Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Να που φτάσαμε να πρέπει να αποδείξουμε τα αυτονόητα 😦
Θα έχετε ασφαλώς πληροφορηθεί για τη λάσπη που κυκλοφορεί τελευταίως από τη συμμορία της χ.α, την οποία αναπαράγουν, πολύ βολικά, διάφοροι στο διαδίκτυο από άγνοια ή σκοπιμότητα, ότι δηλαδή οι νεκροί του Πολυτεχνείου το 1973, είναι ένα μύθος… Έχει κάνει άλλωστε εκτενή σχετική ανάρτηση και ο Νίκος στο ιστολόγιό του, που αποδομεί τον ανιστόρητο και γελοίο ισχυρισμό. Μην ξεχνάμε ότι οι ναζήδες της Χ.Α αρνούνται ΚΑΙ το Ολοκαύτωμα…

Επειδή όμως τα πράγματα όταν δεν ακούγονται ξεχνιούνται, καλό είναι να τα ξαναλέμε, ειδικά για να τα μαθαίνουν οι έφηβοι και οι νέοι που ίσως γοητεύονται από το μείγμα μαγκιάς και δύναμης που βγάζει η χ.α. αλλά μπερδεύονται κι από όσα ακούνε γύρω τους, από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, που έχουν αγκαλιάσει τους φασίστες και τους παρουσιάζουν σαν «ένα κόμμα σαν τα άλλα».

Πλούσιο ενημερωτικό υλικό, μεταξύ άλλων την μελέτη του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, για τους ταυτοποιημένους νεκρούς και τους τραυματίες του Πολυτεχνείου, και πολλούς σχετικούς συνδέσμους βρήκα στο σχετικό αφιέρωμα του Α΄ Συλλόγου  Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αθηνών.
Εκεί, μπορείτε να διαβάσετε και το συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κορoβέση.

Παρένθεση: Το γεγονός ότι κάποιοι από την γενιά του Πολυτεχνείου εξελίχτηκαν ή μετατράπηκαν σε λαμόγια και υπηρέτες του συστήματος, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ακυρώνει τους ίδιους τους αγώνες, αλλά κυρίως, όλους τους άλλους και άλλες, που δεν εξαγόρασαν δάφνες και καρέκλες… Σε κάθε γενιά, από την εποχή των …Τριακοσίων του Λεωνίδα υπάρχουν αυτοί και οι άλλοι. Να τα ξεχωρίζουμε λοιπόν τα πράγματα μέσα μας, για να μη μας μπερδεύουν οι πονηροί. Κι επιτέλους, αυτοί που αναμασάνε την καραμέλα ότι η Μεταπολίτευση έφερε την …σοβιετική κατοχή στην Ελλάδα, γιατί κάνουν πως ξεχνάνε ότι το ΄74 ήρθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής-σωτήρας και κυβέρνησε η Δεξιά; Κι ότι από τότε μέχρι σήμερα, κοντεύουν 40 χρόνια που εναλλάσσεται η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία; Μήπως είχαμε καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς τόσα χρόνια και δεν το ξέραμε;

Αλλά και κάτι ακόμα… Γι’ αυτά τα φαινόμενα, την άνοδο της χ.α., το ρατσιστικό μίσος, την απάθεια, την ιδιωτεία, τον ατομικισμό, έχουμε ευθύνες μεγάλες εμείς οι ίδιοι, «ο λαός» και η Αριστερά. Όχι γιατί έκανε κάτι, αλλά γιατί δεν έκανε. Γιατί ανέχτηκε τη λαμογιά και την διαφθορά,  δεν κατήγγειλε την παρανομία, δεν αποδοκίμασε το βόλεμα, δεν πρόβαλε εναλλακτικές συμπεριφορές, αφέθηκε στην απατηλή γοητεία του λάιφ-στάιλ, κουράστηκε, χαλάρωσε… Γιατί επέτρεψε να πάρουν τα συνθήματα και τα ιδανικά της, να τα καπηλευτούν και να τα κάνουν για τα σκουπίδια. Και γιατί έχει πολύ συχνά εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη πολιτική που την φέρνει στη θέση να υπερασπίζεται αυτά που θα έπρεπε να καταδικάζει και δίνει δικαιώματα να την κατηγορούν ότι εκείνη συντηρεί τη διαφθορά.
Κλείνει η παρένθεση.

Διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών, κόλλησα στο όνομα του Μυτιληνιού Μιχάλη Μυρογιάννη, γιατί αυτό ήταν και το πατρικό επώνυμο της γιαγιάς μου. Ποιος ξέρει, ήταν άραγε συγγενής της ο 20χρονος ηλεκτρολόγος που πέρναγε απλώς από την περιοχή, πηγαίνοντας στο σπίτι του και που τον σκότωσε εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο κεφάλι ο βασανιστής Ν. Ντερτιλής γιατί του φάνηκε «ύποπτος» επειδή είχε μακριά μαλλιά;
Αναδημοσιεύω από το http://www.mixanitouxronou.gr, την σοκαριστική περιγραφή:

«Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!». 

Aυτά ήταν τα λόγια του ταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή στον οδηγό του, το μεσημέρι της 18^ης Νοεμβρίου 1973. Ο Ντερτιλής μόλις είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ με το υπηρεσιακό του όπλο τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη, στη γωνία Στουρνάρη και Πατησίων.

Μία ημέρα μετά την αιματηρή κατάπνιξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας θύμιζε πεδίο μάχης. Αστυνομία και στρατός συνέχιζαν να συλλαμβάνουν, να κακοποιούν και να «εξαφανίζουν» όποιον έμοιαζε ύποπτος για συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, με μεγάλες μάνικες έπλεναν τον προαύλιο χώρο της σχολής από αποκαΐδια, αίματα και άλλα σημάδια που θα μπορούσαν να προδώσουν τι είχε συμβεί το περασμένο βράδυ.

Σύμφωνα με την κατάθεση του οδηγού του, Αντώνη Αγριτέλη, στη δίκη των δικατόρων, ο Ντερτιλής μετά τη δολοφονία τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και μπήκε πάλι στο αυτοκίνητό του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είχε πυροβολήσει τον Μιχάλη Μυρογιάννη γιατί του φάνηκε «ύποπτος». Ο 20χρονος νεαρός ήταν από τη Μυτιλήνη και εργαζόταν σαν ηλεκτρολόγος. Όμως δεν δολοφονήθηκε μόνο επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Ο Μυρογιάννης σκοτώθηκε γιατί είχε μακριά μαλλιά. Το χαρακτηριστικό του αυτό, το πλήρωσε με τη ζωή του.

Αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής ήταν και ο συνθέτης Μίμης Τραϊφόρος, που κατοικούσε τότε με τη σύντροφό του Σοφία Βέμπο στην οδό Στουρνάρη. Η κατάθεσή του είναι συγκλονιστική:
«Περί ώραν 2:15 της Κυριακής 18/11/1973 ευρισκόμουν εις το μπαλκόνι του σπιτιού μου επί της οδού Πατησίων και αντελήφθην έναν νεαρό άνδρα, ύψους περίπου 1,80 μ. με μακριά μαλλιά, να κατέρχεται την οδόν Στουρνάρη, ήσυχος και αδιάφορος. Καθώς είχεν φθάσει εις το μέσον της διασταυρώσεως των άνω οδών, φαίνεται ότι κάποιος από το Πολυτεχνείο του φώναξε κάτι, εγώ δεν άκουσα τίποτε, αλλά το συμπεραίνω, διότι τον είδα να επιταχύνη το βήμα του και στον τρίτο – τέταρτο βηματισμό του άκουσα δύο πυροβολισμούς. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ανωτέρω αποβιώσας ωνομάζετο Μυρογιάννης, υιός θυρωρού, ο οποίος πήγαινε να επισκεφθή τον πατέρα του εις κάποιαν πολυκατοικίαν επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου.»

Η φωτογραφία του Ντερτιλή με το πιστόλι στο χέρι χρονολογείται από τις μέρες της εξέγερσης. Ο Μιχάλης Μυρογιάννης ίσως να μην ήταν το μόνο θύμα του. Δεκάδες άλλοι σαν τον Μυρογιάννη κακοποιήθηκαν, τραυματίστηκαν και δολοφονήθηκαν τις ημέρες του πολυτεχνείου από τους επιόρκους αξιωματικούς της χούντας και τους αστυνομικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους. 

Στο ιστολόγιο koutoufa.blogspot, σε περσινή ανάρτηση για τον Μιχάλη Μυρογιάννη, δημοσιεύεται όλη η κατάθεση του οδηγού του Ντερτιλή, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες:

[…] Στις 4 ή 4:30 ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας. Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.
Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.
Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος. Συνεχίσαμε προς την Πατησίων και φθάσαμε στο Μουσείο. Εκεί κάποιος υπάλληλος των τρόλεϋ ήταν μπλοκαρισμένος και οι αστυφύλακες του φώναζαν και τον έσπρωχναν. Ο Ντερτιλής κατέβηκε απ’ το τζιπ, κόλλησε το περίστροφό του στο στομάχι του ανθρώπου και τον φοβέριζε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν εξαφανιστεί.
Μετά προχωρήσαμε προς τον ΟΤΕ όπου ευρίσκοντο αρκετοί πολίτες.
Ο Ντερτιλής έβγαλε το περίστροφό του και άρχισε να πυροβολεί χωρίς να μπορώ να διαπιστώσω αν χτυπήθηκε κανείς. Από τον ΟΤΕ γυρίσαμε πίσω και φθάσαμε στα Χαυτεία ακριβώς έξω από τον ΜΠΡΑΒΟ. Ενώ δεν είχαμε σταματήσει ακόμη, ο Ντερτιλής αντελήφθη πάνω από τον Κινηματογράφο “Αλάσκα” πολίτες που είχαν αποκλεισθεί. Κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητό του και διέταξε τους ΛΟΚατζήδες να κάνουν έφοδο και να τους πιάσουν. Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας: “Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;” Μετά από λίγο, οι ΛΟΚατζήδες κατέβασαν τριάντα περίπου άτομα και τους έβαλαν επάνω σε καμιόνια και τους πήραν.
Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Μάρνη, σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Το διεπίστωσα αυτό, γιατί μόλις κατέβηκε ο Ντερτιλής έτρεξαν οι Χωροφύλακες και τον υποδέχτηκαν.
Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, “τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.”.

Μερικά ακόμα στοιχεία για τον Μιχάλη Μυρογιάννη, βρήκα στο www.LesvosPost.com, σε ένα κείμενο του Μιχάλη Σ. Μπάκα, συντονιστή ΠΚ Λέσβου των Οικολόγων Πράσινων, γραμμένο με εύστοχη ειρωνεία, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

[…]Ο σύλλογος φοιτητών Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, του οποίου είχα την τιμή να ήμουν μέλος, ενώ για ένα έτος διετέλεσα και πρόεδρος του, φέρει το όνομα του αδικοχαμένου νέου. Με την ιδιότητα αυτή είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη μάνα του Μιχάλη Μυρογιάννη, η οποία στη μνήμη του γιου της, κάθε χρόνο, πρόσφερε λίγα χρήματα από το υστέρημα της στο σύλλογο φοιτητών. Η θύμηση της μου προκαλεί μεγάλη συγκίνηση καθώς στα δακρυσμένα μάτια της, ως νέους φοιτητές τότε, έβλεπε τον γιο της. Η προτομή του Μιχάλη Μυρογιάννη βρίσκεται στο πάρκο Αγ. Ειρήνης της Μυτιλήνης, από όπου και η φωτογραφία, έτσι ώστε όλοι οι Μυτιληνιοί να μην ξεχάσουν ποτέ τα εγκλήματα που συντελέστηκαν στην πατρίδα μας την περίοδο εκείνη.[…]

–

–

Υ.Γ. Σκέφτομαι πως αν ζούσε ο πατέρας μου, θα τα έγραφε πολύ καλύτερα και πιο τεκμηριωμένα όλα αυτά…
Αλλά πάλι, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο θα πικραινόταν με όλα αυτά αν ζούσε… 😦