Τα Χριστούγεννα των προσφύγων

Τα Χριστούγεννα των προσφύγων, μέσα από σκίτσα. Οι αληθινές εικόνες είναι αβάσταχτες…

Jovcho Savov, η Γκερνίκα των προσφύγων

Banksy – Ο Ιωσήφ και η Μαρία μπροστά στο τείχος που μετατρέπει τα Παλαιστινιακά εδάφη σε φυλακή

Οι τρεις Μάγοι του Soloup

Το θείο βρέφος, του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Σοφία Μαμαλίγκα

Γιάννης Αντωνόπουλος

Γιάννης Καλαϊτζής

 

τα σκίτσα των Ελλήνων σκιτσογράφων τα πήρα από το www.aksioprepeiakantoxh.com

 

Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Μίμη

Σήμερα κλείνουν 4 χρόνια από τότε που χάσαμε τον Μίμη, αλλά δεν περνάει ούτε μια μέρα να μην τον σκεφτόμαστε… Αναλογιζόμουν από χτες, τι ήταν αυτό που κυρίως τον χαρακτήριζε και δεν πρέπει να είναι σύμπτωση πως, στο αφιέρωμα που έκανε σήμερα ο Νίκος, διάλεξε απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του να αναφέρει την αισιοδοξία. Πράγματι, πολύ πριν γίνει μόδα η θετική σκέψη και τα σχετικά, ο Μίμης είχε έμφυτη μάλλον, μια ανεξάντλητη αισιοδοξία (που συχνά διαόλιζε την Κική) και η οποία, ενώ δεν τον εμπόδιζε να βλέπει καθαρά, εντούτοις, βοηθούσε τον ίδιο αλλά και όλους γύρω του να μην πέφτουν σε απελπισία. Θα παραθέσω ένα κομμάτι από τον επίλογο του ανέκδοτου -ακόμα- αυτοβιογραφικού του βιβλίου «Επτά ευτυχισμένα καλοκαίρια», που νομίζω συνοψίζει αυτή τη στάση ζωής που τόσο μας λείπει, μαζί και η φυσική του παρουσία….

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

[…] Μολονότι τυπικά είμαι συνταξιούχος, καθόλου δεν αποτραβήχτηκα από την ενεργό ζωή και δράση. Ούτε και η Κική άλλωστε. Μπορώ να πω μάλιστα πως στην εικοσιπενταετία, που ακολούθησε το τελευταίο ευτυχισμένο καλοκαίρι, έχουμε πολύ περισσότερες δραστηριότητες, μόνο που αυτές δεν έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα, ούτε αποβλέπουν σε οικονομικό όφελος και αυτό μας χαρίζει ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας. Τι μεγαλύτερο κέρδος θα μπορούσαμε να φανταστούμε;

Όπως προαναφέρω, μπορώ να πω πως προσωπικά δεν τα πήγα άσκημα. Ίσως γιατί η αφετηρία της ζωής μου ήταν καλή. Είχα την τύχη να έχω καλούς γονείς, που μου εξασφάλισαν ευτυχισμένη παιδική ζωή, όπως και καλούς δασκάλους και καλούς φίλους, που συντέλεσαν πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Αλλά και μεγαλώνοντας η καλοτυχία μου συνεχίστηκε. Θεωρώ εξαιρετική τύχη μου το ότι πήρα μέρος στην Εθνική Αντίσταση και οργανώθηκα στην ΕΠΟΝ, όχι μόνο γιατί εκεί συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, αλλά κυρίως γιατί ενστερνίστηκα ιδανικά και οράματα, με ανεκτίμητη αξία και διαχρονική ισχύ.

Η καλοτυχία μου πιστεύω πως ολοκληρώθηκε όταν συνάντησα τη γυναίκα μου, με την οποία έχουμε μοιραστεί τα τελευταία πενηνταεννιά χρόνια, μονιασμένα και δημιουργικά Δεν αποχτήσαμε ποτέ μας πολλά λεφτά, αλλά αυτό ποτέ δε μας απασχόλησε. Αποχτήσαμε όμως, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε τρία παιδιά, που τα βοηθήσαμε να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι και για τα οποία καμαρώνουμε. Χτίσαμε δύο σπίτια, φυτέψαμε κάπου τριακόσια δέντρα και γράψαμε, εκείνη μεν τρεις συλλογές ποιημάτων και καμιά εκατοντάδα επιστημονικών εργασιών, εγώ δε ένδεκα βιβλία.

[…]

Γι΄ αυτό και δε χάνω το κουράγιο μου. Έχω βαθιά πεποίθηση πως η ανθρωπότητα θα βρει το δρόμο της. Δεν θα αυτοκτονήσει, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τον πλανήτη, για να αφήσει μια χούφτα παράσιτα να κάνουν λεφτά. Υπάρχουν στην οικουμένη εκατομμύρια λογικοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που πονάνε γι΄ αυτή την κατάσταση και προβληματίζονται για το πώς η ανθρωπότητα θα βγει από το σημερινό τέλμα.

Διαισθάνομαι πως εκκολάπτεται ένα οικουμενικό, πολύμορφο και πολυδύναμο Κίνημα Αντίστασης, που στους στόχους του δεν έχει μόνο την απαλλαγή των ανθρώπων από την εξάρτηση, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αμορφωσιά και την ένδεια, αλλά και την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στόχο που τον θεωρώ ανώτερο από όλους τους άλλους. Ένα κίνημα που καταργεί τη διαίρεση των ανθρώπων σε ηγέτες, καθοδηγητές, ποιμένες και ηγούμενους, από τη μια μεριά, και σε μάζες, οπαδούς και ποίμνια, από την άλλη.

Κι αν, λόγω της ηλικίας μου, δε μπορώ πια να ενταχθώ δραστήρια σ΄ αυτό το κίνημα, θεωρώ χρέος μου, με την πείρα που απόχτησα από τη ζωή και με τις ελάχιστες δυνάμεις μου, να βοηθήσω τουλάχιστον, με όποιον τρόπο μπορώ, όσους συνανθρώπους μου, αναζητούν, με καθαρό μυαλό και συγκροτημένη σκέψη, να βρουν κάποιες λύσεις στα σημερινά περίπλοκα προβλήματα που μας απασχολούν.

Δεν υπάρχουν έτοιμοι οδηγοί του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε. Δεν υπάρχει ίσως ούτε ο δρόμος, αλλά όπως λέει ένας παλιός Ισπανός ποιητής, ο Αντόνιο Ματσάδα

caminero non es camino
camino se hace al andar*

 

* οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος φτιάχνεται περπατώντας