«Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ» (ΙΙ-ΙΙΙ)

Μετά από απαίτηση των πολυπληθών αναγνωστών μας δημοσιεύουμε το β’ και γ’ μέρος του περίφημου άρθρου του Ευάγγελου Λεμπέση:
II
Ἡ κατὰ τῶν βλακῶν καταφορὰ προκαλεῖται ἄλλως τε ὑπὸ τῆς δευτέρας ὁμάδος αὐτῶν, πλέον ἐνοχλητικῆς της πρώτης, ἀλλὰ καὶ ἐνταύθα ἡ καταφορὰ αὕτη, ἐφ᾿ ὅσον ἐμφανίζεται ὡς λογικὴ κρίσις, εἶναι ἀκοινωνιολόγητος, ἤτοι ἀντεπιστημονική. Κατηγοροῦνται δηλαδὴ οἱ βλᾶκες τῆς δευτέρας ταύτης κατηγορίας ὅτι παναξίως κατέχουν σπουδαίας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις. Ἀλλ᾿ ἡ κρίσις αὕτη προδίδει πλήρη μίας ὠρισμένης μορφῆς τοῦ διαφορισμοῦ ἄγνοιαν. Ἡ μορφὴ αὕτη δεδομένη μὲ φυσικὴν ἀναγκαιότητα ὡς ὁ νόμος τοῦ διαφορισμοῦ εἶναι ὁ στοιχειώδης κανών: «δέκα βλᾶκες καθ᾿ ἑνὸς εὐφυοῦς· δέκα ἀνίκανοι καθ᾿ ἑνὸς ἱκανοῦ· δέκα ἀδύνατοι καθ᾿ ἑνὸς ἰσχυροῦ κ.ὁ.κ.». Τὸ φαινόμενον τοῦτο, κλασσικόν, τυπικὸν καὶ αἰώνιον ἀφ᾿ ἧς ὑπάρχει ἀνθρωπίνη κοινωνία, δι᾿ ὅλης της Ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, δύνανται νὰ εἶναι «τυχαῖον»; Ἀλλὰ τυχαῖον εἶναι ὅ,τι ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβη ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Οὐδέποτε ὅμως ὅ,τι πρὸ πολλοῦ ἔχει συλληφθῆ εἰς τὸν θεμελειώδη νόμον τοῦ διαφορισμοῦ. Καὶ τὸ μὲν ψυχολογικὸν ἐλατήριον τοῦ συνασπισμοῦ τῶν ὁπωσδήποτε «κάτω» κατὰ τῶν ὁπωσδήποτε «ἄνω» εἶναι δεδομένη διὰ τοῦ ressentiment.
Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταύθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).
2. Ἡ ἔμφυτος τάσις τοῦ βλακός, ἐξικνουμένη συχνότατα εἰς ἀληθῆ μανίαν ὅπως ἀνήκῃ εἰς ἰσχυρὰς καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρας πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρώτον μὲν ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἢν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), δεύτερον δὲ ἐκ τοῦ ἀτομικοῦ ζῳώδους πανικοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου μονίμως κατατρύχεται, ἐκ τοῦ δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθη εἰς τὸ παντὸς εἴδους προλεταριάτον. Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαί» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν. Εἰς τὸ φαινόμενον τοῦτο ὀφείλει τὸν ἐκφυλισμὸν τοῦ λ.χ. ὁ μασσωνισμός, oι ἁπανταχοῦ Ῥοταριανοὶ ὅμιλοι, ὅλοι oι «πνευματικοί» σύλλογοι, καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ… Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν!. Ἑπόμενον εἶναι κατόπιν τούτων, ὅτι ὅπως ἡ λεγεὼν τῶν βλακῶν ὠθεῖται ἀκατανικήτως πρὸς τὴν ἀγέλην καὶ πρὸς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, οὕτω ὑφίσταται ἀκατανίκητον ἕλξιν ἀπὸ τὰς παντὸς εἴδους ἀγελαίας ἀντιατομικὰς καὶ ὁμαδιστικὰς θεωρίας, ἀπὸ τοῦ πάσης φύσεως παρεμβατισμοῦ ἢ διευθυνομένης οἰκονομίας ἢ 4ης Αὐγούστου μέχρι τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ (Ἄλλοι εἶναι οἱ ἐκμεταλλευταὶ τῶν θεωριῶν αὐτῶν). Τούτων δεδομένων ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀτελεύτητος καὶ αὐστηροτάτη ἐπιλογὴ βλακῶν εἰς τὰ ὁμαδικὰ συστήματα ἡ ὁποία, τὴ βοηθεῖα μίας πολιτικῆς βίας, κατοχυρούται καὶ ὡς πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν καθεστὼς (4η Αὔγουστου), τόσω μᾶλλον, ὅσο ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως, χρήσιμος μόνον εἰς ἐκείνους, οἵτινες διαθέτουν σκέψιν, εἶναι μονίμως καὶ ἐξόχως ἀντιπαθητικὴ εἰς τοὺς βλᾶκας, διότι ἀσκουμένη ὑπὸ τῶν ἄλλων στρέφεται ἐναντίον των, ἴδια ὁσάκις οὗτοι κατέχουν ἐξουσιαστικὰς θέσεις, ἢ ἔχουν συνδέση συμφέροντα μὲ τοὺς κατέχοντας αὐτάς. Ἡ ἔλλειψις ἰδίας γνώμης, ἡ κολακεία καὶ ἡ ρᾳδιουργία (ἴδε κατωτέρω) τοὺς προορίζουν ἄλλως τὲ εἰδικῶς διὰ τὰς καταστάσεις ταύτας. Ἡ ἀκατανίκητος ἐπίσης τάσις τῶν βλακῶν πρὸς τὰς πάσης φύσεως ἀγελαίας ἐμφανίσεις (κοσμικαὶ συγκεντρώσεις καὶ causerie τρεφομένη ἐκ τῶν περιεχομένων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) καὶ διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) εἶναι κατόπιν τῶν ἀνωτέρω αὐτονόητος.
III
3. Ἀλλὰ πόθεν εἶναι δεδομένη ἡ πραγματικὴ δυνατότης τῆς ἀποτελεσματικῆς δράσεως τῆς βλακικῆς ἀγέλης; Ἡ δυνατότης αὕτη εἶναι δεδομένη ἀπολύτως ἀντικειμενικῶς καὶ ἀνεξαρτήτως τοῦ ψυχολογικοῦ ἐλατηρίου (τοῦ ressentiment), τὸ ὁποῖον ἄλλως οὐδεμίαν θὰ εἶχε κοινωνικὴν δρᾶσιν καὶ ἀκολούθως κοινωνιολογικὴν σημασίαν. Εἶναι δεδομένη ἐκ τῆς μοιραίας θέσεως τὴν ὁποίαν κατέχουν εἰς τὴν κλίμακα τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ οἱ βλᾶκες, θέσεως εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναντικατάστατοι, διότι εἶναι θέσις ὑποδεεστέρα, ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητος διὰ τὸν ὅλον κοινωνικὸν μηχανισμόν, ὁ ὁποῖος βασίζεται ἀπολύτως εἰς τὰς κατωτέρας αὐτοῦ βαθμίδας. Εὐκρινέστατα διαφαίνεται ἡ ἐξάρτησις αὕτη τῶν ἀνωτέρω βαθμίδων καὶ προσώπων ἀπὸ τῶν κατωτέρων τοιούτων ὅπου αὕτη λαμβάνει μορφὰς καθαρῶς ἐκβιαστικάς, τὰς ὁποίας γνωρίζουν πάντες οἱ κοινωνικοὶ ἄνθρωποι. Ὡς παράδειγμα δύναται νὰ χρησιμεύση ἡ παρέλκυσις ἢ ὁ ἐνταφιασμὸς μίας ὑποθέσεως εἰς οἱανδήποτε ὑπηρεσίαν ὑπὸ κατωτέρων ὑπαλλήλων, ἡ ἔκδοσις ἐντάλματος συλλήψεως κατὰ καταζητουμένου ἐκληματίου, εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ κατώτερα ἀστυνομικὰ ὄργανα εἶναι ἀλληλέγγυα πρὸς αὐτὸν κλπ
4. Λαμβανομένης ἤδη ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ἐπικαίρου ταύτης θέσεως τῶν κατωτέρων βαθμίδων καὶ προσώπων ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ καθίσταται ἀπολύτως νοητὴ καὶ ἡ ἄνοδος αὐτῶν εἰς ἀνωτέρας βαθμίδας διὰ κοινοῦ μεταξὺ τῶν συνασπισμοῦ ἀναδεικνύοντος ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν δι᾿ ὀργανωμένης ἀντιστάσεως (boycotage) πρὸς τὰ ἄνω καὶ παραλύσεως τῶν τυχὸν ἀντιθέτων ἐνεργειῶν τῶν ὑπερκειμένων παραγόντων πρὸς ἀνάδειξιν ἄλλου πράγματι ἱκανοῦ, προσώπου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ δι᾿ ὀργανωμένης προωθήσεως προσώπου ἐκ τῶν κόλπων αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα. Τὸ φαινόμενον τοῦτο καλεῖται κλίκα. Ὅτι τὴν ἐξέλιξιν ταύτην οὐδεὶς δύναται νὰ σταματήση εἶναι φανερόν, ὅσον εἶναι φανερὰ ἡ νομοτελειακὴ συνάρτησις τῶν ὡς ἄνω δεδομένων. Κατὰ τὴν αὐτὴν συνάρτησιν τὸ φαινόμενον συνεχίζεται: «ἑνὸς βλακὸς προκειμένου μύριοι ἕπονται», ὁ δὲ οὕτω ἀνελθῶν βλὰξ θὰ προωθήση ὁ ἴδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα ἑαυτοῦ, μέχρις ὅτου ἡ μία βίαια ἔξωθεν ἐπέμβασις, ὑπαγορευομένη ὑπὸ τῆς ἀνάγκης ἄλλου τινὸς κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ, ἢ ὁ φυσικὸς ἐκφυλισμὸς ἑνὸς τοιούτου ὀργανισμοῦ ἐκ τῶν ἔσω, ἐπιφέρει θεμελιώδη τινὰ ἀνατροπὴν ἢ καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν τερματισμὸν τοῦ βίου τοῦ ἐκφυλισθέντος ὀργανισμοῦ. Οὕτω λ.χ., εἰς παρομοίαν περίπτωσιν ἡ τὸ 1910 ἀνελθοῦσα κοινωνικὴ ὁμὰς ἀνέτρεψε τὴν ἱεραρχίαν τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν προσώπων καὶ ἐντὸς τοῦ παλαιοκομματισμοῦ, καταστήσασα δυνατὴν τὴν ὑπεφαλάγγισιν τῶν παλαιῶν αὐτοῦ ἀρχηγῶν ὑπὸ νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ.)
5. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνευ συνασπισμοῦ καὶ ὀργανώσεως, ἄνευ«κλίκας», ἀνερχόμενοι βλᾶκες ἢ ἀνίκανοι γενικῶς, ἀτομικῶς καὶ μόνον ἐπικρατοῦντες, εὑρίσκονται ἐν τούτοις δεσμευμένοι ὑπὸ τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ εἰς ἴσον βαθμὸν ὡς καὶ οἱ ὀργανωμένοι τοιοῦτοι. Διότι ἀντικειμενικῶς αἱ θέσεις τὰς ὁποίας λαμβάνουν εἶναι τοιαύται, ὥστε ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ἢ νὰ εἶναι πλεονεκτικὴ ἢ νὰ εἶναι ἀνεκτή, οὐδέποτε ὅμως θέσεις ἀπαιτούσαι πραγματικὰ προσόντα, ἐκ τῶν ὁποίων, καὶ ἂν ἀκόμη φθάνουν εἰς αὐτάς, ἀνατρέπονται καὶ κρημνίζονται εἰς τὴν πρώτην ἀντίξοον περίστασιν καὶ ὑπὸ μεγάλου τινὸς ἢ μικροῦ πνέοντος ἀνέμου. Οὕτω λ.χ. πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέλαβον διαδοχικῶς πλεῖστα ἀξιώματα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτείας, ἀπὸ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, μέχρι τοῦ «Προέδρου τοῦ Συλλόγου Προστασίας Ἐγγύων Μυιῶν», τοῦ «Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Γενικῆς Συνομοσπονδίας Πωλητῶν Ποντικοπαγίδων» κ.ο.κ., ἀξιώματα βεβαίως, τὰ ὁποῖα οὐδέποτε θὰ ἐπιδιώξη σοβαρῶς ἀπασχολούμενος ἄνθρωπος. Εἰς τὰ ἀξιώματα ταῦτα προστίθενται φυσικὰ καὶ διακρίσεις οἶον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ
Ο causeur συνάδελφος τοῦ ἀνωτέρω ἀποτελεῖ ἀληθῆ κοινωνικὴν μάστιγα, διότι ὡς causerie ἐκλαμβάνει τὸ νὰ λέγῃ εἰς τοὺς χειμαζομένους συνανθρώπους τί ἀνέγνωσεν εἰς τὰς ἐφημερίδας, τί ἤκουσεν εἰς τὸ ραδιόφωνον καὶ τί τοῦ εἶπον διάφοροι καθ᾿ ὁδόν, ἐξικνούμενος ἔστιν ὅτε εἰς τὰ σχόλιά του, ὅταν ἀποφασίση νὰ σχολιάση εἰς δυσθεώρητα ὕψη ὀξυδερκείας καὶ πνευματικῆς χάριτος: ὅτι λ.χ. κατὰ τὴν νύκτα ἀναμφιβόλως ἐπικρατεῖ σκότος, τὴν δὲ βροχὴν ἀκολουθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ ὑγρασία… Εἰς ταῦτα προστίθεται ἐνίοτε καὶ ἡ «προστατευτική» στάσις αὐτοῦ ἔναντι τῶν πνευματικῶς ἀνωτέρων του, σκοποῦσα τὴν ὑποτίμησιν αὐτῶν εἰς τὰ ὄμματα τοῦ κόσμου κλπ.

Οι εκλογές, με την ματιά του Γρηγόρη Γεωργίου

Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ»

Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ»
(προδημοσίευση)
Εντρυφώντας στο Διαδίκτυο, ανακαλύψαμε στο πολύ ενδιαφέρον ηλεκτρονικό περιοδικό «Ανιστόρητο» το περίφημο άρθρο του Ευάγγελου Λεμπέση «Ἡ Τεραστία Κοινωνική Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ», το οποίο αναδημοσιεύουμε, διατηρώντας αυτούσια τη καθαρεύουσα γλώσσα του και το πολυτονικό σύστημα, Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στην «Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών» τον Νοέμβριο του 1941 και προκάλεσε ζωηρή συζήτηση, με οξύτατες αντιπαραθέσεις, στις εφημερίδες της εποχής, για την τόλμη και την πρωτοτυπία του.
Εκείνο που κάνει επίσης εντύπωση είναι η φανερή αποστροφή του συγγραφέα προς το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και η έκδηλη δημοκρατικότητα των ιδεών του, πράγματα περίεργα, αν σκεφτούμε πως το άρθρο δημοσιεύθηκε τον 7ο μήνα της ιταλογερμανικής κατοχής, όταν τη χώρα κυβερνούσε, ελέω των κατακτητών, η προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Η μόνη εύλογη εξήγηση είναι πως το καθεστώς των συνεργατών των κατακτητών θέλοντας, αφενός μεν να βρει κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, αφετέρου δε να κολακέψει τα αντιδικτατορικά αισθήματα του λαού, είχε στραφεί κατά του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου!
Αυτό το πιστοποιούν πολλά ιστορικά στοιχεία: Εν πρώτοις το καθεστώς των δωσιλόγων, μολονότι σαρξ εκ της σαρκός των τεταρτοαυγουστιανών, δε χρησιμοποίησε κανέναν επιφανή παράγοντα της δικτατορίας για να στελεχώσει τον διοικητικό μηχανισμό της υπόδουλης «Ελληνικής Πολιτείας». Δεύτερον ανέθεσε σε επιφανές στέλεχος του Στρατεύματος, στον στρατηγό Καθενιώτη, να συντάξει έκθεση, η οποία, απέδειξε με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πόσο ανέτοιμο ήταν το καθεστώς της 4ης Αυγούστου για τον πόλεμο. Τρίτον, ξεκίνησε δικαστική έρευνα για τα πλέον προκλητικά οικονομικά σκάνδαλα της δικτατορίας, όπως ο διαβόητος «Έρανος υπέρ της Βασιλικής Αεροπορίας», η οποία όμως έρευνα γρήγορα σταμάτησε, γιατί στα σκάνδαλα ενέχονταν και παράγοντες της κατοχικής κυβέρνησης.
Για την ιστορία, και για λόγους αμεροληψίας, αναφέρουμε πως το άρθρο του Λεμπέση αναδημοσιεύθηκε μετά τη Μεταπολίτευση σε συνέχειες, από τη σατιρική εφημερία «Ποντίκι» και μάλιστα στην πρώτη συνέχεια, κάτω από τον τίτλο «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών κλπ» είχε τη φωτογραφία του Στυλιανού Πατακού, να παρακολουθεί κάποιο ποδοσφαιρικό ματς κουκουλωμένος, λόγω της ραγδαίας βροχής, με μια σακούλα νάιλον! Τα σχόλια περιττεύουν.

Εὐάγγελος Λεμπέσης
Ἡ Τεραστία Κοινωνική Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ
Πρόλογος
Ἁπλὴ ὑποσημείωσις ἐξ ὀλίγων γραμμῶν εἰς ἄλλην μελέτην μου ἡ παροῦσα μικρὰ ἐργασία ἐξελιχθῆ εἰς τὸ ἀνὰ χείρας δοκίμιον χάρις εἰς τὴν παρώθησιν τοῦ διαπρεπεστάτου νομικοῦ καὶ ἀγαπητοῦ φίλου Διευθυντοῦ τῆς «Ἐφημερίδος τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», κ. Ν. Π. Θηβαίου. Εἰς αὐτὸν ἑπομένως τὸν ἀνεξάντλητον εἰς ἐμπνεύσεις καὶ εἰς παντοειδῆ πρωτοτυπίαν ἐπιστήμονα καὶ συγγραφέα ὀφείλεται τόσον ἡ συγγραφή, καθὼς καὶ ἡ δημοσίευσις εἰς τὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», ὡς καὶ ἡ ἐνταῦθα ἀναδημοσίευσις τῆς παρούσης μικρᾶς πραγματείας. Ὀφείλομεν χάριτας εἰς αὐτόν, ἀπὸ κοινοῦ συγγραφεὺς καὶ ἀνανῶσται, διὰ τὴν σύντομον αὐτὴν ἐντρύφησιν εἰς τὸν χλοερὸν τοῦτον κόσμον μιᾶς κατηγορίας συνανθρώπων, τῶν ὁποίων ἡ κοινωνικὴ σημασία ἔχει δεινῶς ὑποτιμηθῆ καὶ τῶν ὁποίων τὰ δικαιώματα εἶναι ἐξησφαλισμένα οὐ μόνον -φεῦ!- ἐν τῷ βασιλείῳ τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ἔτι πλέον ἐπὶ τοῦ χλοεροῦ τούτου πλανήτου!
Ι
Ἐπὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ παρόντος δοκιμίου οὐδεμίαν προεργασίαν γνωρίζω καὶ συνεπῶς δέον νὰ κριθῶ ἐπιεικῶς, ὡς πάντη στερούμενος «βοηθημάτων». Τολμῶ ἐν τούτοις νὰ φρονῶ, ὅτι τούτων οὐδόλως παρίσταται ἀνάγκη, διότι ἀληθῶς ἐξαιρετικῶς μέγας εἶναι ὁ πλοῦτος τοῦ ἀμέσου κοινωνικοῦ ἐμπειρικοῦ ὑλικοῦ καὶ ἐλαχίστη ἡ ἐκ τῆς ἐλλείψεως γραπτῶν βοηθημάτων στενοχωρία τοῦ γράψαντος.
Ὡς πρὸς τὴν μέθοδον τέλος δέον νὰ ὑπογραμμίσω, ὅτι κατεβλήθη ἐνδελεχὴς προσπάθεια, ὅπως αὕτη εἶναι αὐστηρῶς ἐπιστημονική. Διότι πράγματι – ὡς ἐλπίζω ν᾿ ἀποδειχθῇ – πλὴν τῶν ἄλλων δεδικαιολογημένων ἀξιώσεων, τὰς ὁποίας δύναται νὰ ἔχη παρὰ τῶν λοιπῶν ἀτυχῶν συνανθρώπων, ἡ εὐτυχὴς καὶ παντοδύναμος κοινωνικὴ κατηγορία, ἥτις ἐξετάζεται ἐνταῦθα, εἶναι καὶ ἡ ἀξίωσις ν᾿ ἀποτελέσῃ σοβαρώτατον θέμα σοβαροῦ ἐπιστημονικοῦ χειρισμοῦ.
Θὰ ἔπρεπεν ἴσως, ἐκ λόγων εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς ἀποτελοῦντας τὸ θέμα τῆς παρούσης μελέτης δυνάστας τῆς ἀνθρωπότητος ν᾿ ἀφιερωθῇ αὕτη εἰς αὐτούς. Ἐκ λόγων δικαιοσύνης ὅμως ἀφιεροῦται – καὶ οὐκ ἐπ᾿ ἐλάχιστον, πρὸς διδαχήν των – εἰς τοὺς δυναστευομένους: δηλονότι εἰς τοὺς εὐφυεῖς!
Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν. Τὸ πρόβλημα τῶν βλακῶν δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἁπλοῦν ὅταν ληφθῆ πρώτον ὕπ᾿ ὄψιν ἡ στερεὰ καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία θέσις, ἢν οὗτοι ἐπαξίως κατέχουν ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ. Οἱ βλᾶκες διαιροῦνται οὕτως εἰς δυὸ ὅλως ἀντιθέτους μεταξὺ τῶν «ὁμάδας», διεπομένας ὅμως ἀμφοτέρας ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ νόμου, τοῦ διαφορισμοῦ Ἡ πρώτη ἐκ τούτων ὁμὰς καταλαμβάνει ὡς γνωστὸν τὰς ὑποδεεστέρας ἐν τὴ κοινωνία θέσεις, ἤτοι εὑρίσκεται εἰς τὰς κατωτάτας βαθμίδας τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ. Πόσον εὐεργετικὴ διὰ τὴν κοινωνίαν εἶναι ἡ ὁμὰς αὕτη εἶναι περιττὸν νὰ τονισθῆ, διότι ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἐκμετάλλευσις καὶ ἄνευ ἐκμεταλλεύσεως δὲν θὰ ὑπῆρχε πολιτισμός. Εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ: Ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορισμός, διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ρητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας, περικοπτωμένων δὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν δυὸ τούτων σκελῶν του, αἴρεται ὁλόκληρος. Ἄνευ δέ, κατ᾿ ἀκολουθίαν, τοῦ διαφορισμοῦ, καθισταμένου δυνατοῦ μόνον διὰ τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς τῶν βλακῶν, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπὸν ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν, ἤτις ἄλλως τὲ ὑπὸ πάντων ἀναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εἰς τὸν κοινωνιολόγον εἶναι ἐπιστημονικῶς γνωστή.

(η συνέχεια στο «Φιστίκι» τεύχος 3ο)

Εξαμηνιαίο Φιστίκι Νο 3

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 3ο ΤΕΥΧΟΣ
Αγαπητοί αναγνώστες, όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας το έντυπο “Φιστίκι”, σ΄ αυτό το τεύχος έχουν προστεθεί και άλλοι καινούργιοι και εκλεκτοί συνεργάτες, που θίγουν ποικίλα και ενδιαφέροντα ζητήματα. Ελπίζουμε να σας αρέσουν. Άλλη καινοτομία αυτού του τεύχους είναι πως εγκαινιάζουμε σ΄ αυτό ειδικές σελίδες αφιερωμάτων σε κάποιο πρόσωπο ή θέμα. Στο τεύχος αυτό έχουμε αφιερώματα για τον Γιάννη Ρίτσο, καθώς φέτος κλείσανε εκατό χρόνια από τη γέννησή του και για τον Καρολο Δαρβίνο, επειδή φέτος επίσης κλείνουν διακόσια χρόνια από τη γέννηση του.
Τρίτη καινοτομία τέλος, αφανής στο έντυπο «Φιστίκι» προσιτή δε σε όσους εντρυφούν στο Διαδίκτυο, είναι η προσπάθεια που κάνουμε για να μετατρέψουμε το ηλεκτρονικό «Φιστίκι» σε ιστολόγιο, που σημαίνει πως όχι μόνο θα μπορείτε να το «κατεβάζετε» και να το διαβάζετε ή να εκτυπώνετε όσα σημεία του σας ενδιαφέρουν, αλλά θα μπορείτε να λέτε τη γνώμη σας και να κάνετε όποιες παρεμβάσεις θέλετε, που θα καταχωρούνται σ΄ αυτό.
Όπως είχαμε γράψει και στο προηγούμενο τεύχος, το εξαμηνιαίο «Φιστίκι» δεν δικαιούται τη σοβαρή έκπτωση των ταχυδρομικών τελών, που είχε το διμηνιαίο. Έτσι η ταχυδρόμηση του στοιχίζει 1,6€ (έναντι των 0,17€ που ήταν). Γι΄ αυτό, εφεξής θα το παίρνουν με το ταχυδρομείο μόνον όσοι έχουν πληρώσει τη συνδρομή τους (που περιλαμβάνει τα αυξημένα ταχυδρομικά). Οι υπόλοιποι μπορούν να το αγοράζουν στην μεν Αίγινα από τα βιβλιοπωλεία «Λυχνάρι», «Πάπυρος» και «Φλώρα», το Κέντρο Τύπου και το περίπτερο μπροστά στην ΑΤΕ, στην Προκυμαία, στην δε Αθήνα, από τα βιβλιοπωλεία «Ορίζοντες» (στοά Όπερας), «Πιτσιλός» (στοά Ορφανίδη) και «Πρωτοπορία» (Εμ. Μπενάκη και Γραβιάς).

Η επανέκδοση του «Κήρυκος της Αιγίνης»

Χωρίς αμφιβολία η πρωτοβουλία του ακάματου Νεκτάριου Κουκούλη να επανεκδοθεί το ιστορικό αυτό περιοδικό, πλουτίζει από πολιτιστικής πλευράς την Αίγινα.
Όπως γράφει σε σχετικό σημείωμά του ο εμπνευστής της επανέκδοσης:
Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν καθοριστικά για την παλινόρθωση της Αίγινας. Τα γεγονότα, οι πολιτικοί συσχετισμοί, οι κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, οι διοικητικές αποφάσεις, η τοπική ζωή και αυτοδιοίκηση, γενικά, των τελευταίων ετών της δεκαετίας του ’40, επηρεάζουν έμμεσα και τη σημερινή Αίγινα, μιας και πρωταγωνιστές σε αυτά ήταν οι πατεράδες και παππούδες μας.
Όσο μεγάλη σημασία έχει η μελέτη αυτής της περιόδου, ιστορικά και συναισθηματικά όμως, τόσο λιγοστές είναι οι πηγές πληροφόρησης. Μια από τις πιο έγκυρες και αξιόλογες ήταν το ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΙΓΙΝΗΤΩΝ – ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, που εκδιδόταν τις χρονιές 1947 -50, με δημιουργό τον Κυψελιώτη δικηγόρο Πειραιώς κ. Ι. Β. Λυκούρη σε συνεργασία με τον αδελφό του, Γεώργιο. Επειδή είναι γνωστή η ενασχόλησή μου και με την έρευνα άγνωστων πτυχών της τοπικής ιστορίας, μετά από άδεια της οικογένειας Λυκούρη, επιμελήθηκα την κοπιαστική εργασία της αναδημοσίευσης των πρωτότυπων τευχών του περιοδικού, εμπλουτισμένης με εισαγωγικά σχόλια και ευρετήρια καθώς και με φωτογραφικά ντοκουμέντα της εποχής, από το φωτογραφικό μου αρχείο, σε τρεις τόμους.
Πριν τις γιορτές, θα βρίσκονται τα βιβλιοπωλεία τα πρώτα 100 συλλεκτικά αντίτυπα του 1ου τόμου (έτος 1947). Η έκδοση αυτή θα ζωντανέψει μνήμες και αναμνήσεις από εποχές σκληρές μα και γλυκές συνάμα, θα κάνει την μεταπολεμική Αίγινα γνωστή στο σύγχρονο Αιγινήτη, αλλά και θα βοηθήσει πολλούς ερευνητές στις μελέτες τους. Δεν είναι κερδοσκοπική αλλά έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Σας επισυνάπτω και μια σχετική εικόνα.

Εδώ, η ιστοσελίδα του Νεκτάριου Κουκούλη.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ!

Η διαμάχη, η σχετική με την καταγωγή του ελληνικού αλφαβήτου, είναι τμήμα μόνο ενός γενικότερου προβλήματος, που το εντάσσω στον τομέα της εθνικής ψυχοπαθολογίας μας, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες είμαστε ανώτεροι και πρώτοι σε όλα. Όπως είχε δηλώσει μάλιστα μια ολυμπιονίκις «είναι γραμμένο στο DNA μας να νικάμε», αγνοώντας φυσικά, η μακαρίως αφελής, πως το DNA όλων των ανθρωπίνων φυλών είναι σε ποσοστό 99,9999% πανομοιότυπο και σε ποσοστό 97% όμοιο με το DNA των πιθήκων.

Αυτή η σχολή πάντως ισχυρίζεται πως η ελληνική γη αναδύθηκε πρώτη από τη θάλασσα, πως η ελληνική γλώσσα έχει 50 ή 70 εκατομμύρια λέξεις (το γράφει και το βιβλίο Γκίνες) και είναι η μοναδική γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών (το είπε και ο Μπιλ Γκέιτς), πως ο Οδυσσέας είχε πάει στην Αμερική (το αποδεικνύει η Ενριέτα Μερτς), πως οι Έλληνες αποίκησαν το Μεξικό, τις Άνδεις και τα νησιά του Ειρηνικού πολύ πριν από τους άλλους Ευρωπαίους (το γράφει ο Νόρενσεν).

Πρόκειται φυσικά για αντιεπιστημονικές ανακρίβειες, για να μην τις χαρακτηρίσω ανοησίες, που δεν τεκμηριώνονται με κανένα αδιάβλητο στοιχείο. Καμιά γεωλογική απόδειξη δεν υπάρχει για την ανάδυση της ελληνικής γης πριν από όλες τις στεριές του πλανήτη. Η αρχαιότερη ελληνική γη, η Πελαγονική οροσειρά, αναδύθηκε στον κρητιδικό αιώνα, πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, ενώ ο πλανήτης μας έχει ηλικία 4 δισεκατομμυρίων ετών και οι πρώτες οροσειρές εμφανίστηκαν πριν 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Σε καμιά έκδοση του βιβλίου Γκίνες δεν αναφέρεται πως η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη σε λέξεις. Πουθενά δεν υπάρχει σχετική δημοσίευση του Μπιλ Γκέιτς για την καταλληλότητα της ελληνικής στην Πληροφορική. Η θεωρία της Μερτς αγνοεί το δρομολόγιο του Οδυσσέα, όπως το γράφει η Οδύσσεια. Προφανώς ο Όμηρος της το διαβίβασε από το Υπερπέραν. Κανένα αρχαιολογικό εύρημα και κανένας αρχαίος ή νεώτερος συγγραφέας δε στηρίζουν τη θεωρία του Νόρενσεν.

Ο Ηρόδοτος είναι φοινικιστής και κακοήθης. Το λέει άλλωστε ο υμνητής και συνεργάτης των Ρωμαίων, Πλούταρχος. Ο Ισοκράτης δεν τα είπε έτσι, όπως μας μετέφεραν τα κείμενά του οι αρχαίοι συγγραφείς. Άλλα ήθελε να πεί, αλλά το κράτησε μυστικό για να το εμπιστευθεί κρυφά στους ελλαδέμπορους.

Όπου τα ντοκουμέντα δεν ταιριάζουν με τις απόψεις μας ή τα αγνοούμε ή τα παραποιούμε, λες και δε μπορούμε σήμερα, με τα μέσα που μας δίνει η τεχνολογία, να βρούμε και να διασταυρώσουμε οποιαδήποτε πληροφορία.

Ζητήστε μου να σας βρω σε ποιο απόσπασμα του Δημοκρίτου αναφέρεται η λέξη «ευεστώ» ή σε ποιο βιβλίο της ιστορίας του ο Θουκυδίδης γράφει για τους Πελασγούς. Θα καθίσω στον υπολογιστή μου, θα ανοίξω το τεράστιο αρχείο «Θησαυρός της ελληνικής γλώσσας», που περιέχει τα κείμενα όλων των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων από τον Όμηρο ως τον Μιχαήλ Ψελλό και με τρία πατήματα κουμπιών θα έχω κατεβατά από σχετικές παραπομπές.

Ζητήστε μου να σας βρω τα βιβλία του Ηλία Τσατσόμοιρου ή τα δημοσιεύματα του Κρασανάκη ή του Λάμπρου. Θα ανοίξω το ψαχτήρι Γκουγκλ, που έχει αποδελτιώσει 30 εκατομμύρια σελίδες και με δυο πληκτρολογήσεις θα έχω ολόκληρο κατάλογο…

Εξαμηνιαίο Φιστίκι, τεύχος 2ο

το εξώφυλλο του 2ου τεύχους του νέου, εξαμηνιαίου πια, Φιστικιού

Καλή αρχή μας!

Δοκιμαστική λειτουργία για «το Φιστίκι».
Μια προσπάθεια για πιο άμεση επικοινωνία με τους …πολυπληθείς αναγνώστες μας, πέρα από την ιστοσελίδα του Φιστικιού.
Βλέποντας και κάνοντας, ακόμα μαθαίνουμε…
(έχουμε καιρό μπροστά μας, άλλωστε!)
🙂