Δεν ξέρω τι θα γίνει, η επικαιρότητα είναι καζάνι που βράζει, μπορεί τελικά να μην γίνει καν δημοψήφισμα, αλλά τις τελευταίες μέρες, πολλές μάσκες έπεσαν και μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Δημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο κι ένα ποίημα που μου έστειλε η Κική, μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση της Δευτέρας υπέρ του «ΟΧΙ», νομίζω πως κι ο Μίμης, θα συμφωνούσε με το περιεχόμενο.
Η επιλογή του «ΟΧΙ»
Αισθάνομαι πολύ τυχερή, γιατί κατάφερα να το ζήσω κι αυτό:
Να πάω στο συλλαλητήριο του ΟΧΙ και να βλέπω, με τα ίδια μάτια μου, όχι μέσα από το γυαλί, το πλήθος και τον παλμό ενός κόσμου, που συνέρρεε, σαν ποτάμι, στο Σύνταγμα!
Να βρεθώ για 3 περίπου ώρες, ανάμεσα στο πλήθος, όλων των ηλικιών κι όλων των τάσεων και προελεύσεων, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών και κομματικών, με κοινό χαρακτηριστικό: τον προβληματισμό, την αλληλεγγύη και το ήθος!
Και κοιτούσα το πλήθος, με χειρόγραφο ΟΧΙ στο στήθος, σαν την ασπίδα, σε καταιγίδα κι ένα χαμόγελο πεισμωμένο…
……………………………..
Και το φεγγάρι στον ουρανό, μοιάζει απόψε πιο φωτεινό, πιο ‘κοντινό’ μας κι απορημένο…
…………………………..
Αλλά και το ζευγάρι με το πανό, έχουνε βλέμμα πιο καθαρό, κι από το γάργαρο νερό και το φεγγάρι….
Προσπαθούσα ν αποτυπώσω, στο κινητό μου, κάποιες εικόνες από τον κόσμο που με τριγύριζε, προσέχοντας να μην αιφνιδιάσω τις συνομήλικές μου, αλλά και πολλές νεότερες μου, που αποκαμωμένες, κρατιόντουσαν από τα κιγκλιδώματα, πάνω από τα σκαλάκια ή είχαν καθίσει στα μάρμαρα, για να ξεκουράσουν τα πρησμένα πόδια τους…
Είχα γεμίσει την τσάντα μου καραμέλες, μια τυπική συνήθεια της Μάνας μου, που φάνηκαν πολύ αποτελεσματικές για τη μικροζάλη, την κούραση ή την υπογλυκαιμία…
Ξαφνικά το πλήθος άρχισε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ν’ αραιώνει λίγο περίεργα, παρασύρθηκα κι εγώ, με τη σκέψη να βρω κάποιο χώρο στο μετρό και κατέβηκα τα σκαλοπάτια, ενώ τα τραγούδια από την εξέδρα μας συνόδευαν μέχρι που έκλεισαν οι πόρτες του συρμού…
Στην επιστροφή τραγουδούσα, ευτυχισμένη, από μέσα μου… Έφτασα στο σπίτι, κατάκοπη, αλλά πανευτυχής! Είχα αντέξει!
Τότε, ξανακοίταξα τη φωτογραφία εκείνου του ζευγαριού, όπως την είχα αποτυπώσει στο κινητό μου, και ξέσπασα, φωνάζοντας ρυθμικά τα λόγια που ήταν γραμμένα στο πανό τους:
Να τολμήσουμε!
Με τα κόμματα της Αριστεράς -αυτής της Αριστεράς που είναι δίπλα μας, στο δρόμο, στους αγώνες.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες,
σε εκείνους τους συνανθρώπους μας που θαλασσοπνίγονται στα Φαρμακονήσια,
στους συμπολίτες μας που δεν άντεξαν την απελπισία και λύγισαν,
σε όσους έχασαν τη ζωή τους αυτά τα χρόνια της σκληρής λιτότητας,
αλλά και σε όσους έχασαν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, την ελπίδα τους.
Θα είναι δύσκολα από μεθαύριο, αλλά θα το παλέψουμε!
Κι ας μην μας παρασύρουν τα μιντιακά κατασκευάσματα -τύπου Ποτάμι- με τα ανούσια, σαν τηλεοπτικές διαφημίσεις, λόγια τους: Τα συμφέροντα των αφεντικών τους, των μεγαλοεργολάβων και των καναλαρχών, είναι αντίθετα από τα δικά μας! Ούτε μια αριστερή ψήφος στο Ποτάμι!
Τώρα που ετοιμάζονται όλα να τα ξεπουλήσουν, τις παραλίες μας, τα νερά μας, τα δάση μας (ακόμα και τον Εθνικό κήπο!), ας μην ξεχνάμε πως απ’ αυτά αντλούμε όλοι μας έμπνευση και παρηγοριά, και πρώτα από όλα οι ποιητές. Ένα ποίημα του Καρυωτάκη για το Αττικό τοπίο, από τα «Νηπενθή», που μου έστειλε η Κική, με το παράπονο πως δεν ενημερώνω συχνά το «Φιστίκι». Τρέχω, μάνα, μας χτυπάνε από παντού και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση…Δεν διάλεξα το ποίημα που σου άρεσε, προτίμησα αυτό που νομίζω πως ταιριάζει στην τρέχουσα επικαιρότητα.
Γυρισμός
Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς, του πλοίου μας ευλογία, όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ’ ακούαμε μεις εδώ την τρικυμία.
Κάτου απ’ την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την ογρή νωχέλεια, περιστέρα η Αθήνα, κ’ ηδονεύεται και σαν νυμφίον ακαρτερεί τον ήλιον από πέρα.
Είναι, που αιθρίασεν, ο ουρανός χήτη του Πήγασου, ξανθή του Παρθενώνα μοίρα, ποτήρι και ξανάστροφα το κρεμεί ο Δίας για να χυθεί τ’ ονειροφώς πλημμύρα.
Aσωτο φτάνω εγώ παιδί πάλι σε σας, να λυγιστώ στην αύρα σα λουλούδι, χώμα, ουρανέ και θάλασσα της Αττικής, που σας χρωστώ τα πάντα, το Τραγούδι!
Ένα κείμενο του Μίμη δημοσιευμένο το 2009, που περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Η Αποκρουστέα Μυθολογία» και είναι πάντα επίκαιρο, ανασύρω με την ευκαιρία του ντόρου που έγινε για το «Άγιο Φως», για τα προφανή που είπε ο Νίκος Δήμου και τις αισχρές δηλώσεις του Αμβρόσιου, που -ο αθεόφοβος- αυτές τις «μέρες Αγάπης» για τη θρησκεία του, ξέσπασε σε ρητορική μίσους.
Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο [1δ΄51-52],διαβάζουμε πως όταν ο Ιησούς προσήχθη ενώπιον του Πιλάτου, ο Επίτροπος, σε μια στιγμή της ανάκρισης, τον ρώτησε
— Τι ήρθες να κάνεις στα Ιεροσόλυμα;
— Ήρθα να μαρτυρήσω την αλήθεια, και όποιος ποθεί την αλήθεια θα ακούσει τα λόγια μου, ήταν η απάντηση
Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε τίποτα. Ο δικός του κόσμος ήταν στον αντίποδα του κόσμου του Ιησού.
— Δε βαριέσαι, και τι είναι η αλήθεια; τον ρώτησε, με τον σκεπτικισμό του κυνικού Ρωμαίου. Ο Ιησούς δεν του απάντησε.
Κάθε θρησκεία και κάθε ιδρυτής θρησκείας ή θρησκευτικός ηγέτης, πρεσβεύει πως κατέχει την Αλήθεια, την οποία μάλιστα του την είπε ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως.
Πρόκειται δηλαδή για μιαν εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή έστω αναθεώρηση.
Την κατοχή της εξ αποκαλύψεως αλήθειας τη διεκδικούν ζηλότυπα οι θρησκείες, κάθε μια φυσικά για τον εαυτό της. Στην ιστοσελίδα Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας www.oodegr.com διαβάζουμε:
Τα δόγματα τής Εκκλησίας, ΔΕΝ είναι «αξιώματα» αυθαίρετα, ενός απρόσωπου οργανισμού, αλλά ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ενός Θεανθρώπινου οργανισμού. Είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ τών αγίων τής Εκκλησίας, αποκαλυμμένη από το Άγιο Πνεύμα στις Θεούμενες καρδιές τους. Γι’ αυτό όλοι οι Θεούμενοι άγιοι τής Εκκλησίας συμφωνούν στα δόγματα.
και παρακάτω:
[…] οφείλουμε να μένουμε πάντα σύμφωνοι με τα όσα μας δίδαξαν εν Αγίω Πνεύματι οι άγιοι, από την εμπειρία τους. Γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι «μία ακόμα θρησκεία», αλλά Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Για να μην τα ρίχνουμε όλα στη θρησκεία , την κατοχή της απόλυτης αλήθειας την διεκδικούν και πολλές φιλοσοφικές σχολές. Αυτό ξεκινά από πολύ παλιά. Ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του μολονότι προσέφεραν πολλά στην επιστήμη (θεωρία των αριθμών, πυθαγόρειο θεώρημα κ.ά.), συνδύασαν τις φιλοσοφικές και επιστημονικές αναζητήσεις τους με τον μυστικισμό και τη δογματική αντίληψη και ουσιαστικά οι Πυθαγόρειοι ήταν μια μυστηριακή οργάνωση.
Τέλος την κατοχή της απόλυτης αλήθειας διεκδικούν και οι ιδεολογίες, ακόμα και οι επαναστατικές. Από ένα παλιό κείμενο του Δημήτρη Γόντικα, που ήταν κάποτε και μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, αντιγράφω:
Μαρξισμός-Λενινισμός είναι μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία, που πατά γερά στην πραγματικότητα και στα κείμενα των κλασσικών και γι΄ αυτό μπορεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.
Τελείως αντίθετα είναι τα πράγματα με την Επιστήμη. Και η Επιστήμη αναζητεί την αλήθεια, αλλά οι επιστήμονες ξέρουν καλά πως απόλυτες αλήθειες δεν υπάρχουν και γι΄ αυτό είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να αναθεωρήσουν κάθε φορά τις αλήθειες που πίστευαν, όταν η πραγματικότητα (το πείραμα ή η παρατήρηση) αποδείξουν τη σαθρότητά τους.
Αυτό συνέβη πάμπολλες φορές στην ιστορία της επιστήμης.
Κάποτε, την εποχή του Ντάλτον, θεωρούσαν τα άτομα ως τα αδιαίρετα, στοιχειώδη, συστατικά της ύλης. Εκατό χρόνια αργότερα η αλήθεια αυτή κατέπεσε όταν ανακαλύφθηκε πως τα άτομα αποτελούνται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια, που με τη σειρά τους θεωρήθηκαν τα βασικά συστατικά, οι δομικοί λίθοι, της ύλης. Αλλά και η αλήθεια αυτή αναθεωρήθηκε όταν εξακριβώθηκε πως και αυτά αποτελούνται από ακόμη μικρότερα συστατικά, ο αριθμός των οποίων σήμερα πλησιάζει τα εκατό!
Παλαιότερα οι χημικοί πίστευαν πως υπήρχε μια ουσία, που την ονομάζανε φλογιστόν, με την οποία εξηγούσαν τα φαινόμενα της οξείδωσης και της καύσης. Η αλήθεια του φλογιστού έζησε κάπου δυο αιώνες, ώσπου ήρθε ο Λαβουαζιέ, που με πειράματα και μετρήσεις έδειξε πως φλογιστόν δεν υπάρχει.
Για πολλούς αιώνες επίσης οι επιστήμονες πίστευαν στον αιθέρα, ένα αβαρές, άχρωμο, άοσμο και τελείως αναλλοίωτο ρευστό, που γέμιζε το Σύμπαν. Η αλήθεια του αιθέρα έζησε τόσα χρόνια γιατί εξηγούσε την κυματική φύση του φωτός, συμφωνούσε με τις εξισώσεις του Μάξγουελ και ερμήνευε ικανοποιητικά, τον τρόπο μετάδοσής του. Η αποτυχία όμως της πειραματικής επαλήθευσης της ύπαρξης του αιθέρα, οδήγησε στην απόρριψη αυτής της αλήθειας και η κβαντική θεωρία του Πλανκ, την αντικατέστησε.
Εδώ βρίσκεται η διαφορά της Επιστήμης από το Δόγμα. Σε κάθε μια από τις περιπτώσεις που προανέφερα, δε βρέθηκε επιστήμονας να υπερασπίσει τις αλήθειες που ως τότε πίστευε, αλλά χωρίς δισταγμό τις αναθεωρούσε. Εφόσον λοιπόν οι μαρξιστικές θεωρίες αξιώνουν επιστημονική ισχύ και υπόσταση, είναι απολύτως λογικό να επιδέχονται αναθεώρηση.
Επειδή πιστεύω πως οι μεγάλοι ποιητές είναι και προφήτες, κλείνω το σημείωμά μου αυτό με τους στίχους του Κώστα Βάρναλη, από το «Φως που καίει», που όπως ξέρουμε το έγραψε πριν 77 χρόνια εδώ, στην Αίγινα
Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Ιδέες βασίλισσες, κακογερνάνε
Στις νέες ανάγκες σου – κόπος βαρύς –
σκοπούς αλάθευτους κοίτα να βρεις
Με μια πρωτοφανή κίνηση και ιδιαίτερα άγαρμπο, σχεδόν εκδικητικό τρόπο από χτες το βράδυ, η κυβέρνηση έκλεισε την δημόσια τηλεόραση, κυριολεκτικά λες και ήταν το μαγαζάκι της! Χωρίς να σκεφτεί ότι στα νησιά και τα άλλα μέρη που έπιαναν μόνο κρατικά κανάλια, τώρα απλώς δεν θα έχουν τηλεόραση ή θα πιάνουν τουρκικά κανάλια μόνο. Χωρίς να σκεφτεί επίσης, ότι τα θέματα των Πανελληνίων εξετάσεων, για χάρη των οποίων επιστράτευσε τους εκπαιδευτικούς και οι οποίες δεν τέλειωσαν ακόμα, μεταδίδονται μέσω των πομπών της ΕΡΤ! Η ανακοίνωση του ανεκδιήγητου Σίμου Κεδίκογλου, του ανθρώπου που, όπως κατήγγειλε δημοσιογράφος της ΕΤ3 λίγο πριν μαυρίσει η οθόνη, τον τελευταίο καιρό διόρισε τηλεφωνικά καμιά 2οριά «δικούς του» ανθρώπους στο κανάλι, είναι τουλάχιστον εξοργιστική!
Υπογραφές ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ, μαζεύονται ΕΔΩ
Έξω από την ΕΡΤ, στη Μεσογείων, πρωτοφανές πλήθος κόσμου συμπαραστέκεται από χτες, ενώ σήμερα υπάρχει νέο κάλεσμα για συγκέντρωση. Αποφασισμένοι να αντισταθούν στο επικείμενο λουκέτο είναι και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι οποίοι έθεσαν το ραδιομέγαρο «υπό εργατικό έλεγχο» και καλούν κι αυτοί στη συγκέντρωση.
Κι επειδή ακούγονται και γράφονται διάφορα για τις -αναμφισβήτητες- αμαρτίες της ΕΡΤ, αντιγράφω αυτά που έγραψε στο διαδίκτυο ο Γιώργος Φραντζεσκάκης, ένας άνθρωπος που ξέρει από μέσα τι σημαίνει κρατική τηλεόραση:
«Η ΕΡΤ είχε πολλές αμαρτίες να πληρώσει.
Όλοι έχουμε μια γενική εικόνα για το Δημόσιο, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις και το φαύλο κράτος, αλλά ο καθένας από μας γνωρίζει καλύτερα, μόνον “τα του οίκου του”.
Ο δικός μου οίκος ήταν η ΕΡΤ. Για δεκαπέντε χρόνια, από το 1998 μέχρι απόψε.
Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα ανεπάγγελτους να μπαινοβγαίνουν και να στρογγυλοκάθονται σε καρέκλες με ταμπελάκια που έγραφαν “ειδικός σύμβουλος προέδρου”, “σύμβουλος επικοινωνίας”, “προσωπικό ειδικών θέσεων”.
Να παίρνουν τα τριπλάσια από μένα και να εμφανίζονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε στην ουρά του λογιστηρίου, για τις πληρωμές.
Κάποτε οι πληρωμές έγιναν ηλεκτρονικές και ανάσαναν τα πάρκινγκ του ραδιομεγάρου που βαρυγκομούσαν δυο φορές το μήνα.
Το πιο σύντομο ανέκδοτο της εταιρείας ήταν μία λέξη: “Γενικός”.
Απίθανοι τύποι, γενικώς άσχετοι με οτιδήποτε έχει να κάνει με την τηλεόραση (εκτός ίσως από το τηλεκοντρόλ – τον καλύτερο φίλο του τεμπέλη) αναλάμβαναν βαριά καθήκοντα σε βραχύβιες αποστολές που κρατούσαν, το πολύ, ένα – δυο χρόνια.
Μετά, τσέπωναν την αποζημίωσή τους (γιατί είχαν φροντίσει να υπογράψουν πολυετή συμβόλαια με ρήτρες) και τους αντικαθιστούσε ο νέος “Γενικός”.
Ο νέος “Πρόεδρος”. Ο νέος “Προϊστάμενος”.
Την ίδια στιγμή, υπάλληλοι με προσόντα και φιλότιμο παραγκωνίζονταν σε σημείο που, μοιραία, έχαναν κάθε διάθεση δημιουργίας.
Και η τηλεόραση χρειάζεται δημιουργική ένταση.
Ακόμα κι αν είσαι αυτός που κουβαλάει τις μπαλαντέζες.
Το ξεστόμισα κι εγώ πολλές φορές: “Αυτό το μπουρδέλο πρέπει να κλείσει”.
Το όνειρό μου για δημιουργία ξεθύμανε γρήγορα, όταν, ύστερα από ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ που έπαιζε κάθε χρόνο σε επανάληψη, από το ’99 μέχρι φέτος, ανταμείφθηκα με σιωπηρές απορρίψεις σε όλες τις επόμενες προτάσεις.
Οι “συνάδελφοί μου” δεν είχαν ούτε την τσίπα να μου στείλουν μια αρνητική απάντηση – όπως επιβάλλει ο νόμος και το πρωτόκολλο…
Όμως, ο θυμός μου για την αναξιοκρατία της ΕΡΤ δεν φτάνει για να συσκοτίσει την κρίση μου.
Είμαι περήφανος γι’ αυτό και θα μου το επιτρέψετε.
Όπως θα μου επιτρέψετε και την επόμενη φράση: εγώ και πολλοί συνάδελφοί μου, δώσαμε καθημερινές, χαμένες μάχες για να γίνει η ΕΡΤ αυτό που θα έπρεπε να είναι από την αρχή: ένα ποιοτικό μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
Και η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν προσπαθεί να το απαξιώσει ο Bravissimos Κεδίκογλου, σε ένα βαθμό ήταν.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τους μικρομηκάδες για να κάνουν ταινίες και ανέδειξε κάποιους από αυτούς σε σημαντικούς δημιουργούς.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έπαιζε τον “Εξάντα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που λειτούργησε ένα ραδιόφωνο χωρίς playlist υποβολιμαίο από τις εταιρείες που έσπρωχναν τον τελευταίο σκυλά στις “ιδιωτικές συχνότητες”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έβλεπαν οι Ελληνες ομογενείς στα πέρατα της γης και “ζούσαν λίγη από Ελλάδα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τη συμφωνική μουσική, που διατηρούσε τα μουσικά σύνολα, που έδινε συναυλίες και βήμα σε νέους καλλιτέχνες.
“Από κεκτημένη ταχύτητα” θα μου πείτε. Συμφωνώ.
Αν ήταν στο χέρι του κάθε Κεδίκογλου, θα τη φορτώναμε με “Σουλεϊμάν” για να φέρνει λεφτά.
Το παρελθόν του, ως κριτής στο “Bravissimo” με τη Ρούλα Κορομηλά, μιλάει από μόνο του.
Σήμερα όμως έχει άλλη αποστολή: να απαλλάξει τον δύσμοιρο φορολογούμενο από το δυσβάσταχτο χαράτσι των 4 ευρώ το μήνα! Να γίνει κερδοφόρα.
Όπως πρέπει να γίνουν κερδοφόρες οι δημόσιες συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια. Ή αλλιώς, λουκέτο σε όλα!
Παρόλα αυτά, είμαι πραγματιστής.
Καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση, όταν ακόμα και οι παραδοσιακοί της ιδιώτες – σύμμαχοι “την κάνουν γυριστή” αλλοιθωρίζοντας προς τις μη παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, χρειάζεται να βγάλει από το παιχνίδι μια ΕΡΤ ημιεπαναστατημένη και να την αντικαταστήσει με μια ΥΕΝΕΔ που θα στελεχώσει με τρομοκρατημένους υπαλλήλους των 400 ευρώ “κι αν σ’ αρέσει, μεγάλε, αλλιώς όξω απ’ την παράγκα”.
Η μακιαβελλική λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα, αυτό επιτάσσει.
Εκείνο που με ξεπερνάει είναι η χολή των συνανθρώπων μας.
Και η απύθμενη βλακεία που την υποστηρίζει.
Ξαφνικά, όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ έγιναν “κηφήνες”, “κομματόσκυλα” και άχρηστοι”.
“Η δουλειές των εργαζομένων στην ΕΡΤ είναι όσο χρήσημες ειναι μια πεντικιουριστ σε ενα υποβρύχιο…” ποστάρει κάποιος στο Twitter, επιχαίροντας για την εξυπνάδα του (η ορθογραφία κρατημένη ως έχει, για να πάρετε μια ιδέα της ποιότητας του επιχειρήματος).
Κάποιος άλλος καγχάζει για τη δίκαιη τιμωρία μας: “Κλάψτε τώρα μαζί με το ενάμισι εκατομμύριο άνεργους ιδιωτικούς υπαλλήλους”.
Η λογική του “να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα” στο απόλυτο ζενίθ της.
Και του “διαίρει και βασίλευε”.
Από αυτή την άποψη, η νέα τάξη πραγμάτων τα κατάφερε μια χαρά.
Τα σκυλιά, όταν ερεθίζονται από κάποιον που περνάει έξω από το φράχτη, εξαγριώνονται τόσο πολύ που, καθώς δεν μπορούν να τον δαγκώσουν, χιμάνε το ένα ενάντια στο άλλο.
Σκυλιά μας έκαναν, εξαγριωμένα και δαρμένα.
Και στο φόντο, ο Κεδίκογλου να υποδαυλίζει το αδελφικό μίσος: “Η ΕΡΤ κλείνει γιατί είναι διεφθαρμένη, γιατί κοστίζει πολλά, γιατί λειτουργεί με αδιαφανείς διαδικασίες”.
Όλο το έργο των διορισμένων στελεχών της διοίκησης, αυτών που μας φόρεσαν καπέλο οι κυβερνήσεις, είναι τώρα δικό μας έγκλημα.
Εκεί που μας χρωστούσανε, μας παίρνουν και το βόδι…
Ήθελα αύριο – μεθαύριο να γράψω για μια από τις πολλές πλάνες του καπιταλισμού, αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα.
Ήθελα να γράψω ότι κάποια πράγματα, όταν έχουν δημόσιο χαρακτήρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες δεν πρέπει να είναι κερδοφόρες.
Τα νοσοκομεία δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Όλα τα οχήματα πολιτισμού δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Διαφορετικά, γιατί πληρώνουμε φόρους;
Για να πηγαίνουν τα καράβια, καταχείμωνο στην άγονη γραμμή με επιβάτες τρεις γιαγιάδες, για να περιθάλπονται αυτοί που δεν έχουν ασφάλιση, για να προσφέρεται φωνή και βήμα σε όσα δεν θα γίνουν ποτέ σουξέ και best seller.
Και η ΕΡΤ έπρεπε να είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ένα μέσο που θα πολεμάει στα ίσα τους βόθρους της υποκουλτούρας χωρίς να πάσχει από το σύνδρομο του επιχειρηματία.
Γι’ αυτό πληρώναμε το χαράτσι (έτσι το ονόμασε ο κ. Κεδίκογλου για να κάνει τις απαραίτητες, πονηρές συσχετίσεις με τη φοροεπιδρομή που μας γονατίζει) των τεσσάρων ολόκληρων ευρώ το μήνα.
Ένας καφές, για μια άλλη λογική στα media…
Αν θέλατε εξυγίανση, ας μας ρωτούσατε.
Το ζητήσαμε, το καταθέσαμε επίσημα και το πρωτοκολλήσαμε επανειλημμένως:
-Να μη φεύγουν οι παραγωγές έξω από την ΕΡΤ.
-Να ελεγχθούν όλες οι δαπάνες, από ανεξάρτητες δικαστικές αρχές.
-Και να πάνε, κατ’ αρχήν, στο διάολο οι 27 “ειδικοί σύμβουλοι” που κοστίζουν στην εταιρεία όσο όλοι συμβασιούχοι δημοσιογράφοι μαζί.
Αντ’ αυτού, θα πάει στο διάολο η ΕΡΤ.
Και μαζί της, η τελευταία ελπίδα για μια ραδιοτηλεόραση που δεν θα είναι υποχείριο του μάρκετινγκ και της προπαγάνδας του κεφαλαίου.
Ναι, του κεφαλαίου.
Δεν δικαιούνται να το λένε με το όνομά του μόνον οι Κομμουνιστές…
Το τελευταίο μου post στο facebook έλεγε αυτό:
«Κανάλια με 6% θεαματικότητα, γιατί πρέπει να υφίστανται;» λέει ο δικαιωμένος από το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Οι ποιητικές συλλογές πουλάνε πεντακόσια αντίτυπα. Ακόμα κι εκείνες που μεθαύριο θα πάρουν το Νόμπελ.
To «50 αποχρώσεις του γκρι» πούλησε εβδομήντα εκατομμύρια.
Να βάλουμε λουκέτο και στην ποίηση. Φύρα είναι. Όλοι μαζί, μπροστά, για μια softporn κοινωνία.
Και πολύ μας είναι.
Τίτλοι τέλους.»
Απορία: Το πολύτιμο και χρυσοπληρωμένο Οπτικοακουστικό Αρχείο της ΕΡΤ, ποιος θα το πάρει; Είναι ποτέ δυνατόν να εκποιούνται σε ιδιώτες τα ιστορικά αρχεία ενός τόπου; Πάντως, σήμερα ο ιστότοπος του Αρχείου δεν ανοίγει…
Ένα μίνι ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τις τελευταίες στιγμές της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης:
Στις 11/02/2013 δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα εισήλθαν στο κτήριο του ΕΠΑ.Λ. Αίγινας. Ενημέρωσαν ότι σκοπός τους ήταν να οδηγήσουν στο τμήμα ανήλικο μαθητή της Α΄ Λυκείου, προκειμένου να του θέσουν ορισμένες ερωτήσεις. Οι καθηγητές απάντησαν ότι το σχολείο φέρει ευθύνη για τους ανήλικους μαθητές σε ώρα λειτουργίας του, οπότε θα έπρεπε να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του μαθητή. Εκείνοι αρχικά απάντησαν ότι αυτό δεν είναι αναγκαίο και ότι αναλαμβάνουν να ειδοποιήσουν τον κηδεμόνα του παιδιού από το Α.Τ., αν οι ίδιοι το κρίνουν απαραίτητο. Οι παρόντες καθηγητές τόνισαν επίσης το αντίκτυπο που θα είχε στην ψυχολογία και στην υπόληψη του 15χρονου μαθητή να φύγει από τον σχολικό χώρο μπροστά από όλους τους συμμαθητές του συνοδευόμενος από δυο αστυνομικούς και χωρίς μάλιστα να κατηγορείται για κάτι. Στη συνέχεια, εξαιτίας της επιμονής των εκπαιδευτικών να μη φύγει από το σχολικό χώρο χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας καθώς αυτό θα αποτελούσε παράβαση των ευθυνών μας, οι αστυνομικοί αποφάσισαν να περιμένουν να σχολάσει ο μαθητής.
Οι καθηγητές επικοινώνησαν με τον κηδεμόνα του μαθητή ο οποίος σοκαρισμένος είπε ότι σπεύδει στο σχολείο να τον παραλάβει.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αστυνομικοί παρέμεναν σε όχημα έξω από την είσοδο του σχολείου. Στη συνέχεια αποχώρησαν για να επιστρέψουν αυτή τη φορά με τη Διοικητή του Α.Τ. η οποία είχε έρθει με φανερή διάθεση να πάρει το μαθητή. Όταν συνάντησε την έντονη άρνηση του συλλόγου των καθηγητών, χαρακτήρισε «υπερβολικά προστατευτική» τη συγκεκριμένη στάση προσπαθώντας να υποβαθμίσει το ζήτημα. Σε ερώτηση για το αν είναι νόμιμη η παρουσία αστυνομικών οργάνων στο χώρο του σχολείου, χωρίς άδεια, απάντησε δηκτικά ότι το σχολείο δεν είναι πανεπιστήμιο. Ακολούθησε έντονη αντιπαράθεση αλλά η επιμονή των καθηγητών στην απόφαση τους ανάγκασε τη Διοικητή να αποχωρήσει.
Σε όλο αυτό το διάστημα ο μαθητής παρέμεινε ήρεμος, αν και φανερά σαστισμένος. Το περιστατικό έληξε όταν ο κηδεμόνας παρέλαβε το μαθητή και τον συνόδευσε στο Α.Τ., όπου από όσο μάθαμε του τέθηκαν ερωτήσεις σχετικά με ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο πιθανολογούσαν ότι ήταν μάρτυρας .
Tο συγκεκριμένο περιστατικό γεννά τα εξής ερωτήματα:
– Δικαιούται η αστυνομία, χωρίς άδεια , να εισέρχεται στο χώρο του σχολείου και να ζητά να οδηγήσει ανήλικο μαθητή στο τμήμα χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του;
– Ισχύει η Γ2/1073/18-03-1991 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας;
(“ Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο σχολικό χώρο ατόμων που δεν έχουν σχέση με αυτόν. Η είσοδος επιτρέπεται μόνον σε γονείς ή κηδεμόνες των μαθητών, σε σχολικούς φορείς και σε όσους ζητούν κατόπιν αιτήσεως τους να ικανοποιηθεί κάποιο αίτημα τους.)
Δεδομένου ότι τα περιστατικά αστυνομικής παρέμβασης στα σχολεία πληθαίνουν, καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, τα σχολεία του νησιού μας, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αργοσαρωνικού, την ΕΛΜΕ Πειραιά και την τοπική κοινωνία να πάρουν θέση για το γεγονός.
Σύλλογος καθηγητών ΕΠΑΛ Αίγινας“
Καταρχήν, μπράβο στους καθηγητές του ΕΠΑΛ που ορθώνουν ανάστημα και υπερασπίζονται τα αυτονόητα. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Προ ημερών, αστυνομικοί μπήκαν σε Λύκειο της Νέας Σμύρνης και συνέλαβαν ανήλικο μαθητή, εναντίον του οποίου – σύμφωνα με προφορική ενημέρωση – είχε γίνει καταγγελία πως διέπραξε αδίκημα εκτός σχολείου. Το παιδί, που ακούγεται ότι δεν έχει στήριξη από κανέναν λόγω οικογενειακών προβλημάτων, βρίσκεται τώρα προφυλακισμένο στο Βόλο! Η τοπική ΕΛΜΕ έβγαλε αμέσως ανακοίνωση, καταδικάζοντας το περιστατικό:
«Οι τέσσερις αστυνομικοί συνέλαβαν το μαθητή στον προαύλιο χώρο του σχολείου, μπροστά στα μάτια συμμαθητών του, χωρίς καν να ενημερώσουν τη Διεύθυνση του σχολείου, χωρίς να πάρουν άδεια για να μπουν στο σχολικό χώρο (όπως ορίζει η Γ2/1073/18-3-1991 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας)», τονίζει η ΕΛΜΕ. Συνεχίζει λέγοντας πως «η προκλητική επίδειξη πυγμής από την Αστυνομία μέσα στο χώρο του σχολείου δυναμιτίζει βάναυσα το ήρεμο παιδαγωγικό κλίμα που προσπαθούν να δομήσουν οι εκπαιδευτικοί, καταπατά στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών, τραυματίζει βαθύτατα τις σχέσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, βάλλει κατευθείαν εναντίον της ουσίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας». Η ΕΛΜΕ απαιτεί να αποδοθούν ευθύνες σε όσους – με εντολή ή με ενέργεια – ασέλγησαν στο χώρο του σχολείου και απαιτεί από το υπουργείο Παιδείας να αποτρέψει αντίστοιχες αυταρχικές ενέργειες από τα όργανα της τάξης μέσα στα σχολεία και να διασφαλίσει το ήρεμο παιδαγωγικό κλίμα.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως θα αφήσουμε τα σχολεία και τις γειτονιές μας από τη μια να πολιορκούνται από την ακροδεξιά συμμορία και από την άλλη γίνονται πεδίο δράσης της αυθαιρεσίας αυτών ακριβώς που θα έπρεπε να προστατεύουν τους πολίτες. Και δεν μπορώ να πιστέψω πως θα αφήσουμε τα παιδιά μας να αισθάνονται απροστάτευτα απέναντι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Αν δεν δράσουμε εμείς, τώρα, αύριο θα μετανιώσουμε αλλά θα είναι αργά…
(ένα κείμενο γραμμένο από «Ανήσυχους Γονείς», με αφορμή το πρόσφατο μαχαίρωμα σε βάρος μαθητή του 3ου Λυκείου Π. Φαλήρου)
Μια παλιά, γνωστή ρήση λέει: «για να εξαπλωθεί το κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι η απραξία των καλών ανθρώπων»*.
Την προπερασμένη Δευτέρα, στις 28 Γενάρη, όπως ασφαλώς θα μάθατε, το «κακό» μπήκε πλέον «μέσα στο σπίτι μας» και προσπάθησε να σκοτώσει το παιδί μας. Νομίζαμε πως θα σταματήσει, επειδή κάναμε πως δεν το βλέπαμε όταν χτυπούσε ξένους, φτωχούς, ανήμπορους, σε όλη την Αθήνα, ακόμα και δίπλα μας, εδώ στην ασφαλή, προνομιούχα γειτονιά μας.
Το συγκεκριμένο «κακό», έχει όνομα, έχει χρώμα. Είναι ο φασισμός και ο νέο-ναζισμός. Όσο εμείς κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, τόσο του δίνουμε χώρο να προχωρήσει και να δηλητηριάζει τις ζωές μας.
Όσο φοβόμαστε να τον κατονομάσουμε και να τον αποκαλύψουμε, όσο μένουμε απαθείς, τόσο βρίσκει υπόγειους δρόμους και προσεγγίζει τα παιδιά μας φορώντας τη μάσκα του πατριωτικού εθνικισμού, της μαγκιάς και της δύναμης, την επιβολή -δήθεν- του νόμου και της τάξης. Πίσω όμως από τη βιτρίνα αυτή, κρύβεται η μισαλλοδοξία, ο φόβος για κάθε τι διαφορετικό, η τυφλή βία και η μανία εξόντωσης του «άλλου». Κι αυτός ο άλλος, ήταν χτες ο ξένος, ο μετανάστης, σήμερα είναι ο μαθητής, ο απεργός, ο άνεργος, κι αύριο θα είναι ο κάθε δημοκρατικός πολίτης που έχει αντίθετη άποψη, που ντύνεται ή συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν τους αρέσει, ή απλώς δεν συντάσσεται μαζί τους.
Πρέπει όλοι να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας. Εμείς το θρέψαμε το τέρας αυτό, με πολλούς τρόπους. Με την αδιαφορία μας, την απομάκρυνσή μας από τα παιδιά μας, την αποξένωση, την αποδοχή ή την υιοθέτηση ευτελών προτύπων, την απαξίωση της παιδείας και της κουλτούρας, την παραίτηση από μια ουσιαστική ενασχόληση με τα κοινά, την απομάκρυνσή μας από τις αληθινές, πανανθρώπινες αξίες.
Έχουμε ήδη κοιμηθεί αρκετά, είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να δράσουμε. Αν δεν μπούμε εμείς, οι δημοκρατικοί πολίτες, εμπόδιο σε αυτή την επέλαση των βαρβάρων, δεν πρόκειται να σταματήσουν από μόνοι τους.
Σας καλούμε όλους, να «ανησυχήσουμε» μαζί όσο είναι ακόμα καιρός, να βρεθούμε και να συζητήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα. Κι όχι μόνο για αυτό, αλλά και για όλα τα προβλήματα που έφερε στην επιφάνεια η τωρινή οικονομική κρίση, προβλήματα που κουκουλώναμε όλοι μας προσεκτικά όσο ζούσαμε τις μέρες της ψεύτικης -όπως αποδείχτηκε- ευημερίας.
Σας καλούμε να αρχίσουμε επιτέλους να γνωριζόμαστε, να μιλάμε πάλι μεταξύ μας για αυτά που πραγματικά αξίζουν και ομορφαίνουν τη ζωή, να βγούμε στις πλατείες και τα -λιγοστά- πάρκα της γειτονιάς μας και να τα πάρουμε πίσω από αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας και σκορπάνε το φόβο.
«Ανήσυχοι Γονείς» Π. Φαλήρου-Νέας Σμύρνης
Για το σοβαρότατο θέμα του μαχαιρώματος που δυστυχώς δεν έχει απασχολήσει όσο πρέπει την κοινωνία του Φαλήρου, έχουν βγάλει ψηφίσματα φορείς όπως η Ένωση Γονέων Π. Φαλήρου και η ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας, που καλεί και στην αυριανή αντιφασιστική συγκέντρωση – πορεία στο Φλοίσβο.
Ευτυχώς, το παιδί είναι καλά, και απ’ ότι φαίνεται δεν έχει τρομάξει. Μακάρι να τιμωρηθούν οι δράστες -ο δεύτερος δεν έχει πιαστεί ακόμα- για να ικανοποιηθεί τουλάχιστον το αίσθημα δικαίου της γειτονιάς.
—————————————-
* “The only thing necessary for the triumph of evil is that good men should donothing.” Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος και με ποια αφορμή πρωτοείπε τη φράση, αλλά νομίζω ταιριάζει πολύ καλά στην περίπτωση της ανόδου του ναζισμού κάποτε, και του νεοναζισμού τώρα.
Όπως ταιριάζει και η άλλη, διάσημη φράση που συχνά -λανθασμένα- αποδίδεται στον Μπρεχτ, αλλά την πρωτοείπε ένας ιερέας, ο Γερμανός Martin Niemöller:
Όταν οι Ναζί ήρθαν για τους κομμουνιστές, έμεινα σιωπηλός, δεν ήμουν κομμουνιστής.
Ύστερα φυλάκισαν τους κοινωνικούς δημοκράτες, κι εγώ έμεινα σιωπηλός, δεν ήμουν κοινωνικός δημοκράτης.
Ύστερα ήρθαν για τους συνδικαλιστές, κι εγώ δε μίλησα, δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Ύστερα ήρθαν για τους Εβραίους, κι εγώ δε μίλησα, δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για μένα, δεν είχε απομείνει κανένας, να μιλήσει για μένα. *** Als die Nazis die Kommunisten holten,
Να που φτάσαμε να πρέπει να αποδείξουμε τα αυτονόητα 😦
Θα έχετε ασφαλώς πληροφορηθεί για τη λάσπη που κυκλοφορεί τελευταίως από τη συμμορία της χ.α, την οποία αναπαράγουν, πολύ βολικά, διάφοροι στο διαδίκτυο από άγνοια ή σκοπιμότητα, ότι δηλαδή οι νεκροί του Πολυτεχνείου το 1973, είναι ένα μύθος… Έχει κάνει άλλωστε εκτενή σχετική ανάρτηση και ο Νίκος στο ιστολόγιό του, που αποδομεί τον ανιστόρητο και γελοίο ισχυρισμό. Μην ξεχνάμε ότι οι ναζήδες της Χ.Α αρνούνται ΚΑΙ το Ολοκαύτωμα…
Επειδή όμως τα πράγματα όταν δεν ακούγονται ξεχνιούνται, καλό είναι να τα ξαναλέμε, ειδικά για να τα μαθαίνουν οι έφηβοι και οι νέοι που ίσως γοητεύονται από το μείγμα μαγκιάς και δύναμης που βγάζει η χ.α. αλλά μπερδεύονται κι από όσα ακούνε γύρω τους, από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, που έχουν αγκαλιάσει τους φασίστες και τους παρουσιάζουν σαν «ένα κόμμα σαν τα άλλα».
Πλούσιο ενημερωτικό υλικό, μεταξύ άλλων την μελέτη του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, για τους ταυτοποιημένους νεκρούς και τους τραυματίες του Πολυτεχνείου, και πολλούς σχετικούς συνδέσμους βρήκα στο σχετικό αφιέρωμα του Α΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αθηνών. Εκεί, μπορείτε να διαβάσετε και το συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κορoβέση.
Παρένθεση: Το γεγονός ότι κάποιοι από την γενιά του Πολυτεχνείου εξελίχτηκαν ή μετατράπηκαν σε λαμόγια και υπηρέτες του συστήματος, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ακυρώνει τους ίδιους τους αγώνες, αλλά κυρίως, όλους τους άλλους και άλλες, που δεν εξαγόρασαν δάφνες και καρέκλες… Σε κάθε γενιά, από την εποχή των …Τριακοσίων του Λεωνίδα υπάρχουν αυτοί και οι άλλοι. Να τα ξεχωρίζουμε λοιπόν τα πράγματα μέσα μας, για να μη μας μπερδεύουν οι πονηροί. Κι επιτέλους, αυτοί που αναμασάνε την καραμέλα ότι η Μεταπολίτευση έφερε την …σοβιετική κατοχή στην Ελλάδα, γιατί κάνουν πως ξεχνάνε ότι το ΄74 ήρθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής-σωτήρας και κυβέρνησε η Δεξιά; Κι ότι από τότε μέχρι σήμερα, κοντεύουν 40 χρόνια που εναλλάσσεται η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία; Μήπως είχαμε καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς τόσα χρόνια και δεν το ξέραμε;Αλλά και κάτι ακόμα… Γι’ αυτά τα φαινόμενα, την άνοδο της χ.α., το ρατσιστικό μίσος, την απάθεια, την ιδιωτεία, τον ατομικισμό, έχουμε ευθύνες μεγάλες εμείς οι ίδιοι, «ο λαός» και η Αριστερά. Όχι γιατί έκανε κάτι, αλλά γιατί δενέκανε.Γιατί ανέχτηκε τη λαμογιά και την διαφθορά, δεν κατήγγειλε την παρανομία, δεν αποδοκίμασε το βόλεμα, δεν πρόβαλε εναλλακτικές συμπεριφορές, αφέθηκε στην απατηλή γοητεία του λάιφ-στάιλ, κουράστηκε, χαλάρωσε… Γιατί επέτρεψε να πάρουν τα συνθήματα και τα ιδανικά της, να τα καπηλευτούν και να τα κάνουν για τα σκουπίδια. Και γιατί έχει πολύ συχνά εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη πολιτική που την φέρνει στη θέση να υπερασπίζεται αυτά που θα έπρεπε να καταδικάζει και δίνει δικαιώματα να την κατηγορούν ότι εκείνη συντηρεί τη διαφθορά. Κλείνει η παρένθεση.
Διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών, κόλλησα στο όνομα του Μυτιληνιού Μιχάλη Μυρογιάννη, γιατί αυτό ήταν και το πατρικό επώνυμο της γιαγιάς μου. Ποιος ξέρει, ήταν άραγε συγγενής της ο 20χρονος ηλεκτρολόγος που πέρναγε απλώς από την περιοχή, πηγαίνοντας στο σπίτι του και που τον σκότωσε εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο κεφάλι ο βασανιστής Ν. Ντερτιλής γιατί του φάνηκε «ύποπτος» επειδή είχε μακριά μαλλιά;
Αναδημοσιεύω από το http://www.mixanitouxronou.gr, την σοκαριστική περιγραφή:
«Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!».
Aυτά ήταν τα λόγια του ταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή στον οδηγό του, το μεσημέρι της 18ης Νοεμβρίου 1973. Ο Ντερτιλής μόλις είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ με το υπηρεσιακό του όπλο τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη, στη γωνία Στουρνάρη και Πατησίων.
Μία ημέρα μετά την αιματηρή κατάπνιξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας θύμιζε πεδίο μάχης. Αστυνομία και στρατός συνέχιζαν να συλλαμβάνουν, να κακοποιούν και να «εξαφανίζουν» όποιον έμοιαζε ύποπτος για συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, με μεγάλες μάνικες έπλεναν τον προαύλιο χώρο της σχολής από αποκαΐδια, αίματα και άλλα σημάδια που θα μπορούσαν να προδώσουν τι είχε συμβεί το περασμένο βράδυ.
Σύμφωνα με την κατάθεση του οδηγού του, Αντώνη Αγριτέλη, στη δίκη των δικατόρων, ο Ντερτιλής μετά τη δολοφονία τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και μπήκε πάλι στο αυτοκίνητό του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είχε πυροβολήσει τον Μιχάλη Μυρογιάννη γιατί του φάνηκε «ύποπτος». Ο 20χρονος νεαρός ήταν από τη Μυτιλήνη και εργαζόταν σαν ηλεκτρολόγος. Όμως δεν δολοφονήθηκε μόνο επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Ο Μυρογιάννης σκοτώθηκε γιατί είχε μακριά μαλλιά. Το χαρακτηριστικό του αυτό, το πλήρωσε με τη ζωή του.
Αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής ήταν και ο συνθέτης Μίμης Τραϊφόρος, που κατοικούσε τότε με τη σύντροφό του Σοφία Βέμπο στην οδό Στουρνάρη. Η κατάθεσή του είναι συγκλονιστική: «Περί ώραν 2:15 της Κυριακής 18/11/1973 ευρισκόμουν εις το μπαλκόνι του σπιτιού μου επί της οδού Πατησίων και αντελήφθην έναν νεαρό άνδρα, ύψους περίπου 1,80 μ. με μακριά μαλλιά, να κατέρχεται την οδόν Στουρνάρη, ήσυχος και αδιάφορος. Καθώς είχεν φθάσει εις το μέσον της διασταυρώσεως των άνω οδών, φαίνεται ότι κάποιος από το Πολυτεχνείο του φώναξε κάτι, εγώ δεν άκουσα τίποτε, αλλά το συμπεραίνω, διότι τον είδα να επιταχύνη το βήμα του και στον τρίτο – τέταρτο βηματισμό του άκουσα δύο πυροβολισμούς. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ανωτέρω αποβιώσας ωνομάζετο Μυρογιάννης, υιός θυρωρού, ο οποίος πήγαινε να επισκεφθή τον πατέρα του εις κάποιαν πολυκατοικίαν επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου.»
Η φωτογραφία του Ντερτιλή με το πιστόλι στο χέρι χρονολογείται από τις μέρες της εξέγερσης. Ο Μιχάλης Μυρογιάννης ίσως να μην ήταν το μόνο θύμα του. Δεκάδες άλλοι σαν τον Μυρογιάννη κακοποιήθηκαν, τραυματίστηκαν και δολοφονήθηκαν τις ημέρες του πολυτεχνείου από τους επιόρκους αξιωματικούς της χούντας και τους αστυνομικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους.
Στο ιστολόγιο koutoufa.blogspot, σε περσινή ανάρτηση για τον Μιχάλη Μυρογιάννη, δημοσιεύεται όλη η κατάθεση του οδηγού του Ντερτιλή, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες:
[…] Στις 4 ή 4:30 ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας. Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί. Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός. Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος. Συνεχίσαμε προς την Πατησίων και φθάσαμε στο Μουσείο. Εκεί κάποιος υπάλληλος των τρόλεϋ ήταν μπλοκαρισμένος και οι αστυφύλακες του φώναζαν και τον έσπρωχναν. Ο Ντερτιλής κατέβηκε απ’ το τζιπ, κόλλησε το περίστροφό του στο στομάχι του ανθρώπου και τον φοβέριζε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν εξαφανιστεί. Μετά προχωρήσαμε προς τον ΟΤΕ όπου ευρίσκοντο αρκετοί πολίτες. Ο Ντερτιλής έβγαλε το περίστροφό του και άρχισε να πυροβολεί χωρίς να μπορώ να διαπιστώσω αν χτυπήθηκε κανείς. Από τον ΟΤΕ γυρίσαμε πίσω και φθάσαμε στα Χαυτεία ακριβώς έξω από τον ΜΠΡΑΒΟ. Ενώ δεν είχαμε σταματήσει ακόμη, ο Ντερτιλής αντελήφθη πάνω από τον Κινηματογράφο “Αλάσκα” πολίτες που είχαν αποκλεισθεί. Κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητό του και διέταξε τους ΛΟΚατζήδες να κάνουν έφοδο και να τους πιάσουν. Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας: “Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;” Μετά από λίγο, οι ΛΟΚατζήδες κατέβασαν τριάντα περίπου άτομα και τους έβαλαν επάνω σε καμιόνια και τους πήραν. Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Μάρνη, σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Το διεπίστωσα αυτό, γιατί μόλις κατέβηκε ο Ντερτιλής έτρεξαν οι Χωροφύλακες και τον υποδέχτηκαν. Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, “τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.”.
Μερικά ακόμα στοιχεία για τον Μιχάλη Μυρογιάννη, βρήκα στο www.LesvosPost.com, σε ένα κείμενο του Μιχάλη Σ. Μπάκα, συντονιστή ΠΚ Λέσβου των Οικολόγων Πράσινων, γραμμένο με εύστοχη ειρωνεία, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
[…]Ο σύλλογος φοιτητών Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, του οποίου είχα την τιμή να ήμουν μέλος, ενώ για ένα έτος διετέλεσα και πρόεδρος του, φέρει το όνομα του αδικοχαμένου νέου. Με την ιδιότητα αυτή είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη μάνα του Μιχάλη Μυρογιάννη, η οποία στη μνήμη του γιου της, κάθε χρόνο, πρόσφερε λίγα χρήματα από το υστέρημα της στο σύλλογο φοιτητών. Η θύμηση της μου προκαλεί μεγάλη συγκίνηση καθώς στα δακρυσμένα μάτια της, ως νέους φοιτητές τότε, έβλεπε τον γιο της. Η προτομή του Μιχάλη Μυρογιάννη βρίσκεται στο πάρκο Αγ. Ειρήνης της Μυτιλήνης, από όπου και η φωτογραφία, έτσι ώστε όλοι οι Μυτιληνιοί να μην ξεχάσουν ποτέ τα εγκλήματα που συντελέστηκαν στην πατρίδα μας την περίοδο εκείνη.[…]
–
–
Υ.Γ. Σκέφτομαι πως αν ζούσε ο πατέρας μου, θα τα έγραφε πολύ καλύτερα και πιο τεκμηριωμένα όλα αυτά…
Αλλά πάλι, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο θα πικραινόταν με όλα αυτά αν ζούσε… 😦
Γράφει η Έφη Σαραντάκου, με αφορμή μια Κυριακάτικη βόλτα.
Θυμάμαι ένα άρθρο που είχε γράψει ο πατέρας μου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, συγκρίνοντας την αναπτυξιακή πορεία των νησιών του Αργοσαρωνικού. Εκεί περιέγραφε πώς ένας παράδεισος, όπως ήταν η Σαλαμίνα το ’50, καταστράφηκε με την κατάτμηση σε πολύ μικρά οικόπεδα, και πως η Αίγινα είχε (έως τότε) σωθεί λόγω της καλλιέργειας της φιστικιάς. Η Σαλαμίνα ήταν για εμάς τους Αιγινήτες το κακό παράδειγμα χωροταξικής και οικιστικής οργάνωσης, όπως φοβάμαι ότι είναι η Αίγινα σήμερα για τους κατοίκους της Ύδρας ή του Πόρου.
Με τέτοια ιδέα για το νησί, δεν είναι περίεργο που δεν το είχα επισκεφτεί παρά μια φορά στην ζωή μου, σε μια κοπάνα στο γυμνάσιο. Εχθές λοιπόν που πήγα την βόλτα μου στη Σαλαμίνα, ομολογώ ότι δεν είδα τα «τέρατα » που περίμενα.
Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι με τον καιρό συνήθισε το μάτι μου στο οικιστικό χάος, μια και η εικόνα της Αίγινας άλλαξε κατά πολύ στα 20 χρόνια που πέρασαν από το συγκεκριμένο άρθρο και μετά από την έκρηξη της οικοδομικής δραστηριότητας της περιόδου 1995-2008. Μπορεί πάλι ωριμάζοντας να αντιμετωπίζω πιο χαλαρά τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η Σαλαμίνα μου φάνηκε συμπαθητική και σουρεαλιστική μαζί.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το νησί δεν είναι περισσότερο δομημένο από τα υπόλοιπα, κοντινά στην Αθήνα, παραλιακά μέρη. Αν καταφέρεις μάλιστα και ξεκολλήσεις λίγο από αρχιτεκτονικές ευαισθησίες μπορείς να διακρίνεις ένα τοπίο με εξαιρετικές εναλλαγές, αιωνόβιους ελαιώνες, εύφορα περιβόλια και πευκοδάση.
Είναι αλήθεια ότι στο νησί και κυριαρχεί η άναρχη δόμηση… άναρχη, πλουραλιστική και ελαφρώς σουρεαλιστική. Μπορείς να δεις τα πάντα. Τα παλιά αρχοντικά, τα μικρά λαϊκά εξοχικά του 50 – 60, τις σομόν τούρτες που ευδοκιμούν σε όλη την παράκτια Ελλάδα, αλλά και τις φιλότιμες προσπάθειες παλαιότερων και νεώτερων αρχιτεκτόνων. Επίσης δεν μπορείς να μην προσέξεις ότι στη Σαλαμίνα αγαπούν το στόλισμα. Όλα τα σπίτια είχαν το κατιτίς τους. Από τα απλά στολίδια, άγκυρες και τιμόνια στα σπίτια των ναυτικών, μέχρι περίτεχνα γύψινα, βαριά μπαλούστρα και αγάλματα. Αρκετά αγάλματα και ειδικότερα αγάλματα κύκνων.
Αλλά η μεγάλη αρχιτεκτονική έκπληξη στο νησί ήταν το σπίτι ενός Πολωνού οξυρρυγχοτρόφου (!!) στον οικισμό Περιστέρια.
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
Ένα εντυπωσιακό οργανικό κατασκεύασμα από χιλιάδες ξύλα σε ακανόνιστα σχήματα συνδεδεμένα με τσιμέντο στο οποίο εκατοντάδες φυτά έχουν διακοσμητικό αλλά δομικό ρόλο, με καταρράκτη, γέφυρες, και ενυδρεία χτισμένα στο φράκτη (που φιλοξενούσαν οξυρρύγχους). Αυτός ο Πολωνός λάτρης του Γκαουντί έκανε ένα τόσο εξαιρετικά (και ψυχασθενικά) φορτωμένο αρχιτεκτόνημα που δεν σου αφήνει μεγάλο περιθώριο να το χαρακτηρίσεις κακόγουστο. Δεν είχαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα αλλά όπως μάθαμε -μια και το σπίτι παλαιότερα ήταν ανοιχτό στο κοινό-, και το εσωτερικό ακολουθεί την ίδια λογική ενώ με ξύλινη επένδυση έχουν ντυθεί όλες οι σύγχρονες συσκευές όπως το ψυγείο και η τηλεόραση. Με την ίδια κατασκευή σαν ένας περίεργος οργανισμός που εξαπλώνεται, έχει διαμορφωθεί το τμήμα της απέναντι παραλίας.
Αυτό το αρχιτεκτόνημα, συνοδεύεται και από μια εξίσου εντυπωσιακή ιστορία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια χειροποίητη κατασκευή που περικλείει ένα συμβατικό διώροφο σπίτι, η οποία ολοκληρώθηκε μέσα στο διάστημα των 5 ετών κατά το οποίο ο ιδιόρρυθμος ένοικος νοίκιαζε το σπίτι!!! Ο ίδιος, με δικά του έξοδα, φύτεψε και διαμόρφωσε με την ίδια τεχνοτροπία την παραλία της περιοχής, ένα γήπεδο μπάσκετ και μια εξέδραγια βουτιές στη θάλασσα.
Ο Πολωνός οξυρρυγχοτρόφος δεν μένει πλέον στη Σαλαμίνα. Το ενυδρείο είναι άδειο και το σπίτι έχει μια πολυκαιρισμένη αγγελία ενοικίασης. Ο φροντισμένος κήπος δείχνει ότι η ιδιοκτήτρια σέβεται το σουρεαλιστικό της σπίτι παρότι όπως φαίνεται δυσκολεύεται να βρει νοικάρηδες κατάλληλους να το αγαπήσουν.
Η Έφη Σαραντάκου είναι αρχιτέκτων μηχανικός
——————————
Σχόλιο Λ.:
Η Σαλαμίνα μου αρέσει κι εμένα πολύ, έχω πάει 3-4 φορές και τη βρήκα γοητευτική με μια λίγο παρακμιακή και λαϊκή γοητεία, ειλικρινή όμως κι όχι δήθεν. Επίσης, έχει το πολύ σημαντικό πλεονέκτημα να είναι προσιτή όλο το 24ωρο μέσω του πορθμείου, σε τιμή τόσο χαμηλή που ούτε το σκέφτεσαι, ενώ για να πας στην Αίγινα θες ένα σωρό λεφτά…
Πέρσι που είχα πετύχει κι εγώ τυχαία το «σπίτι του Πολωνού» και είχα εντυπωσιαστεί, έμενε ακόμα εκεί, και στα ενσωματωμένα ενυδρεία κολυμπούσαν οι δυστυχείς οξύρρυγχοι. Πιο εντυπωσιακές ήταν οι κατασκευές της παραλίας:
Άρθρο του Δημήτρη και της Αγγελικής Σαραντάκου, που θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Πολίτης» της Μυτιλήνης
Οι γιορτές ήταν ανέκαθεν ευτυχισμένη ή τουλάχιστον χαρούμενη περίοδος, ιδίως για μας, που εδώ και αρκετά χρόνια ανήκουμε στην επίζηλη θέση του παππού και της γιαγιάς. Γιατί η πείρα μας έχει μάθει πως ευτυχία δεν είναι μια συνεχής κατάσταση, δεν είναι σειρά εξαιρετικά ευχάριστων γεγονότων, αλλά κάποιες στιγμές από συνηθισμένες μικροχαρές της ζωής, μερικά μικρά κβάντα ευτυχίας, σαν λαμπερές σταγόνες στον ωκεανό του χρόνου.
Περισσότερες και πυκνότερες τέτοιες σταγόνες σε μια χρονική μονάδα, τη χαρακτηρίζουν ευτυχισμένη περίοδο. Τέτοιες περιόδους τις συναντάς καθώς πορεύεσαι στη ζωή, αλλά χρειάζεται κάποιο ταλέντο για να τις αναγνωρίσεις. Δεν τις παίρνουν είδηση όλοι. Πολλοί άνθρωποι περνάνε δίπλα στην ευτυχία χωρίς να το αντιληφθούν.
Για μας, πάντως, οι γιορτές ήταν μια ευτυχισμένη περίοδος, γιατί, μεταξύ άλλων, μας επέτρεπε να κάνουμε μικρά δώρα στα πέντε εγγόνια μας. Όχι τίποτα σπουδαία πράγματα, αλλά να, μερικά διαλεγμένα καλά βιβλία, κάποια παιγνίδια, μια ομαδική παρακολούθηση θεατρικής παράστασης. Βέβαια, φέτος τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα από πέρσι και πρόπερσι. Οι «κυβερνώντες» ξέρουν πως οι συνταξιούχοι δεν είναι πλέον μια μάχιμη ομάδα εργαζομένων πολιτών, με συνδικαλιστική κάλυψη κι έτσι γίναμε τα πρώτα θύματα της άφρονης και αδιέξοδης πολιτικής τους.
Η αλλοτινή μας χαρούμενη διάθεση σκιάζεται όχι μόνο γιατί χάσαμε ένα πολύ σοβαρό ποσοστό από τις συντάξεις μας. Την αλλοιώνει ένα αίσθημα πικρίας και οργής, γιατί οι «τριακόσιοι» έχουν εξαιρεθεί παντελώς από το μέτρο. Οι παχυλοί τους μισθοί, τα πλούσια επιδόματα και οι έξτρα αμοιβές των μελών του υπουργικού συμβουλίου και των βουλευτών, δεν έχουν περικοπεί ούτε στο ελάχιστο!
Αυτό δεν είναι μόνο εξοργιστικό είναι και ανήθικο. Γιατί, πώς να το κάνουμε, κατά κάποιον τρόπο είναι κι αυτοί υπάλληλοι του κράτους, αφού μισθοδοτούνται από το δημόσιο ταμείο. Και αν ακόμα αντιπαρέλθουμε το πραγματικό γεγονός, ότι είναι οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης, με ποια ηθική βάση ψηφίζουν πειθήνια τις συνεχείς περικοπές στις δικές μας, μέτριες ή πενιχρές απολαβές, όπως τους υπαγορεύουν οι επικυρίαρχοί μας, αλλά δεν περνά από το μυαλό τους να προτείνουν μόνοι τους να περικοπούν και οι δικές τους απολαβές, στο ποσοστό που έχουν περικοπεί οι δικές μας;
Γιατί δηλαδή να πληρώνουμε πάντα εμείς, οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί; Από πού αντλούν αυτή την εξοργιστική χοντροπετσιά, να μην αισθάνονται καμιά υποχρέωση να προσφέρουν από μόνοι τους, ένα ποσοστό από τις απολαβές τους; Βεβαίως είναι αφέλεια να περιμένουμε να δείξουν φιλότιμο, άνθρωποι που έχουν την πολιτική σαν επάγγελμα, που ισχυρίζονται πως το νόμιμο είναι αυτομάτως και ηθικό και που θεωρούν το κράτος ιδιοκτησία, δικιά τους και των απογόνων τους!
Σημ. φιστικιού: Όταν γράφτηκε το κείμενο, ο Μίμης και η Κική δεν είχαν ακούσει ακόμα για τους 1οο+ βουλευτές του πασοκ και της νδ που ζητάνε κάτι εκατομμύρια ευρώ για αναδρομικά και αποζημιώσεις. Αν το ήξεραν, θα έγραφαν νομίζω πολύ πιο οργισμένα και αιχμηρά… Διαβάστε στο TVXS, τα ρεζιλίκια των αδιάντροπων βουλευτών και πώς κάποιοι από αυτούς τα μαζεύουν, μετά από την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε.Το σκίτσο είναι του Τολιάδη, από πέρυσι, αλλά δυστυχώς είναι ακόμα επίκαιρο…
Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο [1δ΄51-52],διαβάζουμε πως όταν ο Ιησούς προσήχθη ενώπιον του Πιλάτου, ο Επίτροπος, σε μια στιγμή της ανάκρισης, τον ρώτησε
Μια παλιά, γνωστή ρήση λέει: «για να εξαπλωθεί το κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι η απραξία των καλών ανθρώπων»*.
Το Φιστίκι 