Μια κριτική για τον «Βενετσιάνικο καθρέφτη»

Στα σημερινά «Νέα», στο ένθετο «Βιβλιοδρόμιο», δημοσιεύεται κριτική του Δημοσθένη Κούρτοβικ για το τελευταίο βιβλίο του Μίμη Σαραντάκου, στην οποία κάνει και μια παρουσίαση του συνολικού έργου και της προσωπικότητάς του. Ο Μίμης, εκτιμούσε πολύ τον Δ.Κ. και πάντα του έστελνε τα βιβλία του για να του πει τη γνώμη του.

Παρ’ όλη την αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθεια, δεν μπόρεσαν δυστυχώς να γνωριστούν από κοντά.

Η επίσκεψη στην Αίγινα που σχεδίαζαν, με το ένα και με το άλλο, δεν έγινε ποτέ…

 

 

 

(Η φωτογραφία, είναι του Σταμάτη Λαγάνη)

Μνήμη Χαράλαμπου Κανόνη

Σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου 1948, δολοφονήθηκε στη Χίο, από τους χωροφύλακες, ο Μυτιληνιός αγωνιστής Χαράλαμπος Κανόνης, ένας σπουδαίος άνθρωπος και αδερφικός φίλος του παππού μου, του Νίκου. Ο πατέρας μου, το 1987, εξέδωσε ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Χαράλαμπος Κανόνης, η ζωή και ο θάνατος ενός Ανθρώπου», από το οποίο παραθέτω το απόσπασμα που αναφέρεται στο θάνατό του. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ***

 

Ένα ποίημα του παππού μου, για το φίλο του,

από τη συλλογή «Της Κατοχής και του Στρατόπεδου»,

που πάντα μου έφερνε δάκρυα…

 

Παγκόσμια μέρα ποίησης

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα, και ακολουθώντας την προτροπή της Κικής, «ας μη διαβάσουμε σήμερα εφημερίδες, ας μην ακούσουμε ειδήσεις! Ας διαβάσουμε κι ας ακούσουμε ποιήματα….»  

Η επιλογή των ποιημάτων έγινε από την ίδια, κάποια είναι ποιήματα που τώρα γράφονται από την Αυγή και άλλα είναι παλιότερα.

 

Μετανάστες

Μετανάστες, σκύβαλα του ανέμου
κόκκοι που διψούν για μια σταλιά νερό
για να ριζώσουν και να βλαστήσουν
έρμαια ρευμάτων ζοφερών
στου κόσμου τον αδιάκοπο ίλιγγο.

Και σαν οι γενιές
λογαριάσουν το μερτικό τους
και το βρουν λειψό
μεταλλάσσεται ο ξένος σε μένος και δεμένος
στης στιγμής τον ανεμοστρόβιλο
ξαμολάει την μπόρεση του.

Μετανάστες κι οι γηγενείς
αποκομμένοι απ’ τη σφύζουσα ζωή
βυθισμένοι
στη σφαίρα όπου ηγεμονεύουν
ο αυτισμός κι η ανεγκεφαλία.

Και σαν οι γενιές
λογαριάσουν το μερτικό τους και
το βρουν λειψό, θα ‘ναι γιατί
μεταλλάχθηκε η συναισθηματική ευφυΐα
σε εικονική πραγματικότητα

ξεδοντιασμένη βασίλισσα ξεπεσμένου οίκου.

Στέργιος Πολύζος

***

Των αγίων αστέγων

Το πολύαστρον των αγίων αστέγων ενδιαίτημα.
Οι ακτήμονες ώρες τους ως πεινασμένα στρουθία τ’ ουρανού,
σε αθέριστα σπαρτά νοερά φτεροκοπούνε.

Στο γρασίδι και στα παγκάκια των αμέριμνων περιπάτων
όπου για λίγο κάθονται κάτι γριές – σημασίες
σαν ξεχειλωμένες κρεμάστρες για να ξαποστάσουν.

Κι άλλοτε κάτι παχύσαρκοι κλειδούχοι με πρησμένους συνειρμούς
κι αστραγάλους τρεμουλιάζουν στο πένθιμο λίπος τους
πνιγμένοι.

Του χρήματος η λάμψη τους σέρνει δώθε κείθε
σαν περιφερόμενα φέρετρα. Ώσπου ν’ ακουστεί η νεκρώσιμη μπάντα
με το άπειρο πλήθος των πενθούντων. Να στηθούν γύρω – γύρω,
στα γνωστά ξύλινα τρίποδα τα στέφανα των ανθέων
με τις επώνυμες αστραφτερές τους κορδέλες.

Ενώ συχνά οι άστεγοι στου σκοταδιού την παγωνιά ξυλιάζουν.
Κι ο κηπουρός – αέρας, αδιάφορός, με τ’ άλλα ράκη
φτυαριές – φτυαριές γεμίζει τα κοντέινερς. Φτυαριές – φτυαριές
γεμίζει του έρεβος τ’ απορριμματοφόρα.

Συχνά δεν έχουν όνομα. Συχνά δεν έχουν συγγενείς.
Οι ενορίες τους διώξανε σαν ψωραλέους σκύλους.
Κανείς δεν τους χαμογελά, πάρεξ κάτι μισάνοιχτες
ξεδοντιασμένες πόρτες.
Πάρεξ κάτι φτωχά παράθυρα που ξεφυλλίζει ο ζόφος.
Και τότε αυτά τα πετεινά ανοίγονται στις ερημίες.

Τα μόνα που τους νοιάζονται είναι τα μαύρα δέντρα.
Από τις σκιές τους κόβουνε διπλόφαρδα σεντόνια.
Και αμισθί πλαγιάζουνε στους δένδρινους ξενώνες.
Και όταν έρχεται βροχή, πάνω από τα κορμάκια τους
ανοίγονται σα σπλαχνικές ομπρέλες.

Στην ανώνυμη ταφή τους δύο καν τρεις παλιόφιλοι σκυφτοί
ακολουθούνε.
Στα λιγδιασμένα ρούχα τους κρύβουνε τα παλιά φτερά.
βάρβαρο μάτι μην τα δει).
Και πίσω – πίσω κάτι αδέσποτα,
σαν έκπτωτος αστερισμός, κλείνουνε
τη σεμνή πομπή.
Μα ο νεωκόρος τα πετροβολά.

Κι ένα χλωμό ρακένδυτο παιδί του ψιθυρίζει:
Τι κάνεις αθεόφοβε, πετροβολάς τ’ αστέρια;
Εσείς, εσείς αγριοκόρακες κατεδαφίζετε τον ουρανό.
Και με αντιπαροχή άβυσσο οικοδομείτε.

Μανόλης Πρατικάκης

***

Ο Οδυσσέας… στη Μυτιλήνη

Σαν τον πολύπλαγκτον Οδυσσέα,
επιστρέφεις,
στις ρίζες σου.

Δεν περιμένουν τον γυρισμό σου
κι ο δρόμος ερήμωσε,
κι όμως εσύ επιστρέφεις,
πολύπειρος,
νουνεχής,
τριγυρισμένος με απογόνους
και νέους συντρόφους,
πούχουν πλανέψει οι διηγήσεις σου…

Επιστρέφεις,
εκτελώντας γενετικές εντολές των προγόνων σου…
Επιστρέφεις
για να στεγάσεις τις μνήμες,
πριν σκορπίσουν,
σαν Ερινύες,
ακολουθώντας σε…

 

Κική Σαραντάκου, 1995

***

Οι Νεκροζώντανοι (Ι)

(το πρώτο απ τα πέντε)

Θυμίζω νεκροζώντανο. Υποφέρω
αξιοπρεπώς, ησύχως, σιωπηλά.
Μου κόβουν το μισθό μου και το ξέρω
πως θα πληρώσω κι άλλη εισφορά.

Πρωί. Ακίνητο ποτάμι τροχοφόρα –
μετρό και τραμ, λεωφορεία ν’ απεργούν.
Σκουπίδια ατέλειωτα κατέβασε η μπόρα.
Τα καύσιμά μου στο παπάκι δεν αρκούν.

Τα μεσημέρια όλο μετράω τα ψιλά μου –
να φάω κάτι σε φαγάδικο φτηνό.
Δεν βγαίνουν για ένα μήνα τα έξοδά μου.
Πες μου, τον έκτακτο το φόρο που θα βρω;

Απόγευμα και πάω προς το καφενείο
για να περάσει κι η στενάχωρη βραδιά.
Γυρίζουν τώρα οι μαθητές απ’ το σχολείο
και λέω: “ευτυχώς – δεν έκανα παιδιά”.

Τα βράδια βλέπω σήριαλ στην οθόνη.
Στο σπίτι έχουν μπει κιόλας οι εχθροί.
Η Τράπεζα τ’ αρπάζει, με περικυκλώνει,
στο δρόμο με πετάει μες τη σιωπή.

Θυμίζω νεκροζώντανο. Υποφέρω –
με τύλιξε το σοκ και το κενό.
Θ’ αντέξουμε; Δεν σκέφτομαι, δεν ξέρω.
Ουρλιάζω. Θα ουρλιάξω: “ως εδώ!”

14/10/2011,   Σοφία Κολοτούρου

***

Συμβασιούχοι

Σπουδάζουμε και παίρνουμε πτυχία
που στέκοντ’ ύστερα στον τοίχο, ειρωνικά.
Μας παίρνουν έπειτα σε μι’ άσχετη δουλειά
– με σύμβαση κι η σταδιοδρομία.

Μετράμε κάθε μέρα τα έξοδά μας
– βγαίνει δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός-
Μια σύμβαση όλα, ψυχαναγκασμός
μη χάσουμε στο τέλος τη δουλειά μας.

Και ζούμε τη ζωή μας με συμβάσεις:
μόνιμο τίποτα, κανένας, πουθενά.
Κι αν παντρευόμαστε, χωρίζουμε ξανά
και στήνουμ’ οικογένειες σ’ άλλες βάσεις.

Με σύμβαση μετράμε και το χρόνο
– μόλις θ’ αντέξουμε για καναδυο χρονιές-
Τώρα, με γράμματα ψιλά μες τις γραμμές
κι εγώ τη σύμβασή μου ανανεώνω.

 Γ. Μαρίνος

—

Τις εικόνες από τους πίνακες των: Νεκτάριου Κοντοβράκη, Σπύρου Παπαλουκά και Αντρέα Βουρλούμη, τις πήρα από το διαδίκτυο.

Παιδιά κι αυτά…

Με όλα όσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες για τον ποδοσφαιριστή που πανηγύρισε το γκολ του υψώνοντας το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό, και τις δικαιολογίες που ακούστηκαν από διάφορους για το νεαρόν της ηλικίας του -κάτι που επικαλέστηκε κι ο ίδιος θαρρώ στη δημόσια συγγνώμη που ζήτησε-  μου ήρθαν στο νου δυο άλλα παιδιά, το ένα σε ποίημα του παππού μου από τη συλλογή «Της Κατοχής και του Στρατόπεδου» και το άλλο σε  σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη, από το λεύκωμα «Σκιά πάνω απ’ την Αθήνα». Παιδιά ήταν κι αυτά…

Εφτά χρονών

‘Ηταν μικρός, εφτά χρονώ, σαν ήρθε η κατοχή,
στην πρώτη τάξη… κι έλεγες πως δεν θα νοιώθει ακόμα.
‘Ομως το μίσος που έκρυβε για τον εχθρό η ψυχή
πώς χώραγε σε τοσοδούλι σώμα;

Τον Ούννο καθώς κοίταζε, που εμόλυνε τη γης
καβάλλα σε διαβολικά σιδερικά θανάτου
γινόταν όλος σύσπαση ανήμπορης οργής
κι άβυσσος ήταν η ματιά του.

Πληθαίναν γύρω τα δεσμά, τα πτώματα κι οι τάφοι.
Το σχήμα μιας εκδίκησης παίρναν σιγά τα μίση.
Κι ήταν μικρός… Να μπόραγε συνθήματα να γράφει…
Να δοκιμάσει τάχα…; Να τολμήσει…;

Τον ήβρε η σφαίρα ώς πάσκιζε τα γράμματα να φτάσει
όσο μπορούσε πιο ψηλά. Κι απόμεινε μισή,
σα μια κατάρα, που ακλουθά πέρ’ απ’ τον τάφο η φράση:
ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΡΕΜΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙ…

***

Στη λεζάντα του σκίτσου, διαβάζουμε:

Ο τελευταίος Άρειος (sic) στο Φάληρο.
Μια πολύ βιαστική μικρούλα στο Φάληρο άρχισε να γράφει στον τοίχο χαιρετισμό για τους συμμάχους μας, που θα έφταναν από στιγμή σε στιγμή. Δεν πρόφτασε να τελειώσει. Ένας από τους τελευταίους γερμανούς μοτοσυκλετιστές που περνούσε την είδε. Σταμάτησε, της φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι κι εξακολούθησε το δρόμο του.

Θαρρώ πως ο Φωκίων Δημητριάδης, περιγράφει τη δολοφονία της 15χρονης Ήβης Αθανασιάδου, που την ιστορία της άκουσα με συγκίνηση τόσες φορές από τη γιαγιά μου. Φαίνεται πως δυστυχώς, ο 20χρονος Κατίδης άκουγε άλλες ιστορίες από τους δικούς του παππούδες…

 

Το ποίημα του παππού Νίκου Σαραντάκου/Άχθου Αρούρη, το πήρα από τον ιστότοπο του Νίκου.

Κανείς μόνος του στα Κούλουμα! :-)

Αν είναι κάτι που μας μαθαίνει αυτή η κρίση που βιώνουμε, είναι πως θα τα καταφέρουμε καλύτερα μαζί με τους άλλους, σε κάθε τομέα της ζωής μας. Οι δομές αλληλεγγύης που έχουν στηθεί και αυξάνονται μέρα με τη μέρα, αντιπροσωπεύουν την ελπίδα που έχουμε, να δώσουμε τα χέρια και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, αντί να βγάλουμε τα μάτια μας και να πορευόμαστε μονάχοι.

Αύριο για παράδειγμα, μην κάνετε μόνοι σας Κούλουμα, πάρτε τα σαρακοστιανά σας, τον αετό σας, και βγείτε από το σπίτι, συναντηθείτε με άλλους που περνάνε τα ίδια ζόρια, και γλεντήστε το! Δυο προτάσεις από μένα, σε δύο χώρους που αξίζει να γνωρίσετε:

Κούλουμα Αλληλεγγύης στον Ασύρματο, στο Μπραχάμι:

και, Κούλουμα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος:

Αντιγράφω από το Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνος:

Καθαρά Δευτέρα, τρώμε όλοι μαζί, με τσουκάλι φασολάδα και λαγάνες και όλα τα καλά τα καθαροδευτεριάτικα!
Φέρτε τους χαρταετούς σας και ότι θέλετε να μοιραστείτε στο κοινό μας τραπέζι.

Καλή Σαρακοστή, για όλους! 🙂

Με αφορμή μια φωτογραφία

Πριν λίγο καιρό, ένας παλιός, καλός φίλος του πατέρα μου, έστειλε ένα μέιλ στη μητέρα μου με μια φωτογραφία που την συνόδευε ένα συγκινητικό κείμενο με αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα. Θέλησα να μάθω περισσότερα κι επικοινώνησα μαζί του, κι εκείνος είχε την καλοσύνη να μου στείλει δυο λόγια παραπάνω. Τα μεταφέρω εδώ, σχεδόν όπως μου τα έστειλε, κι ελπίζω σύντομα να διαβάσουμε περισσότερα, καθώς όπως μου είπε, έχει κατά νου να εκδώσει ένα σχετικό βιβλίο.

Με τον πατέρα σου γνωριζόμαστε από παιδιά. Είχαμε άλλωστε την ίδια ηλικία και μέναμε περίπου στην ίδια γειτονιά στη Μυτιλήνη. Σχολείο, ΕΠΟΝ κ.λπ.,  χωρίς να έχουμε πάντα πλήρη γνώση των εξελίξεων που τις καθόριζαν άλλοι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους μάλιστα τα μερικά ή γενικά συμφέροντά μας ή και τις συνέπειες σε μας […]

Μεγάλωσα, ακολουθώντας τη δασκάλα μητέρα μου, στα Λουτρά, ένα χωριό 7 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης, τουρκοχώρι πριν από το 1926 που έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, οπότε και ήρθαν στα Λουτρά Έλληνες από το χωριό Ατζανός (τώρα Βademli) της Μ. Ασίας και πήγαν οι Τούρκοι στα σπίτια τους εκεί.

Σχολειό πήγα στα Λουτρά της Λέσβου που ήταν τόπος «φιλοξενίας» των «τουρκόσπορων». Και τους γνώρισα , όπως τους περιγράφει ο Θέμελης στο βιβλίο του «Οι αλήθειες των άλλων» και μεγάλωσα και γω μαζί τους και είδα τον κόσμο όπως είναι, σκληρός και ανελέητος, που στρατολογεί εύκολα θύματα (και οι δύο κόσμοι…) και θυσιάζει τους πιο περήφανους και θαρραλέους, στο όνομα φρέσκων ιδεών και ειδώλων. Αυτοί βέβαια με τη θυσία τους, φέρνουν κάθε φορά την Άνοιξη! Δεν γίνεται αλλιώς!
Εκεί είδα και ένοιωσα στο πετσί μου την κοινωνική αδικία και την επανάσταση και τους επαναστάτες (θύματα στη συνέχεια) που εκτρέφει και προωθεί. […]

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία που στέλνω, έχει τραβηχτεί από πλανόδιο φωτογράφο της εποχής, στην οδό Πανεπιστημίου, το Νοέμβρη του 1947. Εκτός από μένα δεξιά και το Μίμη στα αριστερά, στη φωτογραφία φαίνεται και ο μακαρίτης ο Μανώλης ο Στάθης (ήταν φιλόλογος και έγινε γυμνασιάρχης στα Κύθηρα). Πηγαίναμε και οι τρεις στο φροντιστήριο του Φιλίππου, στην αρχή της Θεμιστοκλέους.

Εγώ είχα κατεβεί από τη Μυτιλήνη με ένα καΐκι, αλλά έμεινα μαζί τους μόνο ενάμιση μήνα. Θυμάμαι μέχρι τις 15-11-47. Τη μέρα εκείνη άρον-άρον τους εγκατέλειψα και γύρισα στη Μυτιλήνη, γιατί στο μεταξύ απέλυσαν τη μητέρα μου από το σχολείο, λόγω «κοινωνικών φρονημάτων» (ήταν δασκάλα, στα Λουτρά της Μυτιλήνης) και συνέχισα την προετοιμασία μου, με τη βοήθεια των καθηγητών μου (του Αρχοντίδη και άλλων).

Όταν κατέβηκα πάλι στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 1948 και έδωσα εξετάσεις, στο μεν Πολυτεχνείο δεν πέρασα (θυμάμαι μάζεψα 35 μονάδες, αντί για 36) ενώ μπήκα στο Φυσικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής σχολής πρώτος (έχω ακόμα το απόκομμα από εφημερίδα της εποχής). Στο Πανεπιστήμιο δεν με γράψανε λόγω …κακών φρονημάτων.
Γράφτηκα την επόμενη χρονιά , αφού προηγουμένως η  κ. Καλλιόπη (η μητέρα μου) υποχρεώθηκε να κάνει δήλωση. Μια νύχτα, κλαίγοντας με πήρε και πήγαμε μαζί στην ασφάλεια, όπου διοικητής ήταν ένας μαθητής της που την παρακάλαγε από καιρό να το κάνει, γιατί η μη εγγραφή μου στο Πανεπιστήμιο είχε κάνει πάταγο στη Μυτιλήνη, όπου οι συντοπίτες μου είχαν πανηγυρίσει δεόντως για την επιτυχία μου.

Η περίοδος 1948-49, μου βρήκε σε καλό. Με στείλανε, μέσω του Γυμνάσιου, να διδάξω στην Πέτρα, ένα χωριό στη Μυτιλήνη όπου λειτουργούσε φροντιστήριο «κατ’ οίκον διδαχθέντων», και είχα μεγάλη επιτυχία. Έβγαλα, αν θυμάμαι καλά, 1500 οκάδες λάδι (συναλλακτικό αγαθό – νόμισμα – ήταν το λάδι ) που ισοδυναμούσαν με 25 χρυσές λίρες, τις οποίες έδωσα στη θεία μου, στην Αθήνα, όπου νοικιάσαμε ένα σπίτι στην οδό Σάμου στο σταθμό Λαρίσης, με την υποχρέωση να μένω μαζί με τα παιδιά της. Είχε δυο παιδιά, το Μάνο – που ήταν συμμαθητής του Μίμη- και τη Μυρτώ, που ήταν ήδη παντρεμένη με τον Έκτορα, καθηγητή μαθηματικό και μέναμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο 2 επί 3μ., μέχρι το τέλος των σπουδών μου.

Τα Πολυτεχνείο δεν το ξέχασα και μπήκα και κει το 1957, με κατατακτήριες εξετάσεις, στο δεύτερο έτος, απ’ όπου τελείωσα το 1961. Σαν μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος σταδιοδρόμησα στη ΔΕΗ.

Σου στέλνω μαζί με το παρόν και μια ομάδα φωτογραφιών από μια συνάντηση, το Γενάρη του 2008 σε μια ταβέρνα στο Παλαιό Φάληρο, όπου ο πατέρας σου «κυριάρχησε» με τη φυσαρμόνικά του. Συνδαιτυμόνες, ήταν φίλοι και συμμαθητές μας από τη Μυτιλήνη. Τελειώνοντας το γεύμα εκείνο, θυμάμαι ότι περάσαμε στην επιστροφή, από το  σπίτι σας για ένα καφέ…

Με αγάπη
Βασίλης  Αργυρίου

 

 

 

Η φωτογραφία της Σκάλας Λουτρών Λέσβου είναι παρμένη από τον ιστότοπο του Συλλόγου Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών Λέσβου «το Δελφίνι».

Για να μαθαίνουμε και να θυμόμαστε αυτά που αξίζει να μας κάνουν περήφανους!

Σχετική εκδήλωση σήμερα:

ΜΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ:

ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ;

 Εκδήλωση – συζήτηση με αφορμή τα 70 χρόνια

από τη ματαίωση της Πολιτικής Επιστράτευσης των ναζί (1943)

Τετάρτη 6 Μαρτίου, 7μμ

στο Μουσείο Πολιτικών Εξόριστων Αη Στράτη (Ασωμάτων 31)

 Συζητούν:

Τασούλα Βερβενιώτη, ιστορικός της Εθν. Αντίστασης/

Κώστας Λουκέρης, εκπαιδευτικός, πρόεδρος Πράσινου Ινστιτούτου/

Πάνος Τριγάζης, αντιπρόεδρος Κίνησης Πολιτών κατά του Ρατσισμού/

Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ιστορικός/

Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Μανώλης Γλέζος

//ΠαραλληλοΓράφος//

Αρχές του 1943 η πανωλεθρία των ναζί στη μάχη του Στάλινγκραντ έγειρε οριστικά την πλάστιγγα  του πολέμου στην πλευρά των συμμάχων. Οι τεράστιες απώλειες τους (πάνω από 850.000 νεκροί, αιχμάλωτοι και τραυματίες) καθιστούν άλυτο το ήδη οξυμένο πρόβλημα των εφεδρειών τους. Προκειμένου να το αντιμετωπίσουν, αναγκάζονται στην επιστράτευση βιομηχανικών εργατών, οι οποίοι στέλνονται στο μέτωπο. Έτσι το πρόβλημα μετατοπίζεται στην αναπλήρωση των κενών στη πολεμική τους βιομηχανία. Καθώς το πρόγραμμα «εθελοντικής» εργασίας από τις κατεχόμενες χώρες έχει αποτύχει, στρέφονται στη λύση της πολιτικής επιστράτευσης στις χώρες αυτές. Στις 19 Φεβρουάρίου ο Γκέμπελς δήλωνει: «Ο γερμανικός λαός δίνει το αίμα του, η υπόλοιπη Ευρώπη ας δώσει την εργασία της».

Οι φήμες περί επικείμενης επιστράτευσης στην Ελλάδα φουντώνουν. Ο πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος προκειμένου να διασκεδάσει τις φήμες δηλώνει: «Η ελληνική κυβέρνησης διαψεύδει κατηγορηματικώς τας κυκλοφορούσας φήμας σχετικώς με δήθεν μελετόμενην πολιτικήν επιστράτευσιν.» Η διάψευση της διάψευσης δεν αργεί να έρθει. Στις 23 Φεβρουαρίου…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.190 επιπλέον λέξεις

Θυμίζω πως μάζεμα υπογραφών εναντίον της καταστροφής της Χαλκιδικής, γίνεται εδώ: http://www.gopetition.com/petition/41232.html

soshalkidiki

Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του ενημερωτικού ηλεκτρονικού περιοδικού μας soshalkidiki. Σ’ αυτό θα βρείτε πληροφορίες για τις εξορυκτικές δραστηριότητες στη Χαλκιδική, τις επιπτώσεις τους σε περιβάλλον, υγεία και τοπική οικονομία, καθώς και πλούσιο υλικό που αφορά την πορεία των κινητοποιήσεών μας. Το κείμενο είναι εμπλουτισμένο με αναφορές και παραπομπές σε κείμενα και οπτικοακουστικό υλικό (απλώς πατήστε το χαρακτηριστικό σύμβολο/σύνδεσμο).

Μπορείτε να κατεβάσετε το αρχείο με μορφή περιοδικού εδώ και σε απλό pdf εδώ (προτείνεται για εκτύπωση).Με δεξί κλικ επιλέξτε save as ή αποθήκευση ως. Παρακαλούμε διαδώστε το! 

Μπορείτε φυσικά να διαβάσετε το περιοδικό παρακάτω (πατώντας πάνω στην εικόνα ανοίγει το αρχείο σε ολόκληρη την οθόνη – esc για να βγείτε από το full screen)

Δείτε την αρχική δημοσίευση