Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 23/11/201, στο «Εμπρός»

Κλείνοντας το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καθώς έρχονται άλλα πολύ πιο σοβαρά και επώδυνα για να σχολιαστούν, θα ήθελα να γράψω την άποψή μου για την εκλογή των δημάρχων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Δε θα αναφερθώ στην προσωπικότητα ή στο πρόγραμμα των εκλεγέντων, αλλά στο πολύ καθοριστικό, κατά την άποψή μου, γεγονός πως και οι δύο προεκλογικώς δεν είχαν το χρίσμα κανενός κόμματος. Γράφω προεκλογικώς, γιατί οι ισχυρισμοί του κυβερνώντος κόμματος, μετά τη νίκη τους, πως ήταν δικοί του άνθρωποι και, συνεπώς, δικαιούται να πανηγυρίζει πως κέρδισε τους δυο μεγαλύτερους Δήμους της χώρας, είναι επιεικώς παπατζήδικοι (Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν), γιατί προ των εκλογών, ούτε οι μεν ζήτησαν ούτε οι δε έδωσαν κάποιο χρίσμα.

Με την εκλογή τους, λοιπόν, επιβεβαιώνεται πως κάτι καινούργιο εμφανίζεται στο πολιτικό σκηνικό. Κάτι, που ούτε τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας», ούτε βεβαίως το ΛΑΟΣ και ούτε, δυστυχώς, η Αριστερά δείχνουν πως έχουν αντιληφθεί: ότι δηλαδή πέρασε ο καιρός που τα κόμματα θεωρούσαν πως είχαν τον λαό στο τσεπάκι τους.

Η τεράστια αποχή και ο πολύ μεγάλος αριθμός των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, δεν σημαίνουν αδιαφορία για τα κοινά, αλλά απαξίωση του πολιτικού συστήματος συλλήβδην. Η απαξίωση αυτή βεβαίως θα μπορούσε να ερμηνευθεί με δύο τρόπους: Είτε να θεωρηθεί ότι ο λαός βαρέθηκε, όχι μόνο τους σημερινούς πολιτικούς, αλλά και την πολιτική γενικότερα και στρέφεται στην ιδιώτευση, με όσα συνεπάγεται αυτή η στροφή, είτε, αντίθετα, να θεωρηθεί ως προανάκρουσμα μιας νέας εποχής, στην οποία οι άνθρωποι δε θα χωρίζονται, πλέον, σε ηγέτες, καθοδηγητές και ποιμένες από τη μια μεριά και, σε οπαδούς, μάζες και ποίμνια από την άλλη.

Πιστεύω πως συμβαίνει το δεύτερο. Οι πολίτες και ιδίως οι νέοι άνθρωποι, αρχίζουν σιγά-σιγά να απορρίπτουν τη στάση, που είχε καθιερωθεί σχεδόν από τότε που παγιώθηκε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και σύμφωνα με την οποία είναι πολίτες μοναχά τις μέρες των εκάστοτε εκλογών, ενώ όλο το υπόλοιπο διάστημα είναι οπαδοί, χειραγωγούμενοι και καθοδηγούμενοι από αυτούς που ασκούν την πολιτική ως επάγγελμα!

Μπορεί να θεωρηθεί πολύ τολμηρό και αισιόδοξο αυτό που θα πω, αλλά ενδέχεται να μπαίνουμε στην εποχή μιας πρωτόγνωρης και βελτιωμένης μορφής της άμεσης δημοκρατίας. Για να καμαρώσουμε λίγο για τους Αρχαίους ημών, ας θυμηθούμε πως άμεση δημοκρατία λειτουργούσε στην αρχαία Αθήνα και, μάλιστα, κατά τη μεγάλη της ακμή, κατά τον λεγόμενο «χρυσόν αιώνα». Θα μου πείτε ότι, τότε, οι πολίτες δεν ξεπερνούσαν τις δέκα χιλιάδες και μπορούσαν εύκολα, με τα πόδια, να πάνε στη συνέλευση, δηλαδή στην Εκκλησία του Δήμου. Σήμερα, όμως, που τα εκλογικά σώματα αριθμούν εκατομμύρια μέλη, σκορπισμένα σε όλη την έκταση της Χώρας, είναι εφικτή η λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας; Εδώ υπεισέρχεται ο παράγων τεχνολογική εξέλιξη. Ο συνδυασμός της τηλεπικοινωνιακής ευχέρειας με την πληροφορική μπορεί να δώσει τη λύση. Τεχνικώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι κατά βάσιν θέμα οργάνωσης και θεσμοθετημένης κατοχύρωσης, η οποία θα πρέπει να γίνει με κοινή συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων και αφού προηγηθεί αδιάβλητη νομική επεξεργασία.

Όνειρα θα μου πείτε. Γίνονται τέτοια πράγματα; Η απάντηση είναι πως από τεχνικής πλευράς γίνονται και παραγίνονται. Άλλωστε, πριν από λίγα μόλις χρόνια κάτι τέτοιο έγινε στην Αθήνα και μάλιστα δύο φορές, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2007, όταν, με αφορμή τις φωτιές που κάψανε την Πάρνηθα και τη Δυτική Πελοπόννησο, μαζεύτηκαν, σε λίγες ώρες, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, τελείως αυθόρμητα, χωρίς καμμιά κομματική υποκίνηση και καθοδήγηση, μόνο με τη χρησιμοποίηση των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου. Συγκροτήθηκαν διαδηλώσεις που οι κομματικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν. Στα χρόνια που πέρασαν είχαμε πολλά σημάδια πως η αυθόρμητη δράση των πολιτών δεν είναι, πλέον, μεμονωμένα συμβάντα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας, όπως οι φοιτητικές κινητοποιήσεις στις αρχές του 2008 ή η καθαίρεση από τους πολίτες της παράνομης περίφραξης της παραλίας στο Καλαμάκι, ή τέλος οι «εξεγέρσεις» των νέων παιδιών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είναι και οι εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, πρωτοβουλίες, συλλόγων και οργανώσεων πολιτών, που δίνουν βοήθεια σε φτωχούς και ανήμπορους, που νοιάζονται και περιθάλπουν τα παιδάκια των δρόμων, που προστατεύουν το περιβάλλον.

Έχουμε άλλωστε ένα ανάλογο παράδειγμα, πολύ πιο σημαντικό και διεθνούς εμβέλειας: Τη δράση των Ζαπατιστών. Εδώ και δεκαεφτά χρόνια, στην επαρχία Τσιάπας του Μεξικού και στις γειτονικές μ’ αυτήν περιοχές, δηλαδή στην κοιτίδα του αρχαίου και βαθιά πολιτισμένου λαού των Μάγια, κυριαρχεί ο Ζαπατιστικός Απελευθερωτικός Στρατός, ο οποίος όμως δεν έχει εγκαθιδρύσει κανενός είδους δικιά του εξουσία, αλλά αφήνει τους ντόπιους χωριάτες να αυτενεργούν, χωρίς καμιά καθοδήγηση.

Η εικόνα είναι από το ημερολόγιο των Ζαπατίστας
(μπορείτε να το βρείτε στον «Σπόρο»)

–

–

–

«Θάνατος στους Γερμανούς εισβολείς!»

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που δημοσιεύεται στα «Αιγινήτικα Νέα»

Γιατί τώρα θυμήθηκα αυτό το παλιό σύνθημα, με το οποίο άρχιζαν και τέλειωναν οι εκπομπές του ραδιοσταθμού της Μόσχας, που ακούγαμε κρυφά, στην Κατοχή, από παράνομα ραδιόφωνα;

Διότι, όπως φαίνεται, η φράου Μέρκελ και οι γερμανοί ηγέτες που συντάσσονται μαζί της, το έχουν βάλει αμέτι μουχαμέτι να ξανακάνουν…τη Γερμανία μισητή στην υπόλοιπη Ευρώπη. Άρχισαν με τους οικονομικούς μετανάστες, κατηγορώντας τους πως δεν ενσωματώθηκαν στη γερμανική κουλτούρα. Αποκήρυξαν κατόπιν την πολύ-πολιτισμικότητα, που ήταν η κατευθυντήρια γραμμή της γερμανικής πολιτικής από τον καιρό του Αντενάουερ και του Βίλυ Μπραντ. Και τέλος, πάνε να φτιάξουν δύο Ευρώπες στη συσκευασία της μιας: Μια Ευρώπη των ισχυρών που θα διοικεί και μια Ευρώπη των φτωχών χωρών, που θα υπακούει.

Συμπεριφέρονται σα να ξέχασαν πως κατά στον 20^ον αιώνα η Γερμανία εξαπέλυσε δυο παγκόσμιους πολέμους, για να τους χάσει και τους δύο, προκαλώντας όμως καταστροφές ασύλληπτου μεγέθους και τον χαμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Παλαιός ευρωπαίος πολιτικός, που δε θυμάμαι πια το όνομά του, έλεγε για τους Γερμανούς,  πως είναι άριστοι στρατιώτες αλλά κάκιστοι διπλωμάτες. Δε φαίνεται να αλλάξανε πολύ από τότε. Βέβαια τώρα δεν τους παίρνει να κατακτήσουν στρατιωτικά την Ευρώπη, προσπαθούν όμως να την υποδουλώσουν οικονομικά.

Φυσικά, στην πραγματικότητα πίσω από τη Μέρκελ και τη γερμανική κυβέρνηση κρύβονται οι γερμανοί τραπεζίτες, οι πραγματικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Βλέπετε στη φάση αυτή του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού και της ασύδοτης αγοράς, οι τράπεζες, από οργανισμοί διευκόλυνσης των συναλλαγών μεταλλάχθηκαν σε κυρίαρχους και ρυθμιστές της οικονομίας. Φαινόμενο νοσηρό και επικίνδυνο.

Παλαιότερα ο πλούτος έβγαινε από την Εργασία και το Κεφάλαιο. Στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στα μεγάλα αγροκτήματα, στα εμπορικά καταστήματα, οι μισθωτοί βάζανε τη δουλειά τους και οι κεφαλαιούχοι τα λεφτά τους (ιδιοποιούμενοι φυσικά τη δημιουργούμενη υπεραξία) και το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή χρήσιμων προϊόντων (μηχανών, ρούχων, επίπλων, τροφίμων κλπ…κλπ).

Σήμερα, όμως, ο μεγάλος πλούτος παράγεται στις τράπεζες με τη μεταφορά κεφαλαίων από χώρα σε χώρα, με χρηματιστηριακά κόλπα, με κομπίνες και σκάνδαλα και το αποτέλεσμα είναι η παραγωγή τοξικών προϊόντων.

Όμως ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα, που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανάγκες των ανθρώπων, που διχάζει την κοινωνία και καταστρέφει το περιβάλλον, όση προσαρμοστικότητα και να δείχνει, δεν είναι βιώσιμο. Πολύ πιο σύντομα από όσο φανταζόμαστε θα μπει επί τάπητος το ζήτημα της αντικατάστασής του με κάποιο άλλο, όπως έγινε δυο φορές ως τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όπως κάποτε αποδείχτηκε πως η δουλική εργασία έγινε ασύμφορη  και πως πηγή πλούτου δεν ήταν πλέον η κατοχή δούλων, αλλά η κατοχή γης, όπως αργότερα διαπιστώθηκε πως η κατοχή γης έπαψε να είναι πηγή πλούτου, αλλά η κατοχή κεφαλαίων και μηχανών, έτσι και στο ορατό μέλλον, θα γίνει κοινή συνείδηση πως πηγή πλούτου είναι η γνώση και η πληροφορία και πως οι κεφαλαιούχοι είναι περιττοί.

Στο ξεκίνημα της Γαλλικής Επανάστασης, που έκλεισε οριστικά τη φεουδαρχία στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», για να μεταχειριστώ μια φράση-κλισέ, οι πιο ριζοσπάστες δημοκρατικοί αστοί (το σημειώνω: αστοί όχι εργάτες) ονειρεύονταν «να πνίξουνε τον τελευταίο δούκα με τα έντερα του τελευταίου καρδινάλιου» (ή σε πιο γενικευμένη εκδοχή «τον τελευταίο βασιλιά με τα έντερα του τελευταίου πάπα).

Εμένα δε μ΄ αρέσουν τέτοιες άγριες λύσεις. Ονειρεύομαι όμως τη μέρα που θα χώσουν στη φυλακή τον τελευταίο τραπεζίτη, ας πούμε κάποιον μεγαλομέτοχο της Lehman Brothers,  με βάση τις επιβαρυντικές καταθέσεις του τελευταίου κεφαλαιούχου ή κάποιου μεγαλομέτοχου της Siemens…

Και να το δείτε πως κάτι τέτοιο δε θα αργήσει να γίνει…

ΥΓ. Κανονικά το σημείωμά μου αυτό θα έπρεπε να αναφέρεται στα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Αίγινα, αλλά επειδή αυτό το έχουν ήδη κάνει άλλοι αρμοδιότεροι από εμένα, περιορίζομαι να πω, σαν υστερόγραφο, δυο λόγια μόνο:

Λοιπόν πιστεύω πως οι εκλογές (στην Αίγινα) πήγαν καλά. Βγήκαν πολλοί νέοι άνθρωποι, που ελπίζω να φέρουν το πνεύμα της συνεργασιμότητας στο Δημοτικό Συμβούλιο, να βοηθήσουν να μην αποκοπούν οι δημοτικοί άρχοντες από την αιγινήτικη κοινωνία και πως θα καταπιαστούν με όρεξη με τα χρονίζοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει το νησί στις υποδομές και στον πολιτισμό.

Και, πρώτα-πρώτα, να σταματήσει η Αίγινα να εξάγει Σκουπίδια και Λύματα και να εισάγει Νερό. Παγκόσμια πρωτοτυπία, για έναν τόσο μικρό τόπο!!!

 

 

Τα σκίτσα είναι, βέβαια, του Γιάννη Ιωάννου

Τελικά ποιος νίκησε;

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου
που δημοσιεύτηκε στις 16/11/2010 στο Εμπρός

Δεν πρόφτασαν να κλείσουν οι κάλπες, και τα κανάλια της τηλεόρασης, τόσο τα κρατικά όσο και τα ιδιωτικά, άρχισαν να μας δείχνουν χάρτες της χώρας με πράσινα και γαλάζια διαμερίσματα, όπως κάνουνε παγίως στις βουλευτικές εκλογές. Έτσι, όμως, φάνηκαν σα να έχουν ξεχάσει το γεγονός πως οι εκλογές ήταν αυτοδιοικητικές και αφορούσαν την εκλογή δημάρχων, δημοτικών συμβούλων, περιφερειακών συμβούλων και περιφερειαρχών.

Μελετώντας τα νούμερα που μας δώσανε τα Μ.Μ.Ε. για τους δύο γύρους των αυτοδιοικητικών εκλογών, δεν μπορούμε να μην τονίσουμε μερικά πράγματα:
Χωρίς αμφιβολία, η αποχή, που την πρώτη Κυριακή έφτασε στα υψηλότερα ποσοστά των τελευταίων είκοσι χρόνων, αυξήθηκε και άλλο τη δεύτερη, φτάνοντας σε πρωτοφανή ποσοστά (73% στη Λήμνο και 67% στη Λέσβο). Ουσιαστικά, σε ολόκληρη τη χώρα, περισσότερο από το μισό του εκλογικού σώματος δεν πήρε μέρος στις εκλογές.

Η αποχή, όμως, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πιστωθεί κάποια πολιτική παράταξη. Είναι παθητική και όχι ενεργητική στάση. Αντίθετα, το λευκό και το άκυρο αποτελούν ενεργητική αποδοκιμασία και, μολονότι τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. δεν την προβάλλουν, τα νούμερα δείχνουν πως έφτασαν σε πρωτοφανή ύψη και την πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή.

Εκείνα, πάντως, που δε δικαιούνται να μιλάνε για νίκη είναι τα δυο μεγάλα κόμματα. Κατά την πρώτη Κυριακή, το ΠΑΣΟΚ έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους, η Νέα Δημοκρατία κάπου εξακόσιες χιλιάδες και κατά τη δεύτερη Κυριακή, η διαφορά σε ψήφους μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί να μειώθηκε, ουσιαστικά όμως τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα πως και τα δύο κόμματα μαζί εκπροσωπούν, πλέον, τη μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Τώρα, κατά πόσο νομιμοποιείται να ποζάρει ως νικητής ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης που βγήκε παίρνοντας το 55% τού 33% των ψηφοφόρων, όπως του δίνει δικαίωμα ο εκλογικός νόμος, δηλαδή στην πραγματικότητα παίρνοντας το 18% του εκλογικού σώματος, αυτό ας το κρίνει η κοινή γνώμη!

Αν όμως τα δυο μεγάλα κόμματα χάσανε ψήφους και ο ΛΑΟΣ έμεινε στα ποσοστά του, η Αριστερά ανέβηκε. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, γιατί τα νούμερα είναι κατηγορηματικά. Το μεν Κ.Κ.Ε. κέρδισε ψήφους, φτάνοντας σε πολλές περιφέρειες στα επίπεδα της προδικτατορικής ΕΔΑ, το σύνολο δε των ψήφων που πήρανε οι υποψήφιοι των διαφόρων σχημάτων της κατακερματισμένης Αριστεράς ξεπερνά τις ψήφους που είχε πάρει παλαιότερα ο ενιαίος Συνασπισμός. Οπωσδήποτε, δε, αρκετοί δήμαρχοι και περιφερειάρχες που εξελέγησαν, χρωστάνε την επιτυχία τους στη στήριξη που τους έδωσε η Αριστερά. Αν, μάλιστα, η Αριστερά ήταν ενωμένη, θα είχαμε αληθινές εκπλήξεις και ανατροπές.
Η ιστορία, όμως, δε γράφεται με τα «αν». Η ουσία είναι πως η χώρα εξακολουθεί να παραμένει στο κέντρο μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Η ουσία είναι, επίσης, πως δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την αντιπολίτευση. Οι χαμηλοί τόνοι που υιοθέτησαν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί αρχηγοί από το βράδυ της δεύτερης Κυριακής, το επιβεβαιώνει. Η ουσία, τέλος, είναι πως τελικά η μάχη, που δεν κρίθηκε στις κάλπες, θα κριθεί στους δρόμους. Ο χειμώνας προβλέπεται θερμός.
Και να πάψουν οι διάφοροι θερμόαιμοι να επαναλαμβάνουν συνέχεια ότι για όλα στην Ελλάδα φταίει… η Αριστερά! Ούτε για την πτώση… της Πόλης, το 1453, ούτε για την ήττα… του 1897 είναι υπεύθυνη η Αριστερά!

 

Το σκίτσο είναι του Τολιάδη από το Διαδίχτυ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ
ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ
ΤΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

 Στο πλαίσιο της αποδοκιμασίας του δικομματισμού, το «Φιστίκι» προτείνει να ψηφίσουμε τον εξαιρετικά επιτυχημένο Χουάν Μανουέλ Γκορδίγιο  (δήμαρχο της πόλης Marinaleda της Ανδαλουσίας),  ως Περιφερειάρχη.

Στο λευκό ψηφοδέλτιο, να γράψουμε:

Περιφερειάρχης: ΧΟΥΑΝ ΜΑΝΟΥΕΛ ΓΚΟΡΔΙΓΙΟ

 Άντε, και καλό βόλι

 

Το «Φιστίκι»

Μνημόνιο και λύση

Άρθρο του Βαρδή Βαρδινογιάννη*
που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 03/11/2010

Μπροστά στα αδυσώπητα οικονομικά και εθνικά αδιέξοδα που οδηγήθηκε η χώρα, στη διάρκεια της μεταπολιτευτικής τριακονταετίας, γίνεται αναγκαία μια τεκμηριωμένη επιστημονική έρευνα.Τα πορίσματα της έρευνας είναι χρήσιμα για να φωτιστεί το παρόν και να αντιμετωπιστεί το μέλλον.

Ο θεσμός του ρωμαϊκού δικαίου «Διοίκησις αλλοτρίων», διατυπώνεται με σαφήνεια και στον Αστικό μας Κώδικα 730-740: «… υποχρεούται να διεξάγη αυτήν προς το συμφέρον και κατά την πραγματικήν ή την εικαζομένην θέλησιν του κυρίου», άρθρο 730.

Μία απλή έρευνα της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών της περιόδου, αποδεικνύει ότι οι υπεύθυνες κυβερνήσεις δεν επέδειξαν τη «σύνεση του καλού οικογενειάρχη». Το κράτος έδινε το παράδειγμα μιας πολυδάπανης οργάνωσης και λειτουργίας, με υπερκαταναλωτικά προγράμματα που δεν αντιστοιχούν σε αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών, με υπερπολυτελή οργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, με πρωτοφανή πολυπλοκότητα των κομματικών μηχανισμών που ασκούν την εξουσία.

Η καθιέρωση του κανόνα να δανείζεται ετήσια η χώρα μεγαλύτερα ποσά από τα αναμενόμενα και συνήθως μη επιτυγχανόμενα έσοδα, ήτανε υπερβέβαιο πού θα οδηγήσει. Οι δανειστές μας γνώριζαν, αλλά βραχυπρόθεσμα διευκόλυναν τις εξαγωγές τους. Μακροπρόθεσμα, για την εξόφληση των δανείων, στηρίζονταν σε θεσμούς και διαδικασίες που είχαν επιβάλει.

Οπωσδήποτε είναι αστείος ο πρωθυπουργικός αφορισμός για τους κακούς δανειστές που ανεβάζουν τα επιτόκια! Η ανεύθυνη υπερχρέωση καταγράφεται χωρίς να υπολογίζεται η τεράστια οφειλή της Γερμανίας από το αναγκαστικό δάνειο που πήρε από την Ελλάδα και τους 200 χιλιάδες νεκρούς από την πείνα 1941 – 1942 με τη νομιμοποίηση των κατοχικών χαρτονομισμάτων και την αρπαγή των τροφίμων. Οι υψηλές κομματικές ηγεσίες δεν αξίωσαν να συζητηθούν στη Βουλή τα επίσημα ντοκουμέντα που υπάρχουν (π.χ. το δανειστικό συμβόλαιο) και να ζητηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο να υπολογίσει το ύψος της σημερινής πραγματικής οφειλής της Γερμανίας προς την Ελλάδα…

Η υπερχρέωσή μας συνδέεται σε μεγάλο ποσοστό με τους υπέρογκους εξοπλισμούς για να προστατεύσουμε τα σύνορά μας, που είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την καθημερινή απειλή ενός συμμάχου στο ΝΑΤΟ, που είναι και υποψήφιος για την Ευρωπαϊκή Ένωση!… Η σημερινή κυβέρνηση δεν ετόλμησε τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση για μια λογική μείωση του δημόσιου χρέους. Απεδέχθη ένα Μνημόνιο που αποκλειστικά διευκολύνει νέο δανεισμό και μεγενθύνει το υπάρχον πρόβλημα. Η αναβολή μιας αδυναμίας πληρωμής είναι βέβαιο πως θα μας υποχρεώσει να ζητήσουμε την αναδιάρθωση του χρέους. Να γίνει συμψηφισμός με τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να καλύψει σημαντικό μέρος των χρεών της Ελλάδας που οφείλονται στους υπερεξοπλισμούς. Η αναδιάρθρωση που θα προκύψει είναι δίκαιη και είναι ρεαλιστική. Διότι το δημόσιο χρέος θα μειωθεί τόσο που δεν θα εμποδίζεται η εξυπηρέτηση του υπολοίπου.

Το «Μνημόνιο» που υπόγραψε η κυβέρνηση αποτελεί μια λαθεμένη επιλογή. Η προσαρμογή της Ελληνικής Οικονομίας στη λογική του Μνημονίου δημιουργεί ατελείωτη σειρά παρενέργειες που εμποδίζουν ένα σχέδιο μελλοντικής ανάπτυξης. Η αποδοχή του Μνημονίου δεν μπορεί να θεωρηθεί επωφελής και μάλιστα εθνοσωτήρια αντιμετώπισης της κρίσης. Ο ελληνικός λαός δεν το εγκρίνει. Θα το καταψηφίσει. Το συμφέρον της χώρας μας είναι να διαπραγματευτεί την αναδιάρθρωση πριν αναπόφευκτα ανακύψει η παύση πληρωμών. Οι δανειστές μας πιθανόν να συζητήσουν τέτοια λύση. Η σημερινή Γερμανία δεν θα είναι πλέον οφειλέτης του κατοχικού δανείου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αναλογιστεί την ευθύνη της για την υπεράσπιση των συνόρων της Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός θα ανακτήσει την υπερηφάνειά του, θα υπάρξει ελπίδα και προοπτική. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή, οι ηγέτες της αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, θα αγωνιστούν με αυτή τη ρεαλιστική εθνική πρόταση.–

 

* Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης είναι νομικός και ιστορικός, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης (ανώτατο στέλεχος του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου) και σήμερα, πρόεδρος της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) 



Μηνολόγιον Νοεμβρίου

Νοέμβριος

Δε   1	Των Αγίων Αναργύρων – Ημέρα  πατάξεως της δωροδοκίας – Διεθνής μέρα βεγκανισμού
Τρ   2	Θαλού, Αναξιμένη και Αναξιμάνδρου των Μιλησίων φιλοσόφων
Τε   3	+ Ανδρέου Κάλβου του ασυμβιβάστου
Πε   4	+ Κοίμησις Αυγούστου Ροντέν
Πα   5	+Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού
Σα   6	Παγκόσμια ημέρα αποτροπής της καταστροφής του περιβάλλοντος λόγω πολέμου
Κυ  7	Της δευτέρας προς τον ουρανόν εφόδου
Δε   8	Των εν ερημίαις και όρεσιν αγωνισθέντων
Τρ   9	Νεκταρίου Αιγίνης
Τε 10	+ Αρθούρου Ρεμπώ
Πε 11	Σαπφούς και Αλκαίου των Λεσβίων ποιητών
Πα 14	+ Τελευτή Τέλλου Άγρα
Σα 13	+ Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον
Κυ 14	Επικούρου του Ελευθερωτού των ανθρώπων εκ του φόβου
Δε 15	Της «Ελληνικής Νομαρχίας»
Τρ 16	Διεθνής  ημέρα κατά της μισαλλοδοξίας – Βολταίρου  του φιλοσόφου
Τε 17	Των εν Πολυτεχνείω αναιρεθέντων
Πε 18	Πυθέου του Μασσαλιώτου και θαλασσοπόρου
Πα 19	Διγενή του Ακρίτα
Σα 20	Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων των παιδίων
Κυ21	Πρώτη ανύψωσις επηνδρωμένου αεροστάτου
Δε 22	Μαρτύριον Ιωάννας της Λωρραίνης
Τρ 23	Φρίξου και Έλλης
Τε 24	+ Εμπεδοκλεόυς του Ακραγαντίνου εις Αίτναν κατάβασις
Πε 25	Μαρτύριον Υπατίας, του αχράντου άστρου της σοφής παιδεύσεως
Πα 26	Της Εθνικής Αντιστάσεως
Σα 27	+Τεύκρου Ανθία και των συριγμών του αλήτου
Κυ 28	Είσπλους Μαγελάνου εις τον Ειρηνικόν ωκεανόν
Δε 29	Διεθνής ημέρα αλληλεγγύης προς τον  παλαιστινιακόν λαόν
Τρ 30	Ανδρέου Λασκαράτου