Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου,
που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» στις 27/09/2011

Το έχω πει και το έχω γράψει πολλές φορές, πως καμαρώνω γιατί τέλειωσα το Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Μυτιλήνης (ο πλήρης τίτλος του τότε), επειδή είχα την τύχη να έχω λαμπρούς καθηγητές, τον Μίλτη τον Παρασκευαΐδη, τον Βασίλη τον Αρχοντίδη, τον Απόστολο τον Αποστόλου και άλλους άξιους εκπαιδευτικούς. Αν επιμένω σ’ αυτούς τους τρεις, είναι γιατί οι δύο πρώτοι με βοήθησαν να γνωρίσω την αρχαία ελληνική σκέψη, να αγαπήσω την ιστορία και να μάθω καλά ελληνικά, ενώ ο τρίτος με έκανε να αγαπήσω τη Χημεία.
Θυμάμαι μια παρατήρηση του Βασίλη του Αρχοντίδη, όταν μας δίδασκε τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του Λουκιανού, στο σημείο εκείνο όπου ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος βγαίνοντας από το ακάτιον του Χάρωνος αρνήθηκε να πληρώσει το ναύλο, που ήταν ένας οβολός, λέγοντας: «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», δηλαδή δεν μπορείς να πάρεις λεφτά από κάποιον που δεν έχει. Ο Αρχοντίδης μάς επισήμανε πως η φράση αυτή αποτελεί πραγματική αρχή της οικονομίας. Για να πάρεις από κάποιον χρήματα, έστω και έναν οβολό (ευτελέστατο ποσό), πρέπει αυτός να διαθέτει λεφτά, αλλιώς ματαιοπονείς.

 

Κρίμα που δε ζει ο καλός μου δάσκαλος να διδάξει στον Μπένυ Χιλλ και τον Φόρεστ ΓΑΠ τη μεγάλη αυτή αλήθεια, καθόσον, ανελλήνιστοι όντες, θα την αγνοούν. Γιατί το εξοργιστικό της όλης υπόθεσης είναι πως αυτοί οι κύριοι ζητάνε συνεχώς να παίρνουν χρήματα από αυτούς που δεν έχουν και όχι από τις πραγματικά σοβαρές πηγές εσόδων, δηλαδή τις κερδοφόρες (ακόμα και σε εποχή γενικής κρίσης) ελληνικές τράπεζες, τους μεγαλοοφειλέτες φόρων, ασφαλιστικών εισφορών και δανείων, την εκκλησιαστική περιουσία. Αυτές τις αφήνουν στο απυρόβλητο και μας δουλεύουν από πάνω, ισχυριζόμενοι πως είναι σοσιαλιστές (πρόεδρος μάλιστα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ο ΓΑΠ).

Πιστεύω πως δεν είναι πολύ μακριά η μέρα, που οι μη έχοντες οβολόν θα αποφασίσουν να απαντήσουν στην επίθεση που δέχονται χρόνια τώρα, λέγοντάς τους το «ουκ αν λάβοις» του Λουκιανού. Οργανωμένα, όμως, αποτελεσματικά και καθολικά. Και εκεί θα φανεί αν η Αριστερά θα είναι σε θέση να παίξει τον ρόλο της, όχι με τα καθιερωμένα, αόριστα και γενικόλογα συνθήματα του τύπου «Αντεπίθεση λαέ», αλλά με συγκεκριμένες δράσεις, οι οποίες θα καλύπτουν από νομικής και πολιτικής πλευράς την άρνηση καταβολής χαρατσιών και εισφορών από τους μη έχοντες.

Αθεράπευτα αισιόδοξος ή αφελής, αν θέλετε, έλπιζα πως οι σημερινοί ηγέτες του Πανελλήνιου ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ Κινήματος (γιατί – για όσους το ξέχασαν – αυτό σημαίνει το αρκτικόλεξο ΠΑΣΟΚ) θα προχωρούσαν σε ενέργειες που θα αμφισβητούσαν τη νομιμότητα μεγάλου ποσοστού των χρεών που μας έχουν φορτώσει και θα απορρίπτανε την εξόφλησή του, όπως έκανε ο Ραφαέλ Κορέα, Πρόεδρος του Ισημερινού, που προσφεύγοντας σε διεθνή δικαστήρια πέτυχε να ακυρωθεί, ως παράνομο, το 85% του τεράστιου χρέους της χώρας του σε τράπεζες του εξωτερικού.

Παράλληλα, έλπιζα πως θα ξεκινούσε από την κυβέρνηση κάποια μελέτη οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, όπως έκανε η Αργεντινή, η οποία μέσα σε δέκα χρόνια ανέκαμψε ολοκληρωτικά από τη φοβερή κρίση τού 2000, που κόντεψε να τη διαλύσει. Τότε φάνηκε το πολιτικό θάρρος της κυβέρνησης, που κάλυπτε πλήρως τους εργαζόμενους σε κάθε επιχείρηση που χρεωκοπούσε, όταν την έπαιρναν στα χέρια τους και τη λειτουργούσαν για λογαριασμό τους. Δημιουργήθηκαν τότε τα «εργοστάσια χωρίς αφεντικά» (fabricas sine padrones), που όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά αποδείχτηκαν κερδοφόρα.

Τα έλπιζα να γίνουν αυτά, που έγιναν με επιτυχία σε άλλες χώρες, γιατί όπως γράφω είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος και παραγνώρισα το αναμφισβήτητο γεγονός πως αυτοί που μας κυβερνούν ευθυγραμμίζονται πάντοτε με τη θέση του Σημίτη όταν έλεγε από το βήμα της Βουλής «ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες», ενστερνίζονται με όλη τους την ψυχή αυτό που είπε κάποτε ο Πιπινέλης, ως υπουργός Εξωτερικών της Εθνοσωτηρίου: «δε θα κάνω ποτέ τίποτα που να δυσαρεστήσει τους μεγάλους συμμάχους μας» ή επικαλούνται το «εθνικόν συμφέρον», όπως το είχε επικαλεστεί ο Ιωάννης Ράλλης, πρωθυπουργός της χώρας επί Κατοχής – μόνο που αυτός ταύτιζε το εθνικό συμφέρον με την υποταγή στις εντολές του Τρίτου Ράιχ, ενώ τούτοι το ταυτίζουν με την υπακοή στις εντολές της Τρόικας.

Επειδή, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος, με παρηγορεί η ελπίδα πως τελικά όλοι αυτοί οι κύριοι δε θα αποφύγουν την παραπομπή τους σε ειδικά δικαστήρια. Να πληρώσουν επιτέλους κάποιοι για τα δεινά που προκάλεσαν στη χώρα και να μην πέσουν, όπως όλοι οι προηγηθέντες, στα μαλακά.