ταστάνη,  όπως το έγραψε ο ίδιος:

«Γεννήθηκα στα Παράκοιλα Λέσβου, το 1953. Η αντιστασιακή δράση του πατέρα μου, οι διώξεις στον εμφύλιο, καθώς και οι πρώτες ενδείξεις της σκληρής ασθένειας στο παιδικό μου σώμα, υποχρέωσαν την οικογένεια μου να εγκαταλείψει το νησί και να μεταναστεύσει στην Αθήνα. Από το 1966 κατοικώ στην Τερψιθέα – Γλυφάδας, από το 1973 σε ηλικία πλέον 20 χρόνων μετακινούμαι μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο.
Από παιδί  γνώρισα κάτι παραπάνω από καλά, γνώρισα βαθιά όλες τις αρνητικές  πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής επανένταξης. Είχα την “τύχη” να μεγαλώσω σε εποχές γκρίζες κι άγονες για τ’ άτομα με αναπηρία. Σε δύσκολες συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Τότε που ήταν στίγμα για το άτομο και την οικογένεια του η αναπηρία και όνειρο η πρόσβαση στην πόλη και τη ζωή, στη μέριμνα της πολιτείας, στη μόρφωση και την αποκατάσταση…
Μέσα σε αυτές τις συνιστώσες, θέλοντας να δώσω διέξοδο στην ανάγκη δραπέτευσης από τα ψηλά τείχη του αποκλεισμού, αρχίζω να γράφω ποιήματα και  να μελετώ αχόρταγα λογοτεχνικά κείμενα. Από τότε θα σημαδέψουν βαθύτατα όλη την ποιητική μου διαδρομή, τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας, (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, θυσίες, οράματα).»

Το διπλό τραγούδι των οδοιπόρων της νύχτας (απόσπασμα)

Μια ζωή προσπαθώ να καταλάβεις,
τις μουτζούρες στο γράμμα που θα λάβεις.
Κουράστηκα στην παραλία να σε περιμένω,
για τα Κύθηρα με διπλό εισιτήριο πια δεν επιμένω.
*
Μπροστά στη θάλασσα τη μαργιόλα και λεβεντοπνύχτρα.
με πήρες ν’ ανακατεύω την κακαβιά στη χύτρα.
Στης Μυτιλήνης τα δίδυμα, θαμπά φανάρια,
με τους κοντραμπατζήδες μ’ έπαιζες στα ζάρια.
*
Κι εγώ στη φαντασία μου με σαντούρια και τσαμπούνες,
πάνω στα κεραμίδια χόρευα με ζουλάπια και κουρούνες.
Αμέτρητες οι νύχτες που στο ταβάνι σε πλαγιάζω,
και σαν Αρετούσα στο δικό μου παράδεισο σε ξελογιάζω.
*
Μέχρι να γίνουμε στα πέλαγα δυο κύματα αφρισμένα,
καλύτερα στην πείνα, παρά δώστε συμπόνια στα καημένα.
Βάλε το βελούδινο καπέλο, γόβες  στιλέτα κόκκινα,
στη δικιά μας ζωή με το σταγονόμετρο τα ρόδινα.

Έγραψαν για τον χαμό του Άρη Ταστάνη:

«Εφυγε» ο αγωνιστής της Αριστεράς, Αρης Ταστάνης
ΑΡΗΣ ΤΑΣΤΑΝΗΣ (1953-2013): Έφυγε ένας αγωνιστής της ζωής και της ποίησης
Πέθανε ο Άρης Ταστάνης, αγωνιστής και λογοτέχνης
Βιάστηκες Άρη να πεθάνεις… Δε λέω, είχες αρρωστήσει από φασισμό

Διαβάστε ακόμα:

Για το βιβλίο “Τα ταξίδια μου [1976-2011]” του ποιητή Άρη Ταστάνη

Το Καράβι της εικόνας είναι του Άρη Ταστάνη, το βρήκα στο blog του.

Καλή αρχή στη σχολική χρονιά (και τους αγώνες)!

Καλή χρονιά σε όλα τα παιδιά, τους δασκάλους και τους γονείς! Θα είναι μια δύσκολη χρονιά, ίσως από τις πιο δύσκολες που έχουμε ζήσει όσοι, σε αντίθεση με τους γονείς μας, ανήκουμε σε μια γενιά που είχε την τύχη να μην βιώσει πόλεμο, κατοχή, πείνα…

Η φωτογραφία είναι από χρόνια επίσης δύσκολα, 1938, δικτατορία Μεταξά και λίγο πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το δημοτικό σχολείο ήταν τότε μόνο τέσσερις τάξεις, όπως φαίνεται κι από τη χειρόγραφη λεζάντα του Μίμη, καθώς το μεταξικό καθεστώς έκανε μεγάλες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα στην προσπάθειά του να ακυρώσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929, με τραγικά αποτελέσματα. Αντιγράφω από το άρθρο «4^η Αυγούστου και εκπαίδευση» του Κώστα Θεριανού, από τον ιστότοπο Alfavita:

«Όμως, κάτω από τους πομφόλυγες της εθνικής αγωγής η κατάσταση στη δημοτική εκπαίδευση περιγραφόταν στην επίσημη στατιστική του έτους 1938-39 ως εξής: 74.392 παιδιά διέκοψαν τη φοίτηση από το σχολείο, διαρρέοντας από τάξη σε τάξη.

Το 60,4% του συνόλου των δημοτικών σχολείων ήταν μονοτάξια γεγονός που φανέρωνε ότι μεγάλο μέρος των ελληνοπαίδων λάμβανε στοιχειώδη μόρφωση. Την ίδια χρονιά πάνω από 100 χιλιάδες παιδιά σχολικής ηλικίας δημοτικού σχολείου δε φοιτούσαν στο δημοτικό σχολείο.

Σε πάνω από 3 χιλιάδες χωριά και συνοικισμούς δεν υπήρχε καν δημοτικό σχολείο. Τα υπάρχοντα νηπιαγωγεία εξυπηρετούσαν, την ίδια χρονιά μόνο το 15% περίπου των παιδιών νηπιακής ηλικίας.»

Η επίθεση που δέχεται η δημόσια παιδεία σήμερα, είναι πρωτοφανής για την εποχή μας και μας γυρνάει σε πολύ σκοτεινά χρόνια, γιαυτό, ας σταθούμε όλοι μας στο πλευρό των δασκάλων και των καθηγητών για να στηρίξουμε τον αγώνα τους, που είναι και δικός μας.

—————————–

 

Μια ξεχωριστή ευχή για όσα παιδάκια ξεκινάνε τώρα το Δημοτικό Σχολείο, μια ευχή να αλλάξουν σύντομα τα πράγματα, και να μπορέσουν να απολαύσουν εκείνα μια ουσιαστική, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, που να απευθύνεται σε όλους.
Καλή αρχή, Μιμάκι! 🙂