…Άλλα πρέπει να κοπούν!

Γράφουν ο Δημήτρης και η Αγγελική Σαραντάκου

Διαβάσαμε στις εφημερίδες στις 12-10-10 πως αν μεγαλώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα περικοπούν και άλλο οι αποδοχές των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Δε θα έπρεπε κάποιος να μας εξηγήσει γιατί πρέπει να περικοπούν και άλλο οι απολαβές των μισθωτών και των συνταξιούχων και όχι και άλλων κοινωνικών εταίρων; Έχει εξαντλήσει η Πολιτεία τον κατάλογο των πηγών από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια και στρέφεται σε εκείνους που δεν έχουν τρόπο να αντισταθούν;

Για παράδειγμα, έχει περικόψει τον αριθμό των απείρων και παχυλώς αμειβομένων συμβούλων των διαφόρων υπουργών; Έχει τολμήσει να φορολογήσει τα κέρδη των τραπεζών ή την εκκλησιαστική περιουσία; Θα τολμήσει ποτέ υπουργός ελληνικής κυβέρνησης να βάλει θέμα γερμανικών αποζημιώσεων, που ξεπερνάν κατά πολύ το σύνολο του εξωτερικού μας χρέους; Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο: Θα βρεθεί Έλληνας πολιτικός, που να διαθέτει το σθένος και την ικανότητα -που, όπως φαίνεται, έχει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας- να «τα βρει» με τους γείτονες μας,  χωρίς φυσικά καμιά παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο ή τη Θράκη;

Γιατί επί δεκαετίες τώρα συμβαίνει αυτό το παράδοξο: δυο όχι πλούσιες χώρες, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, να δαπανούν τεράστιο ποσοστό των εθνικών τους προϋπολογισμών για να αγοράζουν αεροπλάνα, τανκς, υποβρύχια, και γενικά πολεμικό εξοπλισμό από την Αμερική, την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία,  από χώρες δηλαδή από τις τράπεζες των οποίων παίρνουμε δάνεια με επαχθείς όρους. Ουσιαστικά, τα χρήματα που δανειζόμαστε, πάνε κυρίως σε εξοπλισμούς.

Όμως κανένας πολιτικός, εκτός των πολιτικών της Αριστεράς, δεν τόλμησε ποτέ να διεκδικήσει όσα μας έκλεψαν, «λήστεψαν» είναι ο σωστός όρος, οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής! Γιατί δεν άρπαξαν μόνο το κάλυμμα, σε χρυσό, της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά καταλήστεψαν όλα τα τρόφιμα, καταδικάζοντας το λαό μας σε λιμοκτονία και επιπλέον υποχρέωσαν τις προδοτικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ να δανείσουν τεράστια χρηματικά ποσά στη Γερμανία! Δηλαδή, η κατεχόμενη Ελλάδα «δάνεισε» τη χιτλερική Γερμανία, τόσο υπέρογκα ποσά, που ξεπερνούν τον εξωτερικό δανεισμό της χώρας μας σήμερα.
Και είναι χαρακτηριστικό το ότι όλα τα σχετικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν αυτή την καταλήστευση, βρίσκονται καταχωνιασμένα στο Υπουργείο Εξωτερικών, οι δε εκάστοτε υπουργοί τα έχουν χαρακτηρίσει «απόρρητα» και απορρίπτουν κάθε πρόταση, που έχουν κάνει κατά καιρούς οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς να τα φέρουν στη Βουλή! Επ΄αυτού δε, ο συνήθως λαλίστατος αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ, δεν έχει βγάλει άχνα.

Στις σχετικές ενστάσεις, οι αρμόδιοι επικαλούνται συνήθως τον πολιτικό ρεαλισμό, ο οποίος κατά την άποψή τους συνίσταται στο να ξεχωρίζεις το εφικτό από το ανέφικτο, εκείνο όμως που διαιωνίζεται είναι η κακομοιριά και η υποτέλεια. Γιατί ουδέποτε, από καταβολής του ελληνικού κράτους, οι πολιτικοί του τόλμησαν να κάνουν κάτι που θα δυσαρεστούσε ή θα εξόργιζε τους Προστάτες μας. Κάτι τέτοιο θέλει τόλμη

Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία

γράφει ο Κάλβος, ο ασυμβίβαστος, στις «Ωδές» του και παρακάτω συμπληρώνει:

Της θαλάσσης καλύτερα,
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην
έρημον βάρκαν
Παρά προστάτας να έχωμεν

Α-ψηφίστε τους

 Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που

δημοσιεύτηκε στο Εμπρός στις 26/10/2010

Σε δέκα μέρες περίπου θα έχουμε τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, που παλαιότερα, τότε που οι νομάρχες διορίζονταν από την κυβέρνηση, τις λέγαμε «δημοτικές εκλογές».

Κανονικά στις εκλογές αυτές θα έπρεπε, πηγαίνοντας στην κάλπη, να έχουμε στο νου μας τα τοπικά προβλήματα, με σκοπό να διαλέξουμε τα πρόσωπα εκείνα τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι κατάλληλα για να τα αντιμετωπίσουν.
Θα έπρεπε, αλλά έλα που οι ηγέτες και των δύο κομμάτων εξουσίας (τρομάρα τους) αποφάσισαν να δώσουν στις εκλογές πολιτικόν ή, ακριβέστερα, κομματικό χαρακτήρα. Ο ένας με την ελπίδα να εκβιαστεί ο «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός (Σολωμός) και να τον ξαναψηφίσει και ο άλλος για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Όπως θα έχετε παρατηρήσει, αγαπητοί αναγνώστες, από τις άφθονες δηλώσεις και διακηρύξεις τού ενός εκ των ηγετών απουσιάζουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα βγει ο τόπος από την κρίση, πέρα από εκείνες τις προτάσεις που υλοποιούν τις επιταγές του μνημονίου. Όσον αφορά τον έτερον, το περιεχόμενο των δηλώσεών του είναι ένα: οι σημερινοί είναι μεγαλύτεροι κλέφτες από τους χτεσινούς. Κατά τα λοιπά και στων δύο τις δηλώσεις αφθονούν τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», όπως πάντοτε.

Φυσικά δεν προτείνω αποχή από τις εκλογές, όχι μόνο γιατί έχει καεί η γούνα μας από εκείνη την Αποχή, αλλά γιατί δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα, προτείνω να ψηφίσουμε οπωσδήποτε, αλλά να τους α-ψηφίσουμε. Να αγνοήσουμε όσους υποψηφίους έχουν πάρει, φανερά ή κρυφά, το «χρίσμα» από τα δύο μεγάλα κόμματα και να ψηφίσουμε είτε πραγματικά ανένταχτους και ανεξάρτητους από κόμματα υποψήφιους (δεν ξέρω αν υπάρχουν αληθινοί τέτοιοι) ή υποψήφιους που συνδέονταν με τα μικρά κόμματα, το Κ.Κ.Ε., το Συνασπισμό, τους Οικολόγους. Τότε πραγματικά η ψήφος μας θα πάρει χαρακτήρα τιμωρίας των «μασκαράδων και απατεώνων, που μας κυβερνούνε τώρα αιώνες» (Βάρναλης).

Μαζί με τα δύο μεγάλα κόμματα που πρέπει οπωσδήποτε να τιμωρήσουμε βάζω και ένα μικρό: το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, γιατί με ενοχλεί η ταχτική του, που ταλαντεύεται μεταξύ του βραχυπροθέσμου επικοινωνιακού συμφέροντος και του εντυπωσιασμού, ο άκρατος λαϊκισμός του, ο «διπλός» λόγος του και βεβαίως οι ακραίες πεποιθήσεις του, τις οποίες ο ευέλικτος αρχηγός του κόμματος μπορεί και αποκρύπτει, τα στελέχη του όμως τις προβάλλουν με μεγάλο τουπέ, είτε γιατί είναι άπειρα ακόμα με τα κόλπα της πολιτικής είτε γιατί είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές του.

Προσωπικά κατηγορώ πολλούς από τους πολιτικούς μας και για κάτι άλλο, που πολύ δικαιολογημένα θα θεωρηθεί τελείως δευτερεύον αλλά είναι η αδυναμία, η πετριά, αν θέλετε, που ανέκαθεν έχω, και συγχωρέστε με γι’ αυτό, να θέλω να υπερασπίζομαι την ελληνική γλώσσα, που την κακοποιούν βάναυσα. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Από το εξ απαλών ονύχων που ο πρωθυπουργός μας θεωρούσε πως σημαίνει ακροθιγώς, τα γλωσσικά μαργαριτάρια που αφθονούν στα λεγόμενα της υπουργού Παιδείας και διά βίου Μαθήσεως (όχι παίζουμε), ως τη γλωσσική ανεπάρκεια των ΛΑΟτινών και κυρίως του αρχηγού τους, που μιλούν «με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά» (Καβάφης), λέγοντας εδώδιμους και εννοώντας τους εντόπιους, απολωλά πρόβατα τα απολωλότα και μύρια άλλα.

Το φρέσκο-φρέσκο σκίτσο του Ιωάννου είναι από εδώ

Ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που δημοσιεύτηκε 

στις 19/10/2010, στο Εμπρός

Μπαίνω βέβαια στα οικόπεδα του γιου μου, Νίκου Σαραντάκου, αλλά δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ εντυπωσιακές λέξεις χωρίς να τις ερμηνεύω.

Αποδιοπομπαίος αρχικά σήμαινε «αποτρέπω επικείμενα κακά με παρακλήσεις προς τον Δία» (κατά το λεξικό Τεγόπουλου – Φυτράκη). Το παλαιότερο, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη πληρέστερο, λεξικό του «Ηλίου», στο λήμμα «αποδιοπομπαίος» δε γράφει τίποτα αλλά παραπέμπει στο λήμμα «αποπομπαίος», που το ερμηνεύει ως «αυτός που αποπέμπεται από την κοινότητα, φέρων όλας τας αμαρτίας της».
Η ιστορία είναι πανάρχαια, αφού ξεκινά από την αιγυπτιακή θρησκεία. Στις ετήσιες τελετές του «μεγίστου καθαρμού» φόρτωναν, μεταφορικώς, όλες τις αμαρτίες της κοινότητας σε ένα γάιδαρο και τον έδιωχναν στην έρημο. Από τους Αιγυπτίους πήρανε την τελετουργία οι Εβραίοι, που την ονόμασαν Αζαζήλ και, για λόγους οικονομίας ίσως, αντικαταστήσανε τον γάιδαρο με τράγο.

Εν πάση περιπτώσει, η έκφραση «αποδιοπομπαίος τράγος» σημαίνει αυτόν πάνω στον οποίο φορτώνουμε όλα τα κακά που μας βρίσκουν. Πρόθεσή μου βεβαίως, όπως προλέγω, δεν είναι να γράψω γλωσσικού χαρακτήρα σημείωμα, μπαίνοντας σε ξένα οικόπεδα, αλλά να πω κι εγώ την κουβέντα μου σε τελευταία δήλωση του Φόρεστ ΓΑΠ, όπως τη διάβασα στις εφημερίδες και σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο έχει καταντήσει «μήτρα διαφθοράς» με το χάος της πολυνομίας και τις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας.

Βρέθηκε, λοιπόν, ο αποδιοπομπαίος τράγος: είναι το Δημόσιο, ή ακριβέστερα οι εργαζόμενοι που υπηρετούν στο Δημόσιο. Φυσικά πρόκειται για καραμπινάτη ανακρίβεια, για να μη μεταχειριστώ βαρύτερο χαρακτηρισμό. Εντάσσεται και αυτή στο «λεφτά υπάρχουν» προ των εκλογών, «δεν υπάρχει σάλιο» την επομένη των εκλογών και γενικότερα στην ταχτική να τα φορτώνουμε όλα στους άλλους, απεκδυόμενοι πάσης ευθύνης. Μου θυμίζει πολύ το «εγώ απλώς προήδρευα» του μπαμπάκα του. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας ξεκινήσουμε από τους αριθμούς. Είναι πράγματι τόσοι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα;

Παραβλέποντας την πικρή αλήθεια πως κανένας αρμόδιος δεν μπορεί ακόμα να μας δώσει τον ακριβή αριθμό των προσώπων που παίρνουν, με τη μία ή την άλλη ιδιότητα, μισθό από τις δημόσιες υπηρεσίες ή τους δημόσιους οργανισμούς, υποστηρίζω πως η Δανία και η Σουηδία έχουν περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους αναλογικώς με τον πληθυσμό τους. Με μια κεφαλαιώδη διαφορά: Στη Δανία ο κρατικός μηχανισμός είναι έτσι ρεγουλαρισμένος ώστε όλοι οι απασχολούμενοι σ’ αυτόν δουλεύουν. Στη «Δανία του Νότου» (τρομάρα μας), στο δικό μας ξεχαρβαλωμένο κράτος, όσοι δουλεύουν (και είναι πολλοί) το κάνουν από ευσυνειδησία ή από μεράκι. Κανείς δεν τους υποχρεώνει.

Ας έρθουμε τώρα στο πώς γίνανε τόσοι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα. Ας μου επιτρέψετε να αναφερθώ στην προσωπική μου εμπειρία. Προ της Χούντας υπηρετούσα ως μηχανικός στη Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών μεγάλου κρατικού οργανισμού. Ήμασταν εκεί κάπου 45 μηχανικοί όλων των ειδικοτήτων και ήταν η εποχή που ο Οργανισμός αυτός έβαλε τα θεμέλια της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Όλα τα «Ξενία», όλοι οι οδικοί σταθμοί, όλη η τεχνική υποδομή με δυο λόγια, τότε δημιουργήθηκε. Ακόμα και οι προδιαγραφές των υλικών τότε διατυπώθηκαν για πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια της Χούντας έκανα τον ελεύθερο επαγγελματία και αμέσως μετά διορίστηκα στη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων κρατικής τράπεζας, που είχε τότε αναπτυξιακό κατά κύριο λόγο χαρακτήρα. Και εκεί το σύνολο των μηχανικών δεν ξεπερνούσαμε τους 50.

Όταν όμως ήρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, κάθε τμήμα της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων αναβαθμίστηκε σε υποδιεύθυνση, με προϊστάμενο, αναπληρωτή προϊστάμενο και πολύ περισσότερους εργαζομένους, μονίμως ή επί συμβάσει. Φτάσαμε τότε τους 200! Και το παράδοξο είναι πως τότε ακριβώς η τράπεζα έχασε τον αναπτυξιακό της χαρακτήρα και μεταλλάχθηκε σε κοινή εμπορική. Όταν δε, πήγα να δω στον Οργανισμό που λέγαμε, τους παλιούς μου συναδέλφους, τα έχασα, γιατί είχαν τριπλασιαστεί!

Όπως γράφω πιο πάνω, σε μας, πολλοί υπάλληλοι δουλεύουν από ευσυνειδησία και πολλές φορές γίνονται στόχος των κοπανατζήδων συναδέλφων τους γιατί «χαλάνε την πιάτσα». Δεν υπερβάλλω καθόλου ισχυριζόμενος κάτι τέτοιο. Και είναι αξιοθαύμαστα όσα έχει πετύχει, κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες το μεράκι και η πρωτοβουλία πολλών υπαλλήλων, κυρίως επιστημόνων, παρά την έλλειψη οποιουδήποτε κεντρικού προγραμματισμού και παρά την απροθυμία πολλών προϊσταμένων να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες τους αυτές. Φυσικά δεν θα παραβλέψω το γεγονός πως πολλοί που διορίστηκαν με μέσον (ας θυμηθούμε το αλησμόνητο «τα δικά μας παιδιά» του άλλου πρωταθλητή της πολιτικής εντιμότητας), είναι εσκεμμένως αργόμισθοι, αλλά ακόμα και σ’ αυτό νομίζω πως δε φταίνε οι υπάλληλοι οι καημένοι (Καρυωτάκης). Όταν ένας υπάλληλος δεν δουλεύει, αλλά την κοπανάει ή, το χειρότερο, έχει παραλλήλως και μιαν άλλη κρυφή δουλίτσα, δεν φταίει μόνον αυτός. Πρωτίστως φταίει ο προϊστάμενός του, που δεν τον ελέγχει ή που τον ανέχεται. Το να διαπιστώνεις πως κάτι δεν πάει καλά και να το ανέχεσαι, είναι η χειρότερη στάση.

Όταν έμαθα πως ο πρωθυπουργός μας επικαλέσθηκε το γεγονός «ότι κυβερνάει (ένα χρόνο τώρα) μια διεφθαρμένη χώρα, δεν ξέρω γιατί ο νους μου πήγε σε κάποιους ασεβείς στίχους του Τεύκρου Ανθία:

«Χα χα! Γελάω. Ναι, γελάω σατανικά,
γιατί δεν πας ν’ αυτοκτονήσεις, αν υφίστασαι,
αφού φιλάνθρωπε δυνάστη δεν εξίστασαι
από του ύψους σου ορών …τόσα κακά!»

Επιμύθιο: Ανεξαρτήτως όλων, διαβάζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ποίηση. Κάνει καλό.

 

Στην εικόνα, χαρακτικό του Μ.C.Escher

Συνέντευξη του Δημήτρη Σαραντάκου στην ΕΡΑ

Πριν από λίγο καιρό, η Αγνή Στρουμπούλη κάλεσε το Δημήτρη Σαραντάκο στην εκπομπή της «Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει», στην ΕΡΑ.

Μίλησαν για τα δύο τελευταία του βιβλία από τις εκδόσεις «Γνώση» αλλά και για το βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί με τίτλο «Σχίζοντας τις γραμμές των οριζόντων» από τις ίδιες εκδόσεις.

Μπορείτε να ακούσετε την εκπομπή πατώντας το βελάκι:

Επίσης και εδώ

Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα

Άρθρο του Δημήτρη  Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις  12/10/2010 στο Εμπρός

—

Είναι κοινοτοπία να λέει κανείς πως περνάμε δύσκολες μέρες. Αυτό το νιώθουμε στο πετσί μας. Ούτε χρειαζόμαστε να το ακούμε καθημερινώς από τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, που με την έντυπη ή την ηλεκτρονική μορφή τους φροντίζουν να μας προετοιμάσουν για ακόμα πιο δύσκολες μέρες που έρχονται. Χωρίς να συμμερίζομαι τη χαζοχαρούμενη αισιοδοξία του Φόρεστ ΓΑΠ, πιστεύω πως θα τα βγάλουμε πέρα. Το δέντρο μας έχει γερές ρίζες.

Δεν υπάρχει μονάχα αυτή η Ελλάδα που μας δείχνουν. Αυτό το ξεχαρβαλωμένο κράτος, όπου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, αυτή η κοινωνία, που λειτουργεί στη λογική της συναλλαγής, την εξαγοράς, της κομπίνας και της αρπαχτής, αυτή η νεολαία, που ζει στις καφετέριες με το χαρτζιλίκι του μπαμπάκα της και αποβλέπει σε αργομισθίες, αυτή η υποταγμένη και βολεμένη μεσαία τάξη, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μη χάσει τα κεκτημένα της, αυτή η αγροτική τάξη, που ζει με επιδοτήσεις, και αυτή η μεταλλαγμένη εργατική τάξη, στην πράξη υπεργολάβος των επιχειρηματιών και εκμεταλλεύτρια των οικονομικών μεταναστών.

Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Των παιδιών που σπουδάζουν και πρωτεύουν στα μαθήματα, των ευαίσθητων ανθρώπων που φυλάνε τα κάστρα του πολιτισμού μας, των ενεργών πολιτών που νοιάζονται για τους άλλους, των αγροτών που αλλάζουν τις παραδοσιακές καλλιέργειες με άλλες πρωτοπόρες, των επιστημόνων που καινοτομούν στους πιο προχωρημένους τομείς της επιστήμης.

Για αυτούς τους τελευταίους θέλω να γράψω δυο λόγια.
Όπως μάθαμε, το φετινό βραβείο Νόμπελ στη Φυσική δόθηκε σε δυο Ρώσους φυσικούς, τον Κωνσταντίν Νοβοσέλοφ 36 χρονών και τον Αντρέι Γκέιμ 51 χρονών, που εργάζονται στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, για την απομόνωση του γραφενίου. Αυτό το ακούσαμε από τα Μ.Μ.Ε. κατά κόρον, μ’ όλο που οι περισσότεροι σχολιαστές ή παρουσιαστές δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν στο κοινό τους τι είναι αυτό το γραφένιο.

Το γραφένιο, λοιπόν, είναι λεπτότατο – πάχους ενός ατόμου! – πλέγμα ατόμων άνθρακα, που το απομόνωσαν από το γραφίτη (εξ ου και το όνομα) και το οποίο παρουσιάζει εκπληκτικές ιδιότητες: είναι διαφανές, εξαιρετικά σταθερής δομής, καλός αγωγός της θερμότητας και του ηλεκτρισμού, φίλτρο ακτινοβολίας και μετατροπέας της ηλιακής σε ηλεκτρική ενέργεια.

Στο χώρο της ηλεκτρονικής προβλέπεται πως το γραφένιο θα υποκαταστήσει το πυρίτιο στα φωτοβολταϊκά κύτταρα, θα βρει εφαρμογές στη νανοτεχνολογία σε πεδία που ως τα χτες τα θεωρούσαν απρόσιτα, θα συμβάλει στην κατασκευή καινοτόμων συσκευών, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην κίνηση αεροπλάνων, πλοίων και αυτοκινήτων με την ηλιακή ενέργεια.

Εκείνο, όμως, που πέρασε στα ψιλά γράμματα από τα Μ.Μ.Ε., είναι πως στη μελέτη και την εξαετή έρευνα που κατέληξε στην απομόνωση του γραφενίου και εν συνεχεία στο βραβείο Νόμπελ, τους δύο Ρώσους επιστήμονες βοήθησαν αποφασιστικά δύο Έλληνες φυσικοί, δυο νέοι άνθρωποι, ο Λευτέρης Λιδωρίκης, επίκουρος καθηγητής Κβαντικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, και ο καθηγητής του Τμήματος Επιστήμης Υλικών στο Πανεπιστήμιο Πατρών Κώστας Γαλιώτης.

Χαρακτηριστικό της καινούργιας εποχής στην οποία ζούμε και της συνακόλουθης νοοτροπίας που γεννήθηκε, είναι πως οι Έλληνες φυσικοί βρίσκονταν επί έξι χρόνια σε στενή επαφή και συνεργασία με τους Ρώσους συναδέλφους τους, όχι πηγαίνοντας κάθε τόσο στην Αγγλία, αλλά από την έδρα τους, στην Ελλάδα, με τη βοήθεια του διαδικτύου!

Για αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πτυχή της υπόθεσης του γραφενίου τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού δε μας είπαν τίποτα σχεδόν, και οι γραφικοί Ελληναράδες, που αναμασούν συνεχώς ανοησίες για τα δήθεν 70 εκατομμύρια λέξεων της ελληνικής γλώσσας ή για την εξάπλωση των Ελλήνων ως τη Νήσο του Πάσχα ή για την κατασκευή ρομπότ από τους αρχαίους ημών, ούτε την πήραν είδηση.
Όπως, άλλωστε, κανείς δε μας έχει πληροφορήσει για τα πειράματα που γίνονται από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Κρήτης, για τις εκπληκτικές προόδους στην Ιατρική από επιστήμονες του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και για πλήθος άλλα επιτεύγματα των Ελλήνων επιστημόνων σε όλους σχεδόν τους τομείς της επιστήμης.

Βλέπετε, αυτά, κατά την ορολογία των υπεύθυνων των Μ.Μ.Ε., «δεν πουλάνε».

 

Στην εικόνα, το γραφένιο από τον ιστότοπο  http://www.chemist.gr/

Οι ατομικές λύσεις δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που δημοσιεύεται

σήμερα 05/10/2010, στο Εμπρός

Όλους μας απασχολεί σήμερα το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρίση που περνάμε. Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται, οι φόροι αυξάνονται, οι τιμές των αγαθών πήραν τον ανήφορο. Καθώς δε τις αποφάσεις για όλα αυτά τα μέτρα τις  παίρνουν κάποια ξένα κέντρα εξουσίας και η κυβέρνηση της χώρας τις εφαρμόζει πειθήνια,  ο κάθε πολίτης αναρωτιέται τι θα πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη αυτή κατάσταση.

Μ΄όλο που την εποχή της Κατοχής και της Πείνας ήμουν 12 χρονών, θυμάμαι καλά πως και τότε οι άνθρωποι είχαν βρεθεί μπροστά σε πολύ δύσκολα προβλήματα. Μέσα σε λίγους μήνες πρώτα τα τρόφιμα και μετά τα απαραίτητα εμπορεύματα (ρούχα, παπούτσια κλπ), χάθηκαν από τα ράφια των καταστημάτων, ο καλπάζων πληθωρισμός μείωνε σταθερά το εισόδημα των μισθωτών αλλά και των μικροεπαγγελματιών. Οι άνθρωποι δεν ξέρανε τι να κάνουν για να τα βγάλουνε πέρα. Όσες λύσεις, σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο δοκίμασαν, δεν οδήγησαν πουθενά.

Τότε άρχισαν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ομαδικά. Αναπτύξανε μεγάλη αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Φτιάξανε συσσίτια στα σχολεία για τα παιδάκια που πέφτανε κάτω στο δρόμο από την πείνα. Κάνανε καταναλωτικούς συνεταιρισμούς που αγόραζαν τα τρόφιμα κατευθείαν από τους παραγωγούς, παρακάμπτοντας τους ενδιάμεσους μεταπράτες, με δυο λόγια άρχισαν να αντιστέκονται..

Θα πούνε μερικοί πως, συγκρίνοντας την Κατοχή με το σήμερα, ξεπερνώ κάθε όριο υπερβολής και θα έχουν δίκιο. Οπωσδήποτε η κατάσταση δεν είναι ίδια. Τότε ήταν πόλεμος και μάλιστα παγκόσμιος, τότε είχαμε τριπλή κατοχή από φασιστικές χώρες που καταλήστεψαν απροσχημάτιστα την πατρίδα μας. Τότε κάθε οργανωμένη προσπάθεια αντίστασης είχε τίμημα τον θάνατο. Φυσικά σήμερα όλα αυτά δεν συμβαίνουν και αν τα μνημόνευσα είναι γιατί ήθελα να δείξω πως σε αφάνταστα πιο δύσκολες  περιστάσεις, οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους με ομαδικά μέσα και όχι με ατομικές λύσεις.

Πιστεύω πως κάτι ανάλογο πρέπει να κάνουν και τώρα οι άνθρωποι. Πώς όμως; Ποιος θα τους καθοδηγήσει;

Εδώ μπαίνει ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα. Πρέπει πάντα κάποιος να καθοδηγεί τον λαό; Ως πότε θα υφίσταται αυτή η ταπεινωτική και αναχρονιστική, κατά την άποψή μου, διάκριση σε ηγέτες, ποιμένες, καθοδηγητές, από τη μια μεριά και σε οπαδούς, ποίμνια και μάζες, από την άλλη;

Ανατρέχοντας και πάλι στον πρώτο χρόνο της Κατοχής, θυμάμαι πως η Αντίσταση άρχισε αυθόρμητα. Πριν ακόμα μαθευτεί πως είχε ιδρυθεί το ΕΑΜ, άρχισαν να σχηματίζονται αντιστασιακές ομάδες, οι οποίες, χωρίς να υπάρχει κεντρική καθοδήγηση κινήθηκαν μέσα στα ίδια πλαίσια και γι αυτό αργότερα συνενώθηκαν τόσο εύκολα στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

Παλαιότερα και η λέξη «αυθόρμητο» προκαλούσε αλλεργία σε πολλούς μαρξιστές ή τουλάχιστον σε εκείνους που πίστευαν πως παίζανε στα δάχτυλά τους τον μαρξισμό. Ήταν απολύτως βέβαιοι πως όλα πρέπει να γίνονται με ενιαία καθοδήγηση και κεντρικό σχεδιασμό. Κι ας μιλούσε ο γερο-Κάρολος πως σκοπός του σοσιαλισμού ήταν το βαθμιαίο μαράζωμα του κράτους και η μετατροπή των εργαζομένων σε ελεύθερους παραγωγούς.

Ευτυχώς από πολλά σημεία της Γης μας έρχονται ελπιδοφόρα μηνύματα. Δεκατέσσερα χρόνια στην Τσιάπας, στο νότιο Μεξικό δρουν οι Ζαπατίστες και όπως διακήρυξε πολλές φορές ο υπο-διοικητής Μάρκος (ο τίτλος υπο-διοικητής σημαίνει πολλά):

«Εμείς έχουμε στρατό και όπλα, όχι για να πάρουμε την εξουσία, αλλά για να αποκρούσομε τον μεξικανικό στρατό όταν έρχεται να εμποδίσει τους χωρικούς να φτιάχνουν όσα φτιάχνουν μόνοι τους και ακαθοδήγητοι»

Και οι χωρικοί της περιοχής, απόγονοι του αρχαίου και πολιτισμένου λαού των Μάγια, έχουν κάνει πολλά μόνοι τους: Νοσοκομεία, σχολεία  (όπου διδάσκεται μαζί με τα ισπανικά και η τοπική γλώσσα), σπίτια και δρόμους.

Δεν είναι μόνο το Μεξικό. Στην Αργεντινή, μετά την οικονομική κρίση που χτύπησε τη χώρα πριν από μερικά χρόνια οι εργαζόμενοι σε πολλά εργοστάσια που έκλεισαν, τα κατέλαβαν και τα λειτουργούν μόνοι τους και μάλιστα παρουσιάζουν κερδοφορία. Είναι τα εργοστάσια Fa-Sin-Pa που σημαίνει Fabricas Sin Patrones (εργοστάσια χωρίς αφεντικά), που έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστά.

Τέλος στην Ισπανία και συγκεκριμένα σε μια μικρή κοινότητα της Ανδαλουσίας τη Μαριναλέδα, δημιουργήθηκε πριν τριάντα χρόνια ένας αυτόνομος συνεταιρισμός, στον οποίο συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι κάτοικοι και λειτουργεί στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και της υποταγής του κέρδους στις ανάγκες του ανθρώπου.

Ιδού λοιπόν στάδιον δόξης λαμπρόν για μια ζωντανή και ξύπνια Αριστερά.

  

(εικόνα από το ημερολόγιο των Ζαπατίστας)

 

 

 

Μηνολόγιον Οκτωβρίου

Σα  1	Πρώτη κυκλοφορία του «Κεφαλαίου» υπό Καρόλου Μαρξ
Κυ 2	Θανή Αριστοτέλους του Σταγειρίτου
Δε  3	Φραγκίσκου της Ασίζης
Τρ  4	Διονυσίου μελωδού, του Θεσσαλονικέως
Τε  5	Εκτόξευσις του Σπούτνικ Ι, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης
Πε 6	Εφεύρεσις τηλεφωνίας υπό Αλεξάνδρου Γκράχαμ Μπελ
Πα7	Έδγαρδου Άλαν Πόε
Σα8	Πιττακού του Μυτιληναίου
Κυ9	+ Ερνέστου Τσε Γκεβάρα τελευτή
Δε10	Γενέσιον Ιωσήφ Βέρντι
Τρ11	Κάθοδος Εμπεδοκλέους του Ακραγαντίνου εις τον κρατήρα της Αίτνης
Τε12	Ανακάλυψις της Αμερικής (αποφράς ημέρα)
Πε13	Πρώτη έκδοσις του «Καλού στρατιώτου Σβέικ» υπό Γιάροσλαβ Χάσεκ
Πα14	+ Λεονάρδου Μπερνστάιν
Σα15	+ Ευγενίου ο΄Νηλ
Κυ16	Γενέσιον Όσκαρ Ουάϊλντ
Δε17	+ Κοίμησις Φρειδερίκου Σοπέν
Τρ18	Επιμενίδου του Κρητός
Τε19	Γενέσιον Αυγούστου Λυμιέρ
Πε20	Γενέσιον Αρθούρου Ρεμπώ
Πα21	Νικολάου Εγγονοπούλου
Σα22	Ξενοφάνους του Κολοφωνίου
Κυ23	+Κοίμησις  Εμμανουήλ Χατζηδάκη του μελωδού
Δε 24	+ Ανδρέου Καρκαβίτσα
Τρ 25	Γενέσιον Παύλου Πικάσσο
Τε 26	Δημητρίου του Μυροβλήτου, Πανός του μεγάλου.
Πε 27	Νικολάου Καζαντζάκη
Πα 28	Επέτειος του ΟΧΙ
Σα 29	Αναχάρσιος του Σκύθου
Κυ 30	Γενέσιον Θεοδώρου Δοστογέφσκι
Δε 31	+ Φρειδερίκου Φελλίνι