Εφτά ευτυχισμένα -και τυπωμένα πλέον- καλοκαίρια

Μετά από πολύχρονη αδράνεια και σιγή του ιστολόγιου, με μεγάλη συγκίνηση, παρουσιάζω, στην έβδομη επέτειο του θανάτου του, το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Δημήτρη Σαραντάκου, με τίτλο «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια» που μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αρχείο. 
Ένα βιβλίο του οποίου αποσπάσματα έχουν δημοσιευτεί πολλές φορές εδώ και στο ιστολόγιο του Νίκου, αλλά που το «χρωστάγαμε» στη μνήμη του να βγει και στο χαρτί, το ήθελε τόσο πολύ…
Στην καλοφτιαγμένη σελίδα των εκδόσεων, μπορείτε να «ξεφυλλίσετε» ψηφιακά το πρώτο κεφάλαιο, μια ιδέα που βρίσκω εξαιρετική για κάθε βιβλίο.

Οπωσδήποτε, η δική μου γνώμη δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλά το θεωρώ από τα καλύτερα που έχει γράψει, μαζί με τον «Άγνωστο ποιητή Άχθο Αρούρη» που έγραψε για τον πατέρα του και τον «Βενετσιάνικο καθρέφτη». 
Νομίζω όμως, πως είχε μεγάλο ταλέντο στο να αναδεικνύει στα γραφτά του, τα απλά αλλά σημαντικά μέσα στην καθημερινότητα, αυτά τα μικρά-μικρά που μαζεύονται και συνιστούν τις αναμνήσεις μας και την ύπαρξή μας…

Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Μίμη

Σήμερα κλείνουν 4 χρόνια από τότε που χάσαμε τον Μίμη, αλλά δεν περνάει ούτε μια μέρα να μην τον σκεφτόμαστε… Αναλογιζόμουν από χτες, τι ήταν αυτό που κυρίως τον χαρακτήριζε και δεν πρέπει να είναι σύμπτωση πως, στο αφιέρωμα που έκανε σήμερα ο Νίκος, διάλεξε απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του να αναφέρει την αισιοδοξία. Πράγματι, πολύ πριν γίνει μόδα η θετική σκέψη και τα σχετικά, ο Μίμης είχε έμφυτη μάλλον, μια ανεξάντλητη αισιοδοξία (που συχνά διαόλιζε την Κική) και η οποία, ενώ δεν τον εμπόδιζε να βλέπει καθαρά, εντούτοις, βοηθούσε τον ίδιο αλλά και όλους γύρω του να μην πέφτουν σε απελπισία. Θα παραθέσω ένα κομμάτι από τον επίλογο του ανέκδοτου -ακόμα- αυτοβιογραφικού του βιβλίου «Επτά ευτυχισμένα καλοκαίρια», που νομίζω συνοψίζει αυτή τη στάση ζωής που τόσο μας λείπει, μαζί και η φυσική του παρουσία….

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

[…] Μολονότι τυπικά είμαι συνταξιούχος, καθόλου δεν αποτραβήχτηκα από την ενεργό ζωή και δράση. Ούτε και η Κική άλλωστε. Μπορώ να πω μάλιστα πως στην εικοσιπενταετία, που ακολούθησε το τελευταίο ευτυχισμένο καλοκαίρι, έχουμε πολύ περισσότερες δραστηριότητες, μόνο που αυτές δεν έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα, ούτε αποβλέπουν σε οικονομικό όφελος και αυτό μας χαρίζει ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας. Τι μεγαλύτερο κέρδος θα μπορούσαμε να φανταστούμε;

Όπως προαναφέρω, μπορώ να πω πως προσωπικά δεν τα πήγα άσκημα. Ίσως γιατί η αφετηρία της ζωής μου ήταν καλή. Είχα την τύχη να έχω καλούς γονείς, που μου εξασφάλισαν ευτυχισμένη παιδική ζωή, όπως και καλούς δασκάλους και καλούς φίλους, που συντέλεσαν πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Αλλά και μεγαλώνοντας η καλοτυχία μου συνεχίστηκε. Θεωρώ εξαιρετική τύχη μου το ότι πήρα μέρος στην Εθνική Αντίσταση και οργανώθηκα στην ΕΠΟΝ, όχι μόνο γιατί εκεί συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, αλλά κυρίως γιατί ενστερνίστηκα ιδανικά και οράματα, με ανεκτίμητη αξία και διαχρονική ισχύ.

Η καλοτυχία μου πιστεύω πως ολοκληρώθηκε όταν συνάντησα τη γυναίκα μου, με την οποία έχουμε μοιραστεί τα τελευταία πενηνταεννιά χρόνια, μονιασμένα και δημιουργικά Δεν αποχτήσαμε ποτέ μας πολλά λεφτά, αλλά αυτό ποτέ δε μας απασχόλησε. Αποχτήσαμε όμως, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε τρία παιδιά, που τα βοηθήσαμε να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι και για τα οποία καμαρώνουμε. Χτίσαμε δύο σπίτια, φυτέψαμε κάπου τριακόσια δέντρα και γράψαμε, εκείνη μεν τρεις συλλογές ποιημάτων και καμιά εκατοντάδα επιστημονικών εργασιών, εγώ δε ένδεκα βιβλία.

[…]

Γι΄ αυτό και δε χάνω το κουράγιο μου. Έχω βαθιά πεποίθηση πως η ανθρωπότητα θα βρει το δρόμο της. Δεν θα αυτοκτονήσει, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τον πλανήτη, για να αφήσει μια χούφτα παράσιτα να κάνουν λεφτά. Υπάρχουν στην οικουμένη εκατομμύρια λογικοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που πονάνε γι΄ αυτή την κατάσταση και προβληματίζονται για το πώς η ανθρωπότητα θα βγει από το σημερινό τέλμα.

Διαισθάνομαι πως εκκολάπτεται ένα οικουμενικό, πολύμορφο και πολυδύναμο Κίνημα Αντίστασης, που στους στόχους του δεν έχει μόνο την απαλλαγή των ανθρώπων από την εξάρτηση, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αμορφωσιά και την ένδεια, αλλά και την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στόχο που τον θεωρώ ανώτερο από όλους τους άλλους. Ένα κίνημα που καταργεί τη διαίρεση των ανθρώπων σε ηγέτες, καθοδηγητές, ποιμένες και ηγούμενους, από τη μια μεριά, και σε μάζες, οπαδούς και ποίμνια, από την άλλη.

Κι αν, λόγω της ηλικίας μου, δε μπορώ πια να ενταχθώ δραστήρια σ΄ αυτό το κίνημα, θεωρώ χρέος μου, με την πείρα που απόχτησα από τη ζωή και με τις ελάχιστες δυνάμεις μου, να βοηθήσω τουλάχιστον, με όποιον τρόπο μπορώ, όσους συνανθρώπους μου, αναζητούν, με καθαρό μυαλό και συγκροτημένη σκέψη, να βρουν κάποιες λύσεις στα σημερινά περίπλοκα προβλήματα που μας απασχολούν.

Δεν υπάρχουν έτοιμοι οδηγοί του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε. Δεν υπάρχει ίσως ούτε ο δρόμος, αλλά όπως λέει ένας παλιός Ισπανός ποιητής, ο Αντόνιο Ματσάδα

caminero non es camino
camino se hace al andar*

 

* οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος φτιάχνεται περπατώντας

 

Για το Μιχάλη Σκοπελίτη, που έφυγε…

Χτες έλαβα από την Κική το παρακάτω κείμενο, ήταν πολύ λυπημένη, λιγοστεύουν οι φίλοι…

 

Ετοιμαζόμουν να περπατήσω στον ήλιο,
όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Είδα το νούμερο και το κάλεσα,
ήξερα τι θα μου ‘λεγε η Ανθούσα,
από την Πέμπτη μάς ήρθε το νέο:
Ο Μιχάλης ‘της Σούλας’ είναι σε κώμα…

– Κοιμάμαι δίπλα του, μού σφίγγει το χέρι,
είπε, όταν της τηλεφώνησα πως την σκέφτομαι…

– Δεν μπορώ να έρθω εκεί,
μεγαλώσαμε, βρέχει…
Φίλησέ τον και μην το ξεχάσεις:
«Το καλοκαίρι, θα συναντηθούμε»

η μόνιμη ‘επωδός’ …

Έτσι, λοιπόν!
Πάει κι ο Μιχάλης ο Σκοπελίτης, «πλήρης ημερών»…

Ο Μιχάλης που κατάφερε ν αλλάξει τη μοίρα του,

την πορεία της ζωής του,
να ξαναπλάσσει τον εαυτό του, μεταλλάσσοντας τον…

Κι εμείς, νιώθουμε τυχεροί που τον γνωρίσαμε, 

για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε κοντά του,
για τις εκδρομές μας, σε άγνωστά μας λιμανάκια, απόκρυφα
ή σε πανύψηλες απόκρημνες βουνοκορφές του νησιού…

Και για τις νύχτες με την Πανσέληνο, στα Τσαμάκια,
παρέα με τον Μίμη και τη φυσαρμόνικά του,

τη Σούλα και το καλαθάκι της με τις φράουλες
– απ το δικό τους το χωραφάκι-
την Ανθούσα με τα τραγούδια της,

κι εμένα, να τριγυρνάω ανάμεσά τους,
απαθανατίζοντας τις στιγμές,
να «παγώνω» τον χρόνο,
που κυλά ασταμάτητα,
όπως τα κύματα στην ακρογιαλιά…

-Αντίο, λοιπόν, Μιχάλη, που φεύγεις…
Σ’ευχαριστούμε για τη φιλία σου!
-Κουράγιο, μεγάλο κουράγιο, Σούλα, που μένεις…

Κική Σαραντάκου

*Στη φωτογραφία η Σούλα, η Κική, ο Μιχάλης κι ο Μίμης, στο Φαντάδο.

 

Τρία χρόνια που μας λείπει…

Τρία χρόνια σήμερα από το θάνατο του Μίμη…. και κάθε μέρα, είναι στο μυαλό μας

 

Το μεσημεράκι του Σαββάτου θα μαζευτούμε και πάλι στο στέκι των Καλλονιατών, να πιούμε ένα ποτήρι στη μνήμη του, να τον θυμηθούμε παρέα με τους καλούς του φίλους, και να διαβάσουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του, το αυτοβιογραφικό «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια», που πρόκειται -σύντομα ελπίζουμε- να εκδοθεί.

 

————————-

 

Ο Νίκος στο ιστολόγιό του δημοσίευσε χτες ένα ακόμα απόσπασμα από το βιβλίο του “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης”, όπως κάνει συνήθως κάθε Τρίτη.

Για τον Βόρη Φεδέρωφ και την κόρη του, τη Ζήνα, έχει γράψει και το «Φιστίκι», εδώ:

“Πρωτινά σπίτια-Κάστρο Μυτιλήνης- πινελιές και πενάκι”

Η εκμάθηση της ρωσικής και η φιλία με τον Β.Ν. Φεδέρωφ

Βόρης και Ζήνα Φεδέρωφ

Αγιοδημητριάτικα

Άλλη μια δύσκολη μέρα σήμερα, κυρίως για την Κική, όπως οι περισσότερες γιορτές και οι επέτειοι, πλέον. Ελπίζω μόνο, όπως γράφει και στα παρακάτω ποιήματά της*, τα λόγια, η μορφή κι η ζεστασιά του Μίμη, να είναι γραμμένα ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό και την καρδιά της και να την συντροφεύουν για πάντα, τώρα που εκείνος λείπει…

 

                                 ***

 

*Από την ποιητική συλλογή της με τίτλο «Του Έρωτα και του Αγώνα», Δεκέμβριος 1986

Επιστήμη και Δόγμα

Ένα κείμενο του Μίμη δημοσιευμένο το 2009, που περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Η Αποκρουστέα Μυθολογία» και είναι πάντα επίκαιρο, ανασύρω με την ευκαιρία του ντόρου που έγινε για το «Άγιο Φως», για τα προφανή που είπε ο Νίκος Δήμου και τις αισχρές δηλώσεις του Αμβρόσιου, που -ο αθεόφοβος- αυτές τις «μέρες Αγάπης» για τη θρησκεία του, ξέσπασε σε ρητορική μίσους.

 

Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο [1δ΄51-52],διαβάζουμε πως όταν ο Ιησούς προσήχθη ενώπιον του Πιλάτου, ο Επίτροπος, σε μια στιγμή της ανάκρισης, τον ρώτησε

— Τι ήρθες να κάνεις στα Ιεροσόλυμα;

— Ήρθα να μαρτυρήσω την αλήθεια, και όποιος ποθεί την αλήθεια θα ακούσει τα λόγια μου, ήταν η απάντηση

Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε τίποτα. Ο δικός του κόσμος ήταν   στον αντίποδα του κόσμου του Ιησού.

— Δε βαριέσαι, και τι είναι η αλήθεια; τον ρώτησε, με τον σκεπτικισμό του κυνικού Ρωμαίου. Ο Ιησούς δεν του απάντησε.

Κάθε θρησκεία και κάθε ιδρυτής θρησκείας ή θρησκευτικός ηγέτης, πρεσβεύει πως κατέχει την Αλήθεια, την οποία μάλιστα του την είπε ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως.

Πρόκειται δηλαδή για μιαν εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή έστω αναθεώρηση.

Την κατοχή της εξ αποκαλύψεως αλήθειας τη διεκδικούν ζηλότυπα οι θρησκείες, κάθε μια φυσικά για τον εαυτό της. Στην ιστοσελίδα Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας www.oodegr.com διαβάζουμε:

Τα  δόγματα τής Εκκλησίας,  ΔΕΝ είναι «αξιώματα» αυθαίρετα, ενός απρόσωπου οργανισμού, αλλά ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ενός Θεανθρώπινου οργανισμού. Είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ τών αγίων τής Εκκλησίας, αποκαλυμμένη από το Άγιο Πνεύμα στις Θεούμενες καρδιές τους. Γι’ αυτό όλοι οι Θεούμενοι άγιοι τής Εκκλησίας συμφωνούν στα δόγματα.

και παρακάτω:

[…] οφείλουμε να μένουμε πάντα σύμφωνοι με τα όσα μας δίδαξαν εν Αγίω Πνεύματι οι άγιοι, από την εμπειρία τους. Γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι «μία ακόμα θρησκεία», αλλά Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Για να μην τα ρίχνουμε όλα στη θρησκεία , την κατοχή της απόλυτης αλήθειας την διεκδικούν και πολλές φιλοσοφικές σχολές. Αυτό ξεκινά από πολύ παλιά. Ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του μολονότι προσέφεραν πολλά στην επιστήμη (θεωρία των αριθμών, πυθαγόρειο θεώρημα κ.ά.), συνδύασαν τις φιλοσοφικές και επιστημονικές αναζητήσεις τους με τον μυστικισμό και τη δογματική αντίληψη και ουσιαστικά οι Πυθαγόρειοι ήταν μια μυστηριακή οργάνωση.

Τέλος την κατοχή της απόλυτης αλήθειας διεκδικούν και οι ιδεολογίες, ακόμα και οι επαναστατικές. Από ένα παλιό κείμενο του Δημήτρη Γόντικα, που ήταν κάποτε και μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, αντιγράφω:

Μαρξισμός-Λενινισμός είναι μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία, που πατά γερά στην πραγματικότητα και στα κείμενα των κλασσικών και γι΄ αυτό μπορεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.

Τελείως αντίθετα είναι τα πράγματα με την Επιστήμη. Και η Επιστήμη αναζητεί την αλήθεια, αλλά οι επιστήμονες ξέρουν καλά πως απόλυτες αλήθειες δεν υπάρχουν και γι΄ αυτό είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να αναθεωρήσουν κάθε φορά τις αλήθειες που πίστευαν, όταν η πραγματικότητα (το πείραμα ή η παρατήρηση) αποδείξουν τη σαθρότητά τους.

Αυτό συνέβη πάμπολλες φορές στην ιστορία της επιστήμης.

Κάποτε, την εποχή του Ντάλτον, θεωρούσαν τα άτομα ως τα αδιαίρετα, στοιχειώδη, συστατικά της ύλης. Εκατό χρόνια αργότερα η αλήθεια αυτή κατέπεσε όταν ανακαλύφθηκε πως τα άτομα αποτελούνται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια, που με τη σειρά τους θεωρήθηκαν τα βασικά συστατικά, οι δομικοί λίθοι, της ύλης. Αλλά και η αλήθεια αυτή αναθεωρήθηκε όταν εξακριβώθηκε πως και αυτά αποτελούνται από ακόμη μικρότερα συστατικά, ο αριθμός των οποίων σήμερα πλησιάζει τα εκατό!

Παλαιότερα οι χημικοί πίστευαν πως υπήρχε μια ουσία, που την ονομάζανε φλογιστόν, με την οποία εξηγούσαν τα φαινόμενα της οξείδωσης και της καύσης. Η αλήθεια του φλογιστού έζησε κάπου δυο αιώνες, ώσπου ήρθε ο Λαβουαζιέ, που με πειράματα και μετρήσεις έδειξε πως φλογιστόν δεν υπάρχει.

Για πολλούς αιώνες επίσης οι επιστήμονες πίστευαν στον αιθέρα, ένα αβαρές, άχρωμο, άοσμο και τελείως αναλλοίωτο ρευστό, που γέμιζε το Σύμπαν. Η αλήθεια του αιθέρα έζησε τόσα χρόνια γιατί εξηγούσε την κυματική φύση του φωτός, συμφωνούσε με τις εξισώσεις του Μάξγουελ και ερμήνευε ικανοποιητικά, τον τρόπο μετάδοσής του. Η αποτυχία όμως της πειραματικής επαλήθευσης της ύπαρξης του αιθέρα, οδήγησε στην απόρριψη αυτής της αλήθειας και η κβαντική θεωρία του Πλανκ, την αντικατέστησε.

Εδώ βρίσκεται η διαφορά της Επιστήμης από το Δόγμα. Σε κάθε μια από τις περιπτώσεις που προανέφερα, δε βρέθηκε επιστήμονας να υπερασπίσει τις αλήθειες που ως τότε πίστευε, αλλά χωρίς δισταγμό τις αναθεωρούσε. Εφόσον λοιπόν οι μαρξιστικές θεωρίες αξιώνουν επιστημονική ισχύ και υπόσταση, είναι απολύτως λογικό να επιδέχονται αναθεώρηση.

Επειδή πιστεύω πως οι μεγάλοι ποιητές είναι και προφήτες, κλείνω το σημείωμά μου αυτό με τους στίχους του Κώστα Βάρναλη, από το «Φως που καίει», που όπως ξέρουμε το έγραψε πριν 77 χρόνια εδώ, στην Αίγινα

Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Ιδέες βασίλισσες, κακογερνάνε
Στις νέες ανάγκες σου – κόπος βαρύς –
σκοπούς αλάθευτους κοίτα να βρεις

 

(Δημοσιεύθηκε στο φ. 348/26-1-09)

Στις 23 Φλεβάρη

Για τη σημερινή επέτειο ίδρυσης της ΕΠΟΝ,
(αλλά και για την πιο προσωπική, την επέτειο γάμου της Κικής και του Μίμη,

που πάντα την θυμόμαστε λόγω της άλλης),

ένα τραγούδι που αγαπούσαν κι έλεγαν πολύ ωραία μαζί οι δυο τους:

 

 

Τι έγραφε στο ιδρυτικό της κείμενο η ΕΠΟΝ, για να μαθαίνουν οι μικρότεροι και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ένα ωραίο αφιέρωμα με ντοκιμαντέρ της εποχής, δημοσιεύεται σήμερα στη σελίδα της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό

Παρουσίαση του βιβλίου «Ο Βενετσιάνικος καθρέφτης», στην Αίγινα – Ενημέρωση

Για το βιβλίο, είχαμε γράψει εδώ, όταν εκδόθηκε.
Η παρουσίαση θα γίνει από τον εκπαιδευτικό, και αγαπητό φίλο του Μίμη και της Κικής, Χρήστο Ρέππα.

Ενημέρωση, 23-2-2014:
Το ενημερωτικό portal της Αίγινας, aeginaportal.gr, έκανε εκτενές αφιέρωμα όπου μπορείτε να δείτε και βίντεο από την εκδήλωση με όλες τις ομιλίες, τους ευχαριστούμε πολύ!
Αναφορά έκαναν και τα Αιγινήτικα Νέα.

Λίγες φωτογραφίες από την εκδήλωση:

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Για την εκδήλωση «Στον απόηχο της Αιολικής Λογοτεχνικής Σχολής»

Η εκδήλωση- αφιέρωμα στον Δημήτρη Σαραντάκο, είχε συγκινητικά μεγάλη επιτυχία και η αίθουσα αποδείχτηκε μικρή για τον κόσμο που ήρθε. Μακάρι να είχαμε φέρει ακόμα περισσότερα βιβλία να χαρίσουμε στο κοινό που παρακολούθησε· δυστυχώς δεν έφτασαν όσα φέραμε.

Ευχαριστούμε θερμά τους καλούς φίλους του, τον Στάθη Λιδωρίκη και τον Στρατή Ζαφείρη και βέβαια τον Νίκο, που μίλησαν για τον μηχανικό, λογοτέχνη, λόγιο, φίλο και σύντροφο, τον Μίμη.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Ντόρα Βακιρτζή που ανέλαβε το συντονισμό της οργάνωσης και την εμπεριστατωμένη παρουσίαση, και ασφαλώς, τον Βλάση Αγτζίδη για την φιλοξενία, στα πλαίσια των Σεμιναρίων Σύγχρονης Ιστορίας. Όσα ακούστηκαν ήταν πολύ ενδιαφέροντα και γλαφυρά δοσμένα και ελπίζω να πάρουμε κάποια στιγμή το βίντεο της εκδήλωσης ώστε να μπορέσουμε να το αναρτήσουμε. (Έγινε ενημέρωση της ανάρτησης, έχουν προστεθεί τα βίντεο στο τέλος)

Ευχαριστούμε επίσης τους παλιούς καλούς φίλους που μας έκαναν την τιμή να παραστούν, ήταν μεγάλη χαρά μας που τους ξαναείδαμε. 

Ακολουθούν κάποια στιγμιότυπα από την εκδήλωση, με το φακό του Σταμάτη Λαγάνη:

 

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

 

Για το Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας που διοργανώνεται από τον Βλάση Αγτζίδη -για 6η συνεχή χρονιά- στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» του Δήμου Κηφισιάς  (Έπαυλη Δροσίνη–Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς), με τη συμμετοχή εκλεκτών επιστημόνων, διαβάστε εδώ.

Ενημέρωση 6/2/2014: Ο κ. Αγτζίδης, είχε την καλοσύνη να μας στείλει την βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης που έγινε από τον κ. Παύλο Κοσμίδη, και μπορείτε να την παρακολουθήσετε παρακάτω, σε 3 μέρη:

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Σαραντάκο, «Στον απόηχο της Αιολικής Λογοτεχνικής Σχολής»

Δείτε και σχετική δημοσίευση στο «Εμπρός«.

Για το Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας που διοργανώνεται από τον Βλάση Αγτζίδη -για 6η συνεχή χρονιά- στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» του Δήμου Κηφισιάς  (Έπαυλη Δροσίνη–Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς), με τη συμμετοχή εκλεκτών επιστημόνων, διαβάστε εδώ.