Η επιλογή του «ΟΧΙ»

Δεν ξέρω τι θα γίνει, η επικαιρότητα είναι καζάνι που βράζει, μπορεί τελικά να μην γίνει καν δημοψήφισμα, αλλά τις τελευταίες μέρες, πολλές μάσκες έπεσαν και μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Δημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο κι ένα ποίημα που μου έστειλε η Κική, μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση της Δευτέρας υπέρ του «ΟΧΙ», νομίζω πως κι ο Μίμης, θα συμφωνούσε με το περιεχόμενο.

Η επιλογή του «ΟΧΙ»

Αισθάνομαι πολύ τυχερή, γιατί κατάφερα να το ζήσω κι αυτό:

Να πάω στο συλλαλητήριο του ΟΧΙ και να βλέπω, με τα ίδια μάτια μου, όχι μέσα από το γυαλί, το πλήθος και τον παλμό ενός κόσμου, που συνέρρεε, σαν ποτάμι, στο Σύνταγμα!
Να βρεθώ για 3 περίπου ώρες, ανάμεσα στο πλήθος, όλων των ηλικιών κι όλων των τάσεων και προελεύσεων, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών και κομματικών, με κοινό χαρακτηριστικό: τον προβληματισμό, την αλληλεγγύη και το ήθος!

Και κοιτούσα το πλήθος,
με χειρόγραφο ΟΧΙ
στο στήθος,
σαν την ασπίδα, σε καταιγίδα
κι ένα χαμόγελο πεισμωμένο…

……………………………..

 Και  το φεγγάρι στον ουρανό,
μοιάζει απόψε πιο φωτεινό,
πιο ‘κοντινό’ μας
κι  απορημένο…

 …………………………..

Αλλά και το  ζευγάρι με το πανό,
έχουνε βλέμμα πιο  καθαρό,
κι από το γάργαρο νερό
και το φεγγάρι….

Προσπαθούσα ν αποτυπώσω, στο κινητό μου, κάποιες εικόνες από τον κόσμο που με τριγύριζε, προσέχοντας να μην αιφνιδιάσω τις συνομήλικές μου, αλλά και πολλές νεότερες μου, που αποκαμωμένες, κρατιόντουσαν από τα κιγκλιδώματα, πάνω από τα σκαλάκια ή είχαν καθίσει στα μάρμαρα, για να ξεκουράσουν τα πρησμένα πόδια τους…

Είχα γεμίσει την τσάντα μου καραμέλες, μια τυπική συνήθεια της Μάνας μου, που φάνηκαν πολύ αποτελεσματικές για τη μικροζάλη, την κούραση ή την υπογλυκαιμία…

Ξαφνικά το πλήθος άρχισε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ν’ αραιώνει λίγο περίεργα, παρασύρθηκα κι εγώ, με τη σκέψη να βρω κάποιο χώρο στο μετρό και κατέβηκα τα σκαλοπάτια, ενώ τα τραγούδια από την εξέδρα μας συνόδευαν μέχρι που έκλεισαν οι πόρτες του συρμού…

Στην επιστροφή τραγουδούσα, ευτυχισμένη, από μέσα μου… Έφτασα στο σπίτι, κατάκοπη, αλλά πανευτυχής! Είχα αντέξει!

Τότε, ξανακοίταξα  τη φωτογραφία εκείνου του ζευγαριού, όπως την είχα αποτυπώσει στο κινητό μου, και ξέσπασα, φωνάζοντας ρυθμικά τα λόγια που ήταν γραμμένα στο πανό τους:

ΤΣΙΠΡΑ ΘΥΜΗΣΟΥ,
OYTE BHMA ΠΙΣΟΥ!

ή κάπως έτσι…

Α.Σ.