Τα Χριστούγεννα των προσφύγων

Τα Χριστούγεννα των προσφύγων, μέσα από σκίτσα. Οι αληθινές εικόνες είναι αβάσταχτες…

Jovcho Savov, η Γκερνίκα των προσφύγων

Banksy – Ο Ιωσήφ και η Μαρία μπροστά στο τείχος που μετατρέπει τα Παλαιστινιακά εδάφη σε φυλακή

Οι τρεις Μάγοι του Soloup

Το θείο βρέφος, του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Σοφία Μαμαλίγκα

Γιάννης Αντωνόπουλος

Γιάννης Καλαϊτζής

 

τα σκίτσα των Ελλήνων σκιτσογράφων τα πήρα από το www.aksioprepeiakantoxh.com

 

Τριήμερο πένθος στη Λέσβο

Ο Δήμος Λέσβου κηρύσσει τριήμερο πένθος στο νησί, «στη μνήμη των θυμάτων του ειδεχθούς και αποτρόπαιου εγκλήματος που συντελείται καθημερινά, από τους αδίστακτους λαθρέμπορους διακινητές»

Καθημερινό όμως είναι το πένθος για τους εθελοντές που αντιμετωπίζουν την απόλυτη τραγωδία, κάθε ώρα της ημέρας… Και δεν είναι μόνο οι διακινητές υπεύθυνοι, ας μη γελιόμαστε.  Πόσα παιδάκια πνίγηκαν μετά τον Αϊλάν και δεν έγιναν πρωτοσέλιδο; Πόσα ακόμα θα χρειαστεί να πνιγούν για να βρεθεί ασφαλής δίοδος;

Από τη ΜΚΟ Αγκαλιά:

Σε τριήμερο πένθος το νησί.
Συμμετέχουμε.
Και για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα: το πένθος, για τις ψυχές που φύγαν και για τις δικές μας που σέρνονται ακόμα ανήμπορες. Η διαμαρτυρία, για τους πραγματικούς πολιτικούς δολοφόνους αυτών των ανθρώπων που μπορούν σήμερα να λύσουν το πρόβλημα και δεν το κάνουν.

Διαδικτυακή συλλογή υπογραφών για να δημιουργηθεί ασφαλές πέρασμα στον Έβρο:

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε!», φώναζε ο 70χρονος Μυτιληνιός ψαράς. Παλεύοντας στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, προσπαθούσε να δώσει ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων παιδιών που ξέβραζαν τα κύματα.

O αδιαπέραστος φράχτης στα σύνορα του Έβρου αναγκάζει οικογένειες προσφύγων να επιβιβάζονται στις βάρκες του θανάτου. Όμως, αύριο, θα μπορούσε να δοθεί μια λύση για να σωθούν χιλιάδες ζωές.

O πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς θα επισκεφτούν τη Λέσβο.Aν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, παραδώσουμε χιλιάδες φωνές διαμαρτυρίας στους ίδιους και στα ΜΜΕ που θα τους συνοδεύουν, μπορούμε να τους πιέσουμε να ανοίξουν μια ασφαλή, νόμιμη και ελεγχόμενη δίοδο στο φράχτη του Έβρου για να σωθούν χιλιάδες ζωές.

Μας μένουν 24 ώρες… Υπόγραψε τώρα το επείγον ψήφισμα και διάδωσέ το μέσω Facebook, email και Twitter.

 

Οι άνθρωποι που περπατούν…

Πολύ πριν ακόμα κορυφωθεί το δράμα των προσφύγων στα νησιά μας, είχα αποφασίσει να πάω φέτος το καλοκαίρι -μετά από αρκετά χρόνια- για λίγες μέρες στη Μυτιλήνη, στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου. Όσο πλησίαζαν οι μέρες, κι όσο ακούγαμε τα μαύρα μαντάτα από το νησί, τόσο μαραινόταν η επιθυμία να πάω, σχεδόν το είχα μετανιώσει…. Μου φαινόταν όμως σαν λιποταξία, σαν φυγή από την πραγματικότητα, κι έτσι πήραμε τελικά την απόφαση να μην αλλάξουμε τα σχέδιά μας.

Η κατάσταση είναι τραγική, όπως θα έχετε όλοι δει από τις εικόνες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (η τηλεόραση είναι εντελώς αναξιόπιστο μέσον).
Η ανικανότητα, η αδιαφορία, η ολιγωρία των κρατικών φορέων και δομών έριξαν όλο το βάρος της αντιμετώπισης αυτής της πρωτοφανούς ροής καταταλαιπωρημένων ανθρώπων, στις πλάτες και τα χέρια μιας χούφτας ηρωικών αλληλέγγυων και εθελοντών. Προφανώς, δεν αντιμετωπίζεται έτσι η κατάσταση, όσο κι αν αυτοί οι λίγοι άνθρωποι ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Σε μια τόσο ακραία ανθρωπιστική κρίση, θα έπρεπε να εμπλακεί όλο το νησί, να πάρουν οι απλοί άνθρωποι στα χέρια τους την κατάσταση και να κάνουν ό,τι μικρό ή μεγαλύτερο μπορεί ο καθένας κι η καθεμιά για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, που είναι οι τελευταίοι που φταίνε.

Έβλεπα καθημερινά την μακριά πορεία τους, μια ατέλειωτη σειρά κουρασμένων ανθρώπων, που από μακριά -κι αν δεν ήξερες τι συμβαίνει- μπορούσες να τους περάσεις για εκδρομείς… Κι αλήθεια, αρκετοί, ειδικά τα νέα παιδιά, παρ’ όλη την κούραση και την ταλαιπωρία, είχαν ελπίδα στο βλέμμα, σου έδιναν την εντύπωση πως άφησαν πίσω τους τον εφιάλτη και πως από δω και πέρα, όλες τις δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν, δεν κινδυνεύουν πια να πεθάνουν, όλα θα πάνε καλά.

Όμως, εκείνο που περίμενα να δω, αυτό που μου φαινόταν πολύ απλό κι ανθρώπινο και φυσικό να συμβεί, ήταν, σε κάθε χωριό απ’ όπου περνάει η πορεία των σωσμένων από τη θάλασσα ανθρώπων, να συναντούν αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ανθρώπους φιλικούς, ένα ζεστό χαμόγελο, μια σκιά να ξαποστάσουν, ένα ποτήρι νερό, μια μπουκιά ψωμί και λίγα φρούτα, για να αντέξουν το μακρύ τους δρόμο. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν το είδα.

Περνούν από τα χωριά, σαν αόρατοι. Μόνο τα δέντρα τους καλοδέχονται στη σκιά τους. Θα στοίχιζε πολύ αυτή η προσφορά; Τίποτα σχεδόν. Θα έδινε όμως φτερά στις ταλαιπωρημένες ψυχές και το βασανισμένο σώμα τους.

Και σκέφτηκα με πίκρα: αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν Μαραθωνοδρόμοι, αν το …event της πορείας τους, είχε διαφημιστεί από την τηλεόραση, είναι βέβαιο ότι εκατοντάδες πολίτες θα έβγαιναν στο δρόμο να τους χειροκροτήσουν, να τους προσφέρουν λίγο νερό και να τους δώσουν κουράγιο.

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει στα μάτια μας να αξίζει περισσότερο το θαυμασμό ένας αθλητικός αγώνας δρόμου από έναν αγώνα για την επιβίωση, για την ίδια τη ζωή; Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον κατατρεγμένο; Γιατί ξεχνάμε πόσο μεγάλη ανταμοιβή είναι η ανιδιοτελής προσφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα μάτια όταν περνάει ο ικέτης έξω από την πόρτα μας;

Εγώ πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φωτεινά πρόσωπα των μανάδων όταν τους έδινα λίγα φρούτα και μπισκότα για τα παιδιά και τη ντροπή που ένιωθα όταν με γέμιζαν με ευχαριστίες…
Και είμαι σίγουρη ότι αυτοί, οι άνθρωποι που περπατούν, θα τον βρουν το δρόμο. Εμείς, όμως; Πώς θα απαντήσουμε στα εγγόνια μας, όταν κάποτε μας ρωτήσουν: «εσύ, τι έκανες, εκείνη τη χρονιά που η θάλασσα ξέβραζε ανθρώπους;»

Αναδημοσιεύω παρακάτω, ένα εξαιρετικό κείμενο που απευθύνεται προς τους κατοίκους των νησιών, είναι του Αχιλλέα Πεκλάρη και το βρήκα στη σελίδα του, στο facebook:

«Αγαπητοί κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. 
Κάτοικοι της Μυτιλήνης, της Κω, της Χίου, της Λέρου, της Σάμου, της Καλύμνου.

Όλος ο πλανήτης και κάθε εχέφρων άνθρωπος κατανοεί την αναστάτωση που έχει προκληθεί στις ζωές σας και στα νησιά σας από τη ροή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων.

Πρέπει, ωστόσο, με ψυχραιμία να καταλάβετε πως αυτό που ζείτε είναι σε διεθνές επίπεδο μια μεγάλη και δύσκολη ιστορική στιγμή: Είναι το καλοκαίρι της μεγάλης φυγής των Σύριων προς την Ευρώπη. Η φωτογραφία από τα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος αυτής της υπόθεσης.

Δυστυχώς, τα νησιά σας βρίσκονται στη μέση της διαδρομής και (εφ’ όσον ο Έβρος έκλεισε με τον φράκτη του Σαμαρά) όλοι οι πρόσφυγες από τη Συρία που κατευθύνονται προς την Ευρώπη είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να περνούν από εσάς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Κι αν κάποιοι φταίνε για την έκρυθμη κατάσταση που όλοι βιώνετε, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι ταλαιπωρημένες οικογένειες των προσφύγων που βρέθηκαν σε ανάγκη στην πόρτα σας.

Πρώτοι απ’ όλους φταίνε εκείνοι που διέλυσαν την πατρίδα τους και τους ανάγκασαν να ξεριζωθούν.

Δεύτερη στο φταίξιμο είναι η διεθνής κοινότητα που παρακολουθεί άπραγη τη σφαγή στη Συρία.

Και κατά τρίτον το δικό μας κράτος – οπερέτα, που αντί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα και την ιστορικότητα της στιγμής και να στείλει στα νησιά σας μερικές δεκάδες υπαλλήλους, για να κάνουν γρήγορα την ταυτοποίηση και να μπορεί να φεύγει άμεσα, ήρεμα και με συνεχή ροή ο κόσμος, αυτοί κωλυσιεργούν, δημιουργούν ένταση και στο τέλος στέλνουν τα ΜΑΤ για να τους δέρνουν.

Είναι το γνωστό, ανίκανο κράτος που διαχρονικά αδυνατεί να διαχειριστεί κρίσεις. Έχετε πολλές φορές υπάρξει κι εσείς θύματά του, όπως όλοι μας, και ξέρετε ακριβώς για τί μιλάμε.

Μην ξεσπάτε, λοιπόν, πάνω στους πρόσφυγες.
Είναι τα θύματα μιας άσχημης κατάστασης.
Είναι οι επιζήσαντες ενός άγριου πολέμου.
Και είναι οι τελευταίοι στη λίστα των ευθυνών γι’ αυτό που σας συμβαίνει.

Κάντε υπομονή.
Κρίνετε δίκαια.
Στηρίξτε τους.
Μείνετε Άνθρωποι.

Αυτό το τελευταίοι είναι που όλοι θέλουμε να γράψει η Ιστορία στη συγκεκριμένη σελίδα της για τη «μεγάλη φυγή του ’15»:

Ότι στη χώρα μας υποδεχθήκαμε τα θύματα του πολέμου ανθρώπινα και με σεβασμό. Ότι ήμασταν Άνθρωποι.

Όχι ότι τους τραμπουκίζαμε.»

  

  

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσετε, ανάγκες υπάρχουν παντού, όχι μόνο στη Μυτιλήνη, και είναι πολλές. Ό,τι μπορεί ας κάνει ο καθένας κι η καθεμιά, για να διασώσουμε -όχι αυτούς- αλλά τους εαυτούς μας.
Το κύμα συμπαράστασης και ανθρωπιάς, σαρώνει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, θα βρείτε σίγουρα κοντά σας κάποια ομάδα ή φορέα που συγκεντρώνει είδη πρώτης ανάγκης, οι εθελοντές επίσης είναι απαραίτητοι.
Σήμερα, είδα γυναίκες να καταφτάνουν με τσάντες γεμάτες ψώνια, στον Ελαιώνα, στον καταυλισμό των προσφύγων. Η ελπίδα ζει, και είναι γύρω μας!

Πληροφορίες:

Στη σελίδα Greek Forum of Refugees, διαβάζουμε:

Μεγάλη ανάγκη για εθελοντές/ Serious need for Volunteers: 
Το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του πληθυσμού των προσφύγων που καταφτάνει και της τοπικής κοινωνίας ταυτόχρονα, καταβάλλει σημαντική προσπάθεια για την ομαλή συνύπαρξη και αποφυγή εντάσεων.
Στα πλαίσια αυτού του εγχειρήματος, εδώ και αρκετές εβδομάδες στην πλατεία Βικτωρίας φροντίζουμε για την καθημερινή ενημέρωση των προσφύγων καθώς και για την καθαριότητα του χώρου μέσω της σημαντικής συμβουλής εθελοντών. Χωρίς την παρουσία και στήριξη των οποίων είναι αδύνατη η συνέχιση του έργου μας.
χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές, αλλά και είδη, όπως σακούλες σκουπιδιών και Latex γάντια μιας χρήσης.
Σας περιμένουμε στην Πλατεία Βικτωρίας κάθε μέρα στις 20:00!
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2130282976, 6948408928

Από τη σελίδα του κ. Γ. Τσιάκαλου στο facebook:

Ειδομένη: Τι μπορώ να προσφέρω;

Πώς να βοηθήσω στην Ειδομένη;
Αναρτώ σήμερα κάποιες πληροφορίες για πολίτες που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τις προσπάθειες στην Ειδομένη.
Τι είναι χρήσιμο;
Αναφέρω παρακάτω ορισμένα βασικά είδη, όπως διαπιστώθηκαν από τις οργανώσεις που έχουν πείρα σ’ αυτόν τον τομέα.
Κρουασάν, μπάρες δημητριακών, παστέλια, ατομικούς χυμούς, παιδικό γάλα (προτιμούνται οι ατομικές συσκευασίες ), έτοιμες βρεφικές-παιδικές τροφές, γάλα εβαπορέ (μικρές μερίδες κατά προτίμηση) , χαρτί υγείας , πάνες για μωρά, σερβιέτες, μωρομάντηλα, οδοντόκρεμες- οδοντόβουρτσες, ατομικά σαπούνια, εμφιαλωμένο νερό (500 ml).
Φάρμακα, όπως αντιβιοτικά, αντιβηχικά σιρόπια, αντιφλεγμονώδη, κ.λπ.
Ρούχα: μόνο βρεφικά και παιδικά, επίσης αδιάβροχα, καπέλα (όλα τα μεγέθη) και σκουφιά.
Παπούτσια: αθλητικά (ανδρικά- γυναικεία- παιδικά) σε όλα τα μεγέθη.
Σκηνές, υπόστεγα, στρώματα γυμναστικής (που τυλίγονται και εμποδίζουν την υγρασία).
Μικρά (σε μέγεθος) παιχνίδια για τα παιδιά.

Πού μπορούν να σταλούν πράγματα από άλλες πόλεις της Ελλάδας;
Εφόσον θέλετε να βοηθήσετε από άλλες πόλεις της Ελλάδας συμβουλευτείτε τη σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς στο facebook https://www.facebook.com/pages/Εθελοντές-Κιλκίς-Θεσσαλονίκης-Σύροι-Πρόσφυγες/1077660895595960?fref=ts
Εκεί θα βρείτε διευθύνσεις, τηλέφωνα και οδηγίες. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ!
Που μπορείτε να προσφέρετε στη Θεσσαλονίκη;
Δίνω παρακάτω τις διευθύνσεις ορισμένων οργανώσεων.
ΕΡΤ 3. Συγκεκριμένα στα κτίρια της Τηλεόρασης (Λεωφόρος Στρατού), της Διοίκησης (Αγγελάκη 2), και του Ραδιοφώνου (Αγγελάκη 14). Πληροφορίες δίνονται στα τηλέφωνα 2310 299400, 2310 299500, 2310 299501.
Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23). Ώρα: 17.00 – 22.00
Οικόπολις (Πτολεμαίων 29Α). Ώρα: 18.00-22.00, τηλ. 2310 222503.
Isis Therapy Center (Αγίας Σοφίας 39, 4ος όροφος), τηλ. 2310 288266 και 6972321207
Στην σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς υπάρχουν επίσης διευθύνσεις και τηλέφωνα καταστημάτων και πολιτών από διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης (και του Κιλκίς) , όπου μπορούν να παραδοθούν πράγματα χωρίς να χρειάζεται να πάει κανείς στο κέντρο της πόλης.
Το ίδιο ισχύει για τη σελίδα του Οικόπολις https://www.facebook.com/oikopolis.social.center/photos/a.355053564610784.82778.354601221322685/848936978555771/?type=1
Τι να προσέξω όταν έλθω στην Ειδομένη για να βοηθήσω;
Καλό είναι να συνεννοηθείτε με κάποιους από τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί!
Κάποιες εργασίες φαίνονται πολύ «πεζές» αλλά είναι απαραίτητες. Εγώ π.χ. για αύριο έχω προγραμματίσει για τον εαυτό μου κυρίως μάζεμα σκουπιδιών.
Η διανομή πραγμάτων, ιδιαίτερα ειδών διατροφής, δημιουργεί χαοτικές και αναξιοπρεπείς καταστάσεις. Συνεννοηθείτε γι’ αυτό το θέμα!
Για άνδρες και γυναίκες που προσφέρουν εθελοντική εργασία: φέρτε πλαστικά γάντια μαζί σας για τις βρώμικες δουλειές, μην ξεχνάτε να φέρετε καπέλο για τον ήλιο, και (ίσως να φαίνεται «συντηρητική συμβουλή» ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, όπως είμαι εγώ, αλλά στην πραγματικότητα έχει πρακτική σημασία) οι γυναίκες ας αποφεύγουν σορτσάκια και ανάλογες μπλούζες.
Διαβάστε αν θέλετε και τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες.
Επειδή αρκετοί /ες φίλοι/ες ρώτησαν -ναι, αύριο μπορούμε να τα πούμε επι τόπου στην Ειδομένη, βεβαίως δουλεύοντας ταυτόχρονα!

Aπό τη σελίδα RefugeesWelcome GR του facebook

— Πώς μπορώ να βοηθήσω τους πρόσφυγες; —

Σημειώστε μερικούς αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών:

— Αγκαλιά (Λέσβος)
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR5401405990599002101026620

— Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR)
ALPHA BANK: 101-00-2002055436, IBAN: GR89 0140 1010 1010 0200 2055 436
ΠEIΡΑΙΩΣ: 5055011562-423, IBAN: GR11 0172 0550 0050 5501 1562 423
Τηλέφωνο δωρεών: 210 6726296 (9:00 – 18:00)
Ταχυδρομική επιταγή : Ταγιαπιέρα 12, 115 25 Αθήνα

— Γιατροί Χωρίς Σύνορα
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΙΒΑΝ: GR 3601 1008 0000 0008 0480 84795
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR 09 0140 1040 1040 0278 6014 420
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR 96 0172 0110 0050 1101 3626 464 EUROBANK, IBAN, GR 50 0260 2150 0004 1010 0065 050

—Γιατροί Του Κόσμου
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΙΒΑΝ: GR27 0110 1410 0000 1412 9611 217
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR06 0140 1990 1990 0200 2002 401
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR03 0172 0180 0050 1800 5706 640 EUROBANK, ΙΒΑΝ: GR92 0260 0030 0000 1010 0789 826 ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ, ΙΒΑΝ: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001

— Caritas Ελλάς
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR43 0140 2600 2600 0210 1095826

———————-

Υ.Γ. Τους ποταπούς συμπατριώτες μας, που βλέπουν μπροστά τους τον αναγκεμένο και η πρώτη τους παρόρμηση είναι, όχι πώς θα βοηθήσουν, αλλά πώς θα βγάλουν λεφτά από τη δυστυχία και την ανάγκη του, δεν θέλω ούτε να ξέρω ότι υπάρχουν δίπλα μας και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, άχρηστα βάρη πάνω στη γη, σιχάματα, βγαλμένα από τον απόπατο της ανθρωπότητας.
Όπως αυτοί που χρεώνουν τη …φόρτιση του κινητού των προσφύγων (απαραίτητο εργαλείο για να βρεθούν με τους δικούς τους) ή ζητάνε λεφτά για να τους μεταφέρουν στην πόλη. Ή το κάθαρμα που εξαπάτησε μια ομάδα προσφύγων πως τάχα θα τους μεταφέρει με το αμάξι, και τους έκλεψε όλα τα υπάρχοντα και τα χρήματα. Για κάτι τέτοιους και μόνο, θα άξιζε να υπάρχει κόλαση… 

Μια μεγάλη «Αγκαλιά», ανοιχτή για όλους τους κατατρεγμένους

Χωρίς άλλο σχόλιο, παραθέτουμε το εμπνευσμένο σκίτσο του σκιτσογράφου Γιάννη Αντωνόπουλου (John Antono) με τον πρόωρα χαμένο παπα Στρατή, τον μπαμπα-Νουρ των κατατρεγμένων, να κρατά στην αγκαλιά του τον μικρούλη Αϊλάν, που μαζί με τον αδερφό και τη μητέρα του, έσβησαν τόσο άδικα στα νερά του Αιγαίου…

Για τον παπα Στρατή και το έργο ζωής του, την «Αγκαλιά» διαβάστε εδώ

Ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε να μη λιγοστεύουν οι παπα Στρατήδες και να μην φεύγουν από κοντά μας τόσο πρόωρα γιατί τους έχουμε πολύ ανάγκη, σε αυτούς τους σκοτεινούς και χαλεπούς καιρούς. Και πιο πολύ, τους χρειάζονται οι αναγκεμένοι, που πληθαίνουν καθημερινά.

 

Επείγουσα έκκληση από τη Λέσβο

Δραματική η κατάσταση στη Μυτιλήνη, δραματική και η έκκληση των εθελοντών της ΜΚΟ «Αγκαλιά»

«Λέσβος 27/05/2015:
4μηνο βρέφος με υποθερμία. Δυο παιδιά 8 και 12 ετών ασυνόδευτα. Δυο άτομα με κακώσεις στα γόνατα. 4 άτομα σε σχισμένα πέλματα από την φτέρνα έως το μεγάλο δάχτυλο. Πάνω από 100 βρεγμένοι άνθρωποι, πρώτα από θαλασσινό νερό και έπειτα από μπόρα. Σχεδόν όλοι κρυωμένοι με βήχα, πολλοί με πυρετό. Εφτά οικογένειες με γέροντες και παιδιά.Το μόνο που θέλουν είναι να φτάσουν με ασφάλεια σε έναν τόπο όπου θα ξαποστάσουν και θα τους δει ένας γιατρός, θα φάνε κάτι. Τι καταστάσεις να μπαλώσουμε εμείς; Και να θέλουν να πληρώσουν, να έχουν τα χρήματα και να ΜΗΝ τους παίρνει ούτε λεωφορείο ούτε ταξί από φόβο «μην μπλέξουμε». Έχουμε και λέμε : από Αρχαία Άντισσα μέχρι Καλλονή 8 ώρες πορεία κατά μέσο όρο. Από Καλλονή Μυτιλήνη τουλάχιστον 6, για τις οικογένειες αδύνατον κάτω από 10-11 ώρες. Εξόντωση. Συγνώμη, για να λυθεί και αυτό θα περιμένουμε την χρηματοδότηση του Ντράγκι; Ένα πράγμα μόνο θα πω: θα μπορέσω να καταλάβω αν οι «διαπραγματεύσεις» ναυαγήσουν. Δεν θα συγχωρέσω όμως το ότι δεν έγιναν ορισμένα απλά βήματα αναδιοργάνωσης που δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα. Και ένα ακόμα : αν οι ένστολοι το παίζουν δύσκολοι, αν ο τοπικός πρόεδρος/πάρεδρος/σαλτιμπάγκος το παίζει τρελός, υπάρχει ο εισαγγελέας. Βάλτε τους πάντες προ των ευθυνών τους, οργανώστε τα πράγματα. Μεταφέρετε προσωπικό από θέσεις/αραλίκια σε σημεία που θα είναι χρήσιμοι. Τα ήδη υπάρχοντα «πράγματα» και πρόσωπα τα οποία ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ήδη. Καταλαβαίνω πως παίρνει χρόνο σε μια νέα κυβέρνηση να χαλιναγωγήσει δομές εξουσίας που σαπίζουν χρόνια τώρα. Κάντε γρήγορα χρόνος ΔΕΝ υπάρχει. Και ένα τελευταίο : φέρτε τον Βαρβιτσιώτη και τη Σεσίλια να καμαρώσουν τώρα το κέντρο κράτησης των πολλών εκατομμυρίων που έφτιαξαν…

«Παιδιά πνιγόμαστε, βοηθήστε. Όσοι δεν είστε Λέσβο και δεν μπορείτε να βοηθήσετε σε είδος στείλτε κανένα φράγκο. Υπολογίστε πως με 50 ευρώ έχουμε βρει τον τρόπο να δίνουμε ένα γεύμα σε 100 άτομα. Ειλικρινά δεν έχουμε κάνει ποτέ τόσο επείγουσα έκκληση, αλλά είμαστε στα όριά μας, έχουμε εκατοντάδες κόσμο από Συρία και Αφγανιστάν κατά κύριο λόγο οικογένειες και παιδιά σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Και 5 ευρώ βοηθούν. GR 5401405990599002101026620, Αlpha Bank, ΜΚΟ Αγκαλιά…. Κοινοποιήστε, είναι πραγματική ανάγκη.»

Η περιγραφή της κατάστασης από το προφίλ ενός άλλου εθελοντή, από το «Χωριό του Όλοι Μαζί», στο facebook:

«Σήμερα τα πράγματα ξανά- κόλλησαν…και στον Μόλυβο.
Περίπου 120 άτομα πρέπει να κοιμηθούν στην ύπαιθρο. Το λεωφορείο για την Μυτιλήνη δεν θα έλθει να τους πάρει.
Είναι στο Parking δίπλα στο σχολείο και θα αρχίσουν πάλι οι κόντρες για το που θα πάνε να κάνουν την ανάγκη τους , για αρρώστιες και τα παιδιά μας και τα λεφτά μας, τον τουρισμό μας… και άλλα τέτοια!
Ούτε κουβέντα για την … ανθρωπιά μας!
Μνήμες κοντές , παππούδες και γιαγιάδες ξεχασμένοι , μανάδες παιδιά …»Δεν είναι δικά μας»!
Τι στο διάολο είμαστε;  
Τα νούμερα θα μεγαλώσουν και οι ρυθμοί επίσης. Θα πρέπει το σχέδιο να μεγαλώσει. Οι χώροι υποδοχής, να αυξηθούν ή … οι ρυθμοί εξυπηρέτησης να αυξηθούν. Χρειάζονται δομές και άτομα στο λιμενικό και την αστυνομία, για μην βγει κάποια ώρα στους δρόμους ο… Στρατός.

Θα μπορούσαν πολλές ζωές να γλυτώσουν, αν όλοι αυτοί ταξίδευαν ελεύθερα στις χώρες που θέλουν με αεροπλάνα και ξόδευαν τα λεφτά του traffiking, στην χώρα επιλογής τους, για την προσωρινή διαμονή τους, για τις υποδομές της φιλοξενίας τους, μέχρι να αλλάξουμε τις πολιτικές μας , που κόστισαν και κοστίζουν τους πολέμους στις περιοχές τους.
Είναι ώρα για αλλαγές, στην αντίληψη και τον τρόπο μας.
Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν κάποια ώρα βρεθούμε στην θέση τους και δεν μας βοηθήσει… κανείς!
Ας μην είναι κανένας μας σίγουρος για τίποτα, στις μέρες μας… εκτός από την ανθρωπιά μας.

Διαβάστε:

Grèce : l’accueil des migrants à Lesbos

Δείτε:

The First Step/ Το πρώτο βήμα

Μόνο μ’ ένα ρούχο βρεγμένο και τους νεκρούς τους αγκαλιά…

Μπ. Μπρεχτ, για τον όρο «μετανάστες»

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη.
Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα,
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

Οι τραγικές φωτογραφίες είναι από το σημερινό ναυάγιο στις ακτές της Ρόδου

Άνθρωποι, στο δρόμο…

Ντροπή, ντροπή και ενοχή. Και μια κρυφή οργή.

Πολύ άσχημα συναισθήματα γεννάει η εικόνα ανθρώπων ξαπλωμένων, χύμα, στα μάρμαρα του Συντάγματος.

Περνάω μπροστά τους πηγαίνοντας στη δουλειά μου, περνάω μπροστά τους γυρνώντας στο σπίτι, περνάω μπροστά τους πηγαίνοντας βόλτα ή σινεμά.

Δουλειά, σπίτι, βόλτα, σινεμά.

Εγώ τα έχω, εκείνοι όχι.

Γι’ αυτό εγώ έχω ντροπή και ενοχές, εκείνοι έχουν μόνο τον εαυτό τους και την αξιοπρέπειά τους.

 

Χτες, Κυριακή, όλη μέρα τους σκεφτόμουν. Και σκεφτόμουν κι εσένα, Βούλα*. Που είχες δώσει την ψυχή σου (το χρόνο σου, την έγνοια σου, τη φροντίδα σου) για τους Κούρδους πρόσφυγες, εκεί στο Λαύριο. Αργά το βράδυ, δεν άντεξα, δεν με χώραγε πια το σπίτι, έφτιαξα ένα μεγάλο καζάνι φακές, έβαλα και πλιγούρι μέσα, να γίνει πιο χορταστικό το φαΐ, έβαλα σε ένα σακβουαγιάζ ρούχα χοντρά, μάλλινα γάντια, κασκόλ -αφού δεν τα φοράμε έτσι κι αλλιώς- έβαλα κι εκείνο το μάλλινο λαδί  παλτό που μου είχες ράψει πριν χρόνια και το ανεβοκατέβαζα τιμής ένεκεν, δεν το φοράω πια, έβαλα και τα ζεστά κόκκινα ζακετάκια που είχες πλέξει για τα παιδιά -μεγάλωσαν πια, δεν τους κάνουν, τα κράταγα για την ανάμνησή σου μόνο- πήρα τηλέφωνο και μια φίλη να με βοηθήσει, κι ανέβηκα στο Σύνταγμα…

Γυρνώντας σπίτι, τα είπα στη μάνα μου, δεν είχα προλάβει να την ειδοποιήσω, βούρκωσε και μου ‘πε «πάρε κι άλλα, τόσες κουβέρτες, τόσα ρούχα, τι να τα κάνω πια;»

………….

Σήμερα που πέρασα πάλι, οι άνθρωποι είχαν τα στόματα σφραγισμένα με ταινία, άρχισαν απεργία πείνας, και σκέφτηκα, μακάρι εκείνο το πιάτο φακές που έφαγαν, να ‘ταν αρκετά νόστιμο και χορταστικό…

Η μάνα μου σήμερα, μου έστειλε τούτο το ποίημά της:

Ο Σείριος, ένας αστερισμός με πολλά μυστικά, απέχει από τη γη 8,7 έτη φωτός,

κι όμως , απ αυτόν τον απόμακρο κόσμο, ήρθαν κάτι περίεργα όντα,

ίδια με μας, ίδια με τις γήινες γυναίκες, αλλά με σφραγισμένο στόμα,

με λιπόθυμα  μωρά στην αγκαλιά, με στήθη αδειανά, με μάτια αδειανά,

με χέρια αδειανά, και  ξάπλωσαν, κατάχαμα, στην Πλατεία Συντάγματος…

εδώ δίπλα μας!

Προσέξτε, άνθρωποι, μην τις πατάτε, είναι ίδιες με μας, με τις μανάδες μας,

με τις αδερφές μας, με τις κόρες, τις εγγονές μας, και πεινάνε και κρυώνουν…

Κι απόψε θα βρέξει…

————————————————————————————————

*Βούλα Μανή, αιωνία της η μνήμη.

«Ξένος ήμουν, γυμνός ήμουν, πεινασμένος»

Αναδημοσιεύω από το Λέσβος News. Γιατί για κάποιους, πολλούς, μετά το μαρτύριο δεν έρχεται Ανάσταση.

Γράφει: Γιώργος Τυρικός – Εργάς

Υπάρχουν καταστάσεις που δεν σηκώνουν πολλά λόγια μα και πάλι απαιτούν να μιλήσουμε για αυτές, απαιτούν να μην σιωπούμε.

Χτες μέχρι αργά το βράδυ είχαμε στην Καλλονή πρόσφυγες από Σομαλία και Συρία. Έφτασαν στα βόρεια του νησιού και τους πήρε 11 ώρες να κατηφορίσουν στο λεκανοπέδιο. Εφτασαν κομμάτια έξω από την παλιά εφορία και κουκούβισαν στο προαύλιο.

Χτες είδα πάλι να παίζεται το δράμα του Χριστού, αν και με τους θεούς δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.

Τον είδα όμως τον ίδιο Ναζωραίο πάλι να λέει, «Ξένος ήμουν, γυμνός ήμουν, πεινασμένος»…Τον είδα μέσα στα κόκκινα από την κούραση μάτια τους, πρόβαλλε από τις σχισμές των τριμμένων ρούχων τους.

Φαίνεται όμως πως από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 10 κανείς άλλος δεν έβλεπε τον Χριστό εκεί γύρω. Οι εκκλησιαζόμενοι πήγαιναν να ακουσουν το τροπάρι της Κασιανής, καλοντυμένοι αφού πια είχαν αγοράσει τα χρειαζούμενα για τις γιορτές. Εριχναν ένα απότομο βλέμμα στους πρόσφυγες (στη Σομαλία και στη Συρία εμφύλιος!) και ψιθύριζαν μεταξυ τους διάφορα λες και κινδύνευαν λες και κάτι απαράδεκτο ήρθε στην πόλη τους. Δεν έκαναν καμιά κίνηση. Ο εμφύλιος, ο πόνος, η ελεημοσύνη, η αδερφοσύνη («αφού το κάνατε αυτό σε έναν από τους αδερφούς μου, ειναι σαν να το κανατε σε εμένα !») ολα υποκρισία, όλα φόβος. Ας κάνουμε μεγάλο-μεγάλο τον σταυρό μας στο «Δι ευχών».

Ο Παπά-Στρατής δίπλα μου είχε σπάσει πάλι τα τηλέφωνα να ξεσηκώνει το λιμενικο, την αστυνομία, υπουργεία, κάθε φορά τα ίδια, κάθε φορά τα χέρια όλων δεμένα από έναν αόρατο Πόντιο Πιλάτο. Οταν κανείς πια δεν αναλάμβανε καμιά ευθύνη (είμαστε σε αυτό το στάδιο πλέον) πήραμε τους ανθρώπους και τους βάλαμε στο προαύλιο του Ναού. Ένα πρόχειρο γεύμα, μερικά είδη υγιεινής…Αυριο; Ταξί δεν τους παίρνει. Το λεωφορείο δεν τους παίρνει. Λιμενικό, αστυνομία, ο ένας στέλνει στον άλλο. Θα πρέπει να κάνουν άλλα 45 χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι Μυτιλήνη. Μετά; Τίποτα. Τους το εξηγήσαμε. «Θα περπατήσουμε, τι να γίνει;»

Μεσάνυχτα αφήσαμε τους Σομαλούς να ξεκουραστούν (πόσο να ξεκουραστεί κανείς πάνω στο τσιμέντο κάτω από το βραδινό αγιάζι) και πήγαμε να βρούμε την ομάδα Σύριων που είχε και παιδιά. Φτάσαμε με το αμάξι μέχρι τις Αλυκές, κανείς. Σε κάποιον παράδρομο θα ήταν, κάπου εκεί έξω…Γυρίσαμε πίσω. Ολο το βράδυ εφιάλτες.

Ο παπά Στρατής σε κάποια φάση όταν τους καληνυχτίσαμε, ζήτησε συγνώμη εκ μέρους της χώρας, της πατρίδας του, του νησιού που αγαπάει αλλά τον πικραίνει με κάθε ευκαιρία. «Ζητώ συγνώμη που αυτές τις άγιες μέρες το μόνο που έχουμε να σας προσφέρουμε σαν Έλληνες είναι ένα τοστ και έναν χυμό. Ζητώ συγνώμη που το καλύτερο μέρος που μπορώ να σας βάλω είναι εδώ». Εγώ μετέφραζα με έναν μεγάλο κόμπο στον λαιμό, έτοιμος να…δεν ξέρω τι. Θυμός λύπη, όλα.

Η ίδια κατάσταση χρόνια τώρα. Από το 2009. Ένας από τους Σομαλούς κατάλαβε την αμηχανία μας και με χτύπησε στον ώμο. «Πες του παπά πως εδώ ειναι ξενοδοχείο πολυτελείας. Ειναι χίλιες φορές καλύτερο από εκεί που ερχόμαστε. Καλύτερα δεν γίνεται» και χαμογελούσε. Χαμογελούσε ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα αυτήν την στιγμή στον κόσμο παρά εκατό δολάρια στην τσέπη, τα ρούχα που φορά και το σώμα του.

Και χαμογελούσε ΓΙΑ ΕΜΑΣ τους πολιτισμένους, που τα έχουμε όλα, επειδή μας είδε να έχουμε θλίψη. Τέτοιο δώρο δεν μου έχει κάνει άνθρωπος.

Να πω ένα τελευταίο. Καθώς ήταν στον δρόμο οι πρόσφυγες μπροστά από την εφορία, τρεις άνθρωποι, εκτός από εμάς, είχαν το θάρρος και την παρρησία και ήρθαν κοντά τους. Ενα ζευγάρι νέων ανθρώπων, έφερε μια κούτα χυμό και μπισκότα. Μας τα έδωσε και είπαν «κουράγιο» στους ανθρώπους. Ένας ακόμα, ανθρωπος απλός με το φανελάκι, μεσόκοπος, προχειροντυμένος ήρθε με μια πλαστική σακούλα με λίγα φρούτα και ένα μπουκάλι νερό. «Δεν ήξερα τι να φέρω», μου είπε, «λίγο νερό να πιουν».

Σταυρώνεται αιώνια ο Χριστός, μέρα νύχτα. Η ανάστασή του δεν διαρκεί παρά όσο μια αστραπή. Για αυτό το λίγο φως που βαστά μια στιγμή μονάχα, για αυτό το λίγο φως κάνουμε αγάντα και βαστούμε.

(φωτογραφία άρθρου: τηλεοπτικό δίκτυο ABC – ρεπορτάζ για την ανθρωπιστική κρίση στη Σομαλία)

———————-

Σχετικό: Απεργία πείνας Αφγανών και Σύριων μεταναστών στο λιμάνι της Μυτιλήνης, του Στέλιου Κραουνάκη.

Με αφορμή μια φωτογραφία

Πριν λίγο καιρό, ένας παλιός, καλός φίλος του πατέρα μου, έστειλε ένα μέιλ στη μητέρα μου με μια φωτογραφία που την συνόδευε ένα συγκινητικό κείμενο με αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα. Θέλησα να μάθω περισσότερα κι επικοινώνησα μαζί του, κι εκείνος είχε την καλοσύνη να μου στείλει δυο λόγια παραπάνω. Τα μεταφέρω εδώ, σχεδόν όπως μου τα έστειλε, κι ελπίζω σύντομα να διαβάσουμε περισσότερα, καθώς όπως μου είπε, έχει κατά νου να εκδώσει ένα σχετικό βιβλίο.

Με τον πατέρα σου γνωριζόμαστε από παιδιά. Είχαμε άλλωστε την ίδια ηλικία και μέναμε περίπου στην ίδια γειτονιά στη Μυτιλήνη. Σχολείο, ΕΠΟΝ κ.λπ.,  χωρίς να έχουμε πάντα πλήρη γνώση των εξελίξεων που τις καθόριζαν άλλοι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους μάλιστα τα μερικά ή γενικά συμφέροντά μας ή και τις συνέπειες σε μας […]

Μεγάλωσα, ακολουθώντας τη δασκάλα μητέρα μου, στα Λουτρά, ένα χωριό 7 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης, τουρκοχώρι πριν από το 1926 που έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, οπότε και ήρθαν στα Λουτρά Έλληνες από το χωριό Ατζανός (τώρα Βademli) της Μ. Ασίας και πήγαν οι Τούρκοι στα σπίτια τους εκεί.

Σχολειό πήγα στα Λουτρά της Λέσβου που ήταν τόπος «φιλοξενίας» των «τουρκόσπορων». Και τους γνώρισα , όπως τους περιγράφει ο Θέμελης στο βιβλίο του «Οι αλήθειες των άλλων» και μεγάλωσα και γω μαζί τους και είδα τον κόσμο όπως είναι, σκληρός και ανελέητος, που στρατολογεί εύκολα θύματα (και οι δύο κόσμοι…) και θυσιάζει τους πιο περήφανους και θαρραλέους, στο όνομα φρέσκων ιδεών και ειδώλων. Αυτοί βέβαια με τη θυσία τους, φέρνουν κάθε φορά την Άνοιξη! Δεν γίνεται αλλιώς!
Εκεί είδα και ένοιωσα στο πετσί μου την κοινωνική αδικία και την επανάσταση και τους επαναστάτες (θύματα στη συνέχεια) που εκτρέφει και προωθεί. […]

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία που στέλνω, έχει τραβηχτεί από πλανόδιο φωτογράφο της εποχής, στην οδό Πανεπιστημίου, το Νοέμβρη του 1947. Εκτός από μένα δεξιά και το Μίμη στα αριστερά, στη φωτογραφία φαίνεται και ο μακαρίτης ο Μανώλης ο Στάθης (ήταν φιλόλογος και έγινε γυμνασιάρχης στα Κύθηρα). Πηγαίναμε και οι τρεις στο φροντιστήριο του Φιλίππου, στην αρχή της Θεμιστοκλέους.

Εγώ είχα κατεβεί από τη Μυτιλήνη με ένα καΐκι, αλλά έμεινα μαζί τους μόνο ενάμιση μήνα. Θυμάμαι μέχρι τις 15-11-47. Τη μέρα εκείνη άρον-άρον τους εγκατέλειψα και γύρισα στη Μυτιλήνη, γιατί στο μεταξύ απέλυσαν τη μητέρα μου από το σχολείο, λόγω «κοινωνικών φρονημάτων» (ήταν δασκάλα, στα Λουτρά της Μυτιλήνης) και συνέχισα την προετοιμασία μου, με τη βοήθεια των καθηγητών μου (του Αρχοντίδη και άλλων).

Όταν κατέβηκα πάλι στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 1948 και έδωσα εξετάσεις, στο μεν Πολυτεχνείο δεν πέρασα (θυμάμαι μάζεψα 35 μονάδες, αντί για 36) ενώ μπήκα στο Φυσικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής σχολής πρώτος (έχω ακόμα το απόκομμα από εφημερίδα της εποχής). Στο Πανεπιστήμιο δεν με γράψανε λόγω …κακών φρονημάτων.
Γράφτηκα την επόμενη χρονιά , αφού προηγουμένως η  κ. Καλλιόπη (η μητέρα μου) υποχρεώθηκε να κάνει δήλωση. Μια νύχτα, κλαίγοντας με πήρε και πήγαμε μαζί στην ασφάλεια, όπου διοικητής ήταν ένας μαθητής της που την παρακάλαγε από καιρό να το κάνει, γιατί η μη εγγραφή μου στο Πανεπιστήμιο είχε κάνει πάταγο στη Μυτιλήνη, όπου οι συντοπίτες μου είχαν πανηγυρίσει δεόντως για την επιτυχία μου.

Η περίοδος 1948-49, μου βρήκε σε καλό. Με στείλανε, μέσω του Γυμνάσιου, να διδάξω στην Πέτρα, ένα χωριό στη Μυτιλήνη όπου λειτουργούσε φροντιστήριο «κατ’ οίκον διδαχθέντων», και είχα μεγάλη επιτυχία. Έβγαλα, αν θυμάμαι καλά, 1500 οκάδες λάδι (συναλλακτικό αγαθό – νόμισμα – ήταν το λάδι ) που ισοδυναμούσαν με 25 χρυσές λίρες, τις οποίες έδωσα στη θεία μου, στην Αθήνα, όπου νοικιάσαμε ένα σπίτι στην οδό Σάμου στο σταθμό Λαρίσης, με την υποχρέωση να μένω μαζί με τα παιδιά της. Είχε δυο παιδιά, το Μάνο – που ήταν συμμαθητής του Μίμη- και τη Μυρτώ, που ήταν ήδη παντρεμένη με τον Έκτορα, καθηγητή μαθηματικό και μέναμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο 2 επί 3μ., μέχρι το τέλος των σπουδών μου.

Τα Πολυτεχνείο δεν το ξέχασα και μπήκα και κει το 1957, με κατατακτήριες εξετάσεις, στο δεύτερο έτος, απ’ όπου τελείωσα το 1961. Σαν μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος σταδιοδρόμησα στη ΔΕΗ.

Σου στέλνω μαζί με το παρόν και μια ομάδα φωτογραφιών από μια συνάντηση, το Γενάρη του 2008 σε μια ταβέρνα στο Παλαιό Φάληρο, όπου ο πατέρας σου «κυριάρχησε» με τη φυσαρμόνικά του. Συνδαιτυμόνες, ήταν φίλοι και συμμαθητές μας από τη Μυτιλήνη. Τελειώνοντας το γεύμα εκείνο, θυμάμαι ότι περάσαμε στην επιστροφή, από το  σπίτι σας για ένα καφέ…

Με αγάπη
Βασίλης  Αργυρίου

 

 

 

Η φωτογραφία της Σκάλας Λουτρών Λέσβου είναι παρμένη από τον ιστότοπο του Συλλόγου Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών Λέσβου «το Δελφίνι».