Για την εκδήλωση «Στον απόηχο της Αιολικής Λογοτεχνικής Σχολής»
Posted by tofistiki στο 14/01/2014
Η εκδήλωση- αφιέρωμα στον Δημήτρη Σαραντάκο, είχε συγκινητικά μεγάλη επιτυχία και η αίθουσα αποδείχτηκε μικρή για τον κόσμο που ήρθε. Μακάρι να είχαμε φέρει ακόμα περισσότερα βιβλία να χαρίσουμε στο κοινό που παρακολούθησε· δυστυχώς δεν έφτασαν όσα φέραμε.
Ευχαριστούμε θερμά τους καλούς φίλους του, τον Στάθη Λιδωρίκη και τον Στρατή Ζαφείρη και βέβαια τον Νίκο, που μίλησαν για τον μηχανικό, λογοτέχνη, λόγιο, φίλο και σύντροφο, τον Μίμη.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Ντόρα Βακιρτζή που ανέλαβε το συντονισμό της οργάνωσης και την εμπεριστατωμένη παρουσίαση, και ασφαλώς, τον Βλάση Αγτζίδη για την φιλοξενία, στα πλαίσια των Σεμιναρίων Σύγχρονης Ιστορίας. Όσα ακούστηκαν ήταν πολύ ενδιαφέροντα και γλαφυρά δοσμένα και ελπίζω να πάρουμε κάποια στιγμή το βίντεο της εκδήλωσης ώστε να μπορέσουμε να το αναρτήσουμε. (Έγινε ενημέρωση της ανάρτησης, έχουν προστεθεί τα βίντεο στο τέλος)
Ευχαριστούμε επίσης τους παλιούς καλούς φίλους που μας έκαναν την τιμή να παραστούν, ήταν μεγάλη χαρά μας που τους ξαναείδαμε.
Ακολουθούν κάποια στιγμιότυπα από την εκδήλωση, με το φακό του Σταμάτη Λαγάνη:
Για το Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας που διοργανώνεται από τον Βλάση Αγτζίδη -για 6η συνεχή χρονιά- στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη–Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς), με τη συμμετοχή εκλεκτών επιστημόνων, διαβάστε εδώ.
Ενημέρωση 6/2/2014: Ο κ. Αγτζίδης, είχε την καλοσύνη να μας στείλει την βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης που έγινε από τον κ. Παύλο Κοσμίδη, και μπορείτε να την παρακολουθήσετε παρακάτω, σε 3 μέρη:
Το Φιστίκι 
Αγγελική said
Να είσαι καλά, πολύ συγκινητικό το «Φιστίκι» σήμερα…
Ένιωθα, μέρες πριν, μια περίεργη αίσθηση, σαν να ετοιμαζόμουν για μια «συνάντηση» κι όχι για ομιλία ή παρουσίαση!
Ήμουν ανήσυχη, με μια ανεξήγητη έξαψη, ανέβαλα ακόμη και συναντήσεις απαραίτητες ή τηλεφωνήματα σε φίλους που συνηθίζω…
Αναρωτιόμουν, αν θα πετύχει, αν χωρέσουν όλοι στη μικρή αίθουσα του συλλόγου…
-Θα ενοχληθούν, τάχα, οι άνθρωποι του σεμιναρίου; Ή μήπως θεωρήσουν «προσωπικό» το θέμα;
-Θα ‘ρθουν οι φίλοι μας από τόσο μακριά, έτσι που ‘χουμε όλοι μεγαλώσει…
Και κείνη την ώρα, όταν κάθισα, κατάκοπη στην μπροστινή ακριανή καρέκλα, κι είδα πως ήρθαν τόσοι δικοί μας άνθρωποι, όσους περίμενα, αλλά κι άλλοι, που το ‘μαθαν από τον Νίκο ή το διαδίκτυο,
Ήταν σαν να ξαναγύρισα χρόνια πίσω… σ’ εκείνα τα θορυβώδη χρόνια, που τρέχαμε όλοι, μικροί και μεγαλύτεροι, συνέχεια…
— κι ακούγοντας τους νεότερους συναδέλφους και συντρόφους του, να μιλούν για τον Μίμη, όχι στεγνά, απρόσωπα, όπως γίνεται στις συνηθισμένες αναφορές, για τους φίλους που χαθήκαν, αλλά για τις προσωπικές τους στιγμές… Με τα γνώριμα λόγια του Μίμη, με τις δικές του εκφράσεις, χαρακτηριστικές του χιούμορ του, της αισιόδοξης, σχεδόν παιχνιδιάρικης διάθεσής του… Ένιωσα σαν να βρισκόταν σε μια διπλανή αίθουσα και πως θ’ άνοιγε την πόρτα να μπει και να πει, τάχα παραξενεμένος:
«Βρε μπαγάσηδες, τι κάνετε; Αρχίσατε χωρίς εμένα;»