Τα Χριστούγεννα των προσφύγων

Τα Χριστούγεννα των προσφύγων, μέσα από σκίτσα. Οι αληθινές εικόνες είναι αβάσταχτες…

Jovcho Savov, η Γκερνίκα των προσφύγων

Banksy – Ο Ιωσήφ και η Μαρία μπροστά στο τείχος που μετατρέπει τα Παλαιστινιακά εδάφη σε φυλακή

Οι τρεις Μάγοι του Soloup

Το θείο βρέφος, του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Σοφία Μαμαλίγκα

Γιάννης Αντωνόπουλος

Γιάννης Καλαϊτζής

 

τα σκίτσα των Ελλήνων σκιτσογράφων τα πήρα από το www.aksioprepeiakantoxh.com

 

Τριήμερο πένθος στη Λέσβο

Ο Δήμος Λέσβου κηρύσσει τριήμερο πένθος στο νησί, «στη μνήμη των θυμάτων του ειδεχθούς και αποτρόπαιου εγκλήματος που συντελείται καθημερινά, από τους αδίστακτους λαθρέμπορους διακινητές»

Καθημερινό όμως είναι το πένθος για τους εθελοντές που αντιμετωπίζουν την απόλυτη τραγωδία, κάθε ώρα της ημέρας… Και δεν είναι μόνο οι διακινητές υπεύθυνοι, ας μη γελιόμαστε.  Πόσα παιδάκια πνίγηκαν μετά τον Αϊλάν και δεν έγιναν πρωτοσέλιδο; Πόσα ακόμα θα χρειαστεί να πνιγούν για να βρεθεί ασφαλής δίοδος;

Από τη ΜΚΟ Αγκαλιά:

Σε τριήμερο πένθος το νησί.
Συμμετέχουμε.
Και για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα: το πένθος, για τις ψυχές που φύγαν και για τις δικές μας που σέρνονται ακόμα ανήμπορες. Η διαμαρτυρία, για τους πραγματικούς πολιτικούς δολοφόνους αυτών των ανθρώπων που μπορούν σήμερα να λύσουν το πρόβλημα και δεν το κάνουν.

Διαδικτυακή συλλογή υπογραφών για να δημιουργηθεί ασφαλές πέρασμα στον Έβρο:

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε!», φώναζε ο 70χρονος Μυτιληνιός ψαράς. Παλεύοντας στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, προσπαθούσε να δώσει ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων παιδιών που ξέβραζαν τα κύματα.

O αδιαπέραστος φράχτης στα σύνορα του Έβρου αναγκάζει οικογένειες προσφύγων να επιβιβάζονται στις βάρκες του θανάτου. Όμως, αύριο, θα μπορούσε να δοθεί μια λύση για να σωθούν χιλιάδες ζωές.

O πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς θα επισκεφτούν τη Λέσβο.Aν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, παραδώσουμε χιλιάδες φωνές διαμαρτυρίας στους ίδιους και στα ΜΜΕ που θα τους συνοδεύουν, μπορούμε να τους πιέσουμε να ανοίξουν μια ασφαλή, νόμιμη και ελεγχόμενη δίοδο στο φράχτη του Έβρου για να σωθούν χιλιάδες ζωές.

Μας μένουν 24 ώρες… Υπόγραψε τώρα το επείγον ψήφισμα και διάδωσέ το μέσω Facebook, email και Twitter.

 

Στάχτη να γίνεις κόσμε γερασμένε!

Άμποτε να γίνει στάχτη αυτός ο γερασμένος κόσμος, κι όχι τα κορμιά όσων αγωνίζονται γι αυτό!

Για τα αδικοχαμένα θύματα της άνανδρης βομβιστικής επίθεσης, που έβαψε με αίμα μια ειρηνική πορεία, το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ,  γραμμένο για κάποιους άλλους αγωνιστές:

 –

 –

Στοὺς δεκαπέντε συντρόφους

Δὲ χύνουν δάκρυ

μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς

δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς

κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι

μὲ περηφάνεια

δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺς συντρόφους

τὸ τρομερό σας ὅμως κάλεσμα

μὲς στὴ ψυχή μας

κι οἱ δεκαπέντε σας καρδιὲς

θὲ νὰ χτυπᾶνε

μαζί μας

τὸ σιγανό σας βόγγισμα

σὰν προσκλητήρι

χτυπᾶ στ᾿ ἀφτιά μας

σὰν τὸν ἀντίλαλο βροντῆς.

 

Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε

σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος

τῆς συντριβῆς

καὶ δὲ μπορεῖς νὰ μᾶς λυγίσεις

σκοτώνοντας τ᾿ ἀδέρφια μας τῆς μάχης

καὶ νὰ τὸ ξέρεις

θὰ βγοῦμε νικητὲς

κι ἂς εἶναι βαριές μας

οἱ θυσίες.

Μαύρη ἐσὺ θάλασσα γαλήνεψε

τὰ κύματά σου

καὶ θά ῾ρθει ἡ μέρα ἡ ποθητὴ

ἡ μέρα της ειρήνης

τῆς λευτεριᾶς σου

ὦ ναὶ θά ῾ρθει

ἡ μέρα ποὺ θ᾿ ἁρπάξουμε τὶς λόγχες

ποὺ μὲς στὸ αἷμα τὸ δικό μας

ἔχουνε βαφτεῖ.

–

Πορεία αλληλεγγύης στους Τούρκους και Κούρδους γείτονες διοργανώνεται απόψε στις 6:30 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος.

Στις φωτογραφίες, μερικοί μόνο από τους όμορφους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν… ο αριθμός μεγαλώνει συνεχώς, καθώς οι βαριά τραυματίες χάνουν τη μάχη με τη ζωή…
😦

  

 –

–

————————

Στο βίντεο, ο Θάνος Ανεστόπουλος τραγουδά στην μπουάτ «Απανεμιά» την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015.
(αφιέρωμα στην ποίηση του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Ναζίμ Χικμέτ και Γιάννη Ρίτσου)

–

Οι άνθρωποι που περπατούν…

Πολύ πριν ακόμα κορυφωθεί το δράμα των προσφύγων στα νησιά μας, είχα αποφασίσει να πάω φέτος το καλοκαίρι -μετά από αρκετά χρόνια- για λίγες μέρες στη Μυτιλήνη, στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου. Όσο πλησίαζαν οι μέρες, κι όσο ακούγαμε τα μαύρα μαντάτα από το νησί, τόσο μαραινόταν η επιθυμία να πάω, σχεδόν το είχα μετανιώσει…. Μου φαινόταν όμως σαν λιποταξία, σαν φυγή από την πραγματικότητα, κι έτσι πήραμε τελικά την απόφαση να μην αλλάξουμε τα σχέδιά μας.

Η κατάσταση είναι τραγική, όπως θα έχετε όλοι δει από τις εικόνες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (η τηλεόραση είναι εντελώς αναξιόπιστο μέσον).
Η ανικανότητα, η αδιαφορία, η ολιγωρία των κρατικών φορέων και δομών έριξαν όλο το βάρος της αντιμετώπισης αυτής της πρωτοφανούς ροής καταταλαιπωρημένων ανθρώπων, στις πλάτες και τα χέρια μιας χούφτας ηρωικών αλληλέγγυων και εθελοντών. Προφανώς, δεν αντιμετωπίζεται έτσι η κατάσταση, όσο κι αν αυτοί οι λίγοι άνθρωποι ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Σε μια τόσο ακραία ανθρωπιστική κρίση, θα έπρεπε να εμπλακεί όλο το νησί, να πάρουν οι απλοί άνθρωποι στα χέρια τους την κατάσταση και να κάνουν ό,τι μικρό ή μεγαλύτερο μπορεί ο καθένας κι η καθεμιά για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, που είναι οι τελευταίοι που φταίνε.

Έβλεπα καθημερινά την μακριά πορεία τους, μια ατέλειωτη σειρά κουρασμένων ανθρώπων, που από μακριά -κι αν δεν ήξερες τι συμβαίνει- μπορούσες να τους περάσεις για εκδρομείς… Κι αλήθεια, αρκετοί, ειδικά τα νέα παιδιά, παρ’ όλη την κούραση και την ταλαιπωρία, είχαν ελπίδα στο βλέμμα, σου έδιναν την εντύπωση πως άφησαν πίσω τους τον εφιάλτη και πως από δω και πέρα, όλες τις δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν, δεν κινδυνεύουν πια να πεθάνουν, όλα θα πάνε καλά.

Όμως, εκείνο που περίμενα να δω, αυτό που μου φαινόταν πολύ απλό κι ανθρώπινο και φυσικό να συμβεί, ήταν, σε κάθε χωριό απ’ όπου περνάει η πορεία των σωσμένων από τη θάλασσα ανθρώπων, να συναντούν αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ανθρώπους φιλικούς, ένα ζεστό χαμόγελο, μια σκιά να ξαποστάσουν, ένα ποτήρι νερό, μια μπουκιά ψωμί και λίγα φρούτα, για να αντέξουν το μακρύ τους δρόμο. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν το είδα.

Περνούν από τα χωριά, σαν αόρατοι. Μόνο τα δέντρα τους καλοδέχονται στη σκιά τους. Θα στοίχιζε πολύ αυτή η προσφορά; Τίποτα σχεδόν. Θα έδινε όμως φτερά στις ταλαιπωρημένες ψυχές και το βασανισμένο σώμα τους.

Και σκέφτηκα με πίκρα: αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν Μαραθωνοδρόμοι, αν το …event της πορείας τους, είχε διαφημιστεί από την τηλεόραση, είναι βέβαιο ότι εκατοντάδες πολίτες θα έβγαιναν στο δρόμο να τους χειροκροτήσουν, να τους προσφέρουν λίγο νερό και να τους δώσουν κουράγιο.

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει στα μάτια μας να αξίζει περισσότερο το θαυμασμό ένας αθλητικός αγώνας δρόμου από έναν αγώνα για την επιβίωση, για την ίδια τη ζωή; Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον κατατρεγμένο; Γιατί ξεχνάμε πόσο μεγάλη ανταμοιβή είναι η ανιδιοτελής προσφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα μάτια όταν περνάει ο ικέτης έξω από την πόρτα μας;

Εγώ πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φωτεινά πρόσωπα των μανάδων όταν τους έδινα λίγα φρούτα και μπισκότα για τα παιδιά και τη ντροπή που ένιωθα όταν με γέμιζαν με ευχαριστίες…
Και είμαι σίγουρη ότι αυτοί, οι άνθρωποι που περπατούν, θα τον βρουν το δρόμο. Εμείς, όμως; Πώς θα απαντήσουμε στα εγγόνια μας, όταν κάποτε μας ρωτήσουν: «εσύ, τι έκανες, εκείνη τη χρονιά που η θάλασσα ξέβραζε ανθρώπους;»

Αναδημοσιεύω παρακάτω, ένα εξαιρετικό κείμενο που απευθύνεται προς τους κατοίκους των νησιών, είναι του Αχιλλέα Πεκλάρη και το βρήκα στη σελίδα του, στο facebook:

«Αγαπητοί κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. 
Κάτοικοι της Μυτιλήνης, της Κω, της Χίου, της Λέρου, της Σάμου, της Καλύμνου.

Όλος ο πλανήτης και κάθε εχέφρων άνθρωπος κατανοεί την αναστάτωση που έχει προκληθεί στις ζωές σας και στα νησιά σας από τη ροή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων.

Πρέπει, ωστόσο, με ψυχραιμία να καταλάβετε πως αυτό που ζείτε είναι σε διεθνές επίπεδο μια μεγάλη και δύσκολη ιστορική στιγμή: Είναι το καλοκαίρι της μεγάλης φυγής των Σύριων προς την Ευρώπη. Η φωτογραφία από τα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος αυτής της υπόθεσης.

Δυστυχώς, τα νησιά σας βρίσκονται στη μέση της διαδρομής και (εφ’ όσον ο Έβρος έκλεισε με τον φράκτη του Σαμαρά) όλοι οι πρόσφυγες από τη Συρία που κατευθύνονται προς την Ευρώπη είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να περνούν από εσάς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Κι αν κάποιοι φταίνε για την έκρυθμη κατάσταση που όλοι βιώνετε, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι ταλαιπωρημένες οικογένειες των προσφύγων που βρέθηκαν σε ανάγκη στην πόρτα σας.

Πρώτοι απ’ όλους φταίνε εκείνοι που διέλυσαν την πατρίδα τους και τους ανάγκασαν να ξεριζωθούν.

Δεύτερη στο φταίξιμο είναι η διεθνής κοινότητα που παρακολουθεί άπραγη τη σφαγή στη Συρία.

Και κατά τρίτον το δικό μας κράτος – οπερέτα, που αντί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα και την ιστορικότητα της στιγμής και να στείλει στα νησιά σας μερικές δεκάδες υπαλλήλους, για να κάνουν γρήγορα την ταυτοποίηση και να μπορεί να φεύγει άμεσα, ήρεμα και με συνεχή ροή ο κόσμος, αυτοί κωλυσιεργούν, δημιουργούν ένταση και στο τέλος στέλνουν τα ΜΑΤ για να τους δέρνουν.

Είναι το γνωστό, ανίκανο κράτος που διαχρονικά αδυνατεί να διαχειριστεί κρίσεις. Έχετε πολλές φορές υπάρξει κι εσείς θύματά του, όπως όλοι μας, και ξέρετε ακριβώς για τί μιλάμε.

Μην ξεσπάτε, λοιπόν, πάνω στους πρόσφυγες.
Είναι τα θύματα μιας άσχημης κατάστασης.
Είναι οι επιζήσαντες ενός άγριου πολέμου.
Και είναι οι τελευταίοι στη λίστα των ευθυνών γι’ αυτό που σας συμβαίνει.

Κάντε υπομονή.
Κρίνετε δίκαια.
Στηρίξτε τους.
Μείνετε Άνθρωποι.

Αυτό το τελευταίοι είναι που όλοι θέλουμε να γράψει η Ιστορία στη συγκεκριμένη σελίδα της για τη «μεγάλη φυγή του ’15»:

Ότι στη χώρα μας υποδεχθήκαμε τα θύματα του πολέμου ανθρώπινα και με σεβασμό. Ότι ήμασταν Άνθρωποι.

Όχι ότι τους τραμπουκίζαμε.»

  

  

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσετε, ανάγκες υπάρχουν παντού, όχι μόνο στη Μυτιλήνη, και είναι πολλές. Ό,τι μπορεί ας κάνει ο καθένας κι η καθεμιά, για να διασώσουμε -όχι αυτούς- αλλά τους εαυτούς μας.
Το κύμα συμπαράστασης και ανθρωπιάς, σαρώνει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, θα βρείτε σίγουρα κοντά σας κάποια ομάδα ή φορέα που συγκεντρώνει είδη πρώτης ανάγκης, οι εθελοντές επίσης είναι απαραίτητοι.
Σήμερα, είδα γυναίκες να καταφτάνουν με τσάντες γεμάτες ψώνια, στον Ελαιώνα, στον καταυλισμό των προσφύγων. Η ελπίδα ζει, και είναι γύρω μας!

Πληροφορίες:

Στη σελίδα Greek Forum of Refugees, διαβάζουμε:

Μεγάλη ανάγκη για εθελοντές/ Serious need for Volunteers: 
Το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του πληθυσμού των προσφύγων που καταφτάνει και της τοπικής κοινωνίας ταυτόχρονα, καταβάλλει σημαντική προσπάθεια για την ομαλή συνύπαρξη και αποφυγή εντάσεων.
Στα πλαίσια αυτού του εγχειρήματος, εδώ και αρκετές εβδομάδες στην πλατεία Βικτωρίας φροντίζουμε για την καθημερινή ενημέρωση των προσφύγων καθώς και για την καθαριότητα του χώρου μέσω της σημαντικής συμβουλής εθελοντών. Χωρίς την παρουσία και στήριξη των οποίων είναι αδύνατη η συνέχιση του έργου μας.
χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές, αλλά και είδη, όπως σακούλες σκουπιδιών και Latex γάντια μιας χρήσης.
Σας περιμένουμε στην Πλατεία Βικτωρίας κάθε μέρα στις 20:00!
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2130282976, 6948408928

Από τη σελίδα του κ. Γ. Τσιάκαλου στο facebook:

Ειδομένη: Τι μπορώ να προσφέρω;

Πώς να βοηθήσω στην Ειδομένη;
Αναρτώ σήμερα κάποιες πληροφορίες για πολίτες που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τις προσπάθειες στην Ειδομένη.
Τι είναι χρήσιμο;
Αναφέρω παρακάτω ορισμένα βασικά είδη, όπως διαπιστώθηκαν από τις οργανώσεις που έχουν πείρα σ’ αυτόν τον τομέα.
Κρουασάν, μπάρες δημητριακών, παστέλια, ατομικούς χυμούς, παιδικό γάλα (προτιμούνται οι ατομικές συσκευασίες ), έτοιμες βρεφικές-παιδικές τροφές, γάλα εβαπορέ (μικρές μερίδες κατά προτίμηση) , χαρτί υγείας , πάνες για μωρά, σερβιέτες, μωρομάντηλα, οδοντόκρεμες- οδοντόβουρτσες, ατομικά σαπούνια, εμφιαλωμένο νερό (500 ml).
Φάρμακα, όπως αντιβιοτικά, αντιβηχικά σιρόπια, αντιφλεγμονώδη, κ.λπ.
Ρούχα: μόνο βρεφικά και παιδικά, επίσης αδιάβροχα, καπέλα (όλα τα μεγέθη) και σκουφιά.
Παπούτσια: αθλητικά (ανδρικά- γυναικεία- παιδικά) σε όλα τα μεγέθη.
Σκηνές, υπόστεγα, στρώματα γυμναστικής (που τυλίγονται και εμποδίζουν την υγρασία).
Μικρά (σε μέγεθος) παιχνίδια για τα παιδιά.

Πού μπορούν να σταλούν πράγματα από άλλες πόλεις της Ελλάδας;
Εφόσον θέλετε να βοηθήσετε από άλλες πόλεις της Ελλάδας συμβουλευτείτε τη σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς στο facebook https://www.facebook.com/pages/Εθελοντές-Κιλκίς-Θεσσαλονίκης-Σύροι-Πρόσφυγες/1077660895595960?fref=ts
Εκεί θα βρείτε διευθύνσεις, τηλέφωνα και οδηγίες. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ!
Που μπορείτε να προσφέρετε στη Θεσσαλονίκη;
Δίνω παρακάτω τις διευθύνσεις ορισμένων οργανώσεων.
ΕΡΤ 3. Συγκεκριμένα στα κτίρια της Τηλεόρασης (Λεωφόρος Στρατού), της Διοίκησης (Αγγελάκη 2), και του Ραδιοφώνου (Αγγελάκη 14). Πληροφορίες δίνονται στα τηλέφωνα 2310 299400, 2310 299500, 2310 299501.
Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23). Ώρα: 17.00 – 22.00
Οικόπολις (Πτολεμαίων 29Α). Ώρα: 18.00-22.00, τηλ. 2310 222503.
Isis Therapy Center (Αγίας Σοφίας 39, 4ος όροφος), τηλ. 2310 288266 και 6972321207
Στην σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς υπάρχουν επίσης διευθύνσεις και τηλέφωνα καταστημάτων και πολιτών από διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης (και του Κιλκίς) , όπου μπορούν να παραδοθούν πράγματα χωρίς να χρειάζεται να πάει κανείς στο κέντρο της πόλης.
Το ίδιο ισχύει για τη σελίδα του Οικόπολις https://www.facebook.com/oikopolis.social.center/photos/a.355053564610784.82778.354601221322685/848936978555771/?type=1
Τι να προσέξω όταν έλθω στην Ειδομένη για να βοηθήσω;
Καλό είναι να συνεννοηθείτε με κάποιους από τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί!
Κάποιες εργασίες φαίνονται πολύ «πεζές» αλλά είναι απαραίτητες. Εγώ π.χ. για αύριο έχω προγραμματίσει για τον εαυτό μου κυρίως μάζεμα σκουπιδιών.
Η διανομή πραγμάτων, ιδιαίτερα ειδών διατροφής, δημιουργεί χαοτικές και αναξιοπρεπείς καταστάσεις. Συνεννοηθείτε γι’ αυτό το θέμα!
Για άνδρες και γυναίκες που προσφέρουν εθελοντική εργασία: φέρτε πλαστικά γάντια μαζί σας για τις βρώμικες δουλειές, μην ξεχνάτε να φέρετε καπέλο για τον ήλιο, και (ίσως να φαίνεται «συντηρητική συμβουλή» ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, όπως είμαι εγώ, αλλά στην πραγματικότητα έχει πρακτική σημασία) οι γυναίκες ας αποφεύγουν σορτσάκια και ανάλογες μπλούζες.
Διαβάστε αν θέλετε και τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες.
Επειδή αρκετοί /ες φίλοι/ες ρώτησαν -ναι, αύριο μπορούμε να τα πούμε επι τόπου στην Ειδομένη, βεβαίως δουλεύοντας ταυτόχρονα!

Aπό τη σελίδα RefugeesWelcome GR του facebook

— Πώς μπορώ να βοηθήσω τους πρόσφυγες; —

Σημειώστε μερικούς αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών:

— Αγκαλιά (Λέσβος)
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR5401405990599002101026620

— Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR)
ALPHA BANK: 101-00-2002055436, IBAN: GR89 0140 1010 1010 0200 2055 436
ΠEIΡΑΙΩΣ: 5055011562-423, IBAN: GR11 0172 0550 0050 5501 1562 423
Τηλέφωνο δωρεών: 210 6726296 (9:00 – 18:00)
Ταχυδρομική επιταγή : Ταγιαπιέρα 12, 115 25 Αθήνα

— Γιατροί Χωρίς Σύνορα
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΙΒΑΝ: GR 3601 1008 0000 0008 0480 84795
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR 09 0140 1040 1040 0278 6014 420
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR 96 0172 0110 0050 1101 3626 464 EUROBANK, IBAN, GR 50 0260 2150 0004 1010 0065 050

—Γιατροί Του Κόσμου
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΙΒΑΝ: GR27 0110 1410 0000 1412 9611 217
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR06 0140 1990 1990 0200 2002 401
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR03 0172 0180 0050 1800 5706 640 EUROBANK, ΙΒΑΝ: GR92 0260 0030 0000 1010 0789 826 ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ, ΙΒΑΝ: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001

— Caritas Ελλάς
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR43 0140 2600 2600 0210 1095826

———————-

Υ.Γ. Τους ποταπούς συμπατριώτες μας, που βλέπουν μπροστά τους τον αναγκεμένο και η πρώτη τους παρόρμηση είναι, όχι πώς θα βοηθήσουν, αλλά πώς θα βγάλουν λεφτά από τη δυστυχία και την ανάγκη του, δεν θέλω ούτε να ξέρω ότι υπάρχουν δίπλα μας και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, άχρηστα βάρη πάνω στη γη, σιχάματα, βγαλμένα από τον απόπατο της ανθρωπότητας.
Όπως αυτοί που χρεώνουν τη …φόρτιση του κινητού των προσφύγων (απαραίτητο εργαλείο για να βρεθούν με τους δικούς τους) ή ζητάνε λεφτά για να τους μεταφέρουν στην πόλη. Ή το κάθαρμα που εξαπάτησε μια ομάδα προσφύγων πως τάχα θα τους μεταφέρει με το αμάξι, και τους έκλεψε όλα τα υπάρχοντα και τα χρήματα. Για κάτι τέτοιους και μόνο, θα άξιζε να υπάρχει κόλαση… 

Η επιλογή του «ΟΧΙ»

Δεν ξέρω τι θα γίνει, η επικαιρότητα είναι καζάνι που βράζει, μπορεί τελικά να μην γίνει καν δημοψήφισμα, αλλά τις τελευταίες μέρες, πολλές μάσκες έπεσαν και μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Δημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο κι ένα ποίημα που μου έστειλε η Κική, μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση της Δευτέρας υπέρ του «ΟΧΙ», νομίζω πως κι ο Μίμης, θα συμφωνούσε με το περιεχόμενο.

Η επιλογή του «ΟΧΙ»

Αισθάνομαι πολύ τυχερή, γιατί κατάφερα να το ζήσω κι αυτό:

Να πάω στο συλλαλητήριο του ΟΧΙ και να βλέπω, με τα ίδια μάτια μου, όχι μέσα από το γυαλί, το πλήθος και τον παλμό ενός κόσμου, που συνέρρεε, σαν ποτάμι, στο Σύνταγμα!
Να βρεθώ για 3 περίπου ώρες, ανάμεσα στο πλήθος, όλων των ηλικιών κι όλων των τάσεων και προελεύσεων, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών και κομματικών, με κοινό χαρακτηριστικό: τον προβληματισμό, την αλληλεγγύη και το ήθος!

Και κοιτούσα το πλήθος,
με χειρόγραφο ΟΧΙ
στο στήθος,
σαν την ασπίδα, σε καταιγίδα
κι ένα χαμόγελο πεισμωμένο…

……………………………..

 Και  το φεγγάρι στον ουρανό,
μοιάζει απόψε πιο φωτεινό,
πιο ‘κοντινό’ μας
κι  απορημένο…

 …………………………..

Αλλά και το  ζευγάρι με το πανό,
έχουνε βλέμμα πιο  καθαρό,
κι από το γάργαρο νερό
και το φεγγάρι….

Προσπαθούσα ν αποτυπώσω, στο κινητό μου, κάποιες εικόνες από τον κόσμο που με τριγύριζε, προσέχοντας να μην αιφνιδιάσω τις συνομήλικές μου, αλλά και πολλές νεότερες μου, που αποκαμωμένες, κρατιόντουσαν από τα κιγκλιδώματα, πάνω από τα σκαλάκια ή είχαν καθίσει στα μάρμαρα, για να ξεκουράσουν τα πρησμένα πόδια τους…

Είχα γεμίσει την τσάντα μου καραμέλες, μια τυπική συνήθεια της Μάνας μου, που φάνηκαν πολύ αποτελεσματικές για τη μικροζάλη, την κούραση ή την υπογλυκαιμία…

Ξαφνικά το πλήθος άρχισε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ν’ αραιώνει λίγο περίεργα, παρασύρθηκα κι εγώ, με τη σκέψη να βρω κάποιο χώρο στο μετρό και κατέβηκα τα σκαλοπάτια, ενώ τα τραγούδια από την εξέδρα μας συνόδευαν μέχρι που έκλεισαν οι πόρτες του συρμού…

Στην επιστροφή τραγουδούσα, ευτυχισμένη, από μέσα μου… Έφτασα στο σπίτι, κατάκοπη, αλλά πανευτυχής! Είχα αντέξει!

Τότε, ξανακοίταξα  τη φωτογραφία εκείνου του ζευγαριού, όπως την είχα αποτυπώσει στο κινητό μου, και ξέσπασα, φωνάζοντας ρυθμικά τα λόγια που ήταν γραμμένα στο πανό τους:

ΤΣΙΠΡΑ ΘΥΜΗΣΟΥ,
OYTE BHMA ΠΙΣΟΥ!

ή κάπως έτσι…

Α.Σ.

 

 

Επείγουσα έκκληση από τη Λέσβο

Δραματική η κατάσταση στη Μυτιλήνη, δραματική και η έκκληση των εθελοντών της ΜΚΟ «Αγκαλιά»

«Λέσβος 27/05/2015:
4μηνο βρέφος με υποθερμία. Δυο παιδιά 8 και 12 ετών ασυνόδευτα. Δυο άτομα με κακώσεις στα γόνατα. 4 άτομα σε σχισμένα πέλματα από την φτέρνα έως το μεγάλο δάχτυλο. Πάνω από 100 βρεγμένοι άνθρωποι, πρώτα από θαλασσινό νερό και έπειτα από μπόρα. Σχεδόν όλοι κρυωμένοι με βήχα, πολλοί με πυρετό. Εφτά οικογένειες με γέροντες και παιδιά.Το μόνο που θέλουν είναι να φτάσουν με ασφάλεια σε έναν τόπο όπου θα ξαποστάσουν και θα τους δει ένας γιατρός, θα φάνε κάτι. Τι καταστάσεις να μπαλώσουμε εμείς; Και να θέλουν να πληρώσουν, να έχουν τα χρήματα και να ΜΗΝ τους παίρνει ούτε λεωφορείο ούτε ταξί από φόβο «μην μπλέξουμε». Έχουμε και λέμε : από Αρχαία Άντισσα μέχρι Καλλονή 8 ώρες πορεία κατά μέσο όρο. Από Καλλονή Μυτιλήνη τουλάχιστον 6, για τις οικογένειες αδύνατον κάτω από 10-11 ώρες. Εξόντωση. Συγνώμη, για να λυθεί και αυτό θα περιμένουμε την χρηματοδότηση του Ντράγκι; Ένα πράγμα μόνο θα πω: θα μπορέσω να καταλάβω αν οι «διαπραγματεύσεις» ναυαγήσουν. Δεν θα συγχωρέσω όμως το ότι δεν έγιναν ορισμένα απλά βήματα αναδιοργάνωσης που δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα. Και ένα ακόμα : αν οι ένστολοι το παίζουν δύσκολοι, αν ο τοπικός πρόεδρος/πάρεδρος/σαλτιμπάγκος το παίζει τρελός, υπάρχει ο εισαγγελέας. Βάλτε τους πάντες προ των ευθυνών τους, οργανώστε τα πράγματα. Μεταφέρετε προσωπικό από θέσεις/αραλίκια σε σημεία που θα είναι χρήσιμοι. Τα ήδη υπάρχοντα «πράγματα» και πρόσωπα τα οποία ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ήδη. Καταλαβαίνω πως παίρνει χρόνο σε μια νέα κυβέρνηση να χαλιναγωγήσει δομές εξουσίας που σαπίζουν χρόνια τώρα. Κάντε γρήγορα χρόνος ΔΕΝ υπάρχει. Και ένα τελευταίο : φέρτε τον Βαρβιτσιώτη και τη Σεσίλια να καμαρώσουν τώρα το κέντρο κράτησης των πολλών εκατομμυρίων που έφτιαξαν…

«Παιδιά πνιγόμαστε, βοηθήστε. Όσοι δεν είστε Λέσβο και δεν μπορείτε να βοηθήσετε σε είδος στείλτε κανένα φράγκο. Υπολογίστε πως με 50 ευρώ έχουμε βρει τον τρόπο να δίνουμε ένα γεύμα σε 100 άτομα. Ειλικρινά δεν έχουμε κάνει ποτέ τόσο επείγουσα έκκληση, αλλά είμαστε στα όριά μας, έχουμε εκατοντάδες κόσμο από Συρία και Αφγανιστάν κατά κύριο λόγο οικογένειες και παιδιά σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Και 5 ευρώ βοηθούν. GR 5401405990599002101026620, Αlpha Bank, ΜΚΟ Αγκαλιά…. Κοινοποιήστε, είναι πραγματική ανάγκη.»

Η περιγραφή της κατάστασης από το προφίλ ενός άλλου εθελοντή, από το «Χωριό του Όλοι Μαζί», στο facebook:

«Σήμερα τα πράγματα ξανά- κόλλησαν…και στον Μόλυβο.
Περίπου 120 άτομα πρέπει να κοιμηθούν στην ύπαιθρο. Το λεωφορείο για την Μυτιλήνη δεν θα έλθει να τους πάρει.
Είναι στο Parking δίπλα στο σχολείο και θα αρχίσουν πάλι οι κόντρες για το που θα πάνε να κάνουν την ανάγκη τους , για αρρώστιες και τα παιδιά μας και τα λεφτά μας, τον τουρισμό μας… και άλλα τέτοια!
Ούτε κουβέντα για την … ανθρωπιά μας!
Μνήμες κοντές , παππούδες και γιαγιάδες ξεχασμένοι , μανάδες παιδιά …»Δεν είναι δικά μας»!
Τι στο διάολο είμαστε;  
Τα νούμερα θα μεγαλώσουν και οι ρυθμοί επίσης. Θα πρέπει το σχέδιο να μεγαλώσει. Οι χώροι υποδοχής, να αυξηθούν ή … οι ρυθμοί εξυπηρέτησης να αυξηθούν. Χρειάζονται δομές και άτομα στο λιμενικό και την αστυνομία, για μην βγει κάποια ώρα στους δρόμους ο… Στρατός.

Θα μπορούσαν πολλές ζωές να γλυτώσουν, αν όλοι αυτοί ταξίδευαν ελεύθερα στις χώρες που θέλουν με αεροπλάνα και ξόδευαν τα λεφτά του traffiking, στην χώρα επιλογής τους, για την προσωρινή διαμονή τους, για τις υποδομές της φιλοξενίας τους, μέχρι να αλλάξουμε τις πολιτικές μας , που κόστισαν και κοστίζουν τους πολέμους στις περιοχές τους.
Είναι ώρα για αλλαγές, στην αντίληψη και τον τρόπο μας.
Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν κάποια ώρα βρεθούμε στην θέση τους και δεν μας βοηθήσει… κανείς!
Ας μην είναι κανένας μας σίγουρος για τίποτα, στις μέρες μας… εκτός από την ανθρωπιά μας.

Διαβάστε:

Grèce : l’accueil des migrants à Lesbos

Δείτε:

The First Step/ Το πρώτο βήμα

Γιορτάζουν όλες οι μάνες;

Μια μάνα από τη Συρία, αποκαμωμένη, στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Δεν ξέρω αν γνωρίζει πως σήμερα γιορτάζει. «Χρόνια πολλά» σε αυτές τις ηρωίδες που περνάνε τα πάνδεινα, πολλές φορές ακόμα και το έσχατο, χάνουν τα παιδιά τους στα νερά του Αιγαίου, με την ελπίδα και την ευχή, να βρεθούν λύσεις και τρόποι να σταματήσει αυτή η ιδιότυπη γενοκτονία… (Η φωτογραφία είναι από το Εμπρός) Με την ευκαιρία της σημερινής μέρας, διάβασα στο διαδίκτυο και μια δημοσίευση για την ιστορία της καθιέρωσής της, που είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αναπάντεχη. Αντιγράφω: «Ξεκίνησε σαν μέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους στο πόλεμο και υπενθύμιζε πως υπήρχε πολύ και σκληρή δουλειά να γίνει για την ειρήνη. Όταν η επέτειος άρχισε να παίρνει εμπορικό χαρακτήρα, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της Αnna Jarvis, έκανε τα πάντα για να το πολεμήσει καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και απένταρη σε ένα σανατόριο.»   Περισσότερα εδώ: Η σκοτεινή ιστορία πίσω από την Ημέρα της Μητέρας

***

Μαμά, χρόνια πολλά! Κι ας είμαι πάντα βιαστική, το ξέρεις πως σε σκέφτομαι.

Προσθήκη: Ένα πικρό αλλά εύστοχο σκίτσο του Λατούφ για τη μέρα της μητέρας, βρήκα στο ιστολόγιο του Παιδιού της ανοιχτής θάλασσας.

Μόνο μ’ ένα ρούχο βρεγμένο και τους νεκρούς τους αγκαλιά…

Μπ. Μπρεχτ, για τον όρο «μετανάστες»

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη.
Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα,
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

Οι τραγικές φωτογραφίες είναι από το σημερινό ναυάγιο στις ακτές της Ρόδου

Ας αφεθούμε λίγο στο παραλήρημα

Πολλά και αξιόλογα αφιερώματα σήμερα στο διαδίκτυο, στον σπουδαίο, αγαπημένο, Εντουάρντο Γκαλεάνο που έφυγε χτες από τη ζωή.
Πέρα από τα βιβλία που μας άφησε, έχουμε την τύχη να μπορούμε να τον απολαμβάνουμε σε συνεντεύξεις και αφηγήσεις, μια ακόμα πολύτιμη κληρονομιά.
Τα τρία βίντεο που ακολουθούν είναι από τις «πλατείες» της Ισπανίας, ο λόγος του είναι απολαυστικός, γεμάτος αγάπη για την αληθινή ουσία της ζωής.
Στο τέταρτο, διαβάζει απόσπασμα από το βιβλίο του «Ένας κόσμος ανάποδα», για το οποίο το ιστολόγιο Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση, έχει κάνει ένα εκτενέστατο αφιέρωμα.

Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακηρύχτηκε ποτέ; Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα;

Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:

Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη.
Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα.
Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση.
Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων.
Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν.
Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν.
Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν.
Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.
Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς.
Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί.
Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις.
Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του.
Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη.
Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο.
Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.
Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου.
Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.
Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου. Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.
Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμιο μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.
Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσους δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.
Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.
Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού.
Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης.
Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα.
Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ».
Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές.
Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν πολύ.
Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.
Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και γαμημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας.

* Το κείμενο το πήρα από το rproject

Εβδομάδα Ποίησης – επιλογές γ’ μέρος

Σήμερα τελειώνει η φετινή εβδομάδα Ποίησης (19-24/3), και καθώς είναι η επέτειος θανάτου του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου ή Άχθου Αρούρη, θα αφιερώσω την ανάρτηση σε δυο δικά του ποιήματα. Όπως μου έγραψε κι η Κική, τόσα χρόνια, κι ακόμα μας λείπει, ακόμα τον σκεφτόμαστε. Άρα, κέρδισε την αθανασία, σκέφτομαι…
Το πρώτο είναι από τη συλλογή με τίτλο «Της Κατοχής και του Στρατόπεδου», που εκδόθηκε μετά το θάνατό του:

Ο Τάκης
(αν τον έλεγαν Τάκη)

Λένε ποτέ μια συμφορά δε θα ‘ρθει μοναχή.
Έτσι και τότε, το Γενάρη του σαράντα δύο
λες και δεν ήταν αρκετά πείνα και κατοχή
είχε κι’ ένα διαβολεμένο κρύο.

Είχε χιονίσει από νωρίς και πήρε βοριαδάκι
που σκόρπαε στη Φτωχολογιά κρουσταλλιασμένα ρίγη.
Βγήκα να ρίξω μια ματιά, με τρόπο, στο σοκάκι
γιατί έπρεπε ο Χαράλαμπος να φύγει.

Έμενε τότε ένας χαφιές εκεί στη γειτονιά.
Ποιο μπαινοβγαίναν σπίτι μου δεν έπρεπε να ξέρει.
(Πότε θ’ απλώσει τιμωρός η Νέμεση το χέρι
να ξεβρωμίσει η γης… κρυφέ φονιά!)

Το βρήκα κει στο κούφωμα της πόρτας ζαρωμένο
απ’ του βορριά πολέμαγε να φυλαχτεί το «χάδι»
ένα σκιαγμένο ζωντανό κουρέλια τυλιγμένο
ενός μικρού παιδιού τ’ απολειφάδι.

Το πήρα μέσα που ‘χε φως και κάποια θαλπωρή,
μια στάλα τραχανά ζεστό του σέρβιρε η Ελένη.
Ήταν ό, τι καλύτερο μπόραε να δώσει η καψερή
και μεις σχεδόν απ’ όλα στερημένοι.

Έτρωγε. Στα ματάκια του μια ελπίδα τρεμοπαίζει
και διώχνει με τη ζέστα της τους μαζωμένους τρόμους.
Μα η κούραση το νίκησε κι έγειρε στο τραπέζι
Ποιος ξέρει πόσο γύριζε στους δρόμους.

Του στρώσαμε ένα πρόχειρο γιατάκι. Και το πήρα
σαν πούπουλο… Τ’ απόθεσα με τρόπο μην ξυπνήσει.
Λίγο πετσί και κόκκαλα μ’ ένα λεφούσι ψείρα
και μια ζωούλα που ‘θελε ν’ ανθίσει…

Το ζήσαμε. Από μια μπουκιά λιγώτερο ο καθείς.
Πέρασαν χρόνια. Κι έψαξε γι’ αυτούς που το ‘χαν θρέψει.
Μα εσένα Λάμπη, σου ‘μελε ν’ αδικοσκοτωθείς
κι εμείς απ’ το νησί είχαμε μισέψει.

Και ένα που αγαπώ πολύ, από μικρή το αγαπούσα, για την τόλμη του και την κοφτερή του γλώσσα:

Γέννησις (Σάμος, 24.12.1937)

‘Εξω βαριά, μονότονα κι επίμονα χτυπά η βροχή
στους τσίγκους των καταστημάτων.
Και σα βουβό παράπονο μέσ’ στην καρδιά μας αντηχεί
που άγνωστος φόβος της κρατά δεμένη κάθε της πτυχή
κι είναι σπηλιά κακοποιών και βάρβαρων πνευμάτων.

Ανίσχυρο το λογικό -κρίση, συνείδηση και νους-
ζητεί να μάθει την αιτία
που μας κρατάει στην ερμιά του ψυχικού μας αχανούς
που μας κρατάει σκοτεινούς, βασανισμένους, ταπεινούς
γεμάτους ζόφο και νυχτιά και θλίψη και σκοτία.

Τάχατες τ’ άλλα πλάσματα, που η σκέψη δεν τα τυραννά
δεν τα βαραίνει σαν κατάρα,
νοιώθουν το ίδιο σαν εμάς τον αδυσώπητο βραχνά
ή τάχα πέφτουν ήσυχα να κοιμηθούν μ’ όνειρα αγνά
χωρίς καμμιά τον ύπνο τους να τον ταράζει αντάρα;

Χριστέ, γιατί γεννήθηκες μες στου χειμώνα την καρδιά
και τέτοια δίδαξες θρησκεία;
Προτού να ρθεις εμοιάζαμε ξέγνοιαστα κι άταχτα παιδιά
κι ήταν η ζήση μας απλή, με φως γεμάτη κι ομορφιά
κι απ’ την ψυχή μας άγνωστη και ξένη η αμαρτία.
‘Ο,τι κι αν κάναμε κακό, ήταν απλό και φυσικό
κι όμοιοι μας ήταν κι οι θεοί μας.
‘Ηταν ανθρώπινοι θεοί, με τίποτα το θεϊκό
που μας γελούσαν στοργικά, που συγχωρούσαν το κακό
κι ήτανε πάντα μέσα μας και πάντοτε μαζί μας.

Μα εσύ τους έδιωξες αυτούς, τους πρόσχαρους, τους αφελείς
θεούς, που μας πονούσαν τόσο
και ξέσκισες τους νόμους μας, τους ανθρωπίνους κι ατελείς,
νόμους ωστόσο μιας ζωής, γλυκειάς και διάφανης κι απλής
και μάρανες την ηδονή, την άνοιξη, τη δρόσο.
Από τα βάθη του αχανούς, του ακατανόητου ουρανού
μια φοβερή έφερες εικόνα
ενός ανάλγητου θεού, σκληρού, στυγνού και σκοτεινού
κι είπες πως είν’ αμάρτημα και το τραγούδι του πτηνού
και της κοπέλλας τ’ όνειρο, κι η μυρουδιά του ανθώνα.

Νόμους εθέσπισες σκληρούς με τη στυγνή σου διδαχή
και σκότωσες την ευτυχία.
Απάρνηση κάθε χαράς, σκοτάδια μέσα στην ψυχή,
κάθε χαμόγελο γλυκό, κάθε χαρούλα μας φτωχή
είναι θανάσιμο κακό και ρύπος κι αμαρτία.

Ποτές δε χάρηκες το φως. Σε θέλγαν πάντα τα κεριά
και των ναών σου το ημίφως.
Οι προσευχές σου ψάλλονται με μια κατάνυξη βαριά.
Δεν χάρισες στον άνθρωπο ούτε μια στάλα λευτεριά
και οι πιστοί σου ήθελες νάχουμε δούλων ήθος.

Κι όπως γεννήθηκες Χριστέ μες στου χειμώνα την καρδιά
που σύμβολο στη σκοτεινή σου στάθηκε θρησκεία,
για να πεθάνεις διάλεξες κάποια χαρούμενη βραδυά
κι ερύπανες της άνοιξης τη ζωογόνα ευωδιά
με του φριχτού σου λιβανιού τη δυσωδία.

 

Όλες τις εκδηλώσεις για την Εβδομάδα Ποίησης, μπορείτε να τις βρείτε εδώ.

Η ζοφερή εικόνα στον «Τάκη» είναι της σπουδαίας χαράκτριας Άννας Κινδύνη, που έζησε τα παιδικά της χρόνια, ως πρόσφυγας, στη Μυτιλήνη.
Το σκίτσο του παππού μου, είναι του φίλου του, σημαντικού ζωγράφου -και όχι μόνο- της «Λεσβιακής Άνοιξης» Αντώνη Πρωτοπάτση.